Είναι κάποιες φωνές που η απουσία τους είναι αισθητή όταν σιωπήσουν. Ο άδικος τρόπος που «έφυγε» η Λιζέτα Νικολάου στα 71 της χρόνια ήταν τόσο οδυνηρός για όλους όσους την γνώριζαν, αλλά και για το ελληνικό τραγούδι.
Γεννήθηκε στην Καλαμαριά και έφθασε στην Αθήνα σε μια εποχή που διάλεγαν τραγουδίστριες, και το ταλέντο τους είχε τον πρώτο λόγο. Η Λιζέτα έγραψε τη δική της ιστορία στα νυχτερινά μαγαζιά, που την υποδέχθηκαν ζεστά από την πρώτη στιγμή της καριέρας της.
Την είχα συναντήσει στο σπίτι της στο Παλαιό Φάληρο σε μια νεόκτιστη τότε πολυκατοικία πολυτελών διαμερισμάτων, πολύ κοντά στον μεγάλο «Σκλαβενίτη» για όσους γνωρίζουν που είναι στην πλευρά των «στοκατζίδικων», όπως λέγονται. Τον τοίχο του σαλονιού της κοσμούσαν μοναδικά έργα που φιλοτέχνησε ο Γιάννης Ρίτσος και της είχε δωρίσει. Το μπαλκόνι της ήταν καταπράσινο, μια άλλη αδυναμία της, τα φυτά και τα λουλούδια.
Ήταν αρχές Μαΐου 1999 και η Λιζέτα – τότε το όνομά της γραφόταν με δύο τα - με καλοδέχτηκε όμορφη και λαμπερή, στα πρότυπα της ποντιακής φιλοξενίας. Η ίδια έχει τραγουδήσει, κατά καιρούς, πολλά ποντιακά τραγούδια, με πιο γνωστό την «Ποντιακή Ραψωδία», με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Είχε τότε επιστρέψει στη δισκογραφία μετά από 5 χρόνια αποχής – χωρίς να σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό - με 14 καινούργια λαϊκά τραγούδια με γενικό τίτλο «Είμαι Εδώ» που της έγραψαν νεώτεροι και παλιότεροι, όπως οι Παντελής Θαλασσινός, Κώστας Χατζής, Γιάννης Λεβαντής, Νάμα και άλλοι.
Η καταγωγής της έδωσε το έναυσμα στη συζήτησή μας.
Ακολουθούν τα κυριότερα μέρη της συνέντευξης αυτής:
«Οι γονείς μου είναι από τον Καύκασο. Εγώ γεννήθηκα στην Καλαμαριά».
-Έχετε πάει ποτέ στον Καύκασο;
Πέρυσι το Πάσχα πήγα στη Νότια Ρωσία με τον απόδημο Ελληνισμό, για μια σειρά συναυλιών. Συμμετείχε ο Χρύσανθος, ο Λίνος Κόκοτος και ένα ποντιακό συγκρότημα. Τραγούδησα σε επτά πόλεις. Οι Πόντιοι μας καλοδέχθηκαν και μας έκαναν τιμές. Σπάνια έχουν την τύχη να φιλοξενούν καλλιτέχνες από την Ελλάδα και κατάλαβα ότι έχουν ανάγκη αυτή την επαφή. Θα ήθελαν πολύ να μάθουν ελληνικούς χορούς και τραγούδια. Όταν τους τραγουδούσα ποντιακά, έκλαιγαν. Μετά μου πρόσφεραν λουλούδια, βαζάκια με γλυκά που έφτιαξαν με τα χέρια τους. Κατάφεραν να με συγκινήσουν».
