Η Βίκυ Καρατζόγλου είναι ικανή ερμηνεύτρια με αξιοπρόσεκτες καταθέσεις, ξεχωριστές συνεργασίες και σταθερή συνεπή ρότα στις… θάλασσες του καλού τραγουδιού.
Στις 24 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου επιστρέφει στο Plus του Σταυρού του Νότου με τη μουσική παράσταση «Τον έμαθα τον έρωτα» βασισμένη σε μια ιδέα του Αντώνη Θυσιάδη ο οποίος έχει και την επιμέλεια του προγράμματος
Τη Βίκυ Καρατζόγλου συντροφεύουν οι μουσικοί και τεχνικοί: Τύμπανα: Δημήτρης Μποσινάκος, Κιθάρα: Αλέξανδρος Δερμάνης, Μπάσο: Γιώργος Καλογερόπουλος, Κλαρινέτο, σαξόφωνο, φλογέρες: Χρήστος Παπαδόπουλος, Πιάνο: Οδυσσέας Αποστολόπουλος , Ηχοληψία: Ηλίας Καρούμπαλης, Φωτισμοί: Φίλιππος Τρέπας.
Μα αυτή την αφορμή συνομιλήσαμε μαζί της για... καλλιτεχνικά και ανθρώπινα.
Μπορεί να μάθει κανείς τον έρωτα μέσα απ’ τα…τραγούδια; Κι αν ναι από ποια τραγούδια;
Το τραγούδι είναι μια μορφή τέχνης που σίγουρα έχει τη δύναμη να μας μαθαίνει πράγματα και να μας γεννά συναισθήματα. Σίγουρα οι ιστορίες των τραγουδιών για τον έρωτα βάζουν μέσα μας τον έρωτα και τον κάνουν οικείο. Τον έρωτα τον πρωτοάκουσα, έμαθα να τον αναγνωρίζω και περίμενα ανυπόμονα να τον ζήσω. Μπορεί να τον νιώσει κανείς μέσα από μια μπαλάντα ή μια ροκιά, δεν ορίζεται από το είδος. Η ειλικρίνεια του δημιουργού και η «διαθεσιμότητα» να νιώσεις αυτά που ακούς είναι ένας δρόμος να καταλάβεις τον έρωτα και να τον αφήσεις να σε καταλάβει. Όταν πρωτοάκουσα το «Έφυγα» της Δήμητρας Γαλάνη και της Λίνας Νικολακοπούλου, ήμουν σε μια πολύ περίεργη περίοδο της ζωής μου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1995 αλλά εγώ τον πήρα στα χέρια μου το 1998. Ταξίδι στη Σκόπελο και να λιώνω το cd στο αυτοκίνητο. «Έφυγα γιατί έπρεπε να μείνω αλλιώς..». Έφυγα. Λέξη άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αδύναμη μπροστά στο λάθος χρειαζόμουν απλώς κάποιος να με ταρακουνήσει, μια φωνή, ένας στίχος τελικά της Λίνας και βρήκα τη δύναμη, γιατί τελικά αυτό το κορίτσι ήμουν εγώ που έπρεπε να προχωρήσω. Και το έκανα. «Έφυγα γιατί έπρεπε να ζήσω αλλιώς..».
Πως γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης και ποια η διαφορά της από άλλες με ανάλογη… στόχευση;
Η ιδέα της παράστασης ήταν του συνεργάτη μου του Αντώνη Θυσιάδη. Ο συγκεκριμένος τίτλος είναι στίχος του Γεράσιμου Ευαγγελάτου από το τραγούδι μας που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη. Σε αυτό το live δε θα ακούσετε ύμνους στον έρωτα και ερωτικά τραγούδια όπως μπορεί να φαντάζεστε. Θα ακούσετε τραγούδια που μιλάνε για τις διαφορετικές εκδοχές του έρωτα, για τον έρωτα όπως ξεκινάει και όπως εξελίσσεται αλλά και για το διαφορετικό αποτύπωμα που αφήνει ο
ίδιος έρωτας στους εμπλεκόμενους σε αυτόν ανθρώπους. Το πως εξελίσσεται η ματιά μας απέναντι στον έρωτα μετά τα τραύματα που μας προκαλεί και τα φτερά που μας δίνει.
