Κορυφαίος jazz πιανίστας και συνθέτης ο – Κύπριος αλλά εγκατεστημένος εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα - Σταύρος Λάντσιας μας έχει συνηθίσει σε «ανορθόδοξες» μα άκρως σαγηνευτικές και ενδιαφέρουσες προσωπικές εργασίες αλλά και συνεργασίες. Το τελευταίο του album «My Ennio Morricone» που κυκλοφόρησε τον περυσινό Νοέμβριο, όπως φαίνεται και από τον τίτλο του, αποτελείται από μια σειρά εκτελέσεων, με το δικό του ύφος και τρόπο, συνθέσεων του αείμνηστου μέγιστου Ιταλού συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής. Τις αποδίδει άριστα το κουαρτέτο του που αποτελείται από τον ίδιο στο πιάνο, την μελόντικα και το μεταλλόφωνο, τον τρομπετίστα και φλικορνίστα Ανδρέα Πολυζωγόπουλο, τον κοντραμπασίστα Μιχάλη Καλκάνη και τον ντράμερ Μιχάλη Καπηλίδη και με το οποίο φυσικά πραγματοποιεί και τις ζωντανές παρουσιάσεις του album.
Υπάρχουν άλλοι κινηματογραφικοί συνθέτες, κυρίως Αμερικανοί, που έχουν επηρεαστεί πολύ περισσότερο από την jazz και είναι πολύ πιο έντονη σαν στοιχείο της μουσικής τους. Γιατί λοιπόν επέλεξες να αποτίσεις αυτόν τον φόρο τιμής με τον δικό σου τρόπο στον Ennio Morricone;
Ο Ennio Morricone με έχει αγγίξει συναισθηματικά όσο λίγοι συνθέτες. Αισθάνομαι ότι μελετώντας την μουσική του αλλά και τη ζωή του έγινα όχι μόνο καλύτερος μουσικός αλλά και καλύτερος άνθρωπος. Αυτή είναι η δύναμη της τέχνης για εμένα, να σε μεταμορφώνει προς το καλύτερο!
Ποια θα έλεγες ότι είναι τα στοιχεία της μουσικής του Morricone που προέρχονται ή έστω την συνδέουν με την jazz;
Ο Morricone έχει το πιο σημαντικό στοιχείο ίσως της jazz, τον πειραματισμό, το ελεύθερο πρωτοποριακό πνεύμα. Συνέχεια δοκίμαζε καινούργιους ήχους, μπροστά από την εποχή του, δημιουργώντας καινούρια στιλ για τη μουσική στο κινηματογράφο. Πέραν από τη μοντέρνα αρμονία και τις πολυρυθμίες η μουσική του έχει ουσιαστικό λόγο που υπάρχει κεντρίζοντας πάντα το ενδιαφέρον του ακροατή.
Ως ομότεχνος του ποια θεωρείς τα κυριότερα χαρίσματα του ως συνθέτη αλλά και ενορχηστρωτή καθώς ήταν από αυτούς που οι ενορχηστρώσεις τους ήταν προέκταση της γραφής τους;
Το σπουδαίο με τον Morricone είναι ότι δεν είναι μόνο οι μελωδίες του αναγνωρίσιμες από τις πρώτες νότες αλλά και το ενορχηστρωτικό του στιλ. Ο μαγικός τρόπος που «ζωγραφίζει» με τα έγχορδα πότε λυρικά πότε με ένταση, η ανάδειξη σολιστικών οργάνων όπως το όμποε στο «Η Αποστολή», ο αυλός του Πανός στο «Κάποτε Στην Αμερική». Επίσης καταφέρνει χρησιμοποιώντας την ματζόρε αρμονία (που έχουμε συνδέσει με χαρούμενες μελωδίες) να σου αφήνει μια γλυκόπικρη, νοσταλγική αίσθηση!
Επέλεξες τα κομμάτια που επανεκτέλεσες με κριτήριο το πόσο γνωστά/αγαπημένα στο κοινό είναι ή το πόσο «μιλούν» σε εσένα ως μουσικό;
Κάποια κομμάτια τα επέλεξα καθαρά για συναισθηματικούς λογούς όπως το «Σινεμά Ο Παράδεισος» που είναι η αγαπημένη μου ταινία και επίσης το αγαπημένο μου soundtrack όλων των εποχών. Από εκεί και πέρα όμως πειραματίστηκα με διάφορα θέματα λαμβάνοντας υπόψη τους μουσικούς που θα έπαιζαν. Φαντάστηκα ενορχηστρωτικά σε κάθε θέμα το πώς θα ταίριαζε η τρομπέτα του Αντρέα Πολυζωγόπουλου, το δοξάρι του Μιχάλη Καλκάνη ή το groove του Μιχάλη Καπηλίδη.
