Γράφει ο Θάνος Μαντζάνας
Τον γνωρίσαμε με το «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» το ’18. Σχεδόν μας υποχρέωσε να τον προσέξουμε με το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» το ’20 στο οποίο τόλμησε να καταβυθιστεί στην προσωπικότητα ενός serial killer για να περιγράψει τη φύση του κακού. Δυόμιση περίπου χρόνια μετά με τον τρίτο δίσκο του «Μέινστριμ» το Παιδί Τραύμα αποκαλύπτει (το αληθινό όνομα του) και αποκαλύπτεται, αυτοαναλύεται και αυτοσαρκάζεται.
Από την άλλη ο Τάσος Καρτέρης, αφού υποβλήθηκε οικειοθελώς στην παράξενη εμπειρία του να περάσει ένα καλοκαίρι μαζί με μια τυπική τετραμελή ελληνική οικογένεια για να αντλήσει ως επί το πλείστον ιδέες παρά έμπνευση, μιλάει για το πώς προκλήθηκε το «Τραύμα» και στο πώς το εκφράζει μέσα από τα τραγούδια του. Ελπίζοντας ίσως κάποια στιγμή να επουλωθεί καθώς επιδίδεται σε μια αέναη μάχη με τον εαυτό του στην οποία δεν υπάρχει νικητής. Δεν ξέρω για τον ίδιο αλλά για το έργο του ευτυχώς και μακάρι να μην υπάρξει ποτέ!
Τι σε έκανε να αποκαλύψεις την προσεκτικά κρατημένη μυστική ταυτότητά σου σε αυτόν τον δίσκο και αντίστοιχα γιατί δεν το είχες κάνει νωρίτερα;
Έχω βρει διάφορες στρογγυλοποιημένες αφηγήσεις για να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά μου, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από την εξωστρέφεια και τη σημασία του περιεχομένου έναντι της εικόνας. Αλλά ας μη γελιόμαστε, κατά βάση απλώς συμφιλιώνομαι με την ματαιοδοξία μου.
Το Παιδί Τραύμα είναι μια άλλη πλευρά του Τάσου ή μια κατασκευασμένη περσόνα διαμέσου της οποίας εκφράζεται;
Δεν έχω ιδέα. Είναι λίγο μπερδεμένο και για εμένα. Είναι πολλές φορές που με κουράζουν και οι δύο πάντως. Κάποιες άλλες νομίζω, ότι είναι το ίδιο πρόσωπο, που απλά ξέρει να λέει αλήθεια μόνο μέσα από τους στίχους του.
Πόσο διαφορετική ήταν στην πράξη αλλά και εσωτερικά για εσένα το να κάνεις την παραγωγή ο ίδιος σε σχέση με το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» που την είχε κάνει ο Κτίρια Τη Νύχτα και τι σε έκανε να μη συνεχίσεις αυτή τη σίγουρα επιτυχημένη σύμπραξη αλλά να συνεργαστείς με τον Κώστα Ζάμπο;
Ήθελα να κάνω αυτό το δίσκο πολυσυλλεκτικό, όπως ακριβώς η οικογένεια που «πρωταγωνιστεί» σ’ αυτόν. Επίσης ήθελα να πάρω το ρίσκο να αλλάξω την παραγωγική χροιά του άλμπουμ. Νομίζω ότι μόνο έτσι μπορείς να εξελιχθείς μουσικά, αν μάθεις να συνεργάζεσαι και αν αποφεύγεις την πεπατημένη.
Ο λόγος που επιμένεις να δημιουργείς και να ηχογραφείς τους δίσκους σου στην «ψηλή πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας» είναι επειδή σου επιτρέπει να παρατηρείς καλύτερα όσα συμβαίνουν γύρω σου ή κάποιος άλλος;
Καμιά φορά νιώθω ότι το διαμέρισμα μου είναι ένα έρημο νησί, μια ξέρα στη μέση του πουθενά και τα αυτοκίνητα και οι τόνοι τσιμέντου γύρω - γύρω είναι η θάλασσα. Η σκέψη αυτή με καθησυχάζει πολλές φορές και αφήνει τις λέξεις και τις νότες να μπουν πιο εύκολα μέσα μου.