Το βαρύ κοινωνικό κλίμα (καταστροφές, ακρίβεια, πόλεμοι) επηρεάζει το… τραγουδιστικό;
Δε θα το έθετα όπως με ρωτάτε. Η τέχνη του τραγουδιού δεν επηρεάζεται από την κοινωνία αλλά μας δίνει την πραγματική της εικόνα, τον παλμό της. Και μάλιστα σε μια περίοδο που όλα σχεδόν είναι κατευθυνόμενα το τραγούδι είναι από τα λίγα «πραγματικά μέσα». Όσο για εμάς τους καλλιτέχνες, αυτό που ζούμε -που είναι η αλήθεια μας και η αλήθεια των δημιουργών- αυτό βγαίνει στη σκηνή. Η στιγμή που τραγουδάω μπροστά σε κόσμο είναι πολλές φορές μια διαμαρτυρία, άλλες μια κραυγή αγωνίας. Το τραγούδι είναι ένα μέσο για να ειπωθούν πράγματα, να ταράξουν τα νερά, να περαστούν μηνύματα που θα εξομαλύνουν καταστάσεις ή θα πυροδοτήσουν αντιδράσεις. Έχει πολλαπλό χαρακτήρα και βαθιά κοινωνικό ρόλο.
Με ποια τραγούδια μεγάλωσες;
Στο σπίτι ο πατέρας μου είχε φτιάξει τη «γωνιά» του που είχε το πικάπ, το κασετόφωνο, το ράδιο και πάντα τον θυμάμαι με τα ακουστικά του να ακούει μουσική. Άκουγε πάντα ωραίες μουσικές από όλο τον κόσμο και έτσι μάθαμε κι εμείς με την αδελφή μου να αγαπάμε διαφορετικά είδη. Μάθαμε να κάνουμε σεκόντα ακούγοντας Beatles αλλά ακούγοντας και το δίδυμο Καζαντζίδη-Μαρινέλλα. Ακούσαμε από κλασική μουσική, Χατζιδάκι και Τσιτσάνη μέχρι Abba, Pink Floyd και Leonard Coen. Από Μοσχολιού μέχρι Freddy Mercury. Στην εφηβεία ανακάλυψα τους ποιητές μέσα από τον Θεοδωράκη, τον Μικρούτσικο, τον Άσιμο . Μπορεί να μην είχαμε YouTube και Spotify, είχαμε όμως διάθεση και μεράκι να ψάξουμε και να ανακαλύψουμε καινούριες μουσικές.
Ποιες από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σου ξεχωρίζεις;
Όλες οι συνεργασίες μου μου έχουν χαρίσει εμπειρίες και συναισθήματα. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω γιατί οι περισσότεροι ήταν καλλιτέχνες που άκουγα μεγαλώνοντας και ένιωθα θαυμασμό και εκτίμηση. Αν και ο Νίκος Πορτοκάλογλου εξελίσσεται σε μεγάλο «έρωτα» γιατί ο άνθρωπος Νίκος είναι το ίδιο μεγάλος όσο και ο καλλιτέχνης, πράγμα σπάνιο. Χαίρομαι που είναι στη ζωή μου και έχουμε ακόμη δρόμο να διανύσουμε μαζί. Δισκογραφικά μπορώ να πω πως η συνεργασία μου με την Ελένη Φωτάκη και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο ήταν από τις πιο ανέλπιστες. Μου χάρισε μερικά από τα πιο όμορφα διαμάντια που έχω στη δισκογραφία μου. Τελευταία βέβαια την καρδιά μου έκλεψαν ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και ο Θέμης Καραμουρατίδης, εδώ θα πω πως με έχουν φέρει σε δύσκολη θέση γιατί είναι τόσο ξεχωριστοί και διαφορετικοί και δεν ξέρω ποιον τελικά μπορεί να έχω ερωτευτεί λίγο παραπάνω. Είναι από αυτούς που έρχονται στη ζωή σου και απλά τους ερωτεύεσαι ακόμη και αν έχεις υποσχεθεί πως δε θα ξανά ερωτευτείς στο χώρο εργασίας. Θα το καταλάβετε εύκολα στο ΣΤΝ όταν δείτε πως χαμογελάω όταν ερμηνεύω το νέο μας τραγούδι.
