Σοφία Αρβανίτη. Ένα όνομα που αναμφισβήτητα ξυπνά όμορφες αναμνήσεις σε όσους από εμάς μεγαλώσαμε εκεί γύρω στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Μια τραγουδίστρια, αλλά και δημιουργός, που άφησε το αποτύπωμά της στη μουσική και τα τελευταία χρόνια βρίσκεται ξανά στις επάλξεις, πιο ώριμη, πιο συνειδητοποιημένη και πιο εξομολογητική.
Με αφορμή τη νέα της δισκογραφική εργασία, σε διαφορετικά «μονοπάτια» πλέον, η Σοφία Αρβανίτη άνοιξε την καρδιά της και μίλησε για όλα, σε μια συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε στο Red Queen Rock Bar (Θουκυδίδου 12, Χαλάνδρι) με τη συνδρομή της φίλης & συνεργάτιδας Καλής Βανδώρου.
Διαβάστε τι μας είπε:
Νέος δίσκος με περίεργο τίτλο. Τι σημαίνει για σας;
Αυτός ο δίσκος έχει τίτλο «Αλαβαρντάχαλα - Τραγούδια των καιρών». Έχω κάνει μια ιστορία που πηγάζει από μέσα μου, απ’ τη δική μου ανάγκη για έκφραση. Είναι το κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου. Είναι η μικρή μου «Αλαβαρντάχαλα», όσο και να μεγαλώνω. Όλοι οι άνθρωποι, αν έχουμε την τύχη να επιβιώνουμε σ’ αυτή τη ζούγκλα και καταφέρνουμε να μεγαλώνουμε και να γερνάμε, δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την παιδική μας ψυχή. Για μένα η «Αλαβαρντάχαλα» είναι το κοριτσάκι μέσα μου και πολλές φορές, στην πορεία μου σ’ αυτό τον κόσμο και μέσα στον αγώνα, την προσπάθεια και τις απογοητεύσεις, έχω κινδυνεύσει να το χάσω, αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή υπήρξε ένα σωσίβιο, μια σανίδα σωτηρίας, ένα φυσικό ένστικτο, που με έκανε να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, να επιβιώνω. Και γιατί λέω κοριτσάκι; Ένα μικρό παιδί είναι ένα πλάσμα το οποίο μεγαλώνει προς το άγνωστο, για να αποκτήσει εμπειρίες ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Εγώ τώρα το κάνω ανάποδα. Επικαλούμαι το μικρό κοριτσάκι, το οποίο είναι αυθόρμητο, δεν έχει εμπειρίες, έχει άγνοια κινδύνου κι ό,τι κάνει, το κάνει απ’ την ψυχή του, με ειλικρίνεια. Οι άνθρωποι, όσο μεγαλώνουμε, παγιώνουμε τα στερεότυπα που μας «διδάσκει» η κοινωνία κι αυτά γίνονται μια σκληρή πέτσα που μας κάνει να κινούμαστε μάλλον κατά του εαυτού μας. Γι’ αυτό, λοιπόν, εγώ έχω εφεύρει όλο αυτό που εξηγώ: για να καταφέρνω να επιβιώνω με το μικρό μου το κοριτσάκι που δεν το αφήνω να πεθάνει.
Αυτός ο δίσκος έχει τίτλο «Αλαβαρντάχαλα - Τραγούδια των καιρών». Έχω κάνει μια ιστορία που πηγάζει από μέσα μου, απ’ τη δική μου ανάγκη για έκφραση. Είναι το κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου. Είναι η μικρή μου «Αλαβαρντάχαλα», όσο και να μεγαλώνω. Όλοι οι άνθρωποι, αν έχουμε την τύχη να επιβιώνουμε σ’ αυτή τη ζούγκλα και καταφέρνουμε να μεγαλώνουμε και να γερνάμε, δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την παιδική μας ψυχή. Για μένα η «Αλαβαρντάχαλα» είναι το κοριτσάκι μέσα μου και πολλές φορές, στην πορεία μου σ’ αυτό τον κόσμο και μέσα στον αγώνα, την προσπάθεια και τις απογοητεύσεις, έχω κινδυνεύσει να το χάσω, αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή υπήρξε ένα σωσίβιο, μια σανίδα σωτηρίας, ένα φυσικό ένστικτο, που με έκανε να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, να επιβιώνω. Και γιατί λέω κοριτσάκι; Ένα μικρό παιδί είναι ένα πλάσμα το οποίο μεγαλώνει προς το άγνωστο, για να αποκτήσει εμπειρίες ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Εγώ τώρα το κάνω ανάποδα. Επικαλούμαι το μικρό κοριτσάκι, το οποίο είναι αυθόρμητο, δεν έχει εμπειρίες, έχει άγνοια κινδύνου κι ό,τι κάνει, το κάνει απ’ την ψυχή του, με ειλικρίνεια. Οι άνθρωποι, όσο μεγαλώνουμε, παγιώνουμε τα στερεότυπα που μας «διδάσκει» η κοινωνία κι αυτά γίνονται μια σκληρή πέτσα που μας κάνει να κινούμαστε μάλλον κατά του εαυτού μας. Γι’ αυτό, λοιπόν, εγώ έχω εφεύρει όλο αυτό που εξηγώ: για να καταφέρνω να επιβιώνω με το μικρό μου το κοριτσάκι που δεν το αφήνω να πεθάνει.
