Προφανώς η καραντίνα και ο εγκλεισμός λόγω κορονοιού λειτούργησε δημιουργικά για εσάς. Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε σε έναν ολοκληρωμένο δίσκο η συνεργασία σας με την Βιολέτα Ίκαρη. Τραγούδια καινούρια τα οποία θα παρουσιάσετε ζωντανά και στην σκηνή της Σφίγγας στις 2 Μαρτίου. Αν σας ζητούσα να περιγράψετε με λόγια αυτά τα τραγούδια τι θα λέγατε;
Ο δίσκος μας με την Βιολέτα, το “Πορτοκαλι”, είναι ένας κύκλος τραγουδιών που ξεκίνησε απ' την καρδιά μου, τραγουδήθηκε απ' την φωνή της και έχει ως τελικό προορισμό την καρδιά του ακροατή. Αν και επαγγελματίας, την τραγουδοποιία την αντιμετωπίζω και την βιώνω ρομαντικά και ερωτικά. Το υλικό αυτό λοιπόν είναι προϊον έρωτος και το στοίχημα είναι να μην περιγράψω, αλλά να τα νιώσετε. Και αν αυτό συμβεί, είναι ευλογία και κατά μια έννοια λύτρωση.
Παράλληλα, σε λίγες ημέρες, στις 24 Φεβρουαρίου, θα παρουσιάσετε, πάλι στην Σφίγγα μαζί με την Βαλέρια Κουρούπη και τους Apotihans, ένα δικό σας σχήμα, τραγούδια δικά σας, παλιότερα και νεότερα, αλλά και διασκευές ΄΄μεγάλων αλλά και λιγότερο μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών που μας προσκαλούν σε ένα πολύχρωμο ταξίδι ενέργειας, συγκίνησης και γέλιου΄΄. Θα μας πείτε λίγα λόγια για το τι πρόκειται να παρουσιάσετε;
Ένα ευαίσθητα εξωστρεφές θέαμα/ακρόαμα. Οι μουσικές παραστάσεις που φτιάχνουμε με τη Βαλέρια και τους Apotihans είναι ένα πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο κεφάλαιο στην μουσική μας πορεία. Είναι μια δημιουργική ακροβασία, χωρίς να υπάρχει για δίχτυ ασφάλειας κάποια “επίφαση”. Όλοι στην ομάδα, χωρίς φόβο αλλά με κοινό πάθος, διασκευάζουμε και διασκεδάζουμε τραγούδια κυρίως απ το ελληνικό ρεπερτόριο, προσπαθώντας να κάνει το κοινό μαζί με εμάς ένα ταξίδι . Πάντα προσπαθώντας να χτυπάμε κέντρο. Στην χαρά και το γέλιο αλλά και στην συγκίνηση και την ευαισθησία.
Ποιοι θα είναι οι μουσικοί συνεργάτες σας;
Οι Apotihans αποτελούνται απ τον Ανδρέα Νικόλη στα τύμπανα, την Αντωνία Τσολάκη στο μπάσο, τον Πέτρο Γιωρκάντζη στο βιολί και τον σπουδαίο σύνθετη και ενορχηστρωτή -πέρα από σπάνιο μουσικό εκτελεστή- Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο.
