Την αποκαλούσαν Blues Girl. Μεγάλο ψαχτήρι της μουσικής. Σπάνιο για γυναίκα να έχει δισκοθήκη και τόσες γνώσεις. Που την έχανες, που την έβρισκες στο Blow Up και στο Pop Eleven να ψάχνει δίσκους. Ήταν η πρώτη επαγγελματίας d.j. στην Ελλάδα. Η πρώτη που στα ανέμελα χρόνια αμειβόταν και μάλιστα πολύ καλά, ενώ πριν παίξει μουσική υπέγραφε συμβόλαιο.
Αγαπούσε τόσο τη δισκοθήκη της που δεν έπαιρνε μαζί τους δίσκους στα μαγαζιά για να μην φθαρούν. Έπαιζε με τους δίσκους που υπήρχαν εκεί. Άλλες εποχές που τα μαγαζιά ήταν καλά εξοπλισμένα με αξιόλογες δισκοθήκες που εμπλούτιζαν ακόμη και σε συνεργασία με τους d.j.
«Αναβάτες της ψυχής» τους είχε αποκαλέσει κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Στην περίπτωση της ταιριάζει απόλυτα. Το όνομά της Λένα Στάθη. Ένα όμορφο και δροσερό κορίτσι με πολύ δικό της στυλ. Τα ρούχα της, η μπαντάνα της, το χαμόγελό της ακόμη και ο τρόπος που με γρήγορες και σταθερές κινήσεις έβγαζε το δίσκο και τον άφηνε στο πικάπ , οι μουσικές επιλογές της μα πάνω απ’ όλα η ροκ κουλτούρα της έδιναν αυτό το κάτι που την έκανε περιζήτητη.
Έζησε έντονα τη δεκαετία του ’70 και του ’80 παίζοντας μουσική στους καλύτερους χώρους σε εποχές που η γυναίκα Ντισκ- Τζόκεϋ ήταν ταμπού. Η ζωή της τότε συνδέθηκε με ένα μέλος από τα θρυλικά Μπουρμπούλια. Την περίοδο αυτή, αλλά και μετά γνώρισε πολλούς από τους πρωταγωνιστές της ελληνικής ροκ σκηνής και φυσικά τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Κάποια στιγμή έχασε το χαμόγελό της αλλά η ψυχή της ήταν βαθιά και δυνατή και συνέχισε να παίζει…
Η Λένα Στάθη σήμερα στο φεστιβάλ βινυλίου Vinyl is Back, στο Μουσείο Αυτοκινήτου
-Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια και τα πρώτα μουσικά σου ερεθίσματα;
Γεννήθηκα στην Αθήνα και μέχρι τα 6μιση έζησα στην Πέτρου Ράλλη στη Νίκαια. Εκεί πήγα νηπιαγωγείο και ο μπαμπάς μου είχε ένα μαγαζί με γαλακτοκομικά προϊόντα. Στο σπίτι υπήρχε ραδιόφωνο και πικάπ μαζί και ως επί το πλείστον έπαιζε λαϊκά της εποχής, «ελαφρό» τραγούδι και Δημοτικά όπως το «Ω ρε Ιτιά Ιτιά μοσχοϊτιά μου’ χεις μαράνει την καρδιά...» (γέλια).
Ως μουσικό ερέθισμα θα έλεγα τα πανηγύρια, τα καλοκαίρια. Στο σπίτι της γιαγιάς Αμαλίας στα Βίλια έχω «φάει ξύλο» γιατί γύρω στα 11 ανήμερα του Σωτήρος πήγα και στήθηκα μπροστά στην ορχήστρα και άκουγα εκστασιασμένη γνήσια και αυθεντική μουσική… Σήμερα δυστυχώς την έχουν αλλοιώσει αν και ως ένα βαθμό σώθηκε χάρη στη Δόμνα Σαμίου και τον Λάμπρο Λιάβα. Προφητικός ο «Νιόνιος» που την έφερε στο Ροντέο. Μαζί και η Μαρίζα Κωχ.