-Τον Πόντο τον έχετε τραγουδήσει σε δίσκους σας. Αναμνήσεις;
Ναι, έχω κάνει δύο δίσκους με ποντιακά τραγούδια. Ο πρώτος είναι το «Μεγάλο Χρέος», με παραδοσιακά τραγούδια, όπως και το «Τερέ μάνα πώς χορεύω» (Κοίτα μάνα πώς χορεύω). Θυμάμαι τον πατέρα μου που τραγουδούσε στις παρέες και έπαιζε ούτι. Δεν ήταν τραγουδιστής, αλλά του άρεσε να τραγουδά στα γλέντια. Σε αυτά τα γλέντια άρχισαν να καλλιεργούνται μέσα μου τα τραγούδια. Δεν μου άρεσαν τα δημοτικά τραγούδια. Κι εγώ ως νέα άκουγα τα μοντέρνα τραγούδια της εποχής, αλλά υπήρχε η φλέβα μέσα μου. Ωστόσο, δεν είχα ανησυχία μέσα μου να γίνω τραγουδίστρια. Απλά μικρή είχα καλή φωνή και τραγουδούσα στη χορωδία του σχολείου. Κάποια μέρα, μου ζήτησαν από ένα μαγαζί στη γειτονιά να τραγουδώ κάθε Σαββατοκύριακο. Ήμουν μαθήτρια ακόμη. Το ρεπερτόριό μου ήταν ελαφρολαϊκά, μοντέρνα και κάποια ξένα τραγούδια. Τραγουδούσα Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Κουμιώτη..Μάλιστα και τις ελεύθερες ώρες μου, άκουγα τραγούδια γ ερμηνευτριών της εποχής, όπως της Καίτης Γκρέυ, της Γιώτας Λύδιας, της Πόλυς Πάνου και του Στέλιου Καζαντζίδη.
-Και μετά;
Μου ζήτησαν ακρόαση στην «Κολούμπια» και ήρθα με τον αδερφό μου στην Αθήνα. Τότε έπιασα δουλειά στα «Δειλινά». Το σχήμα εκείνης της περιόδου ήταν: Γιάννης Πάριος, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Στράτος Διονυσίου. Έκανα σεκόντο στον Στράτο. Τότε έκανα και τον πρώτο μου μικρό δίσκο «Το Ταίρι Μου Αλαργινό» με τους Τάκη Σούκα και Γιάννη Μωραΐτη στο μπουζούκι. Ήμασταν το συγκρότημα του Διονυσίου. Κάποια στιγμή, με άκουσε ο Γιάννης Μαρκόπουλος και μπήκα στο συγκρότημά του, και τραγούδησα στον «Θεσσαλικό Κύκλο». Ήμουν η έκπληξη. Μια νεαρή τραγουδίστρια, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στη δισκογραφία. Ακολούθησα το «Οροπέδιο» και «Τα Ανεξάρτητα» του Μαρκόπουλου. Μετά ακολούθησα, προσωπική καριέρα, τραγουδώντας Τσιτσάνη, Σπανό, Νικολόπουλο, Βαρδή, Σούκα και άλλους.
-Πώς φθάσατε στα αυτιά του Γιάννη Μαρκόπουλου;
Ερχόταν κι άκουγε τον Διονυσίου, που του άρεσε πολύ, και άκουσε κι εμένα. Είχε έτοιμο το «Θεσσαλικό Κύκλο» και του έλειπε μια φωνή σαν τη δική μου. Δεν είναι τύχη αυτό ;
-Άλλες τραγουδίστριες θα έβγαιναν και θα διατυμπάνιζαν συνεργασίες όπως αυτές. Εσείς δεν το κάνατε ποτέ…
Πάντα ήμουν συνεσταλμένη. Αυτό βέβαια δεν με βοήθησε στην καριέρα μου. Σήμερα, θέλει να δείχνεις το «ψώνιο» σου με το τραγούδι. Ότι σου αρέσει πρέπει να το κυνηγάς.
-Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σας βοήθησαν περισσότερο στην καριέρα σας;
Δεν χρωστάω και δεν μου χρωστάει κανείς. Μόνη μου κατάφερα ό,τι ξέρεις, έως σήμερα. Όταν ξεκινούσα θυμάμαι, ο πατέρας μου είχε κάποιες αμφιβολίες για το επάγγελμα αυτό.
-Με δεδομένη την ομορφιά σου και την καλή σου φωνή, δέχθηκες ποτέ πιέσεις από τις δισκογραφικές εταιρίες να παίξεις το παιχνίδι της σταρ με όλους τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει κάποιος για να εισχωρήσει στο σταρ σύστεμ;
Ευχαριστώ δεν θα πάρω (γέλια). Όχι, αυτό δεν συνέβη ποτέ. ‘Άλλωστε, δεν ήταν του τύπου μου να συχνάζω σε κοσμικά μέρη με ακριβές τουαλέτες. Δεν μου πολυαρέσουν αυτά τα πράγματα. Είμαι της εποχής που με διάλεξαν να γίνω τραγουδίστρια. Θέλω αυτό που αξίζω αυτό να είμαι».
