Η Θεσσαλονίκη σήμερα πενθεί. Όλη η Ελλάδα πενθεί. Όλη η κοινωνία πενθεί. Για τον Άλκη. Τον Άλκη Καμπανό που δολοφονήθηκε τα ξημερώματα της Τρίτης, επειδή αγαπούσε μια ομάδα. Άλλοι δυο φίλοι του τραυματίσθηκαν και νοσηλεύονται, ευτυχώς, εκτός κινδύνου.
Μια γυναίκα που διαμένει σε κοντινό διαμέρισμα, τον άκουσε να φωνάζει: «Σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο!» Τέτοιο μίσος! Απλά και μόνο επειδή έτυχε να αγαπά διαφορετική ομάδα…
Από χθες το πρωί προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και να πάρω την αρχή του «νήματος» για να γράψω δυο λόγια. Πριν από λίγο άκουσα στο ραδιόφωνο πως ο Άλκης έπαιζε μπάλα σε ακαδημία της πόλης μας. Κι έτσι «ξεμπλοκάρισα».
Ο γιος μου είναι δωδεκάμισι χρονών κι εδώ κι επτά χρόνια παίζει ποδόσφαιρο σε μια από τις ακαδημίες που εδρεύουν στην Καλαμαριά. Είναι τερματοφύλακας κι απ’ότι μου λένε, όσοι ξέρουν από μπάλα, είναι καλός. (Εγώ, αφενός δεν είμαι ιδιαίτερος γνώστης, αφετέρου δεν είμαι αντικειμενικός, οπότε υπολογίζω πολύ στη γνώμη των άλλων). Το όνειρό του, όπως και εκατοντάδων παιδιών της ηλικίας του, είναι να γίνει ποδοσφαιριστής. Συν τοις άλλοις, αγαπάει παθιασμένα μια από τις μεγάλες ομάδες της Θεσσαλονίκης και συχνά – πυκνά πηγαίνουμε μαζί στο γήπεδο για να απολαύσουμε το ματς, να χαρούμε, να εκνευριστούμε, να φωνάξουμε, να φάμε φεύγοντας κι ένα «βρώμικο» από την καντίνα και όλα αυτά που απολαμβάνει ένας κανονικός άνθρωπος μέσα σε ένα γήπεδο.
Πριν από ένα μήνα ταξιδέψαμε με την ακαδημία μας στην Αθήνα, για να συμμετάσχουμε σε ένα δύσκολο τουρνουά ποδοσφαίρου, μαζί με μεγάλες ομάδες από την Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη κι από άλλες περιοχές της χώρας. Σε ένα από τα παιχνίδια συνέβησαν τα εξής τραγελαφικά. Η ακαδημία με την οποία παίξαμε, εκπροσωπεί μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας. Παρόλα αυτά, τα παιδιά μας έπαιξαν παλικαρίσια, με αποτέλεσμα το ημίχρονο να τελειώσει με σκορ 2-1 υπέρ μας. (Εδώ πρέπει να σημειώσω, πως το γήπεδο δεν είχε κερκίδα κι έτσι παρακολουθήσαμε το παιχνίδι πίσω από τη μία εστία, μαζί με γονείς της αντίπαλης ομάδας, σε πολύ καλό κλίμα, με συζήτηση, καλαμπούρια, ψιλοκαζούρα, με δυνατά «μπράβο» στα δικά μας και στα «αντίπαλα» πιτσιρίκια κι όλα αυτά). Όμως, στο δεύτερο ημίχρονο το κλίμα άλλαξε. Όχι μεταξύ των γονέων, αλλά μέσα στο γήπεδο. Ο πολύ νεαρός διαιτητής που «σφύριζε» το παιχνίδι, άρχισε τα «μαγικά» του, δίνοντας συνολικά 19!!!!! οφσάιντ σε βάρος της ομάδας μας και μετρώντας σαν κανονικό το δεύτερο γκολ της αντιπάλου, το οποίο ήταν οφσάιντ. Τα παιδιά μας, μετά