Την έχουν αποκαλέσει ΄΄αερικό΄΄. Τόσο για τα τραγούδια που γράφει, όσο και για τον τρόπο που τα παρουσιάζει πάνω στη σκηνή. Και η αλήθεια, εκτός από υποκειμενική, είναι ότι κάθε φορά που ακούς και βλέπεις την Μελίνα Τανάγρη επί σκηνής, φεύγεις από την παράσταση με ένα αίσθημα ανακούφισης και ευφορίας.
Θέλεις η αισιοδοξία της, που μέσα από τα τραγούδια που έγραψε ή επιλέγει να πεί, απελευθερώνεται στη σκηνή και μεταδίδεται στο κοινό, θέλεις ο τρόπος που ερμηνεύει, θέλεις αυτό που αποπνέει η ίδια σαν άνθρωπος, μετά από κάθε συναυλία της αισθάνεσαι ανακουφισμένος και ευτυχής. Ο λόγος είναι ότι η ίδια σου θυμίζει ότι υπάρχει φως, υπάρχει ευτυχία, ακόμα κι αν το μαύρο κουτί των ερώτων μας βρίσκεται μέσα στα συντρίμια της πτήσης που κάναμε. Ισως επειδή όλα μπερδεύονται γλυκά και η ίδια επιλέγει κάθε φορά να μας χαρίσει από την Μελίνα το μέλι.
Τραγουδοποιός μεγάλων αποστάσεων, η Μελίνα Τανάγρη και δύο ή τρεις συνάδελφοί της, έκαναν την γυναικεία τραγουδοποιία υπαρκτή στην Ελλάδα. Στις 11 και 12 Μαρτίου από την σκηνή του Μεγάρου Μουσικής όπως λέει η ίδια ΄΄επιλέγει αυθαίρετα από το ελληνικό και το ξένο ρεπερτόριο τραγούδια φορτισμένα και μοναδικά, σε μιά ιδιοσυγκρασιακή παράσταση χωρίς περιορισμούς.
Τραγούδια διαφορετικού ύφους και στύλ ενώνονται συνειρμικά με κείμενα, ποιήματα, και διάθεση ΄΄πειραγμένα΄΄ εξομολογητική. Μιά παράσταση που φιλτράρει στίχους και μουσικές που με επισκέπτονταν κατά τη διάρκεια της καραντίνας και μου ζητούσαν να ερμηνευτούν ...ολόψυχα΄΄.
Πριν από κάποια χρόνια, είχα διαβάσει κάποια λόγια που έγραψε για σένα κάποιος κριτικός, με θετική διάθεση. Αισιοδοξία. Προφανώς αυτό προκύπτει από το πως είσαι εσύ σαν ανθρωπος γράφοντας πως είσαι το αντίθετο της Αρλέτας, με την έννοια ότι τα δικά της τραγούδια είναι πιό θλιμμένα, ενώ τα δικά σου , ακόμα κι αν περιγράφουν,ας πούμε,έναν χωρισμό, τελικά αφήνουν στον ακροατή μιά γλυκόπικρη γεύση, αλλά όχι θλιμμένη. Πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου και τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα;.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι αθεράπευτα αισιόδοξη. Αν δεν δω το φως στην άκρη του τούνελ, ούτε να γράψω μπορώ, ούτε να ζήσω μπορώ. Δηλαδή είναι τρομερό, το πόσο έχω απόλυτη ανάγκη από το φως που υποψιάζομαι; από το φως που νοσταλγώ; Από το φως που θέλω να φτιάξω; Θέλω να κυττάξω μέσα μου και νομίζω ότι από τα πιό ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς στη ζωή του είναι να κοιτάξει το δικό του σκοτάδι και να φτιάξει δίοδο. Δίοδο που να έχει φως. Είμαι αθεράπευτα αισιόδοξη και νομίζω ότι καλά τα είχε πεί για μένα αυτός που τα είπε. Η Αρλέτα, αγαπάει σαν καλλιτέχνης να κάθεται για λίγο στο πιο σκοτεινό, αλλά έχει κι αυτό την χάρη του. Εγώ, πάντως, σαν άνθρωπος, δεν μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ αν δεν πάω να βρώ το φως.
