Όλοι αυτοί σε ένα σχήμα, με ένα φοβερό πρόγραμμα, με την μεγάλη ορχήστρα του Νίκου Λαβράνου και τον κόσμο που περνούσε καταπληκτικά».
Αυτά θυμάται και εξιστορεί, μεταξύ άλλων, ο Πασχάλης σε συνέντευξη που παρεχώρησε στην Χριστιάνα Φινέ και δημοσιεύτηκε στο mixtape.gr.
Και συνεχίζει αναφερόμενος στην κάθοδό του από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα φημισμένα «Δειλινά» της παραλίας το 1971:
«Είναι γεγονός ότι ήταν ένα φοβερό σχήμα, -εν έτι 1971- στο οποίο πρέπει ν’ αναφερθώ, για να μάθουν οι σημερινοί καλλιτέχνες πώς γινόντουσαν οι δουλειές. Θα πρέπει σήμερα να επιστρέψουμε σ’ εκείνη την εποχή, για να δείξουμε ότι αγαπάμε τη μουσική, αγαπάμε το κοινό. Η καλλιτεχνική προσφορά αλλά και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν κάτι το καταπληκτικό. Σήμερα λοιπόν, δεν υπάρχει ένα ανάλογο σχήμα. Ας πούμε για παράδειγμα, να ‘ρθει ο Σφακιανάκης, ο Τερζής, η Βίσση, η Θεοδωρίδου, ο Πλούταρχος και να κάνουν ένα σχήμα μεγάλο, να τραγουδήσουν από ένα μισάωρο ο καθένας και να κάνουν συνεργασίες, ιδιαίτερα συνεργασίες, γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί όταν συνυπάρχεις σε ένα σχήμα με συναδέλφους, αν δεν κάνεις κάτι μαζί τους για να γραφτεί ιστορία… τότε τι; Γιατί δε συμβαίνουν σήμερα αυτά; Τι θα κόστιζε στους καλλιτέχνες; Απώλεια εσόδων, συμβιβασμό ονόματος (να πάει ο ένας κάτω από τον άλλο στην ταμπέλα;). Εγώ πιστεύω ότι όλα λύνονται και όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχει θέληση και στόχος κορυφαίος. Και αυτός ο στόχος είναι να γραφτεί ιστορία. Γιατί η ιστορία που γράφει ξεχωριστά ο καθένας μόνος του είναι μια σελίδα. Όταν γράφεται από πολλούς μαζί είναι ένα μεγάλο γεγονός. Είναι κάτι άλλο.
Στα πρώτα μας βήματα έγραψα το «Σχολείο», το οποίο ουσιαστικά είναι διασκευή ενός αμερικάνικου παραδοσιακού τραγουδιού, που είχε άγνωστο συνθέτη. Το διασκεύασα και έγραψα και τους ελληνικούς στίχους. Και κοίτα να δεις που τελικά είναι τόσο διαχρονικό γιατί ο στίχος του μιλάει σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις εποχές. Και ο ρυθμός του το ίδιο. Αν το ακούσεις στην αμερικάνικη εκδοχή είναι ένα country τραγούδι που τραγουδάνε οι καουμπόηδες. Αμέσως μετά έγραψα τον «Τρόπο».
Αυτά τα τραγούδια τα τραγουδούσαμε και με τα προηγούμενα συγκροτήματα από τους Olympians, όπως οι BRAHMS, στα Μουσικά Πρωινά και είχαν πολύ μεγάλη απήχηση. Είχαμε τους φαν που ήταν φανατικοί και μας ακολουθούσαν παντού. Και μετά όταν γίναμε Olympians, ένας αντιπρόσωπος της Ελλαδίσκ τότε, Universal τώρα, ο Γιάννης Σωκρατίδης, μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε τα τραγούδια αυτά που άρεσαν τόσο πολύ στον κόσμο. Κι έτσι κατεβήκαμε στην Αθήνα για να τα ηχογραφήσουμε. Ο τότε διευθυντής της Ελλαδίσκ, ήταν ο Νίκος Αντύπας, ο οποίος υποστήριζε πάρα πολύ την άποψη του ελληνικού στίχου σε μοντέρνα τραγούδια. Κάτι το οποίο πέτυχε με το δικό μας πείραμα. Εγώ έχοντας γράψει και τα τραγούδια, ήμουνα πολύ χαλαρός και μη επιτηδευμένος στον τρόπο που τα ερμήνευσα και αυτό λειτούργησε πάρα πολύ θετικά. Γιατί όσοι τραγουδούσαν τότε μοντέρνα τραγούδια, το έκαναν με ένα τρόπο, σα να τραγουδούσαν αγγλικά. Κι αυτό ήταν πολύ αστείο και δε βγήκε πουθενά. Όταν κυκλοφορήσαμε τον «Τρόπο», έγινε μια επανάσταση φοβερή που βοήθησε πολύ στην εξέλιξη της μοντέρνας ελληνικής μουσικής.
