Ο Απόστολος Μόσιος, το αγόρι με τα πολλά καπέλα, εκτός από στύλ έχει και ταλέντο. Κάποιους μήνες πριν κυκλοφόρησε τον δίσκο του "Βεγγαλικό" από το Ogdoo Music Group, τραγούδια του οποίου επιλέγαμε για όσο κάναμε ραδιόφωνο. Τώρα ήρθε η ώρα να τα πούμε γραπτά κάτω από την "έδρα" του, το Ogdoo.gr.
Τα Σάββατα εμφανίζεσαι στην Άνοδο, δίπλα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την Βιολέτα Ίκαρη και την Μαίρη Μπρόζη. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Η μουσική μου έχει δώσει πολλές χαρές και μία απ’ αυτές είναι και το ότι ήρθα κοντά στον Βασίλη. Από την αρχή της γνωριμίας μας μου έδωσε μεγάλο θάρρος, μου είπε πολύ όμορφα και ουσιαστικά πράγματα, και κράτησα από την αρχή την φιλία μας μέσα μου σαν πολύτιμο φυλαχτό. Και όταν πια με κάλεσε στο «Βράδυ Σαββάτου» στην Άνοδο μου φάνηκε σαν ψέμα για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όπως και πολλά από αυτά που ζω μαζί του. Και όχι μόνο αυτό, βρίσκομαι επί σκηνής με την Βιολέτα Ίκαρη, μία από τις σημαντικότερες και πιο ολοκληρωμένες τραγουδίστριες της σύγχρονης σκηνής, καθώς και με την Μαίρη Μπρόζη, η οποία είναι μία εξαιρετική τραγουδίστρια και μουσικός και την θαυμάζω πολύ, χρόνια τώρα.
Πως είναι η έως τώρα εμπειρία σου στην Άνοδο; Τι ξεχωρίζεις στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τι στην Βιολέτα Ίκαρη και τι στην Μαίρη Μπρόζη;
Η εμπειρία είναι μοναδική. Ένας φίλος μου είπε πως στην πρεμιέρα φαινόμουνα σαν παιδάκι που του έδωσαν ελεύθερο πάσο σε όλα τα παιχνίδια του λούνα παρκ, και έτσι νιώθω. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι τραγουδώ εκεί δίπλα τους. Είναι πως συμμετέχω και ως μουσικός, το οποίο θεωρώ ιδιαίτερα τιμητικό, σε μία απίθανη μπάντα την οποία την ξέρω καλά ως ακροατής. Βρέθηκα από τις εξέδρες στις συναυλίες που τους άκουγα, στη σκηνή μαζί τους. Είναι όλοι τους απίθανοι, ένας προς έναν, μουσικοί και τεχνικοί. Μία πανέμορφη μουσική οικογένεια, η οποία μου άνοιξε μία μεγάλη αγκαλιά και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τι να πω και να μη φανούν φτωχά τα λόγια; Εμένα ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής, η φωνή της επαναστατημένης παιδικής ηλικίας και εφηβείας μου, που δεν είχε φωνή και την βρήκε σε εκείνον. Και αυτή η φωνή δεν σώπασε ποτέ, μου έδωσε δύναμη στα εύκολα και στα δύσκολα, και μου δίνει μέχρι σήμερα. Η πρώτη φορά που έπαιξα κάποιο τραγούδι στην κιθάρα, ήταν το “Πόρτο Ρίκο”. Αν υπάρχει ένας τραγουδιστής με τον οποίο νιώθω συμβατός μουσικά, είναι εκείνος. Μπορώ να σας πω πάρα πολλά, όμως το σημαντικό είναι το εξής: είναι καλός άνθρωπος, από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Αγαπάει τη μουσική και τους ανθρώπους της, και έχω καταλάβει πολύ καλά ότι βλέπει πάντα το καλό σε όλους και όλα.