Ζώντας στην εποχή που ζούμε, κατά γενική ομολογία δύσκολη, πώς θα την περιγράφατε; Ποια είναι τα συναισθήματα που σας άφησαν τα τελευταία χρόνια; Πόσο και πώς όλα αυτά επηρεάζουν την καθημερινότητά σας, όπως και όλων μας;
Οι μέρες που ζήσαμε και ζούμε ακόμα, είναι κατά πολλές έννοιες -δυστυχώς- αδιανόητες. Πρωτόγνωρα πράγματα. Σκληρά και απάνθρωπα. Η ανευθυνότητα και η πασιφανής ανικανότητα της πολιτείας, η οικονομική αβεβαιότητα για πολλούς κλάδους και η μετοχοποίηση των εργαζομένων στον τομέα του πολιτισμού, τα τέρατα που συμβαίνουν στην παιδεία, την υγεία, την δικαιοσύνη και τόσα άλλα. Λεφτά δεν υπάρχουν για τα αυτονόητα γιατί ξοδεύονται σε επικοινωνιακές φιέστες, σε μεταλλικές ζαρντινιέρες και στην εξαγορά των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Το πιο απάνθρωπο απ όλα; Πως μέσα σε όλα αυτά, δεν μπορούμε να έχουμε ανθρώπινη επαφή. Κλεισμένοι στο καβούκι μας, στο αμάξι μας και στο σπίτι μας . Θέλει γερο στομάχι όλο αυτό για να το αντέξεις. Αλλά και γερό στομάχι να έχεις, σε επηρεάζει καθώς σου ορίζει την καθημερινότητα το λιγότερο... Πολλές φορές και την ίδια σου την ικανότητα για επιβίωση . Πιστεύω πως έφτασε ο καιρός που πρέπει να αποφασίσουμε για το ποιοι είμαστε, τι είμαστε και το ποιοι και τι θέλουμε να είμαστε. Ας αφήσουμε στην άκρη την ατομική ευθύνη που “βολεύει” κάποιους για να νιώθουμε και να ζούμε σαν μεμονωμένα άτομα και ας πάμε στην προσωπική ευθύνη που “συμφέρει” το προσωπικό αλλά και το κοινό καλό και φυσικά ειναι θέση .
Σαν τραγουδοποιός που είστε, μπορέσατε να περάσετε σε κάποιο ή κάποια τραγούδια σας αυτά που βιώνουμε στην εποχή μας; Και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να υπάρξει αυτή η αποτύπωση στην τέχνη; Στα τραγούδια στη δική σας περίπτωση.
Στην τέχνη αποτυπώνεται ό,τι κουβαλάει ο δημιουργός της. Νιώθω πως ειναι αναπόφευκτο αυτό. Εκτός αν το κάνεις αγοραία και “επαγγελματικά” . Εκεί ίσως και να μην συμβαίνει. Δεν ξέρω -πραγματικά- καθώς εγώ όπως σας είπα και νωρίτερα, προσεγγίζω την τέχνη μου ρομαντικά και ερωτικά κι εκεί δεν χωράνε πίσω κείμενα, φρου φρου και αρώματα. Αγαπώ σημαίνει χάνομαι λέει ο Καζαντζάκης. Αν πέφτεις με τα μούτρα στην αγαπη, δε σκέφτεσαι μεχρι που θα πέσεις...πηδάς στον γκρεμό και το αν θα βγάλεις φτερά ή αν θα τσακιστείς, θα φανει στην πτηση ή στο γκρεμοτσάκισμα. Δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί το δώρο της αγάπης είναι το άλμα. Για να μην μακρηγορώ και να επανέλθω, να πω πως αυτό που κουβαλάω στην ψυχή μου, με απασχολεί και με δονεί, θα βγει στην τεχνη μου. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θέλοντας και μη .
Αν σας ζητούσα να αναφέρετε κάποια ονόματα συναδέλφων σας που ξεχωρίζετε και παρακολουθείτε αυτό που κάνουν, ποιους θα λέγατε;
Γενικά αν και μου αρέσουν πολλά και διάφορα, τη διαφορά μέσα μου πάντα την κάνουν οι "ρομαντικοί” συνάδελφοι που δίνονται με έρωτα, αγάπη και έναν καλώς εννοούμενο ρομαντισμό στην τέχνη μας .
Θα φέρω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα. Σταμάτης Κραουνάκης, Παντελής Θαλασσινός, Πάνος Πενταρίτσας (Βόμβοι) ,Μιχάλης Μυτακίδης (Active Member), Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Αποστολάκης (Χαΐνηδες), Δημήτρης Σίντος. Καλλιτεχνικά κεφάλαια για εμένα (και όχι μονο για εμένα) που πέφτουν με τα μούτρα στην αγάπη (της τέχνης μας) και με ”παιδική” απολυτότητα την υπηρετούν με την καρδιά τους, χωρίς να μασάνε τα λόγια τους, χωρίς να θέλουν να είναι αρεστοί γιατί “έτσι πρέπει”, χωρίς συναισθηματικά και εκφραστικά presets ή ταμπού. Υπηρετούν κάτι ανώτερο απ την ”καριέρα” και αυτό το αίσθημα συνυπάρχει με το σπουδαίο τους ταλέντο και έργο. Τέτοιες καλλιτεχνικές προσωπικότητες ξεχωρίζω και έχω ως σημείο αναφοράς μέσα μου . Τα υπόλοιπα τα θαυμάζω μεν, αν είναι όμορφα και εμπνευσμένα, αλλά σαν ωραία τοπία. Δεν μου λένε τίποτα σε δεύτερο επίπεδο .