Είναι γνωστή η αγάπη σου για τα γαλλικά τραγούδια και την Barbara ειδικότερα. Είσαι η ίδια τραγουδοποιος, με πόσα αληθεια τραγούδια που έχεις γράψει η ίδια, και θα ήθελα να μου πείς τις διαφορές της γυναικείας τραγουδοποιίας από την ανδρική. Υπάρχουν διαφορές, και αν ναι, πώς θα τις προσδιόριζες;
Στην γυναικεία τραγουδοποιία είναι άλλα τα θέματα, είναι αλλιώς τα λόγια. Η ομορφιά μιας γυναίκας είναι διαφορετική από την ομορφιά ενός άντρα. Αρα τα τραγούδια μιας γυναίκας είναι διαφορετικά από τα τραγούδια του άντρα. Υπάρχει μια σαφής διαφορά.Αν ανοίξει κανείς τα αυτιά του και την ψυχή του θα την ακούσει αυτή τη διαφορά. Ακούγεται....
Στην καλλιτεχνική σου πορεία, είναι σίγουρο ότι συνάντησες ΄΄αξιοσημείωτους ανθρώπους΄΄. Ποιους, σε ποιο βαθμό σε επηρέασαν; Όχι, ίσως, μόνο με το έργο τους αλλά και με την στάση ζωής τους, ας πούμε.
Ε, βέβαια συνάντησα πολλούς αξιοσημείωτους ανθρώπους και με επηρέασαν πάρα πολλά από αυτούς. Αλλά δεν είναι κάτι που θέλω να το αναφέρω, γιατί αν είναι μεν άγνωστοι δεν έχει κανένα νόημα, ,αν είναι γνωστοί και πάλι δεν έχει νόημα. Μπορώ να πώ την Barbara, την Γαλλίδα τραγουδοποιό, μου άνοιξε τον δρόμο για να γράψω τα τραγούδια μου, αυτό σίγουρα. Ο Σαββόπουλος μου άνοιξε την όρεξη να γίνει αυτό το πράγμα στα ελληνικά και τραγούδησα πρώτη φορά μαζί του. Και μετά, ο Χατζιδάκις με γλύκανε με μιά γενναιοδωρία που ήταν αυτός που ήταν ,και τον συνάντησα και μου έδωσε. Και είναι και πολλοί άλλοι, που δεν τους ξέρουμε. Ισως αυτοί να ήταν και οι πιό σημαντικοί. Με την έννοια ότι επέδρασαν στα πράγματα τα πιό κρυφά της ψυχής και όχι στην πορεία την εξωτερική που φαίνεται.
Πολύ συχνά λέμε ότι καλό είναι έναν καλλιτέχνη να τον κρίνουμε μόνο από το έργο του, αλλά , πολλές φορές, η εικόνα του θολώνει από συχνές-πυκνές άστοχες δηλώσεις, δηλώσεις που αποπροσανατολίζουν το κοινό από το έργο του, αυτό που μένει από εκείνον είναι οι δηλώσεις και οι συνεντεύξεις. Εσύ, που είσαι ιδιαίτερα προσεκτική στις συνεντεύξεις σου, έχεις αισθανθει να σε προδίδει με αυτόν τον τρόπο κάποια αγαπημένη σου προσωπικότητα;
Και τι θα κάνουμε αν κάποιος κάνει μιά άστοχη δήλωση; Θα του κόψουμε το κεφάλι; Πως είναι δυνατόν αυτό το απάνθρωπο πράγμα; Δεν το παρακολουθώ, ούτε με ενδιαφέρει. Ας κάνει κάποιος κάτι άστοχο. Ας μην κάνει κάτι που θα είναι προσβλητικό. Ολα τα πράγματα δεν είναι μονοδιάστατα. Ποιος το κάνει, πότε το κάνει, πού το κάνει, τότε, ανάλογα, θα έχει την κατανόησή μου ή θα έχει την αδιαφορία μου. Αλλά τώρα να κρίνουμε κάποιον επειδή μπορεί να πεί κάτι που δεν μας αρέσει; Που βρισκόμαστε; Τι είναι αυτά τα πράγματα; Πραγματικά, δεν τα κανοώ καθόλου.
Τι θα ήθελες να λένε για σένα μετα από, ας πούμε, 50 χρόνια;
Νομίζω τίποτα. Νομίζω δεν θα ήθελα να πουν τίποτα. Δηλαδή, αν κάποιος ακούσει κάτι, που θα του θυμίζει κάτι μέσα στον κόσμοπου θα ζεί, που θα τον αγγίξει κάπως δεν ξέρω αν ο χρόνος πιά είναι τόσο γραμμικός ώστε να μπορούμε να σκεφτούμε έτσι. Νομίζω ότι γίνεται μια τρομακτική επανάσταση στους τρόπους ζωής μας.