την άδικη ισοφάριση εκνευρίστηκαν κι έχασαν τις ισορροπίες και το «στήσιμο» μέσα στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να δεχθούν άλλα δυο γκολ και το παιχνίδι να λήξει με σκορ 4-2 υπέρ της «μεγάλης» ομάδας. (Άραγε ποιος διαιτητής θα άφηνε, ακόμα και για αυτές τις ηλικίες, να γραφτεί στο φύλλο αγώνα και στη συνέχεια στην ιστοσελίδα του τουρνουά ένα σκορ νικηφόρο για μια «μικρή» ακαδημία της Καλαμαριάς, απέναντι σε έναν από τους «γίγαντες» της πρωτεύουσας; Μεγάλη η δυσφήμιση για τον «γίγαντα» και «είναι πολλά τα λεφτά Άρη!», που λέει κι ο λαός). Ένας φίλος και γνώστης του ποδοσφαίρου, που παρακολουθούσαμε μαζί το παιχνίδι, μου είπε στο φινάλε για τον διαιτητή: «Αυτόν φίλε θα τον δεις μια μέρα να παίζει σε μεγάλη κατηγορία…» Αυτό είναι το ένα σκέλος.
Το άλλο σκέλος αφορά τα όσα συνέβησαν έξω από το γήπεδο, την ώρα του παιχνιδιού. Με τους γονείς της άλλης ομάδας, που βλέπαμε μαζί το παιχνίδι, δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Ίσα, ίσα οι άνθρωποι παραδέχτηκαν πως το δικό τους γκολ ήταν καθαρό οφσάιντ. Ήταν όμως κι ένας κουτσαβάκης, μπαμπάς (ο Θεός να τον κάνει), στην άλλη πλευρά του γηπέδου, ο οποίος είχε περάσει σχεδόν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, λίγα εκατοστά πριν τη γραμμή του αράουτ, χωρίς να δεχθεί καμία παρατήρηση από τον διαιτητή ή τους υπευθύνους του γηπέδου και σε όλη τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου φώναζε στον διαιτητή: «ΔΩΣΕ ΦΑΟΥΛ!!!», «ΟΦΣΑΙΝΤ ΕΙΝΑΙ ΡΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ;», «ΣΦΥΡΑ ΤΟ ΡΕΦΕΡΥ!» κι άλλα παρόμοια, προσπαθώντας να δυναμιτίσει το κλίμα. Και παραλίγο να το καταφέρει, αν δεν επενέβαιναν οι ψυχραιμότεροι κι ο δικός μας προπονητής, που με δυο κουβέντες τον «έβαλε στη θέση του».
Στις 28 του περασμένου Νοέμβρη βρέθηκα, πάντα με τον γιο μου, σε γήπεδο της Θεσσαλονίκης, για το ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων. Στις καθυστερήσεις του αγώνα, μια μικρή μερίδα θερμοκέφαλων και ανεγκέφαλων οπαδών, έσπασε τα κιγκλιδώματα του γηπέδου και, προσπαθώντας να πάρει τον «νόμο στα χέρια» της, «μπουκάρισε» στον αγωνιστικό χώρο, για να τιμωρήσει τους ποδοσφαιριστές της γηπεδούχου ομάδας για την κακή απόδοσή τους!!! Κι εκεί συνέβη το εξής κωμικοτραγικό: Εκτός από αυτούς που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, οι οπαδοί στη θύρα των φανατικών έβριζαν με συνθήματα της δεκαετίας του ’80 τους ποδοσφαιριστές και πετούσαν αντικείμενα στο γήπεδο και οι υπόλοιποι φίλαθλοι, από τις άλλες θύρες έβριζαν τους φανατικούς, επειδή έβριζαν τους παίκτες!!!