Τα νέα τραγούδια, νέων ταλαντούχων δημιουργών και ερμηνευτών, γιατί δυσκολεύονται να «περάσουν» στις ραδιοσυχνότητες;
Αρχικά έχει να κάνει με την ηλικία του κοινού που ακούει ραδιόφωνο και την ανθρώπινη φύση μας. Οι άνθρωποι φοβόμαστε το κάθε τι καινούριο, θέλουμε αυτό που γνωρίζουμε που έχουμε συνηθίσει και μας προσφέρει μια ασφάλεια. Πιο εύκολα θα μείνουμε σε κάτι που ξέρουμε και θα αλλάξουμε κάτι που δεν έχουμε ξανά ακούσει. Πέρα από αυτό, τα ραδιόφωνα πια εξελίσσονται σε καθαρόαιμες επιχειρήσεις με μοναδικό σκοπό το κέρδος και χάνουν μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής τους φύσης όπως και το «λειτούργημα» να συστήνουν νέα πράγματα που θα «θρέψουν» την ψυχή μας. Έτσι ο «χώρος» για να περαστούν τραγούδια νέων καλλιτεχνών μειώνεται δραματικά. Βέβαια πια υπάρχουν οι ψηφιακές πλατφόρμες που δίνουν την ευκαιρία σε όλους και όλα τα είδη να τα ανακαλύψει το κοινό αλλά το ραδιόφωνο σίγουρα είναι μια διαφορετική, πιο ανθρώπινη εμπειρία, που με τους παραγωγούς μπορεί να περάσει πιο όμορφα πράγματα στους ακροατές.
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Ένα ευχαριστώ δεν μπορεί να είναι βαρύ και ούτε το χρωστάς. Το λες με χαρά και το δίνεις απλόχερα σε αυτούς που θες, που αγαπάς για κάτι μοναδικό που σου έχουν χαρίσει. Θα πω κάποια που θα φανούν τετριμμένα, όπως στους γονείς μου, που μεγαλώνοντας την κόρη μου και βλέποντας τις δυσκολίες που έχει ένας γονιός, αντιλαμβάνομαι πόσες θυσίες έκαναν για να μπορέσω εγώ να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Στην οικογένεια μου, τον άντρα μου, την κόρη μου, την αδελφή μου. Πέρα από την οικογένεια μου θα πω ευχαριστώ σε ανθρώπους που τους νιώθω και αυτούς οικογένεια, που καθημερινά είναι δίπλα μου και με βοηθάμε να γίνομαι καλύτερη. Πρώτο και σημαντικότερο τον Αντώνη Θυσιάδη. Κρατιόμαστε από το χέρι και προχωράμε μαζί προσπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες. Περίεργο συναίσθημα να σε πιστεύει κάποιος από την πρώτη στιγμή που σε συναντά, είναι κάτι που σου δίνει μεγάλη δύναμη. Στους δημιουργούς που μου έχουν χαρίσει «τα παιδιά τους». Χωρίς αυτούς δε θα είχα ανακαλύψει την πραγματική μου φωνή. Εδώ θα επαναλάβω τα ονόματα των παιδιών, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη που μου εμπιστεύθηκαν ένα «παιδί» τους και που μαζί χτίζουμε τώρα την «Βίκυ».
Σε φοβίζει κάτι;
Με φοβίζει η βία. Με φοβίζει που αρχίσαμε να συνηθίζουμε τον φασισμό γύρω μας. Με φοβίζουν οι άνθρωποι που δεν το βλέπουν γιατί είναι ίδιοι με το τέρας. Φοβάμαι αυτούς που λένε ότι έτσι είναι τώρα τα πράγματα και δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Φεύγω μακριά τους. Με φοβίζει το βόλεμα και η αποχαύνωση. Η παραίτηση σε όλους τους τομείς. Στον έρωτα, στη δουλειά, στη φιλία. Με φοβίζει να μεγαλώνουμε παιδιά χωρίς άποψη που απλώς πηγαίνουν με το κοπάδι, που δεν μπορούνε να αντιδράσουν, που δεν μπορούνε να χαρούνε τη διαφορετικότητα τους αλλά ντρέπονται γι’αυτήν. Με φοβίζει που δε μαθαίνουμε. Με φοβίζουν αυτοί που ψηφίζουν ξανά και ξανά τα ίδια αποβράσματα από φόβο και ιδιοτέλεια. Με φοβίζει που έχω αρχίσει μεγαλώνοντας να φοβάμαι τόσα πολλά.