Η Βιολέτα Ίκαρη είναι η πιο ευχάριστη έκπληξη που είχα μέσω ραδιοφώνου, ίσως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν άκουσα το «Έλα Και Ράγισε Τον Κόσμο Μου», με συγκίνησε και με άγγιξε βαθιά, πέρα από το όμορφο τραγούδι, ο τρόπος και η ερμηνεία της την οποία θεώρησα μοναδική, και έτρεξα να ψάξω τι ήταν αυτό που μόλις άκουσα! Έπειτα, όταν την γνώρισα από κοντά, εκεί με κέρδισε ολοκληρωτικά. Πρόκειται για έναν επίσης πολύ καλό και σπάνιο άνθρωπο, και είναι πολύ μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί της. Είναι αφοσιωμένη στη μουσική, και στη φωνή της κρύβει ακόμη πολλά που θα ακούσουμε και θα εκπλαγούμε ξανά από την αρχή.
Επίσης, η τύχη μου με ευνοεί πάρα πολύ και ακόμη ένα πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος με τιμά με τη φιλία του, και αυτή είναι η Μαίρη Μπρόζη. Την είδα πρώτη φορά σε συναυλία του Βασίλη, καθώς είναι χρόνια μαζί του, και αμέσως με κέρδισε ο τσαμπουκάς που τραγουδούσε ροκ τραγούδια, πέρα από το υπέροχο βιολί που έπαιζε. Έπειτα στην παράσταση «Εννέα Και Πέντε» την άκουσα να τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι, με συγκίνησε απίστευτα, και κατάλαβα ότι έχει αυτή την όμορφη «κατάρα», να μπορεί να τραγουδάει καλά ίσως τα πάντα. Στην Άνοδο, ας πούμε, τραγουδά εκπληκτικά ένα τραγούδι… Πορτογαλικό! Και επειδή όλο αυτό μου αρέσει πάρα πολύ είναι μεγάλη μου επιθυμία να κάνουμε και άλλα κοινά live.
Σα να μην έφταναν αυτές οι εμφανίσεις, ετοιμάζεσαι να ανέβεις στη σκηνή της Σφίγγας παρέα με τους Nto Diesi. Πες μας λίγα λόγια γι'αυτή σας την απόφαση/συνεργασία.
Οι Ντο Δίεση, η Πένυ Ραμαντάνη και ο Δημήτρης Νίτης, είναι δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι άνθρωποι. Τους αγαπώ και τους σέβομαι πολύ. Ήταν μεγάλη μου χαρά όταν δέχτηκαν να έρθουν να παίξουμε μαζί στην παρουσίαση του «Βεγγαλικού», πάλι στη Σφίγγα, και αυτό αποτέλεσε την αρχή μίας πολύ όμορφης φιλίας η οποία καταλήγει πια και στη σκηνή. Ανυπομονώ γι’ αυτές τις παραστάσεις, και είμαι σίγουρος πως, όπως περνάμε ωραία στις πρόβες και τις συναντήσεις μας, έτσι θα περάσουμε και εκεί και θα έχουμε την ευκαιρία να το μοιραστούμε με όλους.
Τα Σάββατα εμφανίζεσαι στην Άνοδο, δίπλα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την Βιολέτα Ίκαρη και την Μαίρη Μπρόζη. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Η μουσική μου έχει δώσει πολλές χαρές και μία απ’ αυτές είναι και το ότι ήρθα κοντά στον Βασίλη. Από την αρχή της γνωριμίας μας μου έδωσε μεγάλο θάρρος, μου είπε πολύ όμορφα και ουσιαστικά πράγματα, και κράτησα από την αρχή την φιλία μας μέσα μου σαν πολύτιμο φυλαχτό. Και όταν πια με κάλεσε στο «Βράδυ Σαββάτου» στην Άνοδο μου φάνηκε σαν ψέμα για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όπως και πολλά από αυτά που ζω μαζί του. Και όχι μόνο αυτό, βρίσκομαι επί σκηνής με την Βιολέτα Ίκαρη, μία από τις σημαντικότερες και πιο ολοκληρωμένες τραγουδίστριες της σύγχρονης σκηνής, καθώς και με την Μαίρη Μπρόζη, η οποία είναι μία εξαιρετική τραγουδίστρια και μουσικός και την θαυμάζω πολύ, χρόνια τώρα.
