1.Πολυξένη από κατάγεσαι; Τι μουσικές άκουγες στην εφηβεία σου;
Άκουγα κυρίως ελληνικό τραγούδι. Πάντα συγκινούμουν βαθύτερα τραγουδώντας στην γλώσσα μου. Ιωαννίδη, Θηβαίο, Λεοντή, Μικρούτσικο... Ανακάλυπτα συνεχώς μουσικές και καθόμουν με τις ώρες να βγάζω τραγούδια στο πιάνο.
2.Μετά από τα χρόνια που ταξιδεύεις στον μαγεμένο κόσμο της μουσικής, που έχεις κατατάξει τον εαυτό σου καλλιτεχνικά; Για ποια «δουλειά» είναι κατάλληλη η Πολυξένη;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι το που κατατάσσεται η μουσική μου έχει να κάνει με το ποια είμαι και πώς παρατηρώ και ζω τις διάφορες καταστάσεις που μου εμφανίζονται. Τι εννοώ; Κάθε μέρα που περνάει εμπνέομαι και επηρεάζομαι από το κάθε τι γύρω μου. Αυτή η ματιά είναι αυτό που με περιγράφει ως καλλιτέχνη. Η Πολυξένη από την άλλη μπορεί να κάνει καλά πολλές δουλειές και να φέρει βόλτα πολλά είδη. Παρόλα αυτά όταν τραγουδάει τα δικά της τραγούδια είναι πιο ευτυχισμένη απο ποτέ. Οπότε εκεί βρίσκεται το κέντρο μου.
3.Αν έχεις κάποιο αγαπημένο ποίημα θα ήθελα να μου πεις ποιο είναι, τι πρεσβεύουν τα λόγια του για σένα;
Δεν έχω κάποιο σταθερά αγαπημένο. Αλλάζει μέρα τη μέρα η καθημερινότητα μου και με συγκινούν άλλα πράγματα. Πρόσφατα έπεσα πάνω στο ποίημα του Ρίτσου "Γυναίκες" και κάτι ακούμπησε σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες.Τα σεντόνια τους μυρίζουν καληνύχτα. Ακουμπάνε το ψωμί στο τραπέζι για να μη νιώσουμε πως λείπουν. Τότε καταλαβαίνουμε πως φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ’ την καρέκλα και λέμε: «Κουράστηκες πολύ σήμερα», ή «άσε, θ’ ανάψω εγώ τη λάμπα». Όταν ανάβουμε το σπίρτο, εκείνη στρέφει αργά πηγαίνοντας με μιαν ανεξήγητη προσήλωση προς την κουζίνα. Η πλάτη της είναι ένα πικραμένο βουναλάκι φορτωμένο με πολλούς νεκρούς – τους νεκρούς της φαμίλιας, τους δικούς της νεκρούς και τον δικό σου. Ακούς το βήμα της να τρίζει στα παλιά σανίδια ακούς τα πιάτα να κλαίνε στην πιατοθήκη κι ύστερα ακούγεται το τρένο που παίρνει τους φαντάρους για το μέτωπο.
4.Υποθετικά, είσαι στα ξένα για πολλά χρόνια, δεν είχες την ευκαιρία να ακούσεις ζωντανά ελληνική μουσική. Ένα συγκρότημα του τόπου μας επισκέπτεται την χώρα που βρίσκεσαι, ποιο τραγούδι ζητάς να ακούσεις και γιατί ;
Τη "Δραπετσώνα" χωρίς δεύτερη σκέψη. Εικόνες που μυρίζουν Ελλάδα του παρελθόντος και μια σύγχρονη Ελλάδα κρυμμένη πίσω από φανταχτερές οθόνες.
5.Τι ετοιμάζεις; Ζωντανά και ηχογραφημένα.
Το επόμενο και τελευταίο live μας στην Αθήνα είναι την Παρασκευή 29 Μαρτίου στο Caja de Musica! Θα σας παρουσιάσω μέσα σε όσα γνωρίζετε για εμένα και καινούργιες σκέψεις και μουσικές και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη μοιρασιά. Έπειτα θα κυκλοφορήσει μέσα στις επόμενες μέρες το τρίτο προσωπικό μου άλμπουμ "Τα τραγούδια του Νόμου και της Τάξης". Είμαι πολύ περήφανη για αυτή τη δουλειά καθώς έχω την τιμή να ερμηνεύω στίχους του ποιητή Φώντα Λάδη που μας έχει χαρίσει τραγούδια που έχουν γραφτεί στις καρδιές μας και μας έχουν δώσει δύναμη να παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. Η μελοποίηση είναι του Γιώργου Κομπογιάννη, συνθέτη με θεατρικό βιογραφικό και εξαιρετικές συνεργασίες. Πραγματικά ανυπομονώ να το μοιραστούμε! Φιλιά.