Στην εποχή μας, με όλες αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές που υποτίθεται ότι υπηρετούν το τραγούδι, ενώ επι της ουσίας το μετατρέπουν σε ένα ακόμα καταναλωτικό προιόν, πόσο εύκολο είναι για τους νεότερους δημιουργούς να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, να φτάσουν μέχρι το κοινό με τα τραγούδια τους;
Το παρήγορο είναι ότι τελευταία υπάρχουν στη δημόσια τηλεόραση και κάποιες εκπομπές που όντως παρουσιάζουν τη μουσική και τους λειτουργούς της, με γνώση, σεβασμό και αισθητική ποιότητα .Και αυτό είναι κάτι πολύ ελπιδοφόρο. Εύχομαι να δούμε κι άλλες ανάλογες εκπομπές και στην ιδιωτική τηλεόραση, που έχει πάρει διαζύγιο με το θέμα της αισθητικής σε σχέση με τη μουσική...μάλλον από πάντα !
Με δεδομένη την ύπαρξη play list στα ραδιόφωνα, πόσο εύκολο είναι για έναν τραγουδοποιό, νεότερο ή παλαιότερο, να περάσει στον ΄΄αέρα΄΄ των ραδιοφώνων;
Για να το πω ωμά που λένε, το play list είναι το καρκίνωμα της μουσικής, των νέων καλλιτεχνικών πραγμάτων, των μερακλήδων ραδιοφωνικών παραγωγών και κατ' επέκταση σκοτώνει και το ίδιο το μουσικό ραδιόφωνο ως έννοια και μέσο. Και είναι πραγματικά κρίμα! Η μουσική δε θα πεθάνει βεβαια, το ραδιόφωνο όμως ναι . Άπλα μέχρι να πεθάνει, θα έχει κάνει ακόμα πολύ κακό, γιατί θα συνεχίσει να αποθαρρύνει νεους (και όχι μόνο νέους) καλλιτέχνες να εκδώσουν τα έργα τους. Και έχουμε ανάγκη το νέο αίμα, το νέο ρεύμα. Το γεγονός πως ακούμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια ή διασκευές παλαιότερων τραγουδιών και όχι νέα έργα, έχει τη ρίζα του ακριβώς σε αυτό το καρκίνωμα.
Αφήνοντας για λίγο τα αρνητικά στην άκρη, πιστεύετε πως υπάρχουν και θετικά στοιχεία στην εποχή μας; Πως κάτι θα βγεί τελικά μέσα από αυτές τις δυσκολίες;
Πάντα κάτι καλό βγαίνει στο τέλος ...απλα στο πολύ τέλος ε; Νομίζω πως αν το μετράμε στα μέτρα και τα χρόνια της μικρής μας ζωής πάνω σε αυτήν τη σφαίρα, καμιά φορά δεν το βλέπουμε. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα όμως λέει ο ποιητής. Κι αν θέλουμε να τη βοηθήσουμε λιγάκι και να δούμε στα χρόνια μας κάτι να αλλάζει, κάτι καλό να προκύπτει, ας αναλάβουμε κι εμείς την προσωπική μας ευθύνη και ας γίνουμε ενεργοί πολίτες, ενεργοί άνθρωποι με κοινωνική θέση, ανοιχτά μυαλά και ανοιχτή καρδιά. Κι όλα θα είναι πιο εύκολα και πιο αισιόδοξα και για εμάς και για τους επόμενους -τα παιδιά μας. Σκυταλοδρομία είναι η φάση.
Θα ήθελα κλείνοντας να κάνετε μια δική σας ευχή. Για την εποχή, για τις συνθήκες, για οτιδήποτε θέλετε. Ποια θα ήταν αυτή;
Εύχομαι η κάθε επόμενη μας μέρα να μας βρίσκει και λίγο πιο ελεύθερους. Ελεύθερους από συναισθηματικές, πολίτικες, κοινωνικές, οικογενειακές, εκφραστικές και δογματικές αγκυλώσεις. Κάθε μας μέρα, όσο γίνεται πιο μακριά απ το σκοτάδι του φόβου και όσο γίνεται πιο κοντά στο φως της προσφοράς .Κάθε μερα και λιγο πιο ελεύθεροι. Κάθε μέρα και λίγο ακόμα, κάθε μέρα πιο ελεύθεροι, μέσα κι όξω .