Έχετε γράψει στίχους και σε αυτό το δίσκο. Έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία;
Απόλυτα και μόνο! Κοίταξε, δεν διανύω περίοδο της ζωής μου που δοκιμάζω πράγματα. Όχι ότι αυτό είναι κακό, θα μπορούσε να μου συνέβαινε. Αλλά, ήδη, την τελευταία δεκαετία είχα τόσο έντονη ζωή, δηλαδή η ψυχή μου ήταν τόσο παλλόμενη από εμπειρίες, που όλα αυτά, ή ένα μέρος από αυτά -όλα δε γίνεται- βγήκαν σαν στίχοι, προέκυψαν δηλαδή σαν ιδέες. Ήταν ουσιαστικά μια προσωπική μου ανάγκη να τα πω.
Απόλυτα και μόνο! Κοίταξε, δεν διανύω περίοδο της ζωής μου που δοκιμάζω πράγματα. Όχι ότι αυτό είναι κακό, θα μπορούσε να μου συνέβαινε. Αλλά, ήδη, την τελευταία δεκαετία είχα τόσο έντονη ζωή, δηλαδή η ψυχή μου ήταν τόσο παλλόμενη από εμπειρίες, που όλα αυτά, ή ένα μέρος από αυτά -όλα δε γίνεται- βγήκαν σαν στίχοι, προέκυψαν δηλαδή σαν ιδέες. Ήταν ουσιαστικά μια προσωπική μου ανάγκη να τα πω.
Μου έκανε εντύπωση «Η παλιοσκυλού» σε μουσική Ανδρέα Κατσιγιάννη.
Αυτό κι αν ήταν μια απίστευτη ανάγκη!
Αυτό κι αν ήταν μια απίστευτη ανάγκη!
Μήπως, όμως, ήσασταν λίγο αυστηρή με τον εαυτό σας; Καταλαβαίνω πως μπορεί να έχετε βάλει μια μικρή υπερβολή για να τονίσετε το νόημά σας, αλλά το βρήκα πολύ αυστηρό.
Κοίταξε, αυστηρό δεν είναι, αποκαλυπτικό είναι. Εξομολογητικό είναι. Μπορεί να σου φαίνεται εσένα, που δεν έχεις ζήσει τη ζωή ενός άλλου συνανθρώπου σου, τη δική μου εν προκειμένω, ότι είμαι σκληρή απέναντι στον εαυτό μου, αλλά εγώ έτσι το εισπράττω. Δεν είμαι υπερβολική.
Κοίταξε, αυστηρό δεν είναι, αποκαλυπτικό είναι. Εξομολογητικό είναι. Μπορεί να σου φαίνεται εσένα, που δεν έχεις ζήσει τη ζωή ενός άλλου συνανθρώπου σου, τη δική μου εν προκειμένω, ότι είμαι σκληρή απέναντι στον εαυτό μου, αλλά εγώ έτσι το εισπράττω. Δεν είμαι υπερβολική.
Δε σας ενοχλεί να γνωρίζει το κοινό κάτι τόσο βαθύ σας;
Αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου, το ζύγισα και λέω «και τι έγινε;».
Αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου, το ζύγισα και λέω «και τι έγινε;».
Τελικά, αυτή είναι η αλήθεια σας…
Ακριβώς! Και τι έγινε;
Ακριβώς! Και τι έγινε;
Νιώθετε πιο ελεύθερη συναισθηματικά τώρα, ώστε να μοιραστείτε την αλήθεια σας;
Γενικά δεν έχω πει πολλά ψέματα. Πάντα υπήρχε αλήθεια πίσω από τα λεγόμενά μου κι από τους στίχους, βεβαίως, που έγραφα. Αλλά τώρα, μια που δεν κάνουμε κι εύκολα δίσκους στις μέρες μας για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν τους αγοράζει, είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω μια δουλειά - παρακαταθήκη, η οποία κλείστηκε μέσα σε ένα CD. Αν κάποιος το θελήσει, από εμένα, τους συγγενείς μου, τους κληρονόμους μου, το κοινό μου -το χαμένο, το καινούριο ή το σταθερό μου- να υπάρχει και σαν φυσικό προϊόν, όχι μόνο στο youtube. Είμαι λίγο ρομαντική, αλλά με ενθάρρυνε και πολύ η εταιρεία μου, η Rain Music. Μου είπαν «πότε θες να το τελειώσεις;», λέω «σε 8 μήνες». Το τελείωσα σε 10 -είχα ήδη πέντε κομμάτια- και ήμουν τόσο αποδοτική συναισθηματικά που ήθελα κάποια πράγματα από αυτά να καταγραφούν. Κι έτσι έγινε.