Ποια τραγουδάει αλήθεια στο «Τα Μυστικά»;
Η Νεφέλη Φασούλη καλέ! Καταλαβαίνω τι ρωτάς όμως, μάλλον κάποια που, για πολλοστή φορά, απογοήτευσα. Εσύ τι λες; (Δεν θα συμφωνήσω Τάσο – σ.τ.σ.)
Τελικά το «Μέινστριμ» είναι μια αποστασιοποιημένη παρατήρηση μιας μέσης ελληνικής οικογένειας ή μια απόπειρα αυτοψυχανάλυσης της δικής σου οικογένειας και εντέλει του εαυτού σου;
Δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ γενικά. Μ’ αρέσει να βουτάω βαθιά στις σχέσεις των ανθρώπων και να προσπαθώ να τις καταλάβω. Παίρνει χρόνο και καμιά φορά είναι και μάταιο. Αλλά είναι πάντοτε μια τέλεια δικαιολογία για να μην καταλάβεις αυτό που πραγματικά πρέπει, τον εαυτό σου.
Η αδυναμία ή και έλλειψη επικοινωνίας είναι σίγουρα μια από τις παθογένειες των περισσότερων ελληνικών οικογενειών. Ποιες είναι οι κυριότερες άλλες και ασχολήθηκες μαζί τους στο album;
Στο «Αυτό», ένα κομμάτι του album, επαναλαμβάνεται απεγνωσμένα ο στίχος «Τι να ‘ναι αυτό που έχω στο μυαλό μου;» Με αφορμή την ερώτησή σου σκέφτηκα αυτή την απόγνωση που μπορεί να νιώσει κάποιος μέσα σ’ ένα κοινωνικό σύνολο. Απόγνωση από τον χειρισμό, από τη βία, από την αλαζονεία και από τα πρότυπα κάθε τέτοιου συνόλου. Η απόγνωση που μας προκαλείται από το βάρος του εαυτού μας και των άλλων. Καμιά φορά νομίζω ότι το «Μέινστριμ» είναι μια φωνή απόγνωσης.
Το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» ήταν σίγουρα ένας, σε δεύτερο επίπεδο, πολιτικός δίσκος. Το «Μέινστριμ» είναι το ίδιο, περισσότερο ή λιγότερο;
Για εμένα τα πάντα έχουν ταξικό υπόβαθρο. Ποτέ δεν το έπαιξα «στρατευμένη τέχνη», αλλά αρκετά τραγούδια μου έχουν μια υποφώσκουσα πολιτική χροιά. Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησα ξεκινούσε με τον στίχο «Έξω μυρίζει νεραντζιά». Το τελευταίο τραγούδι του «Μέινστριμ» λέει «μου λες πως πρέπει να ξεκινήσουμε την επανάσταση. Φίλα με λίγο και την ξεκινάμε πιο μετά».
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου σε ικανοποίησε, σε απογοήτευσε ή σε άφησε αδιάφορο;
Το αποτέλεσμα έδειξε αυτό που πολλές φορές υποψιαζόμαστε, ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλαπλές εντελώς διαφορετικές «πραγματικότητες» οι οποίες αδυνατεί η μια να κατανοήσει την άλλη.
Ποια είναι η σχέση του Παιδιού Τραύματος με τα μέλη της ομώνυμης μπάντας και αντίστοιχα ποια είναι η σχέση των τραγουδιών έτσι όπως αποτυπώνονται στους δίσκους με το πώς αποδίδονται στη σκηνή;
Τους αγαπάω πάρα πολύ και κάνω ότι μπορώ για να είναι χαρούμενοι. Κάποιες φορές τα καταφέρνω, κάποιες άλλες όχι. Ο Αντώνης, η Αιμιλία, ο Κώστας και ο Δημήτρης είναι καταπληκτικοί μουσικοί που απογειώνουν τα κομμάτια στη σκηνή.