Ο δίσκος μας με την Βιολέτα, το “Πορτοκαλι”, είναι ένας κύκλος τραγουδιών που ξεκίνησε απ' την καρδιά μου, τραγουδήθηκε απ' την φωνή της και έχει ως τελικό προορισμό την καρδιά του ακροατή. Αν και επαγγελματίας, την τραγουδοποιία την αντιμετωπίζω και την βιώνω ρομαντικά και ερωτικά. Το υλικό αυτό λοιπόν είναι προϊον έρωτος και το στοίχημα είναι να μην περιγράψω, αλλά να τα νιώσετε. Και αν αυτό συμβεί, είναι ευλογία και κατά μια έννοια λύτρωση.
Παράλληλα, σε λίγες ημέρες, στις 24 Φεβρουαρίου, θα παρουσιάσετε, πάλι στην Σφίγγα μαζί με την Βαλέρια Κουρούπη και τους Apotihans, ένα δικό σας σχήμα, τραγούδια δικά σας, παλιότερα και νεότερα, αλλά και διασκευές ΄΄μεγάλων αλλά και λιγότερο μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών που μας προσκαλούν σε ένα πολύχρωμο ταξίδι ενέργειας, συγκίνησης και γέλιου΄΄. Θα μας πείτε λίγα λόγια για το τι πρόκειται να παρουσιάσετε;
Ένα ευαίσθητα εξωστρεφές θέαμα/ακρόαμα. Οι μουσικές παραστάσεις που φτιάχνουμε με τη Βαλέρια και τους Apotihans είναι ένα πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο κεφάλαιο στην μουσική μας πορεία. Είναι μια δημιουργική ακροβασία, χωρίς να υπάρχει για δίχτυ ασφάλειας κάποια “επίφαση”. Όλοι στην ομάδα, χωρίς φόβο αλλά με κοινό πάθος, διασκευάζουμε και διασκεδάζουμε τραγούδια κυρίως απ το ελληνικό ρεπερτόριο, προσπαθώντας να κάνει το κοινό μαζί με εμάς ένα ταξίδι . Πάντα προσπαθώντας να χτυπάμε κέντρο. Στην χαρά και το γέλιο αλλά και στην συγκίνηση και την ευαισθησία.
Ποιοι θα είναι οι μουσικοί συνεργάτες σας;
Οι Apotihans αποτελούνται απ τον Ανδρέα Νικόλη στα τύμπανα, την Αντωνία Τσολάκη στο μπάσο, τον Πέτρο Γιωρκάντζη στο βιολί και τον σπουδαίο σύνθετη και ενορχηστρωτή -πέρα από σπάνιο μουσικό εκτελεστή- Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο.
Ζώντας στην εποχή που ζούμε, κατά γενική ομολογία δύσκολη, πώς θα την περιγράφατε; Ποια είναι τα συναισθήματα που σας άφησαν τα τελευταία χρόνια; Πόσο και πώς όλα αυτά επηρεάζουν την καθημερινότητά σας, όπως και όλων μας;
Οι μέρες που ζήσαμε και ζούμε ακόμα, είναι κατά πολλές έννοιες -δυστυχώς- αδιανόητες. Πρωτόγνωρα πράγματα. Σκληρά και απάνθρωπα. Η ανευθυνότητα και η πασιφανής ανικανότητα της πολιτείας, η οικονομική αβεβαιότητα για πολλούς κλάδους και η μετοχοποίηση των εργαζομένων στον τομέα του πολιτισμού, τα τέρατα που συμβαίνουν στην παιδεία, την υγεία, την δικαιοσύνη και τόσα άλλα. Λεφτά δεν υπάρχουν για τα αυτονόητα γιατί ξοδεύονται σε επικοινωνιακές φιέστες, σε μεταλλικές ζαρντινιέρες και στην εξαγορά των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Το πιο απάνθρωπο απ όλα; Πως μέσα σε όλα αυτά, δεν μπορούμε να έχουμε ανθρώπινη επαφή. Κλεισμένοι στο καβούκι μας, στο αμάξι μας και στο σπίτι μας . Θέλει γερο στομάχι όλο αυτό για να το αντέξεις. Αλλά και γερό στομάχι να έχεις, σε επηρεάζει καθώς σου ορίζει την καθημερινότητα το λιγότερο... Πολλές φορές και την ίδια σου την ικανότητα για επιβίωση . Πιστεύω πως έφτασε ο καιρός που πρέπει να αποφασίσουμε για το ποιοι είμαστε, τι είμαστε και το ποιοι και τι θέλουμε να είμαστε. Ας αφήσουμε στην άκρη την ατομική ευθύνη που “βολεύει” κάποιους για να νιώθουμε και να ζούμε σαν μεμονωμένα άτομα και ας πάμε στην προσωπική ευθύνη που “συμφέρει” το προσωπικό αλλά και το κοινό καλό και φυσικά ειναι θέση .
