Προνόμιο των ξεχωριστών, μιας και σε αυτήν την πολύτιμη κατηγορία ανήκει ο Τόλης Βοσκόπουλος. Το «παρεξηγημένος» (επισημαίνω τα εισαγωγικά) το έχω εξηγήσει σε ένα μεγάλο άρθρο - αφιέρωμα στον Τόλη Βοσκόπουλο…
Ήταν το 1984 όταν ο Τόλης Βοσκόπουλος αποφάσισε να υπενθυμίσει την ιδιότυπη αλλά μεστή λαϊκή στόφα του τραγουδώντας δημιουργίες του Μανώλη Χιώτη. Μια φιλόδοξη, προσπάθεια, ένας διπλός μάλιστα δίσκος. Τις ενορχηστρώσεις ανέλαβε ο ικανός και έμπειρος Νίκος Λαβράνος, ενώ μπουζούκι έπαιξε το alter ego του Χιώτη, ο στενός του φίλος και δεινός εκτελεστής, ο μοναδικός Γιάννης Σταματίου (Σπόρος).
Για το τελικό αποτέλεσμα, υπάρχουν ποικίλες απόψεις…
Προσωπικά βρίσκω τον τρόπο του Βοσκόπουλο στον Χιώτη, σε αρκετές περιπτώσεις, γοητευτικό. Μεταξύ αυτών και στον περίφημο «Πασατέμπο».
Ήταν το 1984 όταν ο Τόλης Βοσκόπουλος αποφάσισε να υπενθυμίσει την ιδιότυπη αλλά μεστή λαϊκή στόφα του τραγουδώντας δημιουργίες του Μανώλη Χιώτη. Μια φιλόδοξη, προσπάθεια, ένας διπλός μάλιστα δίσκος. Τις ενορχηστρώσεις ανέλαβε ο ικανός και έμπειρος Νίκος Λαβράνος, ενώ μπουζούκι έπαιξε το alter ego του Χιώτη, ο στενός του φίλος και δεινός εκτελεστής, ο μοναδικός Γιάννης Σταματίου (Σπόρος).
Για το τελικό αποτέλεσμα, υπάρχουν ποικίλες απόψεις…
Προσωπικά βρίσκω τον τρόπο του Βοσκόπουλο στον Χιώτη, σε αρκετές περιπτώσεις, γοητευτικό. Μεταξύ αυτών και στον περίφημο «Πασατέμπο».