Άκουγα κυρίως ελληνικό τραγούδι. Πάντα συγκινούμουν βαθύτερα τραγουδώντας στην γλώσσα μου. Ιωαννίδη, Θηβαίο, Λεοντή, Μικρούτσικο... Ανακάλυπτα συνεχώς μουσικές και καθόμουν με τις ώρες να βγάζω τραγούδια στο πιάνο.
2.Μετά από τα χρόνια που ταξιδεύεις στον μαγεμένο κόσμο της μουσικής, που έχεις κατατάξει τον εαυτό σου καλλιτεχνικά; Για ποια «δουλειά» είναι κατάλληλη η Πολυξένη;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι το που κατατάσσεται η μουσική μου έχει να κάνει με το ποια είμαι και πώς παρατηρώ και ζω τις διάφορες καταστάσεις που μου εμφανίζονται. Τι εννοώ; Κάθε μέρα που περνάει εμπνέομαι και επηρεάζομαι από το κάθε τι γύρω μου. Αυτή η ματιά είναι αυτό που με περιγράφει ως καλλιτέχνη. Η Πολυξένη από την άλλη μπορεί να κάνει καλά πολλές δουλειές και να φέρει βόλτα πολλά είδη. Παρόλα αυτά όταν τραγουδάει τα δικά της τραγούδια είναι πιο ευτυχισμένη απο ποτέ. Οπότε εκεί βρίσκεται το κέντρο μου.
3.Αν έχεις κάποιο αγαπημένο ποίημα θα ήθελα να μου πεις ποιο είναι, τι πρεσβεύουν τα λόγια του για σένα;
Δεν έχω κάποιο σταθερά αγαπημένο. Αλλάζει μέρα τη μέρα η καθημερινότητα μου και με συγκινούν άλλα πράγματα. Πρόσφατα έπεσα πάνω στο ποίημα του Ρίτσου "Γυναίκες" και κάτι ακούμπησε σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες.Τα σεντόνια τους μυρίζουν καληνύχτα. Ακουμπάνε το ψωμί στο τραπέζι για να μη νιώσουμε πως λείπουν. Τότε καταλαβαίνουμε πως φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ’ την καρέκλα και λέμε: «Κουράστηκες πολύ σήμερα», ή «άσε, θ’ ανάψω εγώ τη λάμπα». Όταν ανάβουμε το σπίρτο, εκείνη στρέφει αργά πηγαίνοντας με μιαν ανεξήγητη προσήλωση προς την κουζίνα. Η πλάτη της είναι ένα πικραμένο βουναλάκι φορτωμένο με πολλούς νεκρούς – τους νεκρούς της φαμίλιας, τους δικούς της νεκρούς και τον δικό σου. Ακούς το βήμα της να τρίζει στα παλιά σανίδια ακούς τα πιάτα να κλαίνε στην πιατοθήκη κι ύστερα ακούγεται το τρένο που παίρνει τους φαντάρους για το μέτωπο.
4.Υποθετικά, είσαι στα ξένα για πολλά χρόνια, δεν είχες την ευκαιρία να ακούσεις ζωντανά ελληνική μουσική. Ένα συγκρότημα του τόπου μας επισκέπτεται την χώρα που βρίσκεσαι, ποιο τραγούδι ζητάς να ακούσεις και γιατί ;
Τη "Δραπετσώνα" χωρίς δεύτερη σκέψη. Εικόνες που μυρίζουν Ελλάδα του παρελθόντος και μια σύγχρονη Ελλάδα κρυμμένη πίσω από φανταχτερές οθόνες.
5.Τι ετοιμάζεις; Ζωντανά και ηχογραφημένα.
Το επόμενο και τελευταίο live μας στην Αθήνα είναι την Παρασκευή 29 Μαρτίου στο Caja de Musica! Θα σας παρουσιάσω μέσα σε όσα γνωρίζετε για εμένα και καινούργιες σκέψεις και μουσικές και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη μοιρασιά. Έπειτα θα κυκλοφορήσει μέσα στις επόμενες μέρες το τρίτο προσωπικό μου άλμπουμ "Τα τραγούδια του Νόμου και της Τάξης". Είμαι πολύ περήφανη για αυτή τη δουλειά καθώς έχω την τιμή να ερμηνεύω στίχους του ποιητή Φώντα Λάδη που μας έχει χαρίσει τραγούδια που έχουν γραφτεί στις καρδιές μας και μας έχουν δώσει δύναμη να παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. Η μελοποίηση είναι του Γιώργου Κομπογιάννη, συνθέτη με θεατρικό βιογραφικό και εξαιρετικές συνεργασίες. Πραγματικά ανυπομονώ να το μοιραστούμε! Φιλιά.