Γεννήθηκε στην Καλαμαριά και έφθασε στην Αθήνα σε μια εποχή που διάλεγαν τραγουδίστριες, και το ταλέντο τους είχε τον πρώτο λόγο. Η Λιζέτα έγραψε τη δική της ιστορία στα νυχτερινά μαγαζιά, που την υποδέχθηκαν ζεστά από την πρώτη στιγμή της καριέρας της.
Την είχα συναντήσει στο σπίτι της στο Παλαιό Φάληρο σε μια νεόκτιστη τότε πολυκατοικία πολυτελών διαμερισμάτων, πολύ κοντά στον μεγάλο «Σκλαβενίτη» για όσους γνωρίζουν που είναι στην πλευρά των «στοκατζίδικων», όπως λέγονται. Τον τοίχο του σαλονιού της κοσμούσαν μοναδικά έργα που φιλοτέχνησε ο Γιάννης Ρίτσος και της είχε δωρίσει. Το μπαλκόνι της ήταν καταπράσινο, μια άλλη αδυναμία της, τα φυτά και τα λουλούδια.
Ήταν αρχές Μαΐου 1999 και η Λιζέτα – τότε το όνομά της γραφόταν με δύο τα - με καλοδέχτηκε όμορφη και λαμπερή, στα πρότυπα της ποντιακής φιλοξενίας. Η ίδια έχει τραγουδήσει, κατά καιρούς, πολλά ποντιακά τραγούδια, με πιο γνωστό την «Ποντιακή Ραψωδία», με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Είχε τότε επιστρέψει στη δισκογραφία μετά από 5 χρόνια αποχής – χωρίς να σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό - με 14 καινούργια λαϊκά τραγούδια με γενικό τίτλο «Είμαι Εδώ» που της έγραψαν νεώτεροι και παλιότεροι, όπως οι Παντελής Θαλασσινός, Κώστας Χατζής, Γιάννης Λεβαντής, Νάμα και άλλοι.
Η καταγωγής της έδωσε το έναυσμα στη συζήτησή μας.
Ακολουθούν τα κυριότερα μέρη της συνέντευξης αυτής:
«Οι γονείς μου είναι από τον Καύκασο. Εγώ γεννήθηκα στην Καλαμαριά».
-Έχετε πάει ποτέ στον Καύκασο;
Πέρυσι το Πάσχα πήγα στη Νότια Ρωσία με τον απόδημο Ελληνισμό, για μια σειρά συναυλιών. Συμμετείχε ο Χρύσανθος, ο Λίνος Κόκοτος και ένα ποντιακό συγκρότημα. Τραγούδησα σε επτά πόλεις. Οι Πόντιοι μας καλοδέχθηκαν και μας έκαναν τιμές. Σπάνια έχουν την τύχη να φιλοξενούν καλλιτέχνες από την Ελλάδα και κατάλαβα ότι έχουν ανάγκη αυτή την επαφή. Θα ήθελαν πολύ να μάθουν ελληνικούς χορούς και τραγούδια. Όταν τους τραγουδούσα ποντιακά, έκλαιγαν. Μετά μου πρόσφεραν λουλούδια, βαζάκια με γλυκά που έφτιαξαν με τα χέρια τους. Κατάφεραν να με συγκινήσουν».