Πως είναι η έως τώρα εμπειρία σου στην Άνοδο; Τι ξεχωρίζεις στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τι στην Βιολέτα Ίκαρη και τι στην Μαίρη Μπρόζη;
Η εμπειρία είναι μοναδική. Ένας φίλος μου είπε πως στην πρεμιέρα φαινόμουνα σαν παιδάκι που του έδωσαν ελεύθερο πάσο σε όλα τα παιχνίδια του λούνα παρκ, και έτσι νιώθω. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι τραγουδώ εκεί δίπλα τους. Είναι πως συμμετέχω και ως μουσικός, το οποίο θεωρώ ιδιαίτερα τιμητικό, σε μία απίθανη μπάντα την οποία την ξέρω καλά ως ακροατής. Βρέθηκα από τις εξέδρες στις συναυλίες που τους άκουγα, στη σκηνή μαζί τους. Είναι όλοι τους απίθανοι, ένας προς έναν, μουσικοί και τεχνικοί. Μία πανέμορφη μουσική οικογένεια, η οποία μου άνοιξε μία μεγάλη αγκαλιά και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τι να πω και να μη φανούν φτωχά τα λόγια; Εμένα ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής, η φωνή της επαναστατημένης παιδικής ηλικίας και εφηβείας μου, που δεν είχε φωνή και την βρήκε σε εκείνον. Και αυτή η φωνή δεν σώπασε ποτέ, μου έδωσε δύναμη στα εύκολα και στα δύσκολα, και μου δίνει μέχρι σήμερα. Η πρώτη φορά που έπαιξα κάποιο τραγούδι στην κιθάρα, ήταν το “Πόρτο Ρίκο”. Αν υπάρχει ένας τραγουδιστής με τον οποίο νιώθω συμβατός μουσικά, είναι εκείνος. Μπορώ να σας πω πάρα πολλά, όμως το σημαντικό είναι το εξής: είναι καλός άνθρωπος, από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Αγαπάει τη μουσική και τους ανθρώπους της, και έχω καταλάβει πολύ καλά ότι βλέπει πάντα το καλό σε όλους και όλα.
Η Βιολέτα Ίκαρη είναι η πιο ευχάριστη έκπληξη που είχα μέσω ραδιοφώνου, ίσως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν άκουσα το «Έλα Και Ράγισε Τον Κόσμο Μου», με συγκίνησε και με άγγιξε βαθιά, πέρα από το όμορφο τραγούδι, ο τρόπος και η ερμηνεία της την οποία θεώρησα μοναδική, και έτρεξα να ψάξω τι ήταν αυτό που μόλις άκουσα! Έπειτα, όταν την γνώρισα από κοντά, εκεί με κέρδισε ολοκληρωτικά. Πρόκειται για έναν επίσης πολύ καλό και σπάνιο άνθρωπο, και είναι πολύ μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί της. Είναι αφοσιωμένη στη μουσική, και στη φωνή της κρύβει ακόμη πολλά που θα ακούσουμε και θα εκπλαγούμε ξανά από την αρχή.