Τελικά το «Τραύμα», στη δημιουργική και όποια άλλη διάστασή του, είναι θεραπεύσιμο ή μη Τάσο;
Θυμάμαι μικρός, όταν κάπου χτυπάγαμε και κλαίγαμε, οι μεγαλύτεροι -σε ένα στερεοτυπικό παραλήρημα - μας παρηγορούσαν λέγοντας: «μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει». Αναρωτιέμαι τώρα, αν μέσα σ’ αυτήν την απλοϊκή λογική του ρητού, υπάρχει ένας κάποιος συμβολισμός αλήθειας.
Η συναυλιακή εμπειρία θα είναι διαφορετική για εσένα από την στιγμή που αποκάλυψες την ταυτότητα σου ή δεν έχει καμία απολύτως σημασία;
Στην σκηνή, ευτυχώς ή δυστυχώς, ποτέ δεν μπορούσα να κρυφτώ.
Και το επόμενο βήμα σου; Υπάρχει κάποιο πλάνο ή έστω ιδέες για αυτό;
Θα κάνουμε κάποιες επιλεγμένες συναυλίες το καλοκαίρι. Μετά θα ετοιμαστούμε πυρετωδώς για την φθινοπωρινή περιοδεία μας στην οποία θα αλωνίσουμε την χώρα παρουσιάζοντας το «Μέινστριμ». Έλα!
Την πρόσκληση αυτή το Παιδί Τραύμα την απευθύνει μέσα από τα τραγούδια του σε όσους και όσες βρίσκουν σε εκείνα στοιχεία του εαυτού τους και αξίζει πραγματικά να ανταποκριθούν.
Τον γνωρίσαμε με το «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» το ’18. Σχεδόν μας υποχρέωσε να τον προσέξουμε με το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» το ’20 στο οποίο τόλμησε να καταβυθιστεί στην προσωπικότητα ενός serial killer για να περιγράψει τη φύση του κακού. Δυόμιση περίπου χρόνια μετά με τον τρίτο δίσκο του «Μέινστριμ» το Παιδί Τραύμα αποκαλύπτει (το αληθινό όνομα του) και αποκαλύπτεται, αυτοαναλύεται και αυτοσαρκάζεται.
Από την άλλη ο Τάσος Καρτέρης, αφού υποβλήθηκε οικειοθελώς στην παράξενη εμπειρία του να περάσει ένα καλοκαίρι μαζί με μια τυπική τετραμελή ελληνική οικογένεια για να αντλήσει ως επί το πλείστον ιδέες παρά έμπνευση, μιλάει για το πώς προκλήθηκε το «Τραύμα» και στο πώς το εκφράζει μέσα από τα τραγούδια του. Ελπίζοντας ίσως κάποια στιγμή να επουλωθεί καθώς επιδίδεται σε μια αέναη μάχη με τον εαυτό του στην οποία δεν υπάρχει νικητής. Δεν ξέρω για τον ίδιο αλλά για το έργο του ευτυχώς και μακάρι να μην υπάρξει ποτέ!
Τι σε έκανε να αποκαλύψεις την προσεκτικά κρατημένη μυστική ταυτότητά σου σε αυτόν τον δίσκο και αντίστοιχα γιατί δεν το είχες κάνει νωρίτερα;
Έχω βρει διάφορες στρογγυλοποιημένες αφηγήσεις για να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά μου, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από την εξωστρέφεια και τη σημασία του περιεχομένου έναντι της εικόνας. Αλλά ας μη γελιόμαστε, κατά βάση απλώς συμφιλιώνομαι με την ματαιοδοξία μου.