Το επόμενο βήμα;
Το επόμενο βήμα είναι δισκογραφικό και είναι το νέο μας τραγούδι με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο με τίτλο «Ψίχουλα». Ένα βήμα που με φέρνει πιο κοντά στο σήμερα και το τραγούδι του σήμερα, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα και επιρροές του trash κινήματος που ακμάζει γύρω μας. Μια συνεργασία που με κάνει να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο πόσο σημαντική είναι η χημεία στη δουλειά μας. Η επικοινωνία, ο σεβασμός και κυρίως η κοινή αισθητική κάνουν τα πράγματα να γίνονται αβίαστα. Η συνεργασία αυτή ήρθε για να μου θυμίσει τον λόγο που τραγουδάω και ποσό ωραίο είναι όταν συναντιούνται επαγγελματικά άνθρωποι με ένα κοινό όραμα.
Ένα όνειρο;
Είχα ένα όνειρο μικρό πολύ μικρή… που λέει και το πρώτο μου δισκογραφημένο τραγούδι. Τα όνειρα μας αλλάζουν όμως, όσο αλλάζουμε εμείς και η πραγματικότητα γύρω μας. Το όνειρο μου πια είναι να ζούμε πραγματικά τη ζωή μας, όχι μέσα από εικονικές πραγματικότητες. Να αφανιστούν οι φασίστες και όσοι φυτεύουν το μίσος στις ψυχές μας και προσπαθούν να μας χειριστούν με μόνο μέσο τον τρόμο. Ονειρεύομαι μια ζωή για την κόρη μου και όλα τα παιδιά χωρίς φόβο και στερεότυπα. Μια κοινωνία χωρίς βία, χωρίς κακοποίηση, χωρίς πόνο.
Μια ευχή;
Εύχομαι να μπορώ να βρίσκω πάντα μέσα μου το φως, να μη χάσω την πίστη μου στους ανθρώπους. Να έχω τη δύναμη, την αντοχή και την καθαρότητα να το αναγνωρίζω στους γύρω μου. Να μη βολεύομαι, να φεύγω όταν χρειάζεται. Να φεύγω από τους τοξικούς ανθρώπους και από χειριστικές συμπεριφορές. Να είναι η καλοσύνη και η αλληλεγγύη οδηγός στα σκοτάδια μου και να μην επιτρέψω σε κανέναν να με πείσει για το αντίθετο. Να γίνομαι ο πραγματικός μου εαυτός κάθε στιγμή που περνάει και να ακούω τη φωνούλα μέσα μου πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο γύρω μου.
Στις 24 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου επιστρέφει στο Plus του Σταυρού του Νότου με τη μουσική παράσταση «Τον έμαθα τον έρωτα» βασισμένη σε μια ιδέα του Αντώνη Θυσιάδη ο οποίος έχει και την επιμέλεια του προγράμματος
Τη Βίκυ Καρατζόγλου συντροφεύουν οι μουσικοί και τεχνικοί: Τύμπανα: Δημήτρης Μποσινάκος, Κιθάρα: Αλέξανδρος Δερμάνης, Μπάσο: Γιώργος Καλογερόπουλος, Κλαρινέτο, σαξόφωνο, φλογέρες: Χρήστος Παπαδόπουλος, Πιάνο: Οδυσσέας Αποστολόπουλος , Ηχοληψία: Ηλίας Καρούμπαλης, Φωτισμοί: Φίλιππος Τρέπας.
Μα αυτή την αφορμή συνομιλήσαμε μαζί της για... καλλιτεχνικά και ανθρώπινα.
Μπορεί να μάθει κανείς τον έρωτα μέσα απ’ τα…τραγούδια; Κι αν ναι από ποια τραγούδια;
Το τραγούδι είναι μια μορφή τέχνης που σίγουρα έχει τη δύναμη να μας μαθαίνει πράγματα και να μας γεννά συναισθήματα. Σίγουρα οι ιστορίες των τραγουδιών για τον έρωτα βάζουν μέσα μας τον έρωτα και τον κάνουν οικείο. Τον έρωτα τον πρωτοάκουσα, έμαθα να τον αναγνωρίζω και περίμενα ανυπόμονα να τον ζήσω. Μπορεί να τον νιώσει κανείς μέσα από μια μπαλάντα ή μια ροκιά, δεν ορίζεται από το είδος. Η ειλικρίνεια του δημιουργού και η «διαθεσιμότητα» να νιώσεις αυτά που ακούς είναι ένας δρόμος να καταλάβεις τον έρωτα και να τον αφήσεις να σε καταλάβει. Όταν πρωτοάκουσα το «Έφυγα» της Δήμητρας Γαλάνη και της Λίνας Νικολακοπούλου, ήμουν σε μια πολύ περίεργη περίοδο της ζωής μου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1995 αλλά εγώ τον πήρα στα χέρια μου το 1998. Ταξίδι στη Σκόπελο και να λιώνω το cd στο αυτοκίνητο. «Έφυγα γιατί έπρεπε να μείνω αλλιώς..». Έφυγα. Λέξη άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αδύναμη μπροστά στο λάθος χρειαζόμουν απλώς κάποιος να με ταρακουνήσει, μια φωνή, ένας στίχος τελικά της Λίνας και βρήκα τη δύναμη, γιατί τελικά αυτό το κορίτσι ήμουν εγώ που έπρεπε να προχωρήσω. Και το έκανα. «Έφυγα γιατί έπρεπε να ζήσω αλλιώς..».