Για να πω την καθαρή αλήθεια μου, πιστεύω ότι πατήσανε στους Olympians και στο Νέο Κύμα. Η εξέλιξη της ροκ και μοντέρνας ελληνικής μουσικής πάτησε εκεί. Στο στίχο του Νέου Κύματος και στον ήχο και τον ρυθμό των Olympians.
Πιστεύω λοιπόν, ότι ο ελληνικός στίχος έδινε μια άλλη διάσταση, ένα νέο ορίζοντα στο ελληνικό τραγούδι. Μετά από τη συνειδητοποίηση αυτή, άρχισα να είμαι φανατικός και προσεκτικός στην αναζήτησή μου για τον κατάλληλο στίχο που θα ταίριαζε σε αυτόν τον ξένο ρυθμό, που ερχόταν απ’ έξω και έμπαινε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Ήτανε πολύ δύσκολο να προσαρμόσεις δισύλλαβες λέξεις, όπως ήταν οι εγγλέζικες, στο ελληνικό τραγούδι που έφτιαχνες. Οι περισσότερες ελληνικές λέξεις είναι πολυσύλλαβες και προσπαθούσα να τις προσαρμόσω καλόηχα, οξύτονα και όχι παροξύτονα- όπως κακώς κάνουν πάρα πολλοί ακόμα και σήμερα - στο στίχο και να ακούγεται σωστά. Η προσπάθεια μου, σου καταθέτω ειλικρινά την ψυχή μου, ήταν πολύ μεγάλη και πολύ δύσκολη. Όμως, πιστεύω, ότι στην πορεία μου κατάφερα πολλά πράγματα και αργότερα είχα και συνοδοιπόρου. Συνάδελφους που δημιούργησαν υπέροχα τραγούδια, καλόηχα με χαλαρό ήχο που κυλούσε ευχάριστα, όπως ο Γιοκαρίνης με το «Ευλαμπία» ή Οι Poll που είχαν εξαιρετικά τραγούδια. Και αργότερα για παράδειγμα, οι Κατσιμίχα που το εξελίξανε με ένα πολύ σημαντικό στίχο. Και στη συνέχεια, ο Μαχαιρίτσας, οι Πυξ Λαξ και πολλοί άλλοι. Η εξέλιξη δηλαδή, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και σπουδαία.
Ναι, θα ήθελα να τραγουδήσουμε live μαζί με τους αδερφούς Κατσιμίχα. Παλιότερα είχαμε συνεργαστεί με μια συμμετοχή μου σε ένα δίσκο τους. Θα ήθελα να κάνουμε ένα live, γιατί πιστεύω ότι το δικό μου ρεπερτόριο και το δικό τους έχουν μια σχέση. Η σχέση αυτή είναι συναισθηματική. Μου αρέσει το έντεχνο τραγούδι, ιδιαίτερα για το στίχο του. Και έχει το προνόμιο το έντεχνο τραγούδι, να τραγουδάει στίχους που λένε ιστορίες, που έχουν αρχή, μέση και τέλος και περιμένεις ν’ ακούσεις πού θα καταλήξει, πού θα φτάσει. Αυτό μου αρέσει πάρα πολύ.
Όμως, ποτέ δε μετάνιωσα για ό,τι έκανα. Είμαι υπερήφανος γι’ αυτά και κάποιες φορές που κάθομαι και ακούω τα τραγούδια που έγραψα, αναγνωρίζω ότι οι προσπάθειές μου ήταν αξιόλογες και σημαντικές και δεν πήγανε χαμένες. Έβαλα καλές πλίνθους στο οικοδόμημα που λέγεται ελληνική μοντέρνα μουσική».