Με την ευκαιρία, να σημειώσω ότι αυτοί που μπήκαν στο γήπεδο δεν ήταν περισσότεροι από είκοσι – τριάντα κι όχι πεντακόσιοι, όπως «φώναζαν» το βράδυ οι αθλητικογράφοι της εκπομπής μεγάλου αθηναϊκού καναλιού, προσπαθώντας να δυναμιτίσουν κι άλλο το κλίμα. Να διευκρινίσω επίσης, ότι σιχαίνομαι τη λέξη «οπαδός». Γιατί άλλο είναι φίλαθλος, άλλο οπαδός, άλλο χούλιγκαν κι άλλο δολοφόνος.
Στις 29 Μαΐου του ‘85 στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες συνέβη μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές τραγωδίες, λίγο πριν την έναρξη του τελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης μεταξύ της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους. Μια ώρα πριν από την έναρξη του αγώνα, οι οπαδοί της Λίβερπουλ παραβίασαν το κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους φιλάθλους της Γιουβέντους, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να οπισθοχωρήσουν προς έναν τοίχο, κάποιοι να συνθλιβούν από την πίεση και κάποιοι άλλοι να σκοτωθούν από την κατάρρευση του τοίχου που δεν άντεξε το βάρος. Τριάντα εννέα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότερα από εξακόσια τραυματίσθηκαν. Η τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ, σε συνεννόηση με την ΟΥΕΦΑ, προχώρησαν στην απόφαση του πενταετούς αποκλεισμού όλων των αγγλικών συλλόγων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με εξαίρεση τη Λίβερπουλ, που τιμωρήθηκε με αποκλεισμό έξι χρόνων.
Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα της τιμωρίας;
Πριν από δυο χρόνια, στο πλαίσιο ενός οικογενειακού ταξιδιού στο Λονδίνο, επισκέφθηκα το γήπεδο της Τσέλσι στο Λονδίνο, για ξενάγηση. Η τελευταία κερκίδα των θεατών, στο κάτω διάζωμα του γηπέδου, απείχε ελάχιστα από τον αγωνιστικό χώρο. Χωρίς κάγκελα, σύρματα και κιγκλιδώματα.
Θυμάμαι άλλη μια παρόμοια περίπτωση, όταν το καλοκαίρι του 2002 επισκέφθηκα το μουσείο της Mercedes στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας. Πολύ κοντά στο μουσείο υπήρχε κάποιο γήπεδο. Δεν θυμάμαι ποιο και δεν έχει σημασία. Θυμάμαι όμως τους φιλάθλους και των δυο ομάδων, να πηγαίνουν αγκαλιασμένοι στο γήπεδο (το κατάλαβα από τα διαφορετικά κασκόλ), πίνοντας τις μπύρες τους και τραγουδώντας. Αν πεις ότι το ονειρεύεσαι αυτό και για την Ελλάδα θα σε πούνε «τρελό» ή «φλώρο»…
Ύστερα από όλα αυτά, δεν νομίζω πως χρειάζεται να ψάξουμε ιδιαίτερα τους ηθικούς αυτουργούς για τις παραβατικές συμπεριφορές στους αθλητικούς χώρους. Όλοι έχουμε ευθύνη. Γονείς, αθλητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ιστοσελίδες και όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις που, μέχρι σήμερα, αντιμετώπισαν το πρόβλημα εντελώς επιφανειακά. Σε όλα αυτά, θα προσθέσω και τα ψυχολογικά προβλήματα που, ενδεχομένως, προέκυψαν μετά τον εγκλεισμό, λόγω του κορονοϊού.