Πως γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης και ποια η διαφορά της από άλλες με ανάλογη… στόχευση;
Η ιδέα της παράστασης ήταν του συνεργάτη μου του Αντώνη Θυσιάδη. Ο συγκεκριμένος τίτλος είναι στίχος του Γεράσιμου Ευαγγελάτου από το τραγούδι μας που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη. Σε αυτό το live δε θα ακούσετε ύμνους στον έρωτα και ερωτικά τραγούδια όπως μπορεί να φαντάζεστε. Θα ακούσετε τραγούδια που μιλάνε για τις διαφορετικές εκδοχές του έρωτα, για τον έρωτα όπως ξεκινάει και όπως εξελίσσεται αλλά και για το διαφορετικό αποτύπωμα που αφήνει ο
ίδιος έρωτας στους εμπλεκόμενους σε αυτόν ανθρώπους. Το πως εξελίσσεται η ματιά μας απέναντι στον έρωτα μετά τα τραύματα που μας προκαλεί και τα φτερά που μας δίνει.
Το βαρύ κοινωνικό κλίμα (καταστροφές, ακρίβεια, πόλεμοι) επηρεάζει το… τραγουδιστικό;
Δε θα το έθετα όπως με ρωτάτε. Η τέχνη του τραγουδιού δεν επηρεάζεται από την κοινωνία αλλά μας δίνει την πραγματική της εικόνα, τον παλμό της. Και μάλιστα σε μια περίοδο που όλα σχεδόν είναι κατευθυνόμενα το τραγούδι είναι από τα λίγα «πραγματικά μέσα». Όσο για εμάς τους καλλιτέχνες, αυτό που ζούμε -που είναι η αλήθεια μας και η αλήθεια των δημιουργών- αυτό βγαίνει στη σκηνή. Η στιγμή που τραγουδάω μπροστά σε κόσμο είναι πολλές φορές μια διαμαρτυρία, άλλες μια κραυγή αγωνίας. Το τραγούδι είναι ένα μέσο για να ειπωθούν πράγματα, να ταράξουν τα νερά, να περαστούν μηνύματα που θα εξομαλύνουν καταστάσεις ή θα πυροδοτήσουν αντιδράσεις. Έχει πολλαπλό χαρακτήρα και βαθιά κοινωνικό ρόλο.
Με ποια τραγούδια μεγάλωσες;
Στο σπίτι ο πατέρας μου είχε φτιάξει τη «γωνιά» του που είχε το πικάπ, το κασετόφωνο, το ράδιο και πάντα τον θυμάμαι με τα ακουστικά του να ακούει μουσική. Άκουγε πάντα ωραίες μουσικές από όλο τον κόσμο και έτσι μάθαμε κι εμείς με την αδελφή μου να αγαπάμε διαφορετικά είδη. Μάθαμε να κάνουμε σεκόντα ακούγοντας Beatles αλλά ακούγοντας και το δίδυμο Καζαντζίδη-Μαρινέλλα. Ακούσαμε από κλασική μουσική, Χατζιδάκι και Τσιτσάνη μέχρι Abba, Pink Floyd και Leonard Coen. Από Μοσχολιού μέχρι Freddy Mercury. Στην εφηβεία ανακάλυψα τους ποιητές μέσα από τον Θεοδωράκη, τον Μικρούτσικο, τον Άσιμο . Μπορεί να μην είχαμε YouTube και Spotify, είχαμε όμως διάθεση και μεράκι να ψάξουμε και να ανακαλύψουμε καινούριες μουσικές.
