Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το τραγούδι "Χρόνος δίχως φως". Πρόκεται για μια λαϊκή μπαλάντα του συνθέτη Χρήστου Παπαδόπουλου και της στιχουργού Αγγελικής Κοτσά. Με αφορμή τη νέα του κυκλοφορία, ο Κώστας Τσιμπίδας μίλησε στο Ogdoo.gr για την έως τώρα πορεία του αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια.
Είστε απόφοιτος του τμήματος μουσικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών, πτυχιούχος κλασικής κιθάρας και διπλωματούχος βυζαντινής μουσικής. Από πότε μπήκε η μουσική στη ζωή σας;
Η μουσική υπάρχει στη ζωή μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική από τα σχολικά μου χρόνια, έχοντας ακούσματα κυρίως από το λαϊκό και το παραδοσιακό τραγούδι.
Η ολική απώλεια όρασης έχει υπάρξει εμπόδιo στον επαγγελματικό τομέα ως τώρα;
Η κοινωνία μας δεν είναι ακόμα έτοιμη να δεχθεί πλήρως τη διαφορετικότητα. Αυτό οφείλεται στην άγνοια των ανθρώπων, σχετικά με τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία. Στη δική μου περίπτωση, δεν θα έλεγα ότι η απώλεια όρασης υπήρξε εμπόδιο για την επαγγελματική μου εξέλιξη, όμως η αποδοχή κερδήθηκε σταδιακά μετά από σκληρή δουλειά, μέσα από την οποία καλούμουν κάθε φορά να αποδείξω τις μουσικές μου δυνατότητες.
Πως γεννήθηκε το νέο σας τραγούδι «Χρόνος δίχως φως»;
Το νέο μου τραγούδι είναι μία ερωτική, λαϊκή μπαλάντα έντονων συναισθηματικών αποχρώσεων. Στους στίχους του εκφράζεται η απογοήτευση για την αγάπη που χάνεται και η προσδοκία του γυρισμού. Είναι μία σύμπραξη της στιχουργού Αγγελικής Κοτσά με τον καταξιωμένο συνθέτη Χρήστο Παπαδόπουλο, με τον οποίο είχα την τιμή να συνεργαστώ για πρώτη φορά.
Έχετε εργαστεί ως καθηγητής μουσικής στο ειδικό δημοτικό σχολείο τυφλών Καλλιθέας (ΚΕΑΤ). Πείτε μας λίγα λόγια γι’αυτή την εμπειρία.
Στο ειδικό δημοτικό σχολείο τυφλών εργάστηκα για δέκα περίπου χρόνια, διδάσκοντας μουσική σε μαθητές με προβλήματα όρασης. Οι μαθητές χρησιμοποιούν το σύστημα μουσικογραφίας Braille, με το οποίο διαβάζουν με την αφή και γράφουν παρτιτούρες. Έτσι μπορούν να μελετήσουν μουσική και να συνεργαστούν και με βλέποντες μουσικούς. Πολλοί μαθητές μου είχαν την ευκαιρία να φοιτήσουν σε μουσικά σχολεία και να είναι πτυχιούχοι τμημάτων μουσικών σπουδών και ωδείων.
Έχετε βιώσει κάποια μορφή ρατσισμού μέσα στον χώρο της μουσικής λόγω της ολικής απώλειας όρασης;
Δεν θα έλεγα ότι έχω βιώσει ρατσισμό. Όμως, χρειάστηκε πολλές φορές να αποδείξω, τι μπορώ να κάνω. Αυτό οφείλεται στην άγνοια της κοινωνίας, για τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία.
Έχετε συνεργαστεί κατά καιρούς με πολλούς καλλιτέχνες. Υπάρχει κάποια ή κάποιες στιγμές που να ξεχωρίζετε και γιατί;
Είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με σπουδαίους καλλιτέχνες, από τους οποίους αποκόμισα πολλές εμπειρίες, που καθόρισαν θετικά τη μουσική μου εξέλιξη. Μου είναι δύσκολο να αναφερθώ σε κάποιο συνάδελφο, γιατί δεν θα ήθελα να αδικήσω τους υπόλοιπους. Όλοι έχουν μια ξεχωριστή θέση στη δική μου «μουσική καρδιά».