Επικεντρώθηκες κυρίως σε τέσσερα μέρη του έργου του Morricone και το πρώτο από αυτά, αναπόφευκτα θα έλεγα, είναι τα soundtracks του για τα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, η τριλογία τουThe Man With No Name και το «Once Upon A Time In The West». Ποιες πιστεύεις ότι είναι οι αλλαγές που έφερε στην μέχρι τότε «γλώσσα» της κινηματογραφικής μουσικής με αυτά αλλά και ποιες προκλήσεις/δυσκολίες παρουσίαζαν στο να τα προσεγγίσεις σήμερα;
Ο Σέρτζιο Λεόνε ζητούσε από τον Morricone να έχει τη μουσική έτοιμη ώστε να ακούγεται στα γυρίσματα της ταινίας. Με αυτό τον τρόπο η μουσική ενέπνεε την ταινία και όχι το αντίστροφο, βλέποντας κάποιες σκηνές νομίζουμε ότι παρακολουθούμε videoclip. Οι δυνατές μελωδίες του έχουν το χαρακτηριστικό ότι εκτός του ότι υπηρετούν απόλυτα τις σκηνές για τις οποίες έχουν γραφτεί ώστε να μπορούν να στέκονται μόνες τους, αναγνωρίσιμες πάντα από τις πρώτες νότες. Αυτό μου δίνει μεγάλη έμπνευση και ελευθερία για να παρουσιάσω την δική μου εκδοχή με την ελπίδα ο ακροατής να δημιουργήσει τις δικές του εικόνες, ανεξάρτητα από τις μνήμες του από κάθε ταινία.
Το «Once Upon A Time In America» είναι μόνο του ένα πολύ ιδιαίτερο κεφάλαιο, όχι μόνο του έργου του Morricone αλλά συνολικά των soundtracks. Ποια θα έλεγες τα κυριότερα στοιχεία του και με ποιο τρόπο το προσέγγισες εσύ;
Είναι εκπληκτικό πως ενώ οι χαρακτήρες είναι σκληροί κακοποιοί ο συνδυασμός της μουσικής με την καταπληκτική ερμηνεία των ηθοποιών βγάζει στην επιφάνεια την ανθρώπινη πλευρά τους και μας συγκινεί ακόμα μια φορά. Η χαρακτηριστική μελωδία του «Cockeye's Song» έδεσε πιστεύω ιδανικά με την τρομπέτα – σε ύφος Miles Davis - του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου.
Το «The Mission» με τον τελετουργικό/εκκλησιαστικό χαρακτήρα του (που βέβαια συνάδει απόλυτα με το θέμα της ταινίας) συνιστούσε μια ξεχωριστή πρόκληση για εσένα ή όχι;
Πρόκληση ίσως διότι θεωρείται από πολλούς η κορυφαία του στιγμή και ένα soundtrack που άδικα δεν είχε βραβευτεί με Όσκαρ. Εύκολα κατέληξα στην ενορχήστρωση του κυρίως θέματος διότι από την αρχή το άκουγα στο κεφάλι μου με τον συγκεκριμένο ρυθμικό τρόπο που το παίξαμε.
Και τι θα είχες να πεις, μουσικά και συναισθηματικά, για το «Cinema Paradiso» και αντίστοιχα πώς το προσέγγισες;
Αν έδινα ένα album για να ακούσει κάποιος μουσική θα του έδινα αυτό το soundtrack! Aδύνατο να μην σε αγγίξει αυτή η μουσική. Τόσα χρόνια το παίζω σε συναυλίες και ακόμα συγκινούμαι σαν να είναι η πρώτη φορά! Δεν έχω παρέμβει πολύ, θέλω να πιστεύω ότι η συναισθηματική φόρτιση περνάει στην εκτέλεση μου και αφήνει ένα προσωπικό αποτύπωμα. Άλλωστε η μεγαλύτερη επιτυχία για εμένα θα είναι όταν κάποιος θέλει να ακούσει μια μελωδία του Ennio Morricone να προτιμά την δική μου εκτέλεση!