Γενικά δεν έχω πει πολλά ψέματα. Πάντα υπήρχε αλήθεια πίσω από τα λεγόμενά μου κι από τους στίχους, βεβαίως, που έγραφα. Αλλά τώρα, μια που δεν κάνουμε κι εύκολα δίσκους στις μέρες μας για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν τους αγοράζει, είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω μια δουλειά - παρακαταθήκη, η οποία κλείστηκε μέσα σε ένα CD. Αν κάποιος το θελήσει, από εμένα, τους συγγενείς μου, τους κληρονόμους μου, το κοινό μου -το χαμένο, το καινούριο ή το σταθερό μου- να υπάρχει και σαν φυσικό προϊόν, όχι μόνο στο youtube. Είμαι λίγο ρομαντική, αλλά με ενθάρρυνε και πολύ η εταιρεία μου, η Rain Music. Μου είπαν «πότε θες να το τελειώσεις;», λέω «σε 8 μήνες». Το τελείωσα σε 10 -είχα ήδη πέντε κομμάτια- και ήμουν τόσο αποδοτική συναισθηματικά που ήθελα κάποια πράγματα από αυτά να καταγραφούν. Κι έτσι έγινε.
Και μόνο διαβάζοντας τους τίτλους των τραγουδιών βρίσκει κανείς πως κάτι ενδιαφέρον υπάρχει. Νομίζω το είχατε ανέκαθεν αυτό με τους τίτλους.
Ε, τώρα το παράκανα! (γελάμε)
Ε, τώρα το παράκανα! (γελάμε)
Υπάρχει πάντως διαφορά στον ήχο σας, καθώς σας γνωρίσαμε πιο ποπ.
Υπήρχε μια ποπ διάθεση για κάποιους λόγους. Πρώτον ήταν η εποχή που το ζητούσε κι εγώ κούμπωσα σ’ αυτό. Δεύτερον ήμουν κι εγώ πιο ανέμελη… Ήταν οι έρωτές μου λίγο πιο συγκεκριμένοι, γύρω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Τώρα, που επί το πλείστον για τον έρωτα πάλι γράφω, έχω μια άλλη «ματιά», τύπου «μεγαλώνω», «ποιοι μ’ αγαπάνε», «τι έχει μείνει από τους φίλους»… Είναι λίγο πιο υπαρξιακό το βλέμμα του ερωτικού μου στίχου.
Υπήρχε μια ποπ διάθεση για κάποιους λόγους. Πρώτον ήταν η εποχή που το ζητούσε κι εγώ κούμπωσα σ’ αυτό. Δεύτερον ήμουν κι εγώ πιο ανέμελη… Ήταν οι έρωτές μου λίγο πιο συγκεκριμένοι, γύρω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Τώρα, που επί το πλείστον για τον έρωτα πάλι γράφω, έχω μια άλλη «ματιά», τύπου «μεγαλώνω», «ποιοι μ’ αγαπάνε», «τι έχει μείνει από τους φίλους»… Είναι λίγο πιο υπαρξιακό το βλέμμα του ερωτικού μου στίχου.
Όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας σας έχετε τραγουδήσει πολλά πράγματα, έχετε κάνει συνεργασίες, σχεδόν τα πάντα. Ποιος είναι ο απολογισμός;
Αν δεν κάνεις, δε θα μάθεις. Έχω κάνει πολύ διαφορετικές συνεργασίες, με πολύ ανοιχτή γκάμα, από διαφορετικούς κόσμους. Γενικά μου αρέσει πολύ η «έρευνα». Πέρα από τις ανάγκες που υπήρξαν για να το κάνω, μου αρέσει και το πείραμα. Τύπου «για να δω, τι θα μας πει κι αυτός, με τι προσωπικότητες θα έχω να κάνω;». Έχω πικρές εμπειρίες αν και δε μπορώ να πω ότι με έβλαψαν απ’ ευθείας. Αλλά επειδή παρακολουθούσα τους χώρους, καταλάβαινα ότι το επίπεδο των ανθρώπων είναι ποικίλο. Έζησα και ελαφρώς υπόκοσμο μέσα από τη δουλειά, πήρα μια γεύση…
Αν δεν κάνεις, δε θα μάθεις. Έχω κάνει πολύ διαφορετικές συνεργασίες, με πολύ ανοιχτή γκάμα, από διαφορετικούς κόσμους. Γενικά μου αρέσει πολύ η «έρευνα». Πέρα από τις ανάγκες που υπήρξαν για να το κάνω, μου αρέσει και το πείραμα. Τύπου «για να δω, τι θα μας πει κι αυτός, με τι προσωπικότητες θα έχω να κάνω;». Έχω πικρές εμπειρίες αν και δε μπορώ να πω ότι με έβλαψαν απ’ ευθείας. Αλλά επειδή παρακολουθούσα τους χώρους, καταλάβαινα ότι το επίπεδο των ανθρώπων είναι ποικίλο. Έζησα και ελαφρώς υπόκοσμο μέσα από τη δουλειά, πήρα μια γεύση…
Επειδή και αυτό υπάρχει, θεωρώ ότι καλό είναι να έχει κανείς προσωπική εικόνα των πραγμάτων.
Ναι, για μένα ναι! Εξ ου και το τραγούδι που μου είπες ότι είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου. Όχι, έχω δει πράγματα, για τα οποία μπορώ και να μιλάω.
Ναι, για μένα ναι! Εξ ου και το τραγούδι που μου είπες ότι είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου. Όχι, έχω δει πράγματα, για τα οποία μπορώ και να μιλάω.
Όλες αυτές οι «απογοητεύσεις», ας τις πούμε έτσι, σας έκαναν να σκεφτείτε να τα παρατήσετε;
Πάνω από δέκα χρόνια τα είχα παρατήσει. Σχεδόν δεκαπέντε.
Πάνω από δέκα χρόνια τα είχα παρατήσει. Σχεδόν δεκαπέντε.
Τι σας έκανε να «επιστρέψετε»;
Μια από τις ιδιότητες του ανθρώπου, άλλοτε για καλό του, άλλοτε ίσως όχι, είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια κάποια πράγματα τα ρίχνει στη λήθη. Δεν τα πολυθυμάται, οπότε παύουν και να τον τρομάζουν. Η μουσική είναι πηγή ζωής για μένα, θέλω πάλι να γράψω, θέλω πάλι να σταθώ σε μια σκηνή, όχι σε μια πίστα πια, δεν θέλω. Για να το καταφέρω κάνω έναν διαρκή αγώνα που κρατάει χρόνια. Δε μπορείς να πεις ότι έρχομαι επειδή το θέλω και το ελέγχω. Δεν το ελέγχεις εσύ. Όταν έχεις βγει από το σύστημα, ή σε έχουν βγάλει ή και τα δυο παράλληλα και ξαναδοκιμάζεις να φρεσκάρεις την παλιά, σκονισμένη ατζέντα σου για να βρεις αυτούς που κάποτε κάνατε μαζί διακοπές ή παίζατε σφαλιάρες, δηλαδή υπήρχε άνεση μεταξύ σας, ξαφνικά διαπιστώνεις ένα στιλ του τύπου «μπα, πού με θυμήθηκες» και σε κοιτούν με δυσπιστία. Δεν τους αδικώ. Όλοι δίνουμε έναν πολύ δύσκολο επαγγελματικό αγώνα. Αν κάποιος θέλει να μπαινοβγαίνει, δε σημαίνει ότι οι άλλοι θα του πουν «περάστε», δεν το κάνουν. Γι’ αυτό θα σου πω το εξής απλό: Ξαναξεκίνησα δειλά - δειλά το 2009 και έχουμε 2019. Είμαστε δέκα χρόνια μετά. Κι ακόμα υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που με συναντάει στο δρόμο και με αναγνωρίζει και με ρωτάει «μα πού χάθηκες εσύ, μας λείπεις», ενώ αγωνίζομαι δέκα χρόνια να είμαι στα πράγματα ξανά… Κι ο λόγος είναι πως δεν μου ανοίξανε την πόρτα να μου πουν «περάστε».