Μελίνα τι είναι αυτό που κάνει τα τραγούδια να αντέχουν στον χρόνο;
Η τραγουδένια τους παρηγοριά. Νομίζω ότι η μουσική είναι κάτι μοναδικό, δηλαδή ο άνθρωπος παύει να μιλάει, ,και αφήνει το συναίσθημα να εισχωρει μέσα σε αυτά που θέλει να πεί, ή χωρίς να μικάει καν, αφήνεται. Πως θα είμασταν χωρίς μουσική; Δεν μπορώ καν να το διανοηθώ.
Πώς πιστεύεις ότι θα περιγράφουν την εποχή μας μετά από 50 χρόνια;
Με τον καταιγισμό των γεγονότων που ζούμε πιά, δεν νομίζω ότι μπορούμε να οραματιστούμε ή να φανταστούμε τα αμέσως 50 χρόνια που έρχονται. Ομολογώ ότι μοιάζει ένας τρομακτικός αριθμός χρόνων, γιατί έχει πυκνώσει πάρα πολύ ο χρόνος. Τα γεγονότα είναι σε εγρήγορση.Νομίζω ότι είμαστε μπροστά στο απολύτως άγνωστο. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι δεν θα έχει καμμία σχέση ο κόσμος με αυτό που ξέρουμε σήμερα, σε σχέση με τον τρόπο ζωής. Δεν πιστεύω όμως ότι οι βασικές ανάγκες και οι βασικοί τρόποι της ανθρώπινης ύπαρξης θα αλλάξουν. Απλώς θα αλλάξουν παρα πολύ οι τρόποι που οκαθένας χειρίζεται την καθημερινότητά του και όλες του αυτές τις ανάγκες.
Ο Σαββόπουλος έχει γράψει ΄΄Στην Ελλάδα ζείς, δεν υπάρχει ελπίς΄΄. Η Μελίνα Τανάγρη τι θα αντιπαρέθετε σε αυτόν τον στίχο;
Δεν ξέρω πως το εννοούσε ο Σαββόπουλος, αλλά εμένα αυθόρμητα μου βγαίνει΄΄Στην Ελλάδα ζείς, φυσικά και υπάρχει ελπίς΄΄.Η Μελίνα Τανάγρη θα έγραφε ΄΄Στην Ελλάδα ζείς, άρα υπάρχει ελπίς΄΄
Πώς θα χαρακτήριζες την μουσική σου πορεία; Εχεις πειραματιστεί, έχεις ψαχτςί, μέχρι και χιπ χοπ έχεις κάνει. Φαντάζομαι δεν πλήττεις….
Θα έλεγα ότι έχω άγνοια κινδύνου δηλαδή επειδή δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό, πηγαίνω από το ένα είδος στο άλλο ,ενστικτωδώς, ,χωρίς το βάρος κάποιου που ξέρει, χωρίς την ευθύνη που έχει κάποιος μουσικός. Εγώ ντύνω τα λόγια μου με μουσική, θα έλεγα εν αθωότητι, παίζω με αυτό, δοκιμάζω, έχω την ελευθερία να δοκιμάζω, όχι επειδή ξέρω πολλά, αλλά επειδή θέλω να δώσω στο τραγούδι έτσι όπως το αισθάνομαι εγώ, την αίσθηση του πειραματισμού και του παιχνιδιού.
Κάποτε,δεν θα το θυμάσαι βέβαια, σε είχα ρωτήσει σε μιά άλλη συνέντευξη που είχαμε κάνει αν έπρεπε να βρεθείς μόνη σου σε ένα έρημο νησί, ποιόν δίσκο θα έπαιρνες μαζί σου, και μου είχες απαντήσει ότι δεν χρειάζεσαι κάποιον δίσκο γιατί μπορείς να παράξεις μουσική μόνη σου. Ισχύει ακόμα αυτό;
Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό, αλλά η απάντηση εξακολουθεί να είναι η ίδια. Δηλαδή θα θέλω οπωσδήποτε μουσική , που θα την παράξω η ίδια, θα τραγουδήσω δηλαδή, αλλά τώρα έχει προστεθεί ένα στοιχείο παραπάνω: ότι μου αρέσει πάρα πολύ η σιωπή. Βέβαια, αν ήμουν υποχρεωμένη σε μιά εκκωφαντική σιωπή, ε, τότε νομίζω ότι θα τραγουδούσα με στεντώρεια φωνή.