Ίσως και επειδή το όργανο που είχε σπουδάσει και εργάστηκε ως εκτελεστής του όταν ήταν νέος ήταν η τρομπέτα στην μουσική του Morricone έπαιζαν κύριο ρόλο, πολλές φορές και πρωταγωνιστικό, τα πνευστά, σολιστικά αλλά και ως ensemble. Όλο φυσικά το γκρουπ παίζει άψογα αλλά μου έκανε εντύπωση το παίξιμο του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου, όχι μόνο στα σολιστικά μέρη αλλά και όταν αναπληρώνει πλήρως πολυμελή σύνολα πνευστών. Συζητήσατε το πώς θα παίξει ή εμπιστεύθηκες απόλυτα το ταλέντο και το ένστικτο του;
Εμπιστεύομαι απόλυτα την αισθητική του, άλλωστε η πρώτη φορά που τον ξεχώρισα ήταν στο δίσκο του Δημήτρη Καλαντζή ο οποίος ήταν αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι. Εκεί είπα μέσα μου «να ένας σολίστ που ξέρει να τραγουδά τις μελωδίες!». Έτσι άρχισε μια μακρόχρονη συνεργασία. Είμαι τυχερός διότι με τον Ανδρέα μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τον Ennio Morricone. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που ήρθε σπίτι μου για να γνωριστούμε μουσικά, το «Cinema Paradiso» ήταν από τα πρώτα κομμάτια που παίξαμε.
Πόσος χώρος υπάρχει σε ένα τέτοιο project με πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές και φόρμες για τον αυτοσχεδιασμό και πόσο αυτοσχεδιάσατε, τόσο εσύ όσο και τα υπόλοιπα μέλη του κουαρτέτου, στην ηχογράφηση του δίσκου;
Κάποια κομμάτια (π.χ. το «Addio A Cheyenne») από την αρχή τα αντιμετώπισα με jazz λογική, δηλαδή μελωδίες και μετά αυτοσχεδιασμός στη φόρμα. Σε άλλα μείναμε αρκετά πιστοί στην πρωτότυπη παρτιτούρα, π.χ. «Love Affair». Θέλω να πιστεύω ότι πετύχαμε τη σωστή δοσολογία μελωδίας και αυτοσχεδιασμού ώστε ο ακροατής να μας παρακολουθεί με ενδιαφέρον χωρίς να χάνει ποτέ το νήμα της σύνθεσης.
Πόσο διαφορετικές θα είναι οι τέσσερις ζωντανές παρουσιάσεις του δίσκου στο «Half Note Jazz Club» και τι να περιμένει το κοινό που θα τις παρακολουθήσει;
Αισθάνομαι ότι μετά τις πρώτες μας εμφανίσεις και την πρωτόγνωρη αποδοχή του κόσμου παίζουμε πλέον αρκετά χαλαρά και η μουσική του Morricone είναι κομμάτι του μουσικού κόσμου μας. Όσοι/ες φίλοι/ες μας παρακολουθήσουν ξανά θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν και κάποιες άλλες διασκευές που δεν μπήκαν στην ηχογράφηση του album.
Εχω την αίσθηση ότι η τωρινή σύνθεση του κουαρτέτου σου είναι όχι απαραίτητα η «καλύτερη» αλλά η πιο κατάλληλη για την μουσική σου από όλες τις προηγούμενες, έχω δίκαιο;
Ενδιαφέρον σχόλιο και παραδέχομαι ότι το έχω ξανακούσει! Προσωπικά χαίρομαι να σχηματίζω μπάντες και να παίζω μουσική με αγαπημένους μου μουσικούς.
Πώς νιώθεις αλήθεια που επί μεγάλο χρονικό διάστημα πια είσαι ξανά μέλος της μπάντας του Αλκίνοου Ιωαννίδη μετά από τόσα χρόνια;
Το τέλειο gig! Μεγάλωσα ακούγοντας τραγουδοποιούς με εκπληκτικές μπάντες (Sting, Paul Simon, Peter Gabriel κ.ά.) και όταν ήρθα στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου στην Αμερική ήταν κάτι που ήθελα να κάνω, να παίζω τα καλύτερα τραγούδια με τους καλύτερους ερμηνευτές και τους καλύτερους μουσικούς. Με την μπάντα του Αλκίνοου είμαστε αγαπημένοι μουσικοί και φίλοι μαζί με έναν δημιουργό και ερμηνευτή τον οποίο ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα και δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Νιώθω ότι όλοι, μουσικοί και ακροατήριο, μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε μαζί.