Μια από τις ιδιότητες του ανθρώπου, άλλοτε για καλό του, άλλοτε ίσως όχι, είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια κάποια πράγματα τα ρίχνει στη λήθη. Δεν τα πολυθυμάται, οπότε παύουν και να τον τρομάζουν. Η μουσική είναι πηγή ζωής για μένα, θέλω πάλι να γράψω, θέλω πάλι να σταθώ σε μια σκηνή, όχι σε μια πίστα πια, δεν θέλω. Για να το καταφέρω κάνω έναν διαρκή αγώνα που κρατάει χρόνια. Δε μπορείς να πεις ότι έρχομαι επειδή το θέλω και το ελέγχω. Δεν το ελέγχεις εσύ. Όταν έχεις βγει από το σύστημα, ή σε έχουν βγάλει ή και τα δυο παράλληλα και ξαναδοκιμάζεις να φρεσκάρεις την παλιά, σκονισμένη ατζέντα σου για να βρεις αυτούς που κάποτε κάνατε μαζί διακοπές ή παίζατε σφαλιάρες, δηλαδή υπήρχε άνεση μεταξύ σας, ξαφνικά διαπιστώνεις ένα στιλ του τύπου «μπα, πού με θυμήθηκες» και σε κοιτούν με δυσπιστία. Δεν τους αδικώ. Όλοι δίνουμε έναν πολύ δύσκολο επαγγελματικό αγώνα. Αν κάποιος θέλει να μπαινοβγαίνει, δε σημαίνει ότι οι άλλοι θα του πουν «περάστε», δεν το κάνουν. Γι’ αυτό θα σου πω το εξής απλό: Ξαναξεκίνησα δειλά - δειλά το 2009 και έχουμε 2019. Είμαστε δέκα χρόνια μετά. Κι ακόμα υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που με συναντάει στο δρόμο και με αναγνωρίζει και με ρωτάει «μα πού χάθηκες εσύ, μας λείπεις», ενώ αγωνίζομαι δέκα χρόνια να είμαι στα πράγματα ξανά… Κι ο λόγος είναι πως δεν μου ανοίξανε την πόρτα να μου πουν «περάστε».
Σας στενοχωρεί αυτό;
Με ωριμάζει κι άλλο. Τους κατανοώ.
Με ωριμάζει κι άλλο. Τους κατανοώ.
Με το νέο δίσκο θέλετε να μπείτε σε διαφορετικά μονοπάτια;
Όταν έκανα ποπ στα 90ς, η εταιρεία έβαζε σε κάποια ραδιόφωνα το προϊόν μου, δεν το έβαζε σε όλα. Όταν ετοίμαζα αυτό το δίσκο, είπαμε με το γραφείο μου «πού πάμε;». Και καταλάβαμε όλοι ότι αυτό το υλικό δεν μπορεί να πάει στα ραδιόφωνα που με έπαιζαν τη δεκαετία του ’90. Το σκηνικό έχει αλλάξει και ίσως έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να είναι πιο διαχωρισμένο. Το ραδιόφωνο σήμερα είναι ένα θέμα το οποίο πονάει. Ένας καλλιτέχνης για να υφίσταται και να πηγαίνει δυνατά πρέπει να παίζεται στα ραδιόφωνα. Όλο αυτό το πράγμα δημιουργεί μια αμηχανία.
Όταν έκανα ποπ στα 90ς, η εταιρεία έβαζε σε κάποια ραδιόφωνα το προϊόν μου, δεν το έβαζε σε όλα. Όταν ετοίμαζα αυτό το δίσκο, είπαμε με το γραφείο μου «πού πάμε;». Και καταλάβαμε όλοι ότι αυτό το υλικό δεν μπορεί να πάει στα ραδιόφωνα που με έπαιζαν τη δεκαετία του ’90. Το σκηνικό έχει αλλάξει και ίσως έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να είναι πιο διαχωρισμένο. Το ραδιόφωνο σήμερα είναι ένα θέμα το οποίο πονάει. Ένας καλλιτέχνης για να υφίσταται και να πηγαίνει δυνατά πρέπει να παίζεται στα ραδιόφωνα. Όλο αυτό το πράγμα δημιουργεί μια αμηχανία.
Συναντάτε κι εσείς δυσκολία με αυτό το δίσκο λοιπόν;
Έχω παιχτεί στα ραδιόφωνα με ένα τρόπο του στιλ «είναι καταπληκτική η δουλειά σου, φυσικά και θα παίξουμε τα τραγούδια, αλλά για να γίνεις αντιληπτή από το κοινό, που είναι όπως όλοι μας τρελαμένο με τη δουλειά και τα ωράρια που τρέχουνε, θα πρέπει να γίνεις ένα προϊόν συχνά επαναλαμβανόμενο». Τα ραδιόφωνα, λοιπόν, θα αποφασίσουν αν πρέπει αυτή η πόρτα να ξανανοίξει για μένα.
Έχω παιχτεί στα ραδιόφωνα με ένα τρόπο του στιλ «είναι καταπληκτική η δουλειά σου, φυσικά και θα παίξουμε τα τραγούδια, αλλά για να γίνεις αντιληπτή από το κοινό, που είναι όπως όλοι μας τρελαμένο με τη δουλειά και τα ωράρια που τρέχουνε, θα πρέπει να γίνεις ένα προϊόν συχνά επαναλαμβανόμενο». Τα ραδιόφωνα, λοιπόν, θα αποφασίσουν αν πρέπει αυτή η πόρτα να ξανανοίξει για μένα.