Θέλεις η αισιοδοξία της, που μέσα από τα τραγούδια που έγραψε ή επιλέγει να πεί, απελευθερώνεται στη σκηνή και μεταδίδεται στο κοινό, θέλεις ο τρόπος που ερμηνεύει, θέλεις αυτό που αποπνέει η ίδια σαν άνθρωπος, μετά από κάθε συναυλία της αισθάνεσαι ανακουφισμένος και ευτυχής. Ο λόγος είναι ότι η ίδια σου θυμίζει ότι υπάρχει φως, υπάρχει ευτυχία, ακόμα κι αν το μαύρο κουτί των ερώτων μας βρίσκεται μέσα στα συντρίμια της πτήσης που κάναμε. Ισως επειδή όλα μπερδεύονται γλυκά και η ίδια επιλέγει κάθε φορά να μας χαρίσει από την Μελίνα το μέλι.
Τραγουδοποιός μεγάλων αποστάσεων, η Μελίνα Τανάγρη και δύο ή τρεις συνάδελφοί της, έκαναν την γυναικεία τραγουδοποιία υπαρκτή στην Ελλάδα. Στις 11 και 12 Μαρτίου από την σκηνή του Μεγάρου Μουσικής όπως λέει η ίδια ΄΄επιλέγει αυθαίρετα από το ελληνικό και το ξένο ρεπερτόριο τραγούδια φορτισμένα και μοναδικά, σε μιά ιδιοσυγκρασιακή παράσταση χωρίς περιορισμούς.
Τραγούδια διαφορετικού ύφους και στύλ ενώνονται συνειρμικά με κείμενα, ποιήματα, και διάθεση ΄΄πειραγμένα΄΄ εξομολογητική. Μιά παράσταση που φιλτράρει στίχους και μουσικές που με επισκέπτονταν κατά τη διάρκεια της καραντίνας και μου ζητούσαν να ερμηνευτούν ...ολόψυχα΄΄.
Πριν από κάποια χρόνια, είχα διαβάσει κάποια λόγια που έγραψε για σένα κάποιος κριτικός, με θετική διάθεση. Αισιοδοξία. Προφανώς αυτό προκύπτει από το πως είσαι εσύ σαν ανθρωπος γράφοντας πως είσαι το αντίθετο της Αρλέτας, με την έννοια ότι τα δικά της τραγούδια είναι πιό θλιμμένα, ενώ τα δικά σου , ακόμα κι αν περιγράφουν,ας πούμε,έναν χωρισμό, τελικά αφήνουν στον ακροατή μιά γλυκόπικρη γεύση, αλλά όχι θλιμμένη. Πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου και τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα;.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι αθεράπευτα αισιόδοξη. Αν δεν δω το φως στην άκρη του τούνελ, ούτε να γράψω μπορώ, ούτε να ζήσω μπορώ. Δηλαδή είναι τρομερό, το πόσο έχω απόλυτη ανάγκη από το φως που υποψιάζομαι; από το φως που νοσταλγώ; Από το φως που θέλω να φτιάξω; Θέλω να κυττάξω μέσα μου και νομίζω ότι από τα πιό ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς στη ζωή του είναι να κοιτάξει το δικό του σκοτάδι και να φτιάξει δίοδο. Δίοδο που να έχει φως. Είμαι αθεράπευτα αισιόδοξη και νομίζω ότι καλά τα είχε πεί για μένα αυτός που τα είπε. Η Αρλέτα, αγαπάει σαν καλλιτέχνης να κάθεται για λίγο στο πιο σκοτεινό, αλλά έχει κι αυτό την χάρη του. Εγώ, πάντως, σαν άνθρωπος, δεν μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ αν δεν πάω να βρώ το φως.