Σαν τραγουδοποιός που είστε, μπορέσατε να περάσετε σε κάποιο ή κάποια τραγούδια σας αυτά που βιώνουμε στην εποχή μας; Και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να υπάρξει αυτή η αποτύπωση στην τέχνη; Στα τραγούδια στη δική σας περίπτωση.
Στην τέχνη αποτυπώνεται ό,τι κουβαλάει ο δημιουργός της. Νιώθω πως ειναι αναπόφευκτο αυτό. Εκτός αν το κάνεις αγοραία και “επαγγελματικά” . Εκεί ίσως και να μην συμβαίνει. Δεν ξέρω -πραγματικά- καθώς εγώ όπως σας είπα και νωρίτερα, προσεγγίζω την τέχνη μου ρομαντικά και ερωτικά κι εκεί δεν χωράνε πίσω κείμενα, φρου φρου και αρώματα. Αγαπώ σημαίνει χάνομαι λέει ο Καζαντζάκης. Αν πέφτεις με τα μούτρα στην αγαπη, δε σκέφτεσαι μεχρι που θα πέσεις...πηδάς στον γκρεμό και το αν θα βγάλεις φτερά ή αν θα τσακιστείς, θα φανει στην πτηση ή στο γκρεμοτσάκισμα. Δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί το δώρο της αγάπης είναι το άλμα. Για να μην μακρηγορώ και να επανέλθω, να πω πως αυτό που κουβαλάω στην ψυχή μου, με απασχολεί και με δονεί, θα βγει στην τεχνη μου. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θέλοντας και μη .
Αν σας ζητούσα να αναφέρετε κάποια ονόματα συναδέλφων σας που ξεχωρίζετε και παρακολουθείτε αυτό που κάνουν, ποιους θα λέγατε;
Γενικά αν και μου αρέσουν πολλά και διάφορα, τη διαφορά μέσα μου πάντα την κάνουν οι "ρομαντικοί” συνάδελφοι που δίνονται με έρωτα, αγάπη και έναν καλώς εννοούμενο ρομαντισμό στην τέχνη μας .
Θα φέρω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα. Σταμάτης Κραουνάκης, Παντελής Θαλασσινός, Πάνος Πενταρίτσας (Βόμβοι) ,Μιχάλης Μυτακίδης (Active Member), Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Αποστολάκης (Χαΐνηδες), Δημήτρης Σίντος. Καλλιτεχνικά κεφάλαια για εμένα (και όχι μονο για εμένα) που πέφτουν με τα μούτρα στην αγάπη (της τέχνης μας) και με ”παιδική” απολυτότητα την υπηρετούν με την καρδιά τους, χωρίς να μασάνε τα λόγια τους, χωρίς να θέλουν να είναι αρεστοί γιατί “έτσι πρέπει”, χωρίς συναισθηματικά και εκφραστικά presets ή ταμπού. Υπηρετούν κάτι ανώτερο απ την ”καριέρα” και αυτό το αίσθημα συνυπάρχει με το σπουδαίο τους ταλέντο και έργο. Τέτοιες καλλιτεχνικές προσωπικότητες ξεχωρίζω και έχω ως σημείο αναφοράς μέσα μου . Τα υπόλοιπα τα θαυμάζω μεν, αν είναι όμορφα και εμπνευσμένα, αλλά σαν ωραία τοπία. Δεν μου λένε τίποτα σε δεύτερο επίπεδο .