Ποιες από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σου ξεχωρίζεις;
Όλες οι συνεργασίες μου μου έχουν χαρίσει εμπειρίες και συναισθήματα. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω γιατί οι περισσότεροι ήταν καλλιτέχνες που άκουγα μεγαλώνοντας και ένιωθα θαυμασμό και εκτίμηση. Αν και ο Νίκος Πορτοκάλογλου εξελίσσεται σε μεγάλο «έρωτα» γιατί ο άνθρωπος Νίκος είναι το ίδιο μεγάλος όσο και ο καλλιτέχνης, πράγμα σπάνιο. Χαίρομαι που είναι στη ζωή μου και έχουμε ακόμη δρόμο να διανύσουμε μαζί. Δισκογραφικά μπορώ να πω πως η συνεργασία μου με την Ελένη Φωτάκη και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο ήταν από τις πιο ανέλπιστες. Μου χάρισε μερικά από τα πιο όμορφα διαμάντια που έχω στη δισκογραφία μου. Τελευταία βέβαια την καρδιά μου έκλεψαν ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και ο Θέμης Καραμουρατίδης, εδώ θα πω πως με έχουν φέρει σε δύσκολη θέση γιατί είναι τόσο ξεχωριστοί και διαφορετικοί και δεν ξέρω ποιον τελικά μπορεί να έχω ερωτευτεί λίγο παραπάνω. Είναι από αυτούς που έρχονται στη ζωή σου και απλά τους ερωτεύεσαι ακόμη και αν έχεις υποσχεθεί πως δε θα ξανά ερωτευτείς στο χώρο εργασίας. Θα το καταλάβετε εύκολα στο ΣΤΝ όταν δείτε πως χαμογελάω όταν ερμηνεύω το νέο μας τραγούδι.
Τα νέα τραγούδια, νέων ταλαντούχων δημιουργών και ερμηνευτών, γιατί δυσκολεύονται να «περάσουν» στις ραδιοσυχνότητες;
Αρχικά έχει να κάνει με την ηλικία του κοινού που ακούει ραδιόφωνο και την ανθρώπινη φύση μας. Οι άνθρωποι φοβόμαστε το κάθε τι καινούριο, θέλουμε αυτό που γνωρίζουμε που έχουμε συνηθίσει και μας προσφέρει μια ασφάλεια. Πιο εύκολα θα μείνουμε σε κάτι που ξέρουμε και θα αλλάξουμε κάτι που δεν έχουμε ξανά ακούσει. Πέρα από αυτό, τα ραδιόφωνα πια εξελίσσονται σε καθαρόαιμες επιχειρήσεις με μοναδικό σκοπό το κέρδος και χάνουν μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής τους φύσης όπως και το «λειτούργημα» να συστήνουν νέα πράγματα που θα «θρέψουν» την ψυχή μας. Έτσι ο «χώρος» για να περαστούν τραγούδια νέων καλλιτεχνών μειώνεται δραματικά. Βέβαια πια υπάρχουν οι ψηφιακές πλατφόρμες που δίνουν την ευκαιρία σε όλους και όλα τα είδη να τα ανακαλύψει το κοινό αλλά το ραδιόφωνο σίγουρα είναι μια διαφορετική, πιο ανθρώπινη εμπειρία, που με τους παραγωγούς μπορεί να περάσει πιο όμορφα πράγματα στους ακροατές.
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Ένα ευχαριστώ δεν μπορεί να είναι βαρύ και ούτε το χρωστάς. Το λες με χαρά και το δίνεις απλόχερα σε αυτούς που θες, που αγαπάς για κάτι μοναδικό που σου έχουν χαρίσει. Θα πω κάποια που θα φανούν τετριμμένα, όπως στους γονείς μου, που μεγαλώνοντας την κόρη μου και βλέποντας τις δυσκολίες που έχει ένας γονιός, αντιλαμβάνομαι πόσες θυσίες έκαναν για να μπορέσω εγώ να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Στην οικογένεια μου, τον άντρα μου, την κόρη μου, την αδελφή μου. Πέρα από την οικογένεια μου θα πω ευχαριστώ σε ανθρώπους που τους νιώθω και αυτούς οικογένεια, που καθημερινά είναι δίπλα μου και με βοηθάμε να γίνομαι καλύτερη. Πρώτο και σημαντικότερο τον Αντώνη Θυσιάδη. Κρατιόμαστε από το χέρι και προχωράμε μαζί προσπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες. Περίεργο συναίσθημα να σε πιστεύει κάποιος από την πρώτη στιγμή που σε συναντά, είναι κάτι που σου δίνει μεγάλη δύναμη. Στους δημιουργούς που μου έχουν χαρίσει «τα παιδιά τους». Χωρίς αυτούς δε θα είχα ανακαλύψει την πραγματική μου φωνή. Εδώ θα επαναλάβω τα ονόματα των παιδιών, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη που μου εμπιστεύθηκαν ένα «παιδί» τους και που μαζί χτίζουμε τώρα την «Βίκυ».