Ίσως κάποιοι να σκεφτούν: «Μα το έγκλημα στη Θεσσαλονίκη δεν έγινε μέσα σε γήπεδο. Γιατί να τιμωρηθούν οι ομάδες;» Η απάντηση είναι πως, από τη στιγμή που το έγκλημα είχε οπαδικά χαρακτηριστικά, κάτι πρέπει να γίνει. Αλλά, ακόμα κι αν δεν γίνει τώρα, το πιθανότερο είναι πως σύντομα θα δοθεί κάποια αφορμή, ακόμα κι αν, επίσημα, έχουν απαγορευθεί οι μετακινήσεις των οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας. Στην Ελλάδα ζούμε. Η άλλη λύση είναι ένα δυναμικό εμπάργκο από όλους τους κανονικούς φιλάθλους κι ας μείνουν οι ομάδες μόνο με τους συνδέσμους και τους «Ταλιμπάν».
Όλες οι ομάδες και οι πολιτικές παρατάξεις έβγαλαν ανακοινώσεις οργής και συμπαράστασης. Από λόγια χορτάσαμε κύριοι! Χρειάζονται δραστικά μέτρα ΧΘΕΣ!
Την ώρα που γράφονται τούτες οι αράδες γίνεται η κηδεία του Άλκη στη Βέροια. Πριν από πολλά χρόνια, με αφορμή μια τελείως διαφορετική κατάσταση, ο Καββαδίας έγραφε: «Εκτός από τη μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται…» Όλοι εμείς, σε λίγο καιρό θα έχουμε ξεχάσει το συμβάν ή θα έχει μείνει μόνο σαν μια άσχημη ανάμνηση. Η μάνα του Άλκη θα το ξεχάσει ποτέ; Θα δικαιωθεί ποτέ; Άραγε, θεωρείται δικαίωση η σύλληψη και η τιμωρία των εγκληματιών; Θα γυρίσει ο νεκρός πίσω; Όχι βέβαια. Απλά, ας πούμε, ότι είναι μια ικανοποίηση.
Το χθεσινό, στυγερό έγκλημα στη Θεσσαλονίκη έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους φασίστες. Γιατί, το να υποστηρίζεις άλλη ομάδα και να λειτουργείς με αυτό τον τρόπο, είναι μόνο φασισμός. Τίποτα άλλο. Ας μην παίζουμε με τις λέξεις.
Η μάνα του Παύλου «δικαιώθηκε». (Βάζω εισαγωγικά, γιατί όπως έγραψα, δεν πρόκειται να δικαιωθεί ποτέ).
Η μάνα του Άλκη;
Μια γυναίκα που διαμένει σε κοντινό διαμέρισμα, τον άκουσε να φωνάζει: «Σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο!» Τέτοιο μίσος! Απλά και μόνο επειδή έτυχε να αγαπά διαφορετική ομάδα…
Από χθες το πρωί προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και να πάρω την αρχή του «νήματος» για να γράψω δυο λόγια. Πριν από λίγο άκουσα στο ραδιόφωνο πως ο Άλκης έπαιζε μπάλα σε ακαδημία της πόλης μας. Κι έτσι «ξεμπλοκάρισα».
Ο γιος μου είναι δωδεκάμισι χρονών κι εδώ κι επτά χρόνια παίζει ποδόσφαιρο σε μια από τις ακαδημίες που εδρεύουν στην Καλαμαριά. Είναι τερματοφύλακας κι απ’ότι μου λένε, όσοι ξέρουν από μπάλα, είναι καλός. (Εγώ, αφενός δεν είμαι ιδιαίτερος γνώστης, αφετέρου δεν είμαι αντικειμενικός, οπότε υπολογίζω πολύ στη γνώμη των άλλων). Το όνειρό του, όπως και εκατοντάδων παιδιών της ηλικίας του, είναι να γίνει ποδοσφαιριστής. Συν τοις άλλοις, αγαπάει παθιασμένα μια από τις μεγάλες ομάδες της Θεσσαλονίκης και συχνά – πυκνά πηγαίνουμε μαζί στο γήπεδο για να απολαύσουμε το ματς, να χαρούμε, να εκνευριστούμε, να φωνάξουμε, να φάμε φεύγοντας κι ένα «βρώμικο» από την καντίνα και όλα αυτά που απολαμβάνει ένας κανονικός άνθρωπος μέσα σε ένα γήπεδο.