-Πώς ήταν η εφηβεία σου σε σχέση με την μουσική;
Στα έντεκα μου χρόνια παραθέριζα στην Πετρούπολη στο σπίτι της θείας Όλγας. Εκείνη με πήγε πρώτη φορά σε ένα αναψυκτήριο και είδα από την πρώτη θέση συναυλία με τον Σπύρο Ζαγοραίο. Η σχέση μου με την μουσική όμως δεν περιοριζόταν στις συναυλίες. Απέναντι από το σπίτι μου υπήρχε ένα μαγαζί με Juke Box που το είχε ο αδελφός του Κώστα Μουντάκη, με τον οποίο είχαμε και συγγένεια εξ αγχιστείας, και πήγαινα, έριχνα ένα κέρμα κι έτρεχα σπίτι να το ακούσω. Εκεί αγάπησα τη φωνή της Γιώτας Λύδιας. Μεγαλώνοντας που μ’ έχανες που, μ’ έβρισκες Φ. Νέγρη και Τερψιθέα στον Πειραιά για μουσικά πρωινά που ήταν μόνο για κάτω των 18. Εκεί αρχίζει το μικρόβιο σιγά- σιγά να θέλω να ακούω περισσότερο ξένη μουσική.
Το αυτόγραφο του Βαγγέλη Παπαθανασίου στη Λένα Στάθη την εποχή που έπαιζε στους Forminx
-Υπήρξε κάποιο καθοριστικό γεγονός στα εφηβικά χρόνια σου που σημάδεψε τη ζωή σου ή τέλος πάντων ήταν σημαντικό για σένα τον καιρό που συνέβη;
Είμαι σ’ ένα μουσικό πρωινό στο VIPS ,Κεφαλληνίας & Πατησίων, γύρω στα 16. Έπαιζαν οι Charms. Εγώ μια ξανθιά κούκλα βλέπω και κατεβαίνει τις σκάλες ένας ψηλός με κοστούμι και ρωτάω την παρέα μου ποιος είναι αυτός. Στην παρέα μας ήταν κι ο αδερφός του Ντέμη Ρούσσου, ο Κώστας, και μου λένε: «είναι ο ντράμερ των Idols» (εν. το Νίκο Τσιλογιάννη, μέλος αργότερα του θρυλικού γκρουπ Μπουρμπούλια). Α! τρέχω, τον σκουντάω στην πλάτη και ζητάω αυτόγραφο ...δεν είχε μαζί του φωτογραφίες και μου γράφει πίσω από μία πρόσκληση: With love Nick Idol. Μετά την γνωριμία ακολούθησε ο αρραβώνας, ο γάμος κ.λπ.
1980. Η Λένα Τσιλογιάννη, όπως λεγόταν τότε σε δράση
-Τα καλά και κακά που κράτησες από τη ζωή με ένα ρόκερ και πόσο κράτησε αυτό;
Περίπου 8,5 χρόνια. Το σπίτι μας ήταν κοινόβιο κι όταν γκρίνιαζα η απάντηση που έπαιρνα ήταν : μη γίνεσαι αντικοινωνική! Η συμβίωση ήταν δύσκολη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα τον καιρό της χούντας 7 ασφαλίτες, χωρίς ένταλμα σύλληψης, να εισβάλουν μέσα ενώ εμείς λείπαμε και μέσα ήταν ο κιθαρίστας Παντελής Δεληγιαννίδης κι άλλοι τρεις φίλοι. Έκαναν επιθεώρηση στο χώρο, τους συλλάβανε και πήραν έναν πίνακα του Τσε Γκεβάρα που είχε ζωγραφίσει ο Τσιλό. Τελικά ο Παύλος Ζέρβας που είχε το Κύτταρο και το Ροντέο «καθάρισε»... Επιστρέφω αργότερα στο σπίτι και κάποια στιγμή χτυπάει η πόρτα. Ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο που ήξερε ό,τι το "σκατό'' σώθηκε, μαζί κι εμείς!
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος με εκλεκτή παρέα: Παύλος Ζέρβας (αριστερά) ο πρώτος ιδιοκτήτης του Rodeo Club και Κύτταρου, Αλεξάνδρα και Βασίλης Τσιτσάνης.