Τώρα με το συμβάν στην οικογενειακή σας ζωή, είδατε να «αναθερμαίνεται» το ενδιαφέρον των μέσων;
Απολύτως, ναι. Θαρρώ ότι είμαι συμπαθής στους δημοσιογράφους και αρέσει πραγματικά η δουλειά μου. Αλλά κανένας δεν παίρνει την ευθύνη να με παίξει όσο θα χρειαζόταν, ίσως για τους λόγους που ανέφερα πριν. Έτσι κινείται το σύστημα, δεν φταίει κανένας ατομικά. Δε ξέρω τι μπορεί να το πυροδοτήσει ώστε να συμβεί. Δεν στεναχωριέμαι. Τα live με τη μπάντα μου, τους «Από την πόλη έρχονται», είναι τόσο όμορφα που παίρνω αυτό που χρειάζομαι. Δεν βιοπορίζομαι ακριβώς από αυτό, πράγμα που συνέβαινε τη δεκαετία του ’90. Είναι πλέον δουλειά - χόμπι. Γι’ αυτό και στα κριτήρια δεν κάνω εκπτώσεις, που έχει καλλιτεχνική αξία. Αυτό είναι ο μπούσουλάς μου.
Απολύτως, ναι. Θαρρώ ότι είμαι συμπαθής στους δημοσιογράφους και αρέσει πραγματικά η δουλειά μου. Αλλά κανένας δεν παίρνει την ευθύνη να με παίξει όσο θα χρειαζόταν, ίσως για τους λόγους που ανέφερα πριν. Έτσι κινείται το σύστημα, δεν φταίει κανένας ατομικά. Δε ξέρω τι μπορεί να το πυροδοτήσει ώστε να συμβεί. Δεν στεναχωριέμαι. Τα live με τη μπάντα μου, τους «Από την πόλη έρχονται», είναι τόσο όμορφα που παίρνω αυτό που χρειάζομαι. Δεν βιοπορίζομαι ακριβώς από αυτό, πράγμα που συνέβαινε τη δεκαετία του ’90. Είναι πλέον δουλειά - χόμπι. Γι’ αυτό και στα κριτήρια δεν κάνω εκπτώσεις, που έχει καλλιτεχνική αξία. Αυτό είναι ο μπούσουλάς μου.
Το ίντερνετ θεωρείτε πως βοηθάει ή καταστρέφει τη μουσική;
Το ίντερνετ βοηθάει γιατί μπορείς να φτάσεις παντού. Να σε ακούσουν στα πέρατα του πλανήτη. Τρομερά ισχυρό επικοινωνιακό μέσο. Αλλά, οι μηχανισμοί; Η καλλιτεχνική αξία ενός ανθρώπου πώς θα φτάσει στο κοινό για να τη στηρίξει και να μπορέσει να διαδοθεί;
Το ίντερνετ βοηθάει γιατί μπορείς να φτάσεις παντού. Να σε ακούσουν στα πέρατα του πλανήτη. Τρομερά ισχυρό επικοινωνιακό μέσο. Αλλά, οι μηχανισμοί; Η καλλιτεχνική αξία ενός ανθρώπου πώς θα φτάσει στο κοινό για να τη στηρίξει και να μπορέσει να διαδοθεί;
Θα σκεφτόσασταν την έκδοση ενός νέου δίσκου με όλα τα παλιά σας τραγούδια, αυτά με τα οποία σας γνωρίσαμε;
Ναι! Με ενθαρρύνει η εταιρεία μου να κάνουμε ένα διπλό, επετειακό άλμπουμ, που θα περιλαμβάνει το «Αλαβαρντάχαλα» και μια επιλογή από live ηχογραφήσεις με τραγούδια των 90ς. Το ετοιμάζω αυτή την περίοδο.
Ναι! Με ενθαρρύνει η εταιρεία μου να κάνουμε ένα διπλό, επετειακό άλμπουμ, που θα περιλαμβάνει το «Αλαβαρντάχαλα» και μια επιλογή από live ηχογραφήσεις με τραγούδια των 90ς. Το ετοιμάζω αυτή την περίοδο.