Πριν από ένα μήνα ταξιδέψαμε με την ακαδημία μας στην Αθήνα, για να συμμετάσχουμε σε ένα δύσκολο τουρνουά ποδοσφαίρου, μαζί με μεγάλες ομάδες από την Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη κι από άλλες περιοχές της χώρας. Σε ένα από τα παιχνίδια συνέβησαν τα εξής τραγελαφικά. Η ακαδημία με την οποία παίξαμε, εκπροσωπεί μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας. Παρόλα αυτά, τα παιδιά μας έπαιξαν παλικαρίσια, με αποτέλεσμα το ημίχρονο να τελειώσει με σκορ 2-1 υπέρ μας. (Εδώ πρέπει να σημειώσω, πως το γήπεδο δεν είχε κερκίδα κι έτσι παρακολουθήσαμε το παιχνίδι πίσω από τη μία εστία, μαζί με γονείς της αντίπαλης ομάδας, σε πολύ καλό κλίμα, με συζήτηση, καλαμπούρια, ψιλοκαζούρα, με δυνατά «μπράβο» στα δικά μας και στα «αντίπαλα» πιτσιρίκια κι όλα αυτά). Όμως, στο δεύτερο ημίχρονο το κλίμα άλλαξε. Όχι μεταξύ των γονέων, αλλά μέσα στο γήπεδο. Ο πολύ νεαρός διαιτητής που «σφύριζε» το παιχνίδι, άρχισε τα «μαγικά» του, δίνοντας συνολικά 19!!!!! οφσάιντ σε βάρος της ομάδας μας και μετρώντας σαν κανονικό το δεύτερο γκολ της αντιπάλου, το οποίο ήταν οφσάιντ. Τα παιδιά μας, μετά την άδικη ισοφάριση εκνευρίστηκαν κι έχασαν τις ισορροπίες και το «στήσιμο» μέσα στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να δεχθούν άλλα δυο γκολ και το παιχνίδι να λήξει με σκορ 4-2 υπέρ της «μεγάλης» ομάδας. (Άραγε ποιος διαιτητής θα άφηνε, ακόμα και για αυτές τις ηλικίες, να γραφτεί στο φύλλο αγώνα και στη συνέχεια στην ιστοσελίδα του τουρνουά ένα σκορ νικηφόρο για μια «μικρή» ακαδημία της Καλαμαριάς, απέναντι σε έναν από τους «γίγαντες» της πρωτεύουσας; Μεγάλη η δυσφήμιση για τον «γίγαντα» και «είναι πολλά τα λεφτά Άρη!», που λέει κι ο λαός). Ένας φίλος και γνώστης του ποδοσφαίρου, που παρακολουθούσαμε μαζί το παιχνίδι, μου είπε στο φινάλε για τον διαιτητή: «Αυτόν φίλε θα τον δεις μια μέρα να παίζει σε μεγάλη κατηγορία…» Αυτό είναι το ένα σκέλος.
Το άλλο σκέλος αφορά τα όσα συνέβησαν έξω από το γήπεδο, την ώρα του παιχνιδιού. Με τους γονείς της άλλης ομάδας, που βλέπαμε μαζί το παιχνίδι, δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Ίσα, ίσα οι άνθρωποι παραδέχτηκαν πως το δικό τους γκολ ήταν καθαρό οφσάιντ. Ήταν όμως κι ένας κουτσαβάκης, μπαμπάς (ο Θεός να τον κάνει), στην άλλη πλευρά του γηπέδου, ο οποίος είχε περάσει σχεδόν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, λίγα εκατοστά πριν τη γραμμή του αράουτ, χωρίς να δεχθεί καμία παρατήρηση από τον διαιτητή ή τους υπευθύνους του γηπέδου και σε όλη τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου φώναζε στον διαιτητή: «ΔΩΣΕ ΦΑΟΥΛ!!!», «ΟΦΣΑΙΝΤ ΕΙΝΑΙ ΡΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ;», «ΣΦΥΡΑ ΤΟ ΡΕΦΕΡΥ!» κι άλλα παρόμοια, προσπαθώντας να δυναμιτίσει το κλίμα. Και παραλίγο να το καταφέρει, αν δεν επενέβαιναν οι ψυχραιμότεροι κι ο δικός μας προπονητής, που με δυο κουβέντες τον «έβαλε στη θέση του».