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια ;
Η περίοδος της καραντίνας επηρέασε αρνητικά τις μουσικές εξελίξεις. Πιστεύω πως γρήγορα θα επανέλθουμε με νέες μουσικές προτάσεις.
Είστε απόφοιτος του τμήματος μουσικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών, πτυχιούχος κλασικής κιθάρας και διπλωματούχος βυζαντινής μουσικής. Από πότε μπήκε η μουσική στη ζωή σας;
Η μουσική υπάρχει στη ζωή μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική από τα σχολικά μου χρόνια, έχοντας ακούσματα κυρίως από το λαϊκό και το παραδοσιακό τραγούδι.
Η ολική απώλεια όρασης έχει υπάρξει εμπόδιo στον επαγγελματικό τομέα ως τώρα;
Η κοινωνία μας δεν είναι ακόμα έτοιμη να δεχθεί πλήρως τη διαφορετικότητα. Αυτό οφείλεται στην άγνοια των ανθρώπων, σχετικά με τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία. Στη δική μου περίπτωση, δεν θα έλεγα ότι η απώλεια όρασης υπήρξε εμπόδιο για την επαγγελματική μου εξέλιξη, όμως η αποδοχή κερδήθηκε σταδιακά μετά από σκληρή δουλειά, μέσα από την οποία καλούμουν κάθε φορά να αποδείξω τις μουσικές μου δυνατότητες.
Πως γεννήθηκε το νέο σας τραγούδι «Χρόνος δίχως φως»;
Το νέο μου τραγούδι είναι μία ερωτική, λαϊκή μπαλάντα έντονων συναισθηματικών αποχρώσεων. Στους στίχους του εκφράζεται η απογοήτευση για την αγάπη που χάνεται και η προσδοκία του γυρισμού. Είναι μία σύμπραξη της στιχουργού Αγγελικής Κοτσά με τον καταξιωμένο συνθέτη Χρήστο Παπαδόπουλο, με τον οποίο είχα την τιμή να συνεργαστώ για πρώτη φορά.
Έχετε εργαστεί ως καθηγητής μουσικής στο ειδικό δημοτικό σχολείο τυφλών Καλλιθέας (ΚΕΑΤ). Πείτε μας λίγα λόγια γι’αυτή την εμπειρία.
Στο ειδικό δημοτικό σχολείο τυφλών εργάστηκα για δέκα περίπου χρόνια, διδάσκοντας μουσική σε μαθητές με προβλήματα όρασης. Οι μαθητές χρησιμοποιούν το σύστημα μουσικογραφίας Braille, με το οποίο διαβάζουν με την αφή και γράφουν παρτιτούρες. Έτσι μπορούν να μελετήσουν μουσική και να συνεργαστούν και με βλέποντες μουσικούς. Πολλοί μαθητές μου είχαν την ευκαιρία να φοιτήσουν σε μουσικά σχολεία και να είναι πτυχιούχοι τμημάτων μουσικών σπουδών και ωδείων.
Έχετε βιώσει κάποια μορφή ρατσισμού μέσα στον χώρο της μουσικής λόγω της ολικής απώλειας όρασης;
Δεν θα έλεγα ότι έχω βιώσει ρατσισμό. Όμως, χρειάστηκε πολλές φορές να αποδείξω, τι μπορώ να κάνω. Αυτό οφείλεται στην άγνοια της κοινωνίας, για τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία.
Έχετε συνεργαστεί κατά καιρούς με πολλούς καλλιτέχνες. Υπάρχει κάποια ή κάποιες στιγμές που να ξεχωρίζετε και γιατί;
Είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με σπουδαίους καλλιτέχνες, από τους οποίους αποκόμισα πολλές εμπειρίες, που καθόρισαν θετικά τη μουσική μου εξέλιξη. Μου είναι δύσκολο να αναφερθώ σε κάποιο συνάδελφο, γιατί δεν θα ήθελα να αδικήσω τους υπόλοιπους. Όλοι έχουν μια ξεχωριστή θέση στη δική μου «μουσική καρδιά».
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια ;
Η περίοδος της καραντίνας επηρέασε αρνητικά τις μουσικές εξελίξεις. Πιστεύω πως γρήγορα θα επανέλθουμε με νέες μουσικές προτάσεις.