Σε σχέση με τη μουσική, εσάς προσωπικά σας ενδιέφερε το ίδιο πράγμα στο ξεκίνημά σας και τώρα;
Είναι τελείως διαφορετικό πια. Για να στο εξηγήσω απ’ τη βάση του, τόσο στο μπαλέτο, όσο και στη φωνητική οι δάσκαλοί μου διέκριναν ότι έχω έφεση και ταλέντο. Το οικογενειακό μου περιβάλλον, που ήταν ένα κανονικό περιβάλλον δυο γονιών με έναν αδερφό, μου δημιούργησε κάποιες αναζητήσεις από νωρίς, λίγο περίεργες. Γιατί εγώ γεννήθηκα από αυτούς τους γονείς; Γιατί δεν γεννήθηκα ας πούμε στην Αμερική, που οι γονείς πάνε στο θέατρο τα παιδιά τους κι έχουν μια χι κοινωνική ζωή; Γιατί βλέπαμε τηλεόραση μικρά, είχαμε τέτοιες εικόνες του έξω κόσμου. Εγώ ήμουν ένα παιδί από φτωχική, σχετικά, οικογένεια, που βέβαια δεν πηγαίναμε θέατρο, άντε να πηγαίναμε στο σινεμά της γειτονιάς και με το πούλμαν τα καλοκαίρια στη Λούτσα για μπάνιο με τη μαμά. Όταν έβλεπα πως υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι πέρα από την περιορισμένη ζωή της γειτονιάς μου, καταλάβαινα πως θέλω να αναπτυχθώ και να πάω σ’ αυτούς τους κόσμους, να τους ανακαλύψω. Ήταν κάπως ασαφές όλο αυτό, έτσι όπως στο περιγράφω. Καταλάβαινα όμως πως τα ταλέντα μου μπορούν να με βγάλουν έξω από τη γειτονιά μου. Ήταν μια φιλοδοξία; Η ανάγκη του ανθρώπου να κοιτάει ψηλά; Τότε δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά έτσι άρχισα να «θέλω». Τώρα, η μουσική για μένα είναι ανάσα ζωής.
Είναι τελείως διαφορετικό πια. Για να στο εξηγήσω απ’ τη βάση του, τόσο στο μπαλέτο, όσο και στη φωνητική οι δάσκαλοί μου διέκριναν ότι έχω έφεση και ταλέντο. Το οικογενειακό μου περιβάλλον, που ήταν ένα κανονικό περιβάλλον δυο γονιών με έναν αδερφό, μου δημιούργησε κάποιες αναζητήσεις από νωρίς, λίγο περίεργες. Γιατί εγώ γεννήθηκα από αυτούς τους γονείς; Γιατί δεν γεννήθηκα ας πούμε στην Αμερική, που οι γονείς πάνε στο θέατρο τα παιδιά τους κι έχουν μια χι κοινωνική ζωή; Γιατί βλέπαμε τηλεόραση μικρά, είχαμε τέτοιες εικόνες του έξω κόσμου. Εγώ ήμουν ένα παιδί από φτωχική, σχετικά, οικογένεια, που βέβαια δεν πηγαίναμε θέατρο, άντε να πηγαίναμε στο σινεμά της γειτονιάς και με το πούλμαν τα καλοκαίρια στη Λούτσα για μπάνιο με τη μαμά. Όταν έβλεπα πως υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι πέρα από την περιορισμένη ζωή της γειτονιάς μου, καταλάβαινα πως θέλω να αναπτυχθώ και να πάω σ’ αυτούς τους κόσμους, να τους ανακαλύψω. Ήταν κάπως ασαφές όλο αυτό, έτσι όπως στο περιγράφω. Καταλάβαινα όμως πως τα ταλέντα μου μπορούν να με βγάλουν έξω από τη γειτονιά μου. Ήταν μια φιλοδοξία; Η ανάγκη του ανθρώπου να κοιτάει ψηλά; Τότε δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά έτσι άρχισα να «θέλω». Τώρα, η μουσική για μένα είναι ανάσα ζωής.
Καταφέρατε να πετύχετε όλους τους στόχους σας;
Μερικώς ναι. Δε μπορώ να πω ότι δεν έφτασα πουθενά, μια βάση μπήκε και θα ήμουν αχάριστη αν δεν αναγνώριζα πως κάτι έκανα. Δεν έχει σημασία αν δεν μου ήταν αρκετά.
Μερικώς ναι. Δε μπορώ να πω ότι δεν έφτασα πουθενά, μια βάση μπήκε και θα ήμουν αχάριστη αν δεν αναγνώριζα πως κάτι έκανα. Δεν έχει σημασία αν δεν μου ήταν αρκετά.
Σε μια προηγούμενη συνέντευξή σας μιλήσατε για τον ανταγωνισμό, με τη σωστή του έννοια, που είναι η ευγενής άμιλλα και όχι «ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Κοίταξε, εγώ απέχω από όλο αυτό. Δε μου το επιτρέπει ούτε η εμπειρία, ούτε η ηλικία μου. Για μένα η μουσική είναι ανάσα ζωής, όπως είπα και δε με αφορά κάτι άλλο.