Και τα προσεχή σχέδια σου, μετά το «My Ennio Morricone»; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο project ή ιδέες για αυτό;
Πλέον ως μπαμπάς δύο υπέροχων κοριτσιών έχω γράψει αρκετές μελωδίες εμπνευσμένος από το θαύμα της γέννησης και την καινούργια μου ζωή, μια διαφορετική και υπέροχη καθημερινότητα. Προσεχώς λοιπόν…
Μέχρι τότε όμως υπάρχει η μουσική του Il Maestro, τόσο στο album όσο και ζωντανά όπως στο «Half Note Jazz Club».
Υπάρχουν άλλοι κινηματογραφικοί συνθέτες, κυρίως Αμερικανοί, που έχουν επηρεαστεί πολύ περισσότερο από την jazz και είναι πολύ πιο έντονη σαν στοιχείο της μουσικής τους. Γιατί λοιπόν επέλεξες να αποτίσεις αυτόν τον φόρο τιμής με τον δικό σου τρόπο στον Ennio Morricone;
Ο Ennio Morricone με έχει αγγίξει συναισθηματικά όσο λίγοι συνθέτες. Αισθάνομαι ότι μελετώντας την μουσική του αλλά και τη ζωή του έγινα όχι μόνο καλύτερος μουσικός αλλά και καλύτερος άνθρωπος. Αυτή είναι η δύναμη της τέχνης για εμένα, να σε μεταμορφώνει προς το καλύτερο!
Ποια θα έλεγες ότι είναι τα στοιχεία της μουσικής του Morricone που προέρχονται ή έστω την συνδέουν με την jazz;
Ο Morricone έχει το πιο σημαντικό στοιχείο ίσως της jazz, τον πειραματισμό, το ελεύθερο πρωτοποριακό πνεύμα. Συνέχεια δοκίμαζε καινούργιους ήχους, μπροστά από την εποχή του, δημιουργώντας καινούρια στιλ για τη μουσική στο κινηματογράφο. Πέραν από τη μοντέρνα αρμονία και τις πολυρυθμίες η μουσική του έχει ουσιαστικό λόγο που υπάρχει κεντρίζοντας πάντα το ενδιαφέρον του ακροατή.
Ως ομότεχνος του ποια θεωρείς τα κυριότερα χαρίσματα του ως συνθέτη αλλά και ενορχηστρωτή καθώς ήταν από αυτούς που οι ενορχηστρώσεις τους ήταν προέκταση της γραφής τους;
Το σπουδαίο με τον Morricone είναι ότι δεν είναι μόνο οι μελωδίες του αναγνωρίσιμες από τις πρώτες νότες αλλά και το ενορχηστρωτικό του στιλ. Ο μαγικός τρόπος που «ζωγραφίζει» με τα έγχορδα πότε λυρικά πότε με ένταση, η ανάδειξη σολιστικών οργάνων όπως το όμποε στο «Η Αποστολή», ο αυλός του Πανός στο «Κάποτε Στην Αμερική». Επίσης καταφέρνει χρησιμοποιώντας την ματζόρε αρμονία (που έχουμε συνδέσει με χαρούμενες μελωδίες) να σου αφήνει μια γλυκόπικρη, νοσταλγική αίσθηση!
Επέλεξες τα κομμάτια που επανεκτέλεσες με κριτήριο το πόσο γνωστά/αγαπημένα στο κοινό είναι ή το πόσο «μιλούν» σε εσένα ως μουσικό;
Κάποια κομμάτια τα επέλεξα καθαρά για συναισθηματικούς λογούς όπως το «Σινεμά Ο Παράδεισος» που είναι η αγαπημένη μου ταινία και επίσης το αγαπημένο μου soundtrack όλων των εποχών. Από εκεί και πέρα όμως πειραματίστηκα με διάφορα θέματα λαμβάνοντας υπόψη τους μουσικούς που θα έπαιζαν. Φαντάστηκα ενορχηστρωτικά σε κάθε θέμα το πώς θα ταίριαζε η τρομπέτα του Αντρέα Πολυζωγόπουλου, το δοξάρι του Μιχάλη Καλκάνη ή το groove του Μιχάλη Καπηλίδη.