Επίσης, η τύχη μου με ευνοεί πάρα πολύ και ακόμη ένα πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος με τιμά με τη φιλία του, και αυτή είναι η Μαίρη Μπρόζη. Την είδα πρώτη φορά σε συναυλία του Βασίλη, καθώς είναι χρόνια μαζί του, και αμέσως με κέρδισε ο τσαμπουκάς που τραγουδούσε ροκ τραγούδια, πέρα από το υπέροχο βιολί που έπαιζε. Έπειτα στην παράσταση «Εννέα Και Πέντε» την άκουσα να τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι, με συγκίνησε απίστευτα, και κατάλαβα ότι έχει αυτή την όμορφη «κατάρα», να μπορεί να τραγουδάει καλά ίσως τα πάντα. Στην Άνοδο, ας πούμε, τραγουδά εκπληκτικά ένα τραγούδι… Πορτογαλικό! Και επειδή όλο αυτό μου αρέσει πάρα πολύ είναι μεγάλη μου επιθυμία να κάνουμε και άλλα κοινά live.
Σα να μην έφταναν αυτές οι εμφανίσεις, ετοιμάζεσαι να ανέβεις στη σκηνή της Σφίγγας παρέα με τους Nto Diesi. Πες μας λίγα λόγια γι'αυτή σας την απόφαση/συνεργασία.
Οι Ντο Δίεση, η Πένυ Ραμαντάνη και ο Δημήτρης Νίτης, είναι δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι άνθρωποι. Τους αγαπώ και τους σέβομαι πολύ. Ήταν μεγάλη μου χαρά όταν δέχτηκαν να έρθουν να παίξουμε μαζί στην παρουσίαση του «Βεγγαλικού», πάλι στη Σφίγγα, και αυτό αποτέλεσε την αρχή μίας πολύ όμορφης φιλίας η οποία καταλήγει πια και στη σκηνή. Ανυπομονώ γι’ αυτές τις παραστάσεις, και είμαι σίγουρος πως, όπως περνάμε ωραία στις πρόβες και τις συναντήσεις μας, έτσι θα περάσουμε και εκεί και θα έχουμε την ευκαιρία να το μοιραστούμε με όλους.
Το νέο σας κομμάτι «Πάμε παρέα», υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε;
Το έγραψαν ο Δημήτρης και η Πένυ με αφορμή τα live στη Σφίγγα, και αποτυπώνει με τέλειο τρόπο αυτό που νιώθω κι εγώ γι’ αυτήν τη σύμπραξη. Θεωρώ πως εγώ δεν θα μπορούσα να περιγράψω τόσο γλυκά και εύστοχα με ένα τραγούδι αυτό που πάμε να κάνουμε, και την θετική ενέργεια που η μουσική συνύπαρξή μας μου δίνει, και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Το έγραψαν ο Δημήτρης και η Πένυ με αφορμή τα live στη Σφίγγα, και αποτυπώνει με τέλειο τρόπο αυτό που νιώθω κι εγώ γι’ αυτήν τη σύμπραξη. Θεωρώ πως εγώ δεν θα μπορούσα να περιγράψω τόσο γλυκά και εύστοχα με ένα τραγούδι αυτό που πάμε να κάνουμε, και την θετική ενέργεια που η μουσική συνύπαρξή μας μου δίνει, και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Ο τελευταίος σου δίσκος, "Βεγγαλικό", που κυκλοφόρησε από το Όγδοο Music Group, τι θέση έχει στα δύο παραπάνω προγράμματα;
Στην Άνοδο παίζουμε τραγούδια από το «Βεγγαλικό», μάλιστα ένα από αυτά, τη διασκευή που κάναμε στα «Τσιγάρα» του Ορφέα Περίδη, το τραγουδούμε μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Επίσης, στη Σφίγγα ο δίσκος αποτελεί όχι πολύ μεγάλο μα καίριο μέρος της παράστασης, όπως και ο δίσκος «Δεν Φοβάμαι Το Αύριο» των Ντο Δίεση.
Έχεις στο μυαλό σου κάποιες σκέψεις για το επόμενο δισκογραφικό σου βήμα;
Νιώθω πολύ δημιουργικός και έτοιμος για τα επόμενα. Ήδη επεξεργάζομαι υλικό που φτάνει στα χέρια μου κατά καιρούς, νέα τραγούδια, και προσπαθώ να γράψω και ο ίδιος μουσική και στίχους μετά από αρκετό καιρό. Δεν ξέρω που ακριβώς θα βγάλει ακόμη, όμως ήδη υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για την συνέχεια.
