Η Χάρις Αλεξίου παραχώρησε συνέντευξη στον Άρη Καβατζίκη και την εκπομπή «Πάμε Δανάη».
Αφορμή της συνομιλίας της οι εμφανίσεις στο θέατρο με την παράσταση «Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου» αλλά και τη συνεργασία της με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στη νέα σειρά «Maestro».
Απολαυστική, γήινη, γλυκύτατη, άμεση και συνάμα εύστοχη η Χάρις Αλεξίου.
Ορισμένες στιγμές της, τα υπόλοιπα, αναλυτικότερα στο video…
Δήλωσε, μεταξύ άλλων η Χάρις Αλεξίου:
«Πολλές φορές, ενώ διηγούμαι τα λόγια που έχει γράψει ένας άλλος άνθρωπος, μου έρχεται ένας κόμπος στο λαιμό. Οι πρόγονοί μου είχαν καταγωγή από τις περιοχές της Σμύρνης, μεγάλωσα με τους Μικρασιάτες. Το καλό είναι πως πήρα στοιχεία από τη μουσική και την κουλτούρα και από τους Θηβαίους αλλά και από τους Μικρασιάτες. Θυμάμαι τόσο ωραία πράγματα από τη μητέρα μου: τα φοινίκια της, τα γλυκά του κουταλιού και τις φράσεις της "γιαβρί μου, τζιέρι μου". Η γιαγιά μου, η Κατίνα, ήταν μία μερακλού γυναίκα που τραγουδούσε υπέροχα τα μικρασιάτικα. Μου έλεγε η γιαγιά μου: "Τραγουδούσαμε και μας έφερναν στο τραπέζι τις μπύρες για κέρασμα και ήρθες εσύ και μας πήρες τη δουλειά"».
Και συνέχισε η Χάρις Αλεξίου:
«Έζησα στη Θήβα μέχρι 8 χρονών, πέθανε ο μπαμπάς μου και ήρθαμε στην Αθήνα. Η μαμά μου είχε ένα μπακάλικο και πίσω από αυτό ήταν το δωμάτιο που κοιμόμασταν. Έφευγε η μάνα με άφηνε στο μπακάλικο και εγώ ζύγιζα τα πράγματα. Με αγαπούν οι Τούρκοι και σκέφτομαι συνέχεια αυτά που γίνονται μεταξύ των δυο χωρών. Ένας δήμος στη Σμύρνη έδωσε τ' όνομα μου σε μία λεωφόρο. Θυμάμαι να τραγουδάω το "Μια Πίστα Από Φώσφορο" και το κοινό να λέει το ρεφρέν στα τουρκικά. Από την ώρα που μου ανατίθεται μία δουλειά, δεν παίζω με τίποτα άλλο. Βασανίζω τον εαυτό μου αλλά παράλληλα παίζω και παιχνιδάκια στο κινητό. Όταν έχασα τη μητέρα μου τραγούδαγα τη "Δημητρούλα" και ενώ ήταν όλοι ώπα, ώπα, άρχιζαν να τρέχουν δάκρυά, εγώ έκλαιγα μ' ένα χαμόγελο για να μην με καταλάβουν…
Τρολάρω από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ. Κυρίως τον εαυτό μου. Μεγαλώνω, ωριμάζω αλλά ξαναζώ μία νιότη μέσα από το θέατρο. Έχοντας μεγάλους δάσκαλους στο τραγούδι από ένα σημείο και μετά οδηγούσα εγώ το όχημα. Τώρα πρέπει πάλι κάποιος να με καθοδηγήσει. έχω του σκηνοθέτες. Δεν τέλειωσα τη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η σχολή ήταν απογευματινή και το βράδυ τραγουδούσα».
Αφορμή της συνομιλίας της οι εμφανίσεις στο θέατρο με την παράσταση «Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου» αλλά και τη συνεργασία της με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στη νέα σειρά «Maestro».
Απολαυστική, γήινη, γλυκύτατη, άμεση και συνάμα εύστοχη η Χάρις Αλεξίου.
Ορισμένες στιγμές της, τα υπόλοιπα, αναλυτικότερα στο video…
Δήλωσε, μεταξύ άλλων η Χάρις Αλεξίου:
«Πολλές φορές, ενώ διηγούμαι τα λόγια που έχει γράψει ένας άλλος άνθρωπος, μου έρχεται ένας κόμπος στο λαιμό. Οι πρόγονοί μου είχαν καταγωγή από τις περιοχές της Σμύρνης, μεγάλωσα με τους Μικρασιάτες. Το καλό είναι πως πήρα στοιχεία από τη μουσική και την κουλτούρα και από τους Θηβαίους αλλά και από τους Μικρασιάτες. Θυμάμαι τόσο ωραία πράγματα από τη μητέρα μου: τα φοινίκια της, τα γλυκά του κουταλιού και τις φράσεις της "γιαβρί μου, τζιέρι μου". Η γιαγιά μου, η Κατίνα, ήταν μία μερακλού γυναίκα που τραγουδούσε υπέροχα τα μικρασιάτικα. Μου έλεγε η γιαγιά μου: "Τραγουδούσαμε και μας έφερναν στο τραπέζι τις μπύρες για κέρασμα και ήρθες εσύ και μας πήρες τη δουλειά"».
Και συνέχισε η Χάρις Αλεξίου:
«Έζησα στη Θήβα μέχρι 8 χρονών, πέθανε ο μπαμπάς μου και ήρθαμε στην Αθήνα. Η μαμά μου είχε ένα μπακάλικο και πίσω από αυτό ήταν το δωμάτιο που κοιμόμασταν. Έφευγε η μάνα με άφηνε στο μπακάλικο και εγώ ζύγιζα τα πράγματα. Με αγαπούν οι Τούρκοι και σκέφτομαι συνέχεια αυτά που γίνονται μεταξύ των δυο χωρών. Ένας δήμος στη Σμύρνη έδωσε τ' όνομα μου σε μία λεωφόρο. Θυμάμαι να τραγουδάω το "Μια Πίστα Από Φώσφορο" και το κοινό να λέει το ρεφρέν στα τουρκικά. Από την ώρα που μου ανατίθεται μία δουλειά, δεν παίζω με τίποτα άλλο. Βασανίζω τον εαυτό μου αλλά παράλληλα παίζω και παιχνιδάκια στο κινητό. Όταν έχασα τη μητέρα μου τραγούδαγα τη "Δημητρούλα" και ενώ ήταν όλοι ώπα, ώπα, άρχιζαν να τρέχουν δάκρυά, εγώ έκλαιγα μ' ένα χαμόγελο για να μην με καταλάβουν…
Τρολάρω από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ. Κυρίως τον εαυτό μου. Μεγαλώνω, ωριμάζω αλλά ξαναζώ μία νιότη μέσα από το θέατρο. Έχοντας μεγάλους δάσκαλους στο τραγούδι από ένα σημείο και μετά οδηγούσα εγώ το όχημα. Τώρα πρέπει πάλι κάποιος να με καθοδηγήσει. έχω του σκηνοθέτες. Δεν τέλειωσα τη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η σχολή ήταν απογευματινή και το βράδυ τραγουδούσα».