Επικεντρώθηκες κυρίως σε τέσσερα μέρη του έργου του Morricone και το πρώτο από αυτά, αναπόφευκτα θα έλεγα, είναι τα soundtracks του για τα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, η τριλογία τουThe Man With No Name και το «Once Upon A Time In The West». Ποιες πιστεύεις ότι είναι οι αλλαγές που έφερε στην μέχρι τότε «γλώσσα» της κινηματογραφικής μουσικής με αυτά αλλά και ποιες προκλήσεις/δυσκολίες παρουσίαζαν στο να τα προσεγγίσεις σήμερα;
Ο Σέρτζιο Λεόνε ζητούσε από τον Morricone να έχει τη μουσική έτοιμη ώστε να ακούγεται στα γυρίσματα της ταινίας. Με αυτό τον τρόπο η μουσική ενέπνεε την ταινία και όχι το αντίστροφο, βλέποντας κάποιες σκηνές νομίζουμε ότι παρακολουθούμε videoclip. Οι δυνατές μελωδίες του έχουν το χαρακτηριστικό ότι εκτός του ότι υπηρετούν απόλυτα τις σκηνές για τις οποίες έχουν γραφτεί ώστε να μπορούν να στέκονται μόνες τους, αναγνωρίσιμες πάντα από τις πρώτες νότες. Αυτό μου δίνει μεγάλη έμπνευση και ελευθερία για να παρουσιάσω την δική μου εκδοχή με την ελπίδα ο ακροατής να δημιουργήσει τις δικές του εικόνες, ανεξάρτητα από τις μνήμες του από κάθε ταινία.
Το «Once Upon A Time In America» είναι μόνο του ένα πολύ ιδιαίτερο κεφάλαιο, όχι μόνο του έργου του Morricone αλλά συνολικά των soundtracks. Ποια θα έλεγες τα κυριότερα στοιχεία του και με ποιο τρόπο το προσέγγισες εσύ;
Είναι εκπληκτικό πως ενώ οι χαρακτήρες είναι σκληροί κακοποιοί ο συνδυασμός της μουσικής με την καταπληκτική ερμηνεία των ηθοποιών βγάζει στην επιφάνεια την ανθρώπινη πλευρά τους και μας συγκινεί ακόμα μια φορά. Η χαρακτηριστική μελωδία του «Cockeye's Song» έδεσε πιστεύω ιδανικά με την τρομπέτα – σε ύφος Miles Davis - του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου.
Το «The Mission» με τον τελετουργικό/εκκλησιαστικό χαρακτήρα του (που βέβαια συνάδει απόλυτα με το θέμα της ταινίας) συνιστούσε μια ξεχωριστή πρόκληση για εσένα ή όχι;
Πρόκληση ίσως διότι θεωρείται από πολλούς η κορυφαία του στιγμή και ένα soundtrack που άδικα δεν είχε βραβευτεί με Όσκαρ. Εύκολα κατέληξα στην ενορχήστρωση του κυρίως θέματος διότι από την αρχή το άκουγα στο κεφάλι μου με τον συγκεκριμένο ρυθμικό τρόπο που το παίξαμε.
Και τι θα είχες να πεις, μουσικά και συναισθηματικά, για το «Cinema Paradiso» και αντίστοιχα πώς το προσέγγισες;
Αν έδινα ένα album για να ακούσει κάποιος μουσική θα του έδινα αυτό το soundtrack! Aδύνατο να μην σε αγγίξει αυτή η μουσική. Τόσα χρόνια το παίζω σε συναυλίες και ακόμα συγκινούμαι σαν να είναι η πρώτη φορά! Δεν έχω παρέμβει πολύ, θέλω να πιστεύω ότι η συναισθηματική φόρτιση περνάει στην εκτέλεση μου και αφήνει ένα προσωπικό αποτύπωμα. Άλλωστε η μεγαλύτερη επιτυχία για εμένα θα είναι όταν κάποιος θέλει να ακούσει μια μελωδία του Ennio Morricone να προτιμά την δική μου εκτέλεση!