Δήλωσε πρόσφατα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ότι "ψάχνεσαι" σε δύσκολα νερά. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος άνθρωπος και καλλιτέχνης ο οποίος αποφασίζει να ασχοληθεί με την λιγότερο εμπορική πλευρά του τραγουδιού;
Για μένα η μουσική αποτελεί ασυμβίβαστη αγάπη. Και είναι τεράστια χαρά να την αναγνωρίζει ένας καλλιτέχνης του μεγέθους του Βασίλη. Αυτό από μόνο του μάλλον απαντάει στην ερώτηση. Είναι πολύ πιο ανταποδοτικό να κάνεις αυτό που σε εκφράζει, ακόμα κι αν είναι ή φαίνεται δύσκολο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω μουσική, και αυτό πάντα αποτελούσε και αποτελεί για μένα απόλυτη ανάγκη. Η μουσική μου έχει χαρίσει όλα τα καλά που έχω στη ζωή μου, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Είναι βέβαια μαγικό να έχει αποδοχή αυτό που κάνεις, θα ήμουν ανόητος να μην το αναγνωρίσω, όμως ήμουνα και είμαι πάντα έτοιμος και για το αντίθετο, αλλά δεν το βάζω κάτω ποτέ. Νιώθω υποχρεωμένος, ευλογημένος και πολύ τυχερός.
Στην Άνοδο παίζουμε τραγούδια από το «Βεγγαλικό», μάλιστα ένα από αυτά, τη διασκευή που κάναμε στα «Τσιγάρα» του Ορφέα Περίδη, το τραγουδούμε μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Επίσης, στη Σφίγγα ο δίσκος αποτελεί όχι πολύ μεγάλο μα καίριο μέρος της παράστασης, όπως και ο δίσκος «Δεν Φοβάμαι Το Αύριο» των Ντο Δίεση.
Έχεις στο μυαλό σου κάποιες σκέψεις για το επόμενο δισκογραφικό σου βήμα;
Νιώθω πολύ δημιουργικός και έτοιμος για τα επόμενα. Ήδη επεξεργάζομαι υλικό που φτάνει στα χέρια μου κατά καιρούς, νέα τραγούδια, και προσπαθώ να γράψω και ο ίδιος μουσική και στίχους μετά από αρκετό καιρό. Δεν ξέρω που ακριβώς θα βγάλει ακόμη, όμως ήδη υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για την συνέχεια.
Δήλωσε πρόσφατα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ότι "ψάχνεσαι" σε δύσκολα νερά. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος άνθρωπος και καλλιτέχνης ο οποίος αποφασίζει να ασχοληθεί με την λιγότερο εμπορική πλευρά του τραγουδιού;
Για μένα η μουσική αποτελεί ασυμβίβαστη αγάπη. Και είναι τεράστια χαρά να την αναγνωρίζει ένας καλλιτέχνης του μεγέθους του Βασίλη. Αυτό από μόνο του μάλλον απαντάει στην ερώτηση. Είναι πολύ πιο ανταποδοτικό να κάνεις αυτό που σε εκφράζει, ακόμα κι αν είναι ή φαίνεται δύσκολο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω μουσική, και αυτό πάντα αποτελούσε και αποτελεί για μένα απόλυτη ανάγκη. Η μουσική μου έχει χαρίσει όλα τα καλά που έχω στη ζωή μου, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Είναι βέβαια μαγικό να έχει αποδοχή αυτό που κάνεις, θα ήμουν ανόητος να μην το αναγνωρίσω, όμως ήμουνα και είμαι πάντα έτοιμος και για το αντίθετο, αλλά δεν το βάζω κάτω ποτέ. Νιώθω υποχρεωμένος, ευλογημένος και πολύ τυχερός.
