Σε τι ηλικία ξεκίνησες την επαφή με τη μουσική;
Ήμουνα 15 χρονών όταν ξεκίνησα να παίζω κιθάρα με δάσκαλο τον Νότη Μαυρουδή και μάλιστα ήμουν ο πρώτος του μαθητής. Εκείνος ήτανε 20 κι εγώ 15.
Τα ακούσματά σου μέχρι τότε ποια ήτανε;
Μεγάλωσα στα προσφυγικά της Καλλιθέας και όπως καταλαβαίνεις το πιο «elegant» από αυτά που ακούγαμε ήτανε το «Δυο πόρτες έχει η ζωή». Ακούγαμε το ρεμπέτικο τραγούδι και το λαϊκό που μόλις είχε αρχίσει να ανθίζει τότε.
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι επαγγελματικά;
Ξεκίνησα το τραγούδι σε μια μπουάτ που λέγονταν «Ταβάνια» σε ηλικία 16 χρονών. Πήγαινα ακόμα σχολείο… και έμεινα στην ίδια τάξη, ως ήτο φυσικό! Εκεί ήτανε ο Γιάννης Σπανός, που μόλις είχε έρθει από το Παρίσι, ο Γιώργος Μαρίνος, η Σοφία Σπυράτου σαν τραγουδίστρια και όχι σαν χορογράφος και η Δέσποινα Γλέζου.
Η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά;
Αρκετά χρόνια αργότερα μου έδωσε ο Γιάννης Μαρκόπουλος ένα τραγούδι με τίτλο «Που πάτε λοιπόν» σε στίχους του Γιώργου Σκούρτη. Ένα τραγούδι αρκετά «μαύρο» και απαισιόδοξο. Ουσιαστικά όμως γνωστός έγινα με το τραγούδι «Του άντρα του πολλά βαρύ» που ήτανε στην πίσω όψη από το 45αρι με το «Που πάτε λοιπόν». Αργότερα έκανα ένα ακόμα 45άρι που είχε στη μία όψη το «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν» και στην άλλη το «Όχι δεν πρέπει να συναντηθούμε». Όλα αυτά ήτανε σε μουσική του Μαρκόπουλου. Ήμουνα 21 χρονών τότε.
Η συνεργασία με το Λογό πότε ήρθε;
Ενάμισι χρόνο μετά είχα σταματήσει τη συνεργασία με το Μαρκόπουλο, δούλευα σε διάφορες μπουάτ σαν γνωστός τραγουδιστής πια και ήρθε και με βρήκε ο Γιώργος Μακράκης μαζί με το Λογοθέτη και μου πρότειναν συνεργασία. Έτσι κάναμε τον πρώτο δίσκο ο οποίος πήγε άπατος. Ήτανε η περίοδος της χούντας τότε και εγώ ήμουνα «κακό παιδί» και απαγορευμένος από ραδιόφωνα. Το 1973 κάναμε τον πρώτο μεγάλο δίσκο με στίχους του Λογό και μουσική δική μου, τις «Γελοιογραφίες». Αυτός ο δίσκος έγινε γνωστός και έκανε επιτυχία μόλις έπεσε η χούντα και σηματοδότησε την έλευση ενός νέου είδους τραγουδιού, του λεγόμενου «σατυρικού». Έτσι το ονόμασαν… Εγώ όμως δεν το έβλεπα σαν τέτοιο..
Που νομίζεις ότι οφειλόταν η επιτυχία αυτού του νέου είδους;
Βοήθησαν πολλά πράγματα. Το γεγονός ότι ήταν κάτι που έλειπε τότε, το ότι είχε αρχίσει και η τηλεόραση και βεβαίως περνάγανε και μηνύματα μέσα από τη σάτιρα. Ήμουνα κι εγώ πιτσιρικάς τότε, με τις καμπάνες τα παντελόνια, το ντύσιμο της εποχής και ο τρόπος που τραγούδαγα με τις κινήσεις μου και γενικά με τη γλώσσα του σώματος τα πέρναγα με τον δικό μου τρόπο στο κοινό. Έκανα 10 μεγάλα LP με σατυρικά τραγούδια και διάφορες συμμετοχές σε άλλους συνθέτες όπως ο Χατζηνάσιος, ο Χριστόδουλος Χάλαρης, ο Πλέσσας κ.α.