Ίσως και επειδή το όργανο που είχε σπουδάσει και εργάστηκε ως εκτελεστής του όταν ήταν νέος ήταν η τρομπέτα στην μουσική του Morricone έπαιζαν κύριο ρόλο, πολλές φορές και πρωταγωνιστικό, τα πνευστά, σολιστικά αλλά και ως ensemble. Όλο φυσικά το γκρουπ παίζει άψογα αλλά μου έκανε εντύπωση το παίξιμο του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου, όχι μόνο στα σολιστικά μέρη αλλά και όταν αναπληρώνει πλήρως πολυμελή σύνολα πνευστών. Συζητήσατε το πώς θα παίξει ή εμπιστεύθηκες απόλυτα το ταλέντο και το ένστικτο του;
Εμπιστεύομαι απόλυτα την αισθητική του, άλλωστε η πρώτη φορά που τον ξεχώρισα ήταν στο δίσκο του Δημήτρη Καλαντζή ο οποίος ήταν αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι. Εκεί είπα μέσα μου «να ένας σολίστ που ξέρει να τραγουδά τις μελωδίες!». Έτσι άρχισε μια μακρόχρονη συνεργασία. Είμαι τυχερός διότι με τον Ανδρέα μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τον Ennio Morricone. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που ήρθε σπίτι μου για να γνωριστούμε μουσικά, το «Cinema Paradiso» ήταν από τα πρώτα κομμάτια που παίξαμε.
Πόσος χώρος υπάρχει σε ένα τέτοιο project με πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές και φόρμες για τον αυτοσχεδιασμό και πόσο αυτοσχεδιάσατε, τόσο εσύ όσο και τα υπόλοιπα μέλη του κουαρτέτου, στην ηχογράφηση του δίσκου;
Κάποια κομμάτια (π.χ. το «Addio A Cheyenne») από την αρχή τα αντιμετώπισα με jazz λογική, δηλαδή μελωδίες και μετά αυτοσχεδιασμός στη φόρμα. Σε άλλα μείναμε αρκετά πιστοί στην πρωτότυπη παρτιτούρα, π.χ. «Love Affair». Θέλω να πιστεύω ότι πετύχαμε τη σωστή δοσολογία μελωδίας και αυτοσχεδιασμού ώστε ο ακροατής να μας παρακολουθεί με ενδιαφέρον χωρίς να χάνει ποτέ το νήμα της σύνθεσης.
Πόσο διαφορετικές θα είναι οι τέσσερις ζωντανές παρουσιάσεις του δίσκου στο «Half Note Jazz Club» και τι να περιμένει το κοινό που θα τις παρακολουθήσει;
Αισθάνομαι ότι μετά τις πρώτες μας εμφανίσεις και την πρωτόγνωρη αποδοχή του κόσμου παίζουμε πλέον αρκετά χαλαρά και η μουσική του Morricone είναι κομμάτι του μουσικού κόσμου μας. Όσοι/ες φίλοι/ες μας παρακολουθήσουν ξανά θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν και κάποιες άλλες διασκευές που δεν μπήκαν στην ηχογράφηση του album.
Εχω την αίσθηση ότι η τωρινή σύνθεση του κουαρτέτου σου είναι όχι απαραίτητα η «καλύτερη» αλλά η πιο κατάλληλη για την μουσική σου από όλες τις προηγούμενες, έχω δίκαιο;
Ενδιαφέρον σχόλιο και παραδέχομαι ότι το έχω ξανακούσει! Προσωπικά χαίρομαι να σχηματίζω μπάντες και να παίζω μουσική με αγαπημένους μου μουσικούς.
Πώς νιώθεις αλήθεια που επί μεγάλο χρονικό διάστημα πια είσαι ξανά μέλος της μπάντας του Αλκίνοου Ιωαννίδη μετά από τόσα χρόνια;
Το τέλειο gig! Μεγάλωσα ακούγοντας τραγουδοποιούς με εκπληκτικές μπάντες (Sting, Paul Simon, Peter Gabriel κ.ά.) και όταν ήρθα στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου στην Αμερική ήταν κάτι που ήθελα να κάνω, να παίζω τα καλύτερα τραγούδια με τους καλύτερους ερμηνευτές και τους καλύτερους μουσικούς. Με την μπάντα του Αλκίνοου είμαστε αγαπημένοι μουσικοί και φίλοι μαζί με έναν δημιουργό και ερμηνευτή τον οποίο ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα και δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Νιώθω ότι όλοι, μουσικοί και ακροατήριο, μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε μαζί.
Και τα προσεχή σχέδια σου, μετά το «My Ennio Morricone»; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο project ή ιδέες για αυτό;
Πλέον ως μπαμπάς δύο υπέροχων κοριτσιών έχω γράψει αρκετές μελωδίες εμπνευσμένος από το θαύμα της γέννησης και την καινούργια μου ζωή, μια διαφορετική και υπέροχη καθημερινότητα. Προσεχώς λοιπόν…
Μέχρι τότε όμως υπάρχει η μουσική του Il Maestro, τόσο στο album όσο και ζωντανά όπως στο «Half Note Jazz Club».