Το Παιδί Τραύμα είναι μια άλλη πλευρά του Τάσου ή μια κατασκευασμένη περσόνα διαμέσου της οποίας εκφράζεται;
Δεν έχω ιδέα. Είναι λίγο μπερδεμένο και για εμένα. Είναι πολλές φορές που με κουράζουν και οι δύο πάντως. Κάποιες άλλες νομίζω, ότι είναι το ίδιο πρόσωπο, που απλά ξέρει να λέει αλήθεια μόνο μέσα από τους στίχους του.
Πόσο διαφορετική ήταν στην πράξη αλλά και εσωτερικά για εσένα το να κάνεις την παραγωγή ο ίδιος σε σχέση με το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» που την είχε κάνει ο Κτίρια Τη Νύχτα και τι σε έκανε να μη συνεχίσεις αυτή τη σίγουρα επιτυχημένη σύμπραξη αλλά να συνεργαστείς με τον Κώστα Ζάμπο;
Ήθελα να κάνω αυτό το δίσκο πολυσυλλεκτικό, όπως ακριβώς η οικογένεια που «πρωταγωνιστεί» σ’ αυτόν. Επίσης ήθελα να πάρω το ρίσκο να αλλάξω την παραγωγική χροιά του άλμπουμ. Νομίζω ότι μόνο έτσι μπορείς να εξελιχθείς μουσικά, αν μάθεις να συνεργάζεσαι και αν αποφεύγεις την πεπατημένη.
Ο λόγος που επιμένεις να δημιουργείς και να ηχογραφείς τους δίσκους σου στην «ψηλή πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας» είναι επειδή σου επιτρέπει να παρατηρείς καλύτερα όσα συμβαίνουν γύρω σου ή κάποιος άλλος;
Καμιά φορά νιώθω ότι το διαμέρισμα μου είναι ένα έρημο νησί, μια ξέρα στη μέση του πουθενά και τα αυτοκίνητα και οι τόνοι τσιμέντου γύρω - γύρω είναι η θάλασσα. Η σκέψη αυτή με καθησυχάζει πολλές φορές και αφήνει τις λέξεις και τις νότες να μπουν πιο εύκολα μέσα μου.
Ποια τραγουδάει αλήθεια στο «Τα Μυστικά»;
Η Νεφέλη Φασούλη καλέ! Καταλαβαίνω τι ρωτάς όμως, μάλλον κάποια που, για πολλοστή φορά, απογοήτευσα. Εσύ τι λες; (Δεν θα συμφωνήσω Τάσο – σ.τ.σ.)
Τελικά το «Μέινστριμ» είναι μια αποστασιοποιημένη παρατήρηση μιας μέσης ελληνικής οικογένειας ή μια απόπειρα αυτοψυχανάλυσης της δικής σου οικογένειας και εντέλει του εαυτού σου;
Δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ γενικά. Μ’ αρέσει να βουτάω βαθιά στις σχέσεις των ανθρώπων και να προσπαθώ να τις καταλάβω. Παίρνει χρόνο και καμιά φορά είναι και μάταιο. Αλλά είναι πάντοτε μια τέλεια δικαιολογία για να μην καταλάβεις αυτό που πραγματικά πρέπει, τον εαυτό σου.
Η αδυναμία ή και έλλειψη επικοινωνίας είναι σίγουρα μια από τις παθογένειες των περισσότερων ελληνικών οικογενειών. Ποιες είναι οι κυριότερες άλλες και ασχολήθηκες μαζί τους στο album;
Στο «Αυτό», ένα κομμάτι του album, επαναλαμβάνεται απεγνωσμένα ο στίχος «Τι να ‘ναι αυτό που έχω στο μυαλό μου;» Με αφορμή την ερώτησή σου σκέφτηκα αυτή την απόγνωση που μπορεί να νιώσει κάποιος μέσα σ’ ένα κοινωνικό σύνολο. Απόγνωση από τον χειρισμό, από τη βία, από την αλαζονεία και από τα πρότυπα κάθε τέτοιου συνόλου. Η απόγνωση που μας προκαλείται από το βάρος του εαυτού μας και των άλλων. Καμιά φορά νομίζω ότι το «Μέινστριμ» είναι μια φωνή απόγνωσης.