Αυτά θυμάται και εξιστορεί, μεταξύ άλλων, ο Πασχάλης σε συνέντευξη που παρεχώρησε στην Χριστιάνα Φινέ και δημοσιεύτηκε στο mixtape.gr.
Και συνεχίζει αναφερόμενος στην κάθοδό του από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα φημισμένα «Δειλινά» της παραλίας το 1971:
«Είναι γεγονός ότι ήταν ένα φοβερό σχήμα, -εν έτι 1971- στο οποίο πρέπει ν’ αναφερθώ, για να μάθουν οι σημερινοί καλλιτέχνες πώς γινόντουσαν οι δουλειές. Θα πρέπει σήμερα να επιστρέψουμε σ’ εκείνη την εποχή, για να δείξουμε ότι αγαπάμε τη μουσική, αγαπάμε το κοινό. Η καλλιτεχνική προσφορά αλλά και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν κάτι το καταπληκτικό. Σήμερα λοιπόν, δεν υπάρχει ένα ανάλογο σχήμα. Ας πούμε για παράδειγμα, να ‘ρθει ο Σφακιανάκης, ο Τερζής, η Βίσση, η Θεοδωρίδου, ο Πλούταρχος και να κάνουν ένα σχήμα μεγάλο, να τραγουδήσουν από ένα μισάωρο ο καθένας και να κάνουν συνεργασίες, ιδιαίτερα συνεργασίες, γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί όταν συνυπάρχεις σε ένα σχήμα με συναδέλφους, αν δεν κάνεις κάτι μαζί τους για να γραφτεί ιστορία… τότε τι; Γιατί δε συμβαίνουν σήμερα αυτά; Τι θα κόστιζε στους καλλιτέχνες; Απώλεια εσόδων, συμβιβασμό ονόματος (να πάει ο ένας κάτω από τον άλλο στην ταμπέλα;). Εγώ πιστεύω ότι όλα λύνονται και όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχει θέληση και στόχος κορυφαίος. Και αυτός ο στόχος είναι να γραφτεί ιστορία. Γιατί η ιστορία που γράφει ξεχωριστά ο καθένας μόνος του είναι μια σελίδα. Όταν γράφεται από πολλούς μαζί είναι ένα μεγάλο γεγονός. Είναι κάτι άλλο.
Στα πρώτα μας βήματα έγραψα το «Σχολείο», το οποίο ουσιαστικά είναι διασκευή ενός αμερικάνικου παραδοσιακού τραγουδιού, που είχε άγνωστο συνθέτη. Το διασκεύασα και έγραψα και τους ελληνικούς στίχους. Και κοίτα να δεις που τελικά είναι τόσο διαχρονικό γιατί ο στίχος του μιλάει σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις εποχές. Και ο ρυθμός του το ίδιο. Αν το ακούσεις στην αμερικάνικη εκδοχή είναι ένα country τραγούδι που τραγουδάνε οι καουμπόηδες. Αμέσως μετά έγραψα τον «Τρόπο».
Αυτά τα τραγούδια τα τραγουδούσαμε και με τα προηγούμενα συγκροτήματα από τους Olympians, όπως οι BRAHMS, στα Μουσικά Πρωινά και είχαν πολύ μεγάλη απήχηση. Είχαμε τους φαν που ήταν φανατικοί και μας ακολουθούσαν παντού. Και μετά όταν γίναμε Olympians, ένας αντιπρόσωπος της Ελλαδίσκ τότε, Universal τώρα, ο Γιάννης Σωκρατίδης, μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε τα τραγούδια αυτά που άρεσαν τόσο πολύ στον κόσμο. Κι έτσι κατεβήκαμε στην Αθήνα για να τα ηχογραφήσουμε. Ο τότε διευθυντής της Ελλαδίσκ, ήταν ο Νίκος Αντύπας, ο οποίος υποστήριζε πάρα πολύ την άποψη του ελληνικού στίχου σε μοντέρνα τραγούδια. Κάτι το οποίο πέτυχε με το δικό μας πείραμα. Εγώ έχοντας γράψει και τα τραγούδια, ήμουνα πολύ χαλαρός και μη επιτηδευμένος στον τρόπο που τα ερμήνευσα και αυτό λειτούργησε πάρα πολύ θετικά. Γιατί όσοι τραγουδούσαν τότε μοντέρνα τραγούδια, το έκαναν με ένα τρόπο, σα να τραγουδούσαν αγγλικά. Κι αυτό ήταν πολύ αστείο και δε βγήκε πουθενά. Όταν κυκλοφορήσαμε τον «Τρόπο», έγινε μια επανάσταση φοβερή που βοήθησε πολύ στην εξέλιξη της μοντέρνας ελληνικής μουσικής.