-Τον Πόντο τον έχετε τραγουδήσει σε δίσκους σας. Αναμνήσεις;
Ναι, έχω κάνει δύο δίσκους με ποντιακά τραγούδια. Ο πρώτος είναι το «Μεγάλο Χρέος», με παραδοσιακά τραγούδια, όπως και το «Τερέ μάνα πώς χορεύω» (Κοίτα μάνα πώς χορεύω). Θυμάμαι τον πατέρα μου που τραγουδούσε στις παρέες και έπαιζε ούτι. Δεν ήταν τραγουδιστής, αλλά του άρεσε να τραγουδά στα γλέντια. Σε αυτά τα γλέντια άρχισαν να καλλιεργούνται μέσα μου τα τραγούδια. Δεν μου άρεσαν τα δημοτικά τραγούδια. Κι εγώ ως νέα άκουγα τα μοντέρνα τραγούδια της εποχής, αλλά υπήρχε η φλέβα μέσα μου. Ωστόσο, δεν είχα ανησυχία μέσα μου να γίνω τραγουδίστρια. Απλά μικρή είχα καλή φωνή και τραγουδούσα στη χορωδία του σχολείου. Κάποια μέρα, μου ζήτησαν από ένα μαγαζί στη γειτονιά να τραγουδώ κάθε Σαββατοκύριακο. Ήμουν μαθήτρια ακόμη. Το ρεπερτόριό μου ήταν ελαφρολαϊκά, μοντέρνα και κάποια ξένα τραγούδια. Τραγουδούσα Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Κουμιώτη..Μάλιστα και τις ελεύθερες ώρες μου, άκουγα τραγούδια γ ερμηνευτριών της εποχής, όπως της Καίτης Γκρέυ, της Γιώτας Λύδιας, της Πόλυς Πάνου και του Στέλιου Καζαντζίδη.
-Και μετά;
Μου ζήτησαν ακρόαση στην «Κολούμπια» και ήρθα με τον αδερφό μου στην Αθήνα. Τότε έπιασα δουλειά στα «Δειλινά». Το σχήμα εκείνης της περιόδου ήταν: Γιάννης Πάριος, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Στράτος Διονυσίου. Έκανα σεκόντο στον Στράτο. Τότε έκανα και τον πρώτο μου μικρό δίσκο «Το Ταίρι Μου Αλαργινό» με τους Τάκη Σούκα και Γιάννη Μωραΐτη στο μπουζούκι. Ήμασταν το συγκρότημα του Διονυσίου. Κάποια στιγμή, με άκουσε ο Γιάννης Μαρκόπουλος και μπήκα στο συγκρότημά του, και τραγούδησα στον «Θεσσαλικό Κύκλο». Ήμουν η έκπληξη. Μια νεαρή τραγουδίστρια, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στη δισκογραφία. Ακολούθησα το «Οροπέδιο» και «Τα Ανεξάρτητα» του Μαρκόπουλου. Μετά ακολούθησα, προσωπική καριέρα, τραγουδώντας Τσιτσάνη, Σπανό, Νικολόπουλο, Βαρδή, Σούκα και άλλους.
-Πώς φθάσατε στα αυτιά του Γιάννη Μαρκόπουλου;
Ερχόταν κι άκουγε τον Διονυσίου, που του άρεσε πολύ, και άκουσε κι εμένα. Είχε έτοιμο το «Θεσσαλικό Κύκλο» και του έλειπε μια φωνή σαν τη δική μου. Δεν είναι τύχη αυτό ;
-Άλλες τραγουδίστριες θα έβγαιναν και θα διατυμπάνιζαν συνεργασίες όπως αυτές. Εσείς δεν το κάνατε ποτέ…
Πάντα ήμουν συνεσταλμένη. Αυτό βέβαια δεν με βοήθησε στην καριέρα μου. Σήμερα, θέλει να δείχνεις το «ψώνιο» σου με το τραγούδι. Ότι σου αρέσει πρέπει να το κυνηγάς.
-Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σας βοήθησαν περισσότερο στην καριέρα σας;
Δεν χρωστάω και δεν μου χρωστάει κανείς. Μόνη μου κατάφερα ό,τι ξέρεις, έως σήμερα. Όταν ξεκινούσα θυμάμαι, ο πατέρας μου είχε κάποιες αμφιβολίες για το επάγγελμα αυτό.
-Με δεδομένη την ομορφιά σου και την καλή σου φωνή, δέχθηκες ποτέ πιέσεις από τις δισκογραφικές εταιρίες να παίξεις το παιχνίδι της σταρ με όλους τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνει κάποιος για να εισχωρήσει στο σταρ σύστεμ;
Ευχαριστώ δεν θα πάρω (γέλια). Όχι, αυτό δεν συνέβη ποτέ. ‘Άλλωστε, δεν ήταν του τύπου μου να συχνάζω σε κοσμικά μέρη με ακριβές τουαλέτες. Δεν μου πολυαρέσουν αυτά τα πράγματα. Είμαι της εποχής που με διάλεξαν να γίνω τραγουδίστρια. Θέλω αυτό που αξίζω αυτό να είμαι».