Στις 28 του περασμένου Νοέμβρη βρέθηκα, πάντα με τον γιο μου, σε γήπεδο της Θεσσαλονίκης, για το ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων. Στις καθυστερήσεις του αγώνα, μια μικρή μερίδα θερμοκέφαλων και ανεγκέφαλων οπαδών, έσπασε τα κιγκλιδώματα του γηπέδου και, προσπαθώντας να πάρει τον «νόμο στα χέρια» της, «μπουκάρισε» στον αγωνιστικό χώρο, για να τιμωρήσει τους ποδοσφαιριστές της γηπεδούχου ομάδας για την κακή απόδοσή τους!!! Κι εκεί συνέβη το εξής κωμικοτραγικό: Εκτός από αυτούς που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, οι οπαδοί στη θύρα των φανατικών έβριζαν με συνθήματα της δεκαετίας του ’80 τους ποδοσφαιριστές και πετούσαν αντικείμενα στο γήπεδο και οι υπόλοιποι φίλαθλοι, από τις άλλες θύρες έβριζαν τους φανατικούς, επειδή έβριζαν τους παίκτες!!!
Με την ευκαιρία, να σημειώσω ότι αυτοί που μπήκαν στο γήπεδο δεν ήταν περισσότεροι από είκοσι – τριάντα κι όχι πεντακόσιοι, όπως «φώναζαν» το βράδυ οι αθλητικογράφοι της εκπομπής μεγάλου αθηναϊκού καναλιού, προσπαθώντας να δυναμιτίσουν κι άλλο το κλίμα. Να διευκρινίσω επίσης, ότι σιχαίνομαι τη λέξη «οπαδός». Γιατί άλλο είναι φίλαθλος, άλλο οπαδός, άλλο χούλιγκαν κι άλλο δολοφόνος.
Στις 29 Μαΐου του ‘85 στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες συνέβη μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές τραγωδίες, λίγο πριν την έναρξη του τελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης μεταξύ της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους. Μια ώρα πριν από την έναρξη του αγώνα, οι οπαδοί της Λίβερπουλ παραβίασαν το κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους φιλάθλους της Γιουβέντους, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να οπισθοχωρήσουν προς έναν τοίχο, κάποιοι να συνθλιβούν από την πίεση και κάποιοι άλλοι να σκοτωθούν από την κατάρρευση του τοίχου που δεν άντεξε το βάρος. Τριάντα εννέα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότερα από εξακόσια τραυματίσθηκαν. Η τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ, σε συνεννόηση με την ΟΥΕΦΑ, προχώρησαν στην απόφαση του πενταετούς αποκλεισμού όλων των αγγλικών συλλόγων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με εξαίρεση τη Λίβερπουλ, που τιμωρήθηκε με αποκλεισμό έξι χρόνων.
Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα της τιμωρίας;
Πριν από δυο χρόνια, στο πλαίσιο ενός οικογενειακού ταξιδιού στο Λονδίνο, επισκέφθηκα το γήπεδο της Τσέλσι στο Λονδίνο, για ξενάγηση. Η τελευταία κερκίδα των θεατών, στο κάτω διάζωμα του γηπέδου, απείχε ελάχιστα από τον αγωνιστικό χώρο. Χωρίς κάγκελα, σύρματα και κιγκλιδώματα.