Σε φοβίζει κάτι;
Με φοβίζει η βία. Με φοβίζει που αρχίσαμε να συνηθίζουμε τον φασισμό γύρω μας. Με φοβίζουν οι άνθρωποι που δεν το βλέπουν γιατί είναι ίδιοι με το τέρας. Φοβάμαι αυτούς που λένε ότι έτσι είναι τώρα τα πράγματα και δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Φεύγω μακριά τους. Με φοβίζει το βόλεμα και η αποχαύνωση. Η παραίτηση σε όλους τους τομείς. Στον έρωτα, στη δουλειά, στη φιλία. Με φοβίζει να μεγαλώνουμε παιδιά χωρίς άποψη που απλώς πηγαίνουν με το κοπάδι, που δεν μπορούνε να αντιδράσουν, που δεν μπορούνε να χαρούνε τη διαφορετικότητα τους αλλά ντρέπονται γι’αυτήν. Με φοβίζει που δε μαθαίνουμε. Με φοβίζουν αυτοί που ψηφίζουν ξανά και ξανά τα ίδια αποβράσματα από φόβο και ιδιοτέλεια. Με φοβίζει που έχω αρχίσει μεγαλώνοντας να φοβάμαι τόσα πολλά.
Το επόμενο βήμα;
Το επόμενο βήμα είναι δισκογραφικό και είναι το νέο μας τραγούδι με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο με τίτλο «Ψίχουλα». Ένα βήμα που με φέρνει πιο κοντά στο σήμερα και το τραγούδι του σήμερα, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα και επιρροές του trash κινήματος που ακμάζει γύρω μας. Μια συνεργασία που με κάνει να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο πόσο σημαντική είναι η χημεία στη δουλειά μας. Η επικοινωνία, ο σεβασμός και κυρίως η κοινή αισθητική κάνουν τα πράγματα να γίνονται αβίαστα. Η συνεργασία αυτή ήρθε για να μου θυμίσει τον λόγο που τραγουδάω και ποσό ωραίο είναι όταν συναντιούνται επαγγελματικά άνθρωποι με ένα κοινό όραμα.
Ένα όνειρο;
Είχα ένα όνειρο μικρό πολύ μικρή… που λέει και το πρώτο μου δισκογραφημένο τραγούδι. Τα όνειρα μας αλλάζουν όμως, όσο αλλάζουμε εμείς και η πραγματικότητα γύρω μας. Το όνειρο μου πια είναι να ζούμε πραγματικά τη ζωή μας, όχι μέσα από εικονικές πραγματικότητες. Να αφανιστούν οι φασίστες και όσοι φυτεύουν το μίσος στις ψυχές μας και προσπαθούν να μας χειριστούν με μόνο μέσο τον τρόμο. Ονειρεύομαι μια ζωή για την κόρη μου και όλα τα παιδιά χωρίς φόβο και στερεότυπα. Μια κοινωνία χωρίς βία, χωρίς κακοποίηση, χωρίς πόνο.
Μια ευχή;
Εύχομαι να μπορώ να βρίσκω πάντα μέσα μου το φως, να μη χάσω την πίστη μου στους ανθρώπους. Να έχω τη δύναμη, την αντοχή και την καθαρότητα να το αναγνωρίζω στους γύρω μου. Να μη βολεύομαι, να φεύγω όταν χρειάζεται. Να φεύγω από τους τοξικούς ανθρώπους και από χειριστικές συμπεριφορές. Να είναι η καλοσύνη και η αλληλεγγύη οδηγός στα σκοτάδια μου και να μην επιτρέψω σε κανέναν να με πείσει για το αντίθετο. Να γίνομαι ο πραγματικός μου εαυτός κάθε στιγμή που περνάει και να ακούω τη φωνούλα μέσα μου πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο γύρω μου.
