Ο Παναγιώτης Στεργίου, λέει: Ήμουνα 13 χρονών και έπαιζα λίγο κιθάρα, όταν ήρθε ο Ζαμπέτας το 1975 στην Γερμανία και άκουσα να παίζει μπουζούκι. Αμέσως μαγεύτηκα και αποφάσισα να μάθω μπουζούκι. Ο Ζαμπέτας όμως μου είπε να μην αφήσω την κιθάρα. Να μελετάω 1 ώρα την ημέρα κιθάρα και 1 ώρα μπουζούκι και αυτό μου έκανε πολύ καλό.
Πόσο δύσκολο ήτανε να βρεθεί κάποιος δάσκαλος στη Γερμανία να σου δείξει μπουζούκι;
Ήμουνα τυχερός γιατί το ’75 που κατέβηκε ο πατέρας μου Ελλάδα, μου έφερε και ένα μπουζούκι που μέσα είχε μια κάρτα του Θέμη Παπαβασιλείου. Έτσι το ’76 επέστρεψα στην Ελλάδα και πήγα στο Θέμη να μάθω μπουζούκι. Παράλληλα βέβαια έπρεπε να βγάλω και τα προς το ζην και δούλευα στην οικοδομή γιατί δεν ήθελα να επιβαρύνω οικονομικά τον πατέρα μου.
Θυμάσαι την πρώτη σου δουλειά;
Ήτανε με τη Μαρίζα Κωχ. Εκεί με πήγε ο Βασίλης Ηλιάδης που με είχε ακούσει στη σχολή του Θέμη και του άρεσε το παίξιμό μου. Η συγκεκριμένη δουλειά ήτανε για μία μέρα. Εκεί πήρα και το βάπτισμα του πυρός!
Ποιοί σε βοήθησαν στα πρώτα σου βήματα;
Σίγουρα ο Θέμης που εκτός από το μπουζούκι μας έβαλε και στη ζωή γενικώς. Ο δάσκαλος μας άνοιξε πολλούς ορίζοντες και του χρωστάμε πολλά. Και σίγουρα ο Βασίλης Ηλιάδης.
Η συνεργασία με τον Καζαντζίδη πότε ήρθε;
Ήτανε το ’87. Εγώ ήδη δούλευα στα στούντιο από το ’84 περισσότερο σαν κιθαρίστας, όταν με πήρε τηλέφωνο ο Βασίλης Ηλιάδης και μου είπε αύριο γράφουμε με τον Καζαντζίδη. Καταλαβαίνεις το σοκ, μου έφυγε το τηλέφωνο από τα χέρια.
Ποιοι μπουζουξήδες αποτέλεσαν πρότυπο για σένα όταν ξεκινούσες;
Ο Ζαμπέτας, ο Χιώτης, ο Τσιτσάνης… όλες οι μεγάλες προσωπικότητες. Αυτοί που ξεχώριζαν. Ο Μάρκος επίσης που είχε το δικό του ξεχωριστό τρόπο παιξίματος. Ο Παπαϊωάννου, ο Ζαφειρίου, ο Νικολόπουλος…
Κατάφερες και δημιούργησες δική σου σχολή παιξίματος. Πόσο δύσκολο ήτανε αυτό;
Μου το λένε συχνά εγώ όμως δεν το καταλαβαίνω. Κοίτα, ο κάθε άνθρωπος μελετάει τα πρότυπά του. Εγώ για παράδειγμα δεν ήξερα τον Λεμονόπουλο και όταν έπεσε μια κασέτα στα χέρια μου τρελάθηκα. Έπαιζε απίστευτες μελωδίες και ειδικά κλασικά θέματα που εμένα μου άρεσαν λόγω της κλασικής κιθάρας που μάθαινα. Αργότερα ανακάλυψα τον Παλαιολόγου. Άλλη μεγάλη σχολή αυτός…. Όλους τους μελέτησα και προσπάθησα να βγάλω τη δική μου ψυχή.