Είναι γνωστή η αγάπη σου για τα γαλλικά τραγούδια και την Barbara ειδικότερα. Είσαι η ίδια τραγουδοποιος, με πόσα αληθεια τραγούδια που έχεις γράψει η ίδια, και θα ήθελα να μου πείς τις διαφορές της γυναικείας τραγουδοποιίας από την ανδρική. Υπάρχουν διαφορές, και αν ναι, πώς θα τις προσδιόριζες;
Στην γυναικεία τραγουδοποιία είναι άλλα τα θέματα, είναι αλλιώς τα λόγια. Η ομορφιά μιας γυναίκας είναι διαφορετική από την ομορφιά ενός άντρα. Αρα τα τραγούδια μιας γυναίκας είναι διαφορετικά από τα τραγούδια του άντρα. Υπάρχει μια σαφής διαφορά.Αν ανοίξει κανείς τα αυτιά του και την ψυχή του θα την ακούσει αυτή τη διαφορά. Ακούγεται....
Στην καλλιτεχνική σου πορεία, είναι σίγουρο ότι συνάντησες ΄΄αξιοσημείωτους ανθρώπους΄΄. Ποιους, σε ποιο βαθμό σε επηρέασαν; Όχι, ίσως, μόνο με το έργο τους αλλά και με την στάση ζωής τους, ας πούμε.
Ε, βέβαια συνάντησα πολλούς αξιοσημείωτους ανθρώπους και με επηρέασαν πάρα πολλά από αυτούς. Αλλά δεν είναι κάτι που θέλω να το αναφέρω, γιατί αν είναι μεν άγνωστοι δεν έχει κανένα νόημα, ,αν είναι γνωστοί και πάλι δεν έχει νόημα. Μπορώ να πώ την Barbara, την Γαλλίδα τραγουδοποιό, μου άνοιξε τον δρόμο για να γράψω τα τραγούδια μου, αυτό σίγουρα. Ο Σαββόπουλος μου άνοιξε την όρεξη να γίνει αυτό το πράγμα στα ελληνικά και τραγούδησα πρώτη φορά μαζί του. Και μετά, ο Χατζιδάκις με γλύκανε με μιά γενναιοδωρία που ήταν αυτός που ήταν ,και τον συνάντησα και μου έδωσε. Και είναι και πολλοί άλλοι, που δεν τους ξέρουμε. Ισως αυτοί να ήταν και οι πιό σημαντικοί. Με την έννοια ότι επέδρασαν στα πράγματα τα πιό κρυφά της ψυχής και όχι στην πορεία την εξωτερική που φαίνεται.
Πολύ συχνά λέμε ότι καλό είναι έναν καλλιτέχνη να τον κρίνουμε μόνο από το έργο του, αλλά , πολλές φορές, η εικόνα του θολώνει από συχνές-πυκνές άστοχες δηλώσεις, δηλώσεις που αποπροσανατολίζουν το κοινό από το έργο του, αυτό που μένει από εκείνον είναι οι δηλώσεις και οι συνεντεύξεις. Εσύ, που είσαι ιδιαίτερα προσεκτική στις συνεντεύξεις σου, έχεις αισθανθει να σε προδίδει με αυτόν τον τρόπο κάποια αγαπημένη σου προσωπικότητα;
Και τι θα κάνουμε αν κάποιος κάνει μιά άστοχη δήλωση; Θα του κόψουμε το κεφάλι; Πως είναι δυνατόν αυτό το απάνθρωπο πράγμα; Δεν το παρακολουθώ, ούτε με ενδιαφέρει. Ας κάνει κάποιος κάτι άστοχο. Ας μην κάνει κάτι που θα είναι προσβλητικό. Ολα τα πράγματα δεν είναι μονοδιάστατα. Ποιος το κάνει, πότε το κάνει, πού το κάνει, τότε, ανάλογα, θα έχει την κατανόησή μου ή θα έχει την αδιαφορία μου. Αλλά τώρα να κρίνουμε κάποιον επειδή μπορεί να πεί κάτι που δεν μας αρέσει; Που βρισκόμαστε; Τι είναι αυτά τα πράγματα; Πραγματικά, δεν τα κανοώ καθόλου.
Τι θα ήθελες να λένε για σένα μετα από, ας πούμε, 50 χρόνια;
Νομίζω τίποτα. Νομίζω δεν θα ήθελα να πουν τίποτα. Δηλαδή, αν κάποιος ακούσει κάτι, που θα του θυμίζει κάτι μέσα στον κόσμοπου θα ζεί, που θα τον αγγίξει κάπως δεν ξέρω αν ο χρόνος πιά είναι τόσο γραμμικός ώστε να μπορούμε να σκεφτούμε έτσι. Νομίζω ότι γίνεται μια τρομακτική επανάσταση στους τρόπους ζωής μας.