Κοίταξε, εγώ απέχω από όλο αυτό. Δε μου το επιτρέπει ούτε η εμπειρία, ούτε η ηλικία μου. Για μένα η μουσική είναι ανάσα ζωής, όπως είπα και δε με αφορά κάτι άλλο.
Τα χρόνια που δεν ασχολούσασταν με τη μουσική, τι κάνατε;
Επειδή είμαι πολύπλευρο άτομο, πολυμορφικό, επέλεξα να κάνω λίγο πιο οικογενειακή ζωή. Να κάνω λίγο τη νοικοκυρά, να ψάξω λίγο τον εαυτό μου, να αφεθώ λίγο, να παχύνω, να γίνω ελαφρώς ατημέλητη… Να στηρίξω την οικογένειά μου σε δικά τους θέματα, εξωκαλλιτεχνικά… Όσο, όμως, περνούσαν τα χρόνια, καταλάβαινα πως η μουσική αρχίζει να μου λείπει και η αποχή να με πληγώνει. Πήγαινα σε μουσικές σκηνές, όχι σε πίστες -αυτές ποτέ δε με αφορούσαν, τις έκανα μόνο βιοποριστικά- με ωραίο ήχο και προγράμματα περισσότερο ψυχαγωγικά παρά διασκεδαστικά κι ένιωθα ότι θέλω κι εγώ!
Επειδή είμαι πολύπλευρο άτομο, πολυμορφικό, επέλεξα να κάνω λίγο πιο οικογενειακή ζωή. Να κάνω λίγο τη νοικοκυρά, να ψάξω λίγο τον εαυτό μου, να αφεθώ λίγο, να παχύνω, να γίνω ελαφρώς ατημέλητη… Να στηρίξω την οικογένειά μου σε δικά τους θέματα, εξωκαλλιτεχνικά… Όσο, όμως, περνούσαν τα χρόνια, καταλάβαινα πως η μουσική αρχίζει να μου λείπει και η αποχή να με πληγώνει. Πήγαινα σε μουσικές σκηνές, όχι σε πίστες -αυτές ποτέ δε με αφορούσαν, τις έκανα μόνο βιοποριστικά- με ωραίο ήχο και προγράμματα περισσότερο ψυχαγωγικά παρά διασκεδαστικά κι ένιωθα ότι θέλω κι εγώ!
Από live εμφανίσεις, τι να περιμένουμε στο προσεχές μέλλον;
Θα κάνω ακόμα κάποιες εμφανίσεις στο Architecture Rock Café στου Ζωγράφου τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη. Επίσης, ξεκινάω μια σειρά παραστάσεων, όπου η Ελένη Φιλίνη κι εγώ θα παρουσιάσουμε τη ζωή των αδερφών Καλουτά από το 1927 που ξεκίνησαν, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60 που η Μαρία αποχώρησε από το ντουέτο. Δευτέρες και Τρίτες στο Μικρό Broadway, από μέσα του Νοέμβρη.
Θα κάνω ακόμα κάποιες εμφανίσεις στο Architecture Rock Café στου Ζωγράφου τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη. Επίσης, ξεκινάω μια σειρά παραστάσεων, όπου η Ελένη Φιλίνη κι εγώ θα παρουσιάσουμε τη ζωή των αδερφών Καλουτά από το 1927 που ξεκίνησαν, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60 που η Μαρία αποχώρησε από το ντουέτο. Δευτέρες και Τρίτες στο Μικρό Broadway, από μέσα του Νοέμβρη.
Αν ήσασταν τώρα 15 χρονών, θα ξαναξεκινούσατε μαθήματα φωνητικής ώστε να γίνετε πάλι τραγουδίστρια;
Ναι, θα ξαναξεκινούσα! Παρ’ όλα τα εμπόδια, τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις, δεν έχω βρει χαρές αλλού, αυτό αγαπώ. Και θέλω να συνεχίσω έτσι, με την υπέροχή μου μπάντα, τους «Από την Πόλη έρχονται band», να παίζουμε μουσική που μας λυτρώνει και πιστεύω πως θα το κάνω μέχρι την τελευταία ανάσα. Θα σας δω τριγύρω…
Ναι, θα ξαναξεκινούσα! Παρ’ όλα τα εμπόδια, τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις, δεν έχω βρει χαρές αλλού, αυτό αγαπώ. Και θέλω να συνεχίσω έτσι, με την υπέροχή μου μπάντα, τους «Από την Πόλη έρχονται band», να παίζουμε μουσική που μας λυτρώνει και πιστεύω πως θα το κάνω μέχρι την τελευταία ανάσα. Θα σας δω τριγύρω…