Το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» ήταν σίγουρα ένας, σε δεύτερο επίπεδο, πολιτικός δίσκος. Το «Μέινστριμ» είναι το ίδιο, περισσότερο ή λιγότερο;
Για εμένα τα πάντα έχουν ταξικό υπόβαθρο. Ποτέ δεν το έπαιξα «στρατευμένη τέχνη», αλλά αρκετά τραγούδια μου έχουν μια υποφώσκουσα πολιτική χροιά. Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησα ξεκινούσε με τον στίχο «Έξω μυρίζει νεραντζιά». Το τελευταίο τραγούδι του «Μέινστριμ» λέει «μου λες πως πρέπει να ξεκινήσουμε την επανάσταση. Φίλα με λίγο και την ξεκινάμε πιο μετά».
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου σε ικανοποίησε, σε απογοήτευσε ή σε άφησε αδιάφορο;
Το αποτέλεσμα έδειξε αυτό που πολλές φορές υποψιαζόμαστε, ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλαπλές εντελώς διαφορετικές «πραγματικότητες» οι οποίες αδυνατεί η μια να κατανοήσει την άλλη.
Ποια είναι η σχέση του Παιδιού Τραύματος με τα μέλη της ομώνυμης μπάντας και αντίστοιχα ποια είναι η σχέση των τραγουδιών έτσι όπως αποτυπώνονται στους δίσκους με το πώς αποδίδονται στη σκηνή;
Τους αγαπάω πάρα πολύ και κάνω ότι μπορώ για να είναι χαρούμενοι. Κάποιες φορές τα καταφέρνω, κάποιες άλλες όχι. Ο Αντώνης, η Αιμιλία, ο Κώστας και ο Δημήτρης είναι καταπληκτικοί μουσικοί που απογειώνουν τα κομμάτια στη σκηνή.
Τελικά το «Τραύμα», στη δημιουργική και όποια άλλη διάστασή του, είναι θεραπεύσιμο ή μη Τάσο;
Θυμάμαι μικρός, όταν κάπου χτυπάγαμε και κλαίγαμε, οι μεγαλύτεροι -σε ένα στερεοτυπικό παραλήρημα - μας παρηγορούσαν λέγοντας: «μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει». Αναρωτιέμαι τώρα, αν μέσα σ’ αυτήν την απλοϊκή λογική του ρητού, υπάρχει ένας κάποιος συμβολισμός αλήθειας.
Η συναυλιακή εμπειρία θα είναι διαφορετική για εσένα από την στιγμή που αποκάλυψες την ταυτότητα σου ή δεν έχει καμία απολύτως σημασία;
Στην σκηνή, ευτυχώς ή δυστυχώς, ποτέ δεν μπορούσα να κρυφτώ.
Και το επόμενο βήμα σου; Υπάρχει κάποιο πλάνο ή έστω ιδέες για αυτό;
Θα κάνουμε κάποιες επιλεγμένες συναυλίες το καλοκαίρι. Μετά θα ετοιμαστούμε πυρετωδώς για την φθινοπωρινή περιοδεία μας στην οποία θα αλωνίσουμε την χώρα παρουσιάζοντας το «Μέινστριμ». Έλα!
Την πρόσκληση αυτή το Παιδί Τραύμα την απευθύνει μέσα από τα τραγούδια του σε όσους και όσες βρίσκουν σε εκείνα στοιχεία του εαυτού τους και αξίζει πραγματικά να ανταποκριθούν.