Μελίνα τι είναι αυτό που κάνει τα τραγούδια να αντέχουν στον χρόνο;
Η τραγουδένια τους παρηγοριά. Νομίζω ότι η μουσική είναι κάτι μοναδικό, δηλαδή ο άνθρωπος παύει να μιλάει, ,και αφήνει το συναίσθημα να εισχωρει μέσα σε αυτά που θέλει να πεί, ή χωρίς να μικάει καν, αφήνεται. Πως θα είμασταν χωρίς μουσική; Δεν μπορώ καν να το διανοηθώ.
Πώς πιστεύεις ότι θα περιγράφουν την εποχή μας μετά από 50 χρόνια;
Με τον καταιγισμό των γεγονότων που ζούμε πιά, δεν νομίζω ότι μπορούμε να οραματιστούμε ή να φανταστούμε τα αμέσως 50 χρόνια που έρχονται. Ομολογώ ότι μοιάζει ένας τρομακτικός αριθμός χρόνων, γιατί έχει πυκνώσει πάρα πολύ ο χρόνος. Τα γεγονότα είναι σε εγρήγορση.Νομίζω ότι είμαστε μπροστά στο απολύτως άγνωστο. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι δεν θα έχει καμμία σχέση ο κόσμος με αυτό που ξέρουμε σήμερα, σε σχέση με τον τρόπο ζωής. Δεν πιστεύω όμως ότι οι βασικές ανάγκες και οι βασικοί τρόποι της ανθρώπινης ύπαρξης θα αλλάξουν. Απλώς θα αλλάξουν παρα πολύ οι τρόποι που οκαθένας χειρίζεται την καθημερινότητά του και όλες του αυτές τις ανάγκες.
Ο Σαββόπουλος έχει γράψει ΄΄Στην Ελλάδα ζείς, δεν υπάρχει ελπίς΄΄. Η Μελίνα Τανάγρη τι θα αντιπαρέθετε σε αυτόν τον στίχο;
Δεν ξέρω πως το εννοούσε ο Σαββόπουλος, αλλά εμένα αυθόρμητα μου βγαίνει΄΄Στην Ελλάδα ζείς, φυσικά και υπάρχει ελπίς΄΄.Η Μελίνα Τανάγρη θα έγραφε ΄΄Στην Ελλάδα ζείς, άρα υπάρχει ελπίς΄΄
Πώς θα χαρακτήριζες την μουσική σου πορεία; Εχεις πειραματιστεί, έχεις ψαχτςί, μέχρι και χιπ χοπ έχεις κάνει. Φαντάζομαι δεν πλήττεις….
Θα έλεγα ότι έχω άγνοια κινδύνου δηλαδή επειδή δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό, πηγαίνω από το ένα είδος στο άλλο ,ενστικτωδώς, ,χωρίς το βάρος κάποιου που ξέρει, χωρίς την ευθύνη που έχει κάποιος μουσικός. Εγώ ντύνω τα λόγια μου με μουσική, θα έλεγα εν αθωότητι, παίζω με αυτό, δοκιμάζω, έχω την ελευθερία να δοκιμάζω, όχι επειδή ξέρω πολλά, αλλά επειδή θέλω να δώσω στο τραγούδι έτσι όπως το αισθάνομαι εγώ, την αίσθηση του πειραματισμού και του παιχνιδιού.
Κάποτε,δεν θα το θυμάσαι βέβαια, σε είχα ρωτήσει σε μιά άλλη συνέντευξη που είχαμε κάνει αν έπρεπε να βρεθείς μόνη σου σε ένα έρημο νησί, ποιόν δίσκο θα έπαιρνες μαζί σου, και μου είχες απαντήσει ότι δεν χρειάζεσαι κάποιον δίσκο γιατί μπορείς να παράξεις μουσική μόνη σου. Ισχύει ακόμα αυτό;
Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό, αλλά η απάντηση εξακολουθεί να είναι η ίδια. Δηλαδή θα θέλω οπωσδήποτε μουσική , που θα την παράξω η ίδια, θα τραγουδήσω δηλαδή, αλλά τώρα έχει προστεθεί ένα στοιχείο παραπάνω: ότι μου αρέσει πάρα πολύ η σιωπή. Βέβαια, αν ήμουν υποχρεωμένη σε μιά εκκωφαντική σιωπή, ε, τότε νομίζω ότι θα τραγουδούσα με στεντώρεια φωνή.