Έχεις παίξει και πολύ δισκογραφία. Πόσο διαφορετικό είναι το στούντιο από το πάλκο;
Καμία σχέση. Όταν έπαιζα στα μαγαζιά πριν μπω στα στούντιο «πέταγα» και όταν ήρθε η στιγμή να γράψω πίστευα ότι θα ήτανε πολύ εύκολο για μένα. Όταν όμως μου έβαλαν μπροστά το μικρόφωνο, κόλλησα. Όλα μου φταίγανε. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω κάποια πράγματα στην χειρισμό της πένας μου και στην δακτυλοθεσία. Το στούντιο είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Εκεί και η παραμικρή ατέλεια ξεχωρίζει. Πρέπει να είσαι άψογος.
Ποιος είναι για σένα ο καλός παίχτης;
Αυτός που μπορεί να δώσει στον ακροατή να καταλάβει τι είναι αυτό που παίζει. Πώς θα εξωτερικεύσει τη ψυχή του δηλαδή. Δεν πρέπει να είναι μίμος αλλά να καταθέτει τη δική του ταυτότητα.
Το ταξίμι διδάσκεται;
Όχι… το ταξίμι είναι μία μορφή σύνθεσης της στιγμής. Είναι στιγμιαίο, αυθόρμητο και δεν είναι προσχεδιασμένο. Είναι η απόδειξη του πόσο βιρτουόζος και ώριμος παίχτης είσαι. Είναι μία κατάθεση ψυχής και πρέπει να είσαι χαλαρός και να έχεις τη διάθεση να το κάνεις. Το ταξίμι είναι η ιερή στιγμή του οργανοπαίχτη.
Τελευταία έχεις εγκαταλείψει τις μεγάλες πίστες και τα μεγάλα ονόματα. Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση;
Με κούρασε όλο αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια. Πιο παλιά τα μεγάλα ονόματα αγαπούσανε αυτό που κάνανε. Τελευταία με τα μεγάλα μεροκάματα που πήρανε δώσανε προτεραιότητα σε άλλα πράγματα και αυτό με ενοχλεί. Έτσι πήγα σε άλλα μαγαζιά που κάνω αυτό που με ευχαριστεί με μεγαλύτερη ελευθερία παιξίματος. Δεν είμαστε πια κονσέρβα.
Έχεις γράψει πολλά τραγούδια που γίνανε επιτυχίες αλλά τελευταία δε δίνεις τραγούδια εύκολα. Γιατί αυτό;
Πιστεύω ότι έχουμε χάσει το στίγμα. Σήμερα η κοινωνία είναι αλλοπρόσαλλη, δεν έχει βρει το δρόμο της και αυτό με επηρεάζει. Παλιότερα όταν έγραφα ζούσα τη στιγμή εκείνη που απασχολούσε εμένα ή κάποιον άλλο. Σήμερα δεν μπορώ να ακολουθήσω την καθημερινότητα.
Πριν καιρό κυκλοφόρησες και ένα δίσκο με οργανικά κομμάτια. Γιατί άργησε τόσο πολύ να έρθει αυτή η δουλειά;
Πίστευα ότι δεν ήμουνα έτοιμος. Το θεωρούσα θράσος να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Μετά βέβαια είδα ότι το χρώσταγα στον εαυτό μου και στον κόσμο που με αγάπαγε και έτσι το αποφάσισα. Και θα έχει και συνέχεια. Ετοιμάζω ήδη το επόμενο.
Ποια συμβουλή θα έδινες σε ένα νέο παιδί που ξεκινάει να μάθει μπουζούκι και ίσως να ασχοληθεί και επαγγελματικά με αυτό;
Να πιστέψει στο εαυτό του. Μέσα μας όλοι θαυμάζουμε τους μεγάλους παίχτες και θέλουμε να γίνουμε σαν αυτούς. Αλλά αυτό μας τρώει. Αν όμως πιστέψει στον εαυτό του και πατήσει γερά στα πόδια του αυτό αργότερα θα τον ανταμείψει. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να μελετήσει. Να διευρύνει τους ορίζοντές του. Η μελέτη είναι μια μορφή δημιουργίας και έτσι όταν μελετάς ανοίγει το μυαλό σου και προχωράς χωρίς να το καταλαβαίνεις. Και θα έρθει μια στιγμή που όλο αυτό θα το εισπράξει. Δε χρειάζεται να μελετάει 10 ώρες τη μέρα. Αυτό που χρειάζεται είναι να μελετάει σωστά και με όρεξη. Όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου πάς μπροστά.