Στην εποχή μας, με όλες αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές που υποτίθεται ότι υπηρετούν το τραγούδι, ενώ επι της ουσίας το μετατρέπουν σε ένα ακόμα καταναλωτικό προιόν, πόσο εύκολο είναι για τους νεότερους δημιουργούς να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, να φτάσουν μέχρι το κοινό με τα τραγούδια τους;
Το παρήγορο είναι ότι τελευταία υπάρχουν στη δημόσια τηλεόραση και κάποιες εκπομπές που όντως παρουσιάζουν τη μουσική και τους λειτουργούς της, με γνώση, σεβασμό και αισθητική ποιότητα .Και αυτό είναι κάτι πολύ ελπιδοφόρο. Εύχομαι να δούμε κι άλλες ανάλογες εκπομπές και στην ιδιωτική τηλεόραση, που έχει πάρει διαζύγιο με το θέμα της αισθητικής σε σχέση με τη μουσική...μάλλον από πάντα !
Με δεδομένη την ύπαρξη play list στα ραδιόφωνα, πόσο εύκολο είναι για έναν τραγουδοποιό, νεότερο ή παλαιότερο, να περάσει στον ΄΄αέρα΄΄ των ραδιοφώνων;
Για να το πω ωμά που λένε, το play list είναι το καρκίνωμα της μουσικής, των νέων καλλιτεχνικών πραγμάτων, των μερακλήδων ραδιοφωνικών παραγωγών και κατ' επέκταση σκοτώνει και το ίδιο το μουσικό ραδιόφωνο ως έννοια και μέσο. Και είναι πραγματικά κρίμα! Η μουσική δε θα πεθάνει βεβαια, το ραδιόφωνο όμως ναι . Άπλα μέχρι να πεθάνει, θα έχει κάνει ακόμα πολύ κακό, γιατί θα συνεχίσει να αποθαρρύνει νεους (και όχι μόνο νέους) καλλιτέχνες να εκδώσουν τα έργα τους. Και έχουμε ανάγκη το νέο αίμα, το νέο ρεύμα. Το γεγονός πως ακούμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια ή διασκευές παλαιότερων τραγουδιών και όχι νέα έργα, έχει τη ρίζα του ακριβώς σε αυτό το καρκίνωμα.
Αφήνοντας για λίγο τα αρνητικά στην άκρη, πιστεύετε πως υπάρχουν και θετικά στοιχεία στην εποχή μας; Πως κάτι θα βγεί τελικά μέσα από αυτές τις δυσκολίες;
Πάντα κάτι καλό βγαίνει στο τέλος ...απλα στο πολύ τέλος ε; Νομίζω πως αν το μετράμε στα μέτρα και τα χρόνια της μικρής μας ζωής πάνω σε αυτήν τη σφαίρα, καμιά φορά δεν το βλέπουμε. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα όμως λέει ο ποιητής. Κι αν θέλουμε να τη βοηθήσουμε λιγάκι και να δούμε στα χρόνια μας κάτι να αλλάζει, κάτι καλό να προκύπτει, ας αναλάβουμε κι εμείς την προσωπική μας ευθύνη και ας γίνουμε ενεργοί πολίτες, ενεργοί άνθρωποι με κοινωνική θέση, ανοιχτά μυαλά και ανοιχτή καρδιά. Κι όλα θα είναι πιο εύκολα και πιο αισιόδοξα και για εμάς και για τους επόμενους -τα παιδιά μας. Σκυταλοδρομία είναι η φάση.
Θα ήθελα κλείνοντας να κάνετε μια δική σας ευχή. Για την εποχή, για τις συνθήκες, για οτιδήποτε θέλετε. Ποια θα ήταν αυτή;
Εύχομαι η κάθε επόμενη μας μέρα να μας βρίσκει και λίγο πιο ελεύθερους. Ελεύθερους από συναισθηματικές, πολίτικες, κοινωνικές, οικογενειακές, εκφραστικές και δογματικές αγκυλώσεις. Κάθε μας μέρα, όσο γίνεται πιο μακριά απ το σκοτάδι του φόβου και όσο γίνεται πιο κοντά στο φως της προσφοράς .Κάθε μερα και λιγο πιο ελεύθεροι. Κάθε μέρα και λίγο ακόμα, κάθε μέρα πιο ελεύθεροι, μέσα κι όξω .