Ξαφνικά αποφασίζεις να αποσυρθείς. Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση;
Είναι θέμα αισθητικής αφ ενός και αφ εταίρου αξιοπρέπειας. Αυτό βέβαια μου έδωσε ένα μήνυμα, ότι είναι καλύτερα να αποχωρείς όταν δεν έχεις κάτι καινούριο να πεις και να κάνεις, έστω και αν είσαι στις δόξες σου, από ένα παιχνίδι στημένο. Οι δισκογραφικές εταιρίες τότε ήτανε κυρίαρχες και σε βλέπανε σαν αναπτήρα bic. Τελειώνεις, σε πετάνε και παίρνουν τον επόμενο. Είχες ημερομηνία λήξης που την ορίζανε αυτές.
Μετά από 25 χρόνια απουσίας επανέρχεσαι σε μία δύσκολη για το τραγούδι εποχή και έχεις ανάλογη επιτυχία σαν να μη σταμάτησες ποτέ. Πώς το εξηγείς;
Είχα συναντήσει τη Λίνα Νικολακοπούλου τυχαία στο δρόμο πριν 2 χρόνια και μου έκανε μια πρόταση να πάω στο ZOOM στη Πλάκα. Εγώ βέβαια ήμουνα επιφυλακτικός γιατί σχεδόν το είχα ξεχάσει το θέμα τραγούδι και είναι και μεγάλο ρίσκο για ένα καλλιτέχνη με τόσα χρόνια απουσίας να βγει πάλι στο προσκήνιο. Πήγα για 2 παραστάσεις και έμεινα για 17. Αυτό μου έδωσε δύναμη. Μετά από τόσα χρόνια αποχής ο κόσμος με αγκάλιασε και πάλι. Είχα φοβηθεί γιατί πριν αρκετά χρόνια είχα ζητήσει τη βοήθεια ενός μεγάλου καλλιτέχνη, για τα σημερινά δεδομένα, γιατί οι εταιρίες με είχανε αποκλείσει, και μου απάντησε: «βρε Θέμη τι τα θες τώρα αυτά, εδώ μία μέρα λείπουμε και μας ξεχνάει ο κόσμος. Εσύ που λείπεις 3 χρόνια τι μπορείς να κάνεις». Αυτό με ενόχλησε κάπως και είπα ίσως να έχει δίκιο. Βέβαια πριν κάνα χρόνο του γύρισε μπούμερανγκ.
Στις παραστάσεις αυτές είχα δει και πολύ νέο κόσμο στο κοινό. Πως πιστεύεις ότι μάθανε τα τραγούδια σου;
Μάλλον από τους γονείς τους. Είναι κάποια πράγματα που σου συμβαίνουν ερήμην. Άμα έχεις περάσει στη συνείδηση του κόσμου, δύσκολα ξεγράφεις. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν έρχονται νέα παιδιά και μου λένε ακούμε τα τραγούδια σου.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και ια νέα δισκογραφική δουλειά σου. Πες μας δυο λόγια.
Είναι μια δουλειά σε μουσική δική μου και στίχους του ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε και ενώ ξεκινήσαμε να κάνουμε 2 τραγούδια, τελικά κάναμε 15 τραγούδια σε 15 μέρες! Κάθε μέρα και ένα τραγούδι. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Γιάννη που έδωσαν οι θεοί και βρεθήκαμε. Στο δίσκο συμμετέχουν ο δάσκαλός μου Νότης Μαυρουδής, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Ηρώ Σαΐα, η Σταυρούλα Μανωλοπούλου και ο γιός μου Δημήτρης. Η παραγωγή είναι της συζύγου μου Άννας και η ενορχήστρωση του Σταύρου Καβαλιεράτου. Επίσης σφυρίζει καταπληκτικά μέσα ο Κώστας Θωμαΐδης.
Θα μας πεις και για τις εμφανίσεις που ετοιμάζεις στο Badminton στις 21 και 22 Δεκέμβρη. Τι θα δούμε εκεί;
Tα πάντα. Θα γίνει μια παρουσίαση κάποιων κομματιών του δίσκου στο πρώτο πρόγραμμα και μετά θα τραγουδήσω παλιές μου επιτυχίες σε ένα εφ όλης της ύλης πρόγραμμα. Μαζί μου θα είναι η Σταυρούλα Μανωλοπούλου, ο Γιάννης Ευθυμιάδης σε ρόλο τραγουδιστή και ο γιος μου ο Δημήτρης. Περιμένουμε τον κόσμο να περάσουμε καλά και να ξεφύγουμε από τα προβλήματα της καθημερινότητας.