Θυμάμαι άλλη μια παρόμοια περίπτωση, όταν το καλοκαίρι του 2002 επισκέφθηκα το μουσείο της Mercedes στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας. Πολύ κοντά στο μουσείο υπήρχε κάποιο γήπεδο. Δεν θυμάμαι ποιο και δεν έχει σημασία. Θυμάμαι όμως τους φιλάθλους και των δυο ομάδων, να πηγαίνουν αγκαλιασμένοι στο γήπεδο (το κατάλαβα από τα διαφορετικά κασκόλ), πίνοντας τις μπύρες τους και τραγουδώντας. Αν πεις ότι το ονειρεύεσαι αυτό και για την Ελλάδα θα σε πούνε «τρελό» ή «φλώρο»…
Ύστερα από όλα αυτά, δεν νομίζω πως χρειάζεται να ψάξουμε ιδιαίτερα τους ηθικούς αυτουργούς για τις παραβατικές συμπεριφορές στους αθλητικούς χώρους. Όλοι έχουμε ευθύνη. Γονείς, αθλητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ιστοσελίδες και όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις που, μέχρι σήμερα, αντιμετώπισαν το πρόβλημα εντελώς επιφανειακά. Σε όλα αυτά, θα προσθέσω και τα ψυχολογικά προβλήματα που, ενδεχομένως, προέκυψαν μετά τον εγκλεισμό, λόγω του κορονοϊού.
Ίσως κάποιοι να σκεφτούν: «Μα το έγκλημα στη Θεσσαλονίκη δεν έγινε μέσα σε γήπεδο. Γιατί να τιμωρηθούν οι ομάδες;» Η απάντηση είναι πως, από τη στιγμή που το έγκλημα είχε οπαδικά χαρακτηριστικά, κάτι πρέπει να γίνει. Αλλά, ακόμα κι αν δεν γίνει τώρα, το πιθανότερο είναι πως σύντομα θα δοθεί κάποια αφορμή, ακόμα κι αν, επίσημα, έχουν απαγορευθεί οι μετακινήσεις των οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας. Στην Ελλάδα ζούμε. Η άλλη λύση είναι ένα δυναμικό εμπάργκο από όλους τους κανονικούς φιλάθλους κι ας μείνουν οι ομάδες μόνο με τους συνδέσμους και τους «Ταλιμπάν».
Όλες οι ομάδες και οι πολιτικές παρατάξεις έβγαλαν ανακοινώσεις οργής και συμπαράστασης. Από λόγια χορτάσαμε κύριοι! Χρειάζονται δραστικά μέτρα ΧΘΕΣ!
Την ώρα που γράφονται τούτες οι αράδες γίνεται η κηδεία του Άλκη στη Βέροια. Πριν από πολλά χρόνια, με αφορμή μια τελείως διαφορετική κατάσταση, ο Καββαδίας έγραφε: «Εκτός από τη μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται…» Όλοι εμείς, σε λίγο καιρό θα έχουμε ξεχάσει το συμβάν ή θα έχει μείνει μόνο σαν μια άσχημη ανάμνηση. Η μάνα του Άλκη θα το ξεχάσει ποτέ; Θα δικαιωθεί ποτέ; Άραγε, θεωρείται δικαίωση η σύλληψη και η τιμωρία των εγκληματιών; Θα γυρίσει ο νεκρός πίσω; Όχι βέβαια. Απλά, ας πούμε, ότι είναι μια ικανοποίηση.
Το χθεσινό, στυγερό έγκλημα στη Θεσσαλονίκη έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους φασίστες. Γιατί, το να υποστηρίζεις άλλη ομάδα και να λειτουργείς με αυτό τον τρόπο, είναι μόνο φασισμός. Τίποτα άλλο. Ας μην παίζουμε με τις λέξεις.
Η μάνα του Παύλου «δικαιώθηκε». (Βάζω εισαγωγικά, γιατί όπως έγραψα, δεν πρόκειται να δικαιωθεί ποτέ).
Η μάνα του Άλκη;
