παιδιά μας θα είναι χορτασμένα.»
Αυτά δηλώνει μεταξύ άλλων σε συνέντευξη του στη Βίκυ Κατεχάκη και δημοσειύεται στο δικτυακό τόπο aixmi.gr o τραγουδοποιός Χρήστος Θηβαίος, και συνεχίζει: «Δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος γιατί έχω παιδιά. Και πάντα θα προσπαθώ να στέκομαι με το ανάστημα ψηλά για να υποδείξω στα παιδιά μου έναν δρόμο που θεωρώ ότι είναι ο σωστός. Την εποχή που έφυγα από την Ιταλία έχοντας αρνηθεί τη θέση του επίτιμου καθηγητή και ερευνητή στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, επειδή είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να γράφω τραγούδια, διάβασα σε ένα κείμενο του Σέρβου Μίλοραντ Πάβιτς ότι κάθε άνθρωπος έχει μπροστά του χιλιάδες δρόμους, αλλά ο δρόμος που πραγματικά του ανήκει είναι εκείνος που εφ’ όσον αποφασίσει να τον ακολουθήσει, ο φόβος του θα μεγαλώσει. Θα ήθελα, λοιπόν, να κάνουν και τα παιδιά μου αυτό που έκανα κι εγώ. Να φύγουν από την ασφάλειά τους και να συνεχίσουν προς τα εκεί που θα καταφέρουν μόνα τους να γίνουν άτρωτα. Είναι τόσο απλό. Ας αφήσουμε πια τις ευκολίες…
Στην Αριστερά υπάρχουν άνθρωποι με ήθος –όπως βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς ήθος. Παρολ’ αυτά, η Αριστερή φιλοσοφία και νοοτροπία είναι η εξής, σε αντίθεση με τη Δεξιά: Ο Δεξιός σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Ο Αριστερός σκέφτεται και τους άλλους. Είναι τόσο απλό. Αυτή είναι και η έννοια της συντροφικότητας. Εγώ είχα τη μεγάλη τύχη να είμαι μαθητής του Ουμπέρτο Έκο στη Μπολόνια. Κάποια στιγμή, απήυθηνε μία ερώτηση στην τάξη και είπε ότι εξαρτιόταν από την απάντησή μας, ποιοι θα περνούσαμε το μάθημα: «Εάν ξαναγεννιόσασταν θα θέλατε να είστε αυτός που ανακάλυψε τον υπολογιστή ή την πολυθρόνα;” Η σωστή απάντηση ήταν αυτός που ανακάλυψε την πολυθρόνα. Γιατί σκέφτεται, όχι κάθεται και… τα ξύνει. Κάθεται και σκέφτεται. Και δίνει την άνεση σε κάποιον όχι τόσο να καθίσει, δίνει την άνεση σε αυτόν που έχει την πολυθρόνα, να πει σε κάποιον άλλο: “Κάθισε!” Δίνει δηλαδή τη δυνατότητα αυτής της μικρής, απλής γενναιοδωρίας. “Κάθισε, ξεκουράσου”. Από τα Εξάρχεια θυμάμαι τις συναντήσεις μου με τον Νικόλα Άσιμο, την απίστευτα ευγενική μορφή του Παύλου Σιδηρόπουλου, τις τότε κινητοποιήσεις. Μη νομίζετε και τότε τα ίδια είχαμε… Υπήρχε, όμως, μία διαφορετική αλληλεγγύη. Πάνε να ξαναγίνουν ίδια. Βλέπω μια αλληλεγγύη στους ανθρώπους. Και είναι πάλι κάτι οξύμωρο αυτό γιατί εκείνοι οι οποίοι είναι αλληλέγγυοι, ανήκουν μεν στον αναρχικό χώρο, αλλά κυρίως είναι σε μεγάλη ηλικία. Η οικογένεια είναι το σημαντικότερο πράγμα που υπάρχει, ώστε να ισορροπεί κανείς. Γιατί με αρχή την αγάπη ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα, που είναι το μεγαλύτερο συναίσθημα και περιλαμβάνει και τον έρωτα, παίρνουν παράδειγμα και τα παιδιά.
Εγώ στα παιδιά μου, δε δίνω συμβουλές. Εισπράττουν μέσα από τις πράξεις μου και τη συνέπεια. “Είπες αυτό, αυτό θα κάνεις”. Δύο πράγματα στη ζωή είναι σίγουρα: Το ένα είναι ο θάνατος, το άλλο είναι αυτό που δε μπορείς να φανταστείς…»
Πηγή: aixmi.gr