Για να πω την καθαρή αλήθεια μου, πιστεύω ότι πατήσανε στους Olympians και στο Νέο Κύμα. Η εξέλιξη της ροκ και μοντέρνας ελληνικής μουσικής πάτησε εκεί. Στο στίχο του Νέου Κύματος και στον ήχο και τον ρυθμό των Olympians.
Πιστεύω λοιπόν, ότι ο ελληνικός στίχος έδινε μια άλλη διάσταση, ένα νέο ορίζοντα στο ελληνικό τραγούδι. Μετά από τη συνειδητοποίηση αυτή, άρχισα να είμαι φανατικός και προσεκτικός στην αναζήτησή μου για τον κατάλληλο στίχο που θα ταίριαζε σε αυτόν τον ξένο ρυθμό, που ερχόταν απ’ έξω και έμπαινε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Ήτανε πολύ δύσκολο να προσαρμόσεις δισύλλαβες λέξεις, όπως ήταν οι εγγλέζικες, στο ελληνικό τραγούδι που έφτιαχνες. Οι περισσότερες ελληνικές λέξεις είναι πολυσύλλαβες και προσπαθούσα να τις προσαρμόσω καλόηχα, οξύτονα και όχι παροξύτονα- όπως κακώς κάνουν πάρα πολλοί ακόμα και σήμερα - στο στίχο και να ακούγεται σωστά. Η προσπάθεια μου, σου καταθέτω ειλικρινά την ψυχή μου, ήταν πολύ μεγάλη και πολύ δύσκολη. Όμως, πιστεύω, ότι στην πορεία μου κατάφερα πολλά πράγματα και αργότερα είχα και συνοδοιπόρου. Συνάδελφους που δημιούργησαν υπέροχα τραγούδια, καλόηχα με χαλαρό ήχο που κυλούσε ευχάριστα, όπως ο Γιοκαρίνης με το «Ευλαμπία» ή Οι Poll που είχαν εξαιρετικά τραγούδια. Και αργότερα για παράδειγμα, οι Κατσιμίχα που το εξελίξανε με ένα πολύ σημαντικό στίχο. Και στη συνέχεια, ο Μαχαιρίτσας, οι Πυξ Λαξ και πολλοί άλλοι. Η εξέλιξη δηλαδή, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και σπουδαία.
Ναι, θα ήθελα να τραγουδήσουμε live μαζί με τους αδερφούς Κατσιμίχα. Παλιότερα είχαμε συνεργαστεί με μια συμμετοχή μου σε ένα δίσκο τους. Θα ήθελα να κάνουμε ένα live, γιατί πιστεύω ότι το δικό μου ρεπερτόριο και το δικό τους έχουν μια σχέση. Η σχέση αυτή είναι συναισθηματική. Μου αρέσει το έντεχνο τραγούδι, ιδιαίτερα για το στίχο του. Και έχει το προνόμιο το έντεχνο τραγούδι, να τραγουδάει στίχους που λένε ιστορίες, που έχουν αρχή, μέση και τέλος και περιμένεις ν’ ακούσεις πού θα καταλήξει, πού θα φτάσει. Αυτό μου αρέσει πάρα πολύ.
Όμως, ποτέ δε μετάνιωσα για ό,τι έκανα. Είμαι υπερήφανος γι’ αυτά και κάποιες φορές που κάθομαι και ακούω τα τραγούδια που έγραψα, αναγνωρίζω ότι οι προσπάθειές μου ήταν αξιόλογες και σημαντικές και δεν πήγανε χαμένες. Έβαλα καλές πλίνθους στο οικοδόμημα που λέγεται ελληνική μοντέρνα μουσική».
Πηγή: Mixtape.gr