-Στο d.j.ing πότε και με ποιο τρόπο μπήκες;
Πιο μικρή είχα δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα, όμως όταν παντρεύτηκα και ο Νίκος δούλευε βράδυ έψαχνα κάτι χωρίς να είχα κατά νου το d.j.ing. Ψάχνοντας τα ''Νέα" βλέπω μια αγγελία που ζητούσε dj Αγγλίδα. Πάω μ’ έναν παιδικό μου φίλο τον Θέμη και συναντάμε δυο συνέταιρους. Αρχίζουν οι ερωτήσεις, αν έχω προϋπηρεσία κ.λ.π και είπα ένα ψεματάκι για τα Στείρα και μου λένε να σας ακούσουμε 3-4 μέρες κι αν όλα πάνε καλά θα συνεργαστούμε. Εγώ σίγουρη ότι τη δουλειά δεν την χάνω ρωτάω για την αμοιβή, μου απαντάνε 3.500 χιλ το μήνα και μένω… μιλάμε για αρχές δεκαετίας '70 !? Αποτέλεσμα: μένω δυο χειμώνες.
Με τον Νίκο Τσιλογιάννη το 1971
-Πώς ήταν το περιβάλλον στο ανδροκρατούμενο χώρο για μια γυναίκα; Πώς σε αντιμετώπισαν και ποια ήταν η συμπεριφορά των αντρών; Ένοιωσες κάποια στιγμή απειλή;
Εγώ μπήκα κατευθείαν στα βαθιά. Μιλάμε για μαγαζιά πρώτης κατηγορίας οπότε η συμπεριφορά ήταν ανάλογη και δεν ένοιωσα απειλή. Αντιθέτως, πολλοί θα ήθελαν να δουλέψουν στα μαγαζιά που έπαιζα. Τώρα θα μου πείτε γιατί σ’ αυτά τα κυριλέ κι όχι σε κάποιο ροκάδικο που είχα και φίλους… ε, ήταν θέμα τύχης έπαιξε ρόλο και το ξεκίνημα βελούδα, καναπέδες, φαγητό, επώνυμοι κι ανώνυμοι ...Δύσκολος πελάτης ήταν ο Γιώργος Πάντζας που ήθελε να κάνει τα θεατρικά του στην πίστα μόνος και ζήταγε μουσική από αμερικάνικες ταινίες. Πιστεύω δε με συμπάθησε ποτέ! Στη συνέχεια είχα διάφορες προτάσεις αλλά επέλεγα πάντα περισσότερο με βάση το συναίσθημα κι όχι το συμφέρον μου.
Απόκομμα εφημερίδας εποχής
-Τι μουσικές έπαιζες και σε τι χώρους; Χρησιμοποιούσες τη δισκοθήκη σου;
Συνήθιζα να παίζω rock, latin, disco, soul, pop, χορευτική κυρίως μουσική που άλλαζε από μαγαζί σε μαγαζί. Τότε η εγχώρια παραγωγή ήταν ελάχιστη και γινόταν εισαγωγή δίσκων μόνο από την Ευρώπη και την Αμερική. Ήταν επιτυχία να παίζεις ένα κομμάτι που θα ακουστεί 3-4 μήνες μετά, ...αν η εδώ εταιρία το βγάλει… Ένας ωραίος δίσκος, ο «Nice and Slow» του Jesse Green δε θυμάμαι να βγήκε ποτέ εδώ ...μπορεί να κάνω και λάθος. Είχα επιλέξει να παίζω σε κυριλέ χώρους … ήταν τα μαγαζιά στη δεκαετία του '70 που από το ένα που άνοιξε ο μοναδικός Μυκονιάτης Κώστας Ζουγανέλης, τις «9 Μούσες», ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να αναζητά καινούργια στέκια και το ένα να συναγωνίζεται το άλλο. Ήταν μαγαζιά με φαγητό, ακουστική μουσική μέχρι τις 11.30 και σιγά -σιγά το κέφι άναβε και εκεί έδειχνες την ικανότητά σου κατά πόσο μπορούσες να τους κρατήσεις στην πίστα. Αν έκανε «κοιλιά» το πρόγραμμα περνούσες στα slow κομμάτια. Ήταν ένα ρίσκο κάθε βράδυ το πώς θα κυλίσει η βραδιά. Τη δισκοθήκη μου δεν την χρησιμοποιούσα και πολύ γιατί δε μου άρεσαν οι γρατζουνιές ...υπάρχει βιασύνη την ώρα που παίζεις. Ενδεικτικά κάποια μαγαζιά στα οποία είχα παίξει ήταν τα J&G - Σινώπης, Ακρωτήρι - Ελληνικό, Figaro – Κολωνάκι, Stardust απέναντι από το Caravel, 9 plus 9 δίπλα στο Καλλιμάρμαρο όπου εκεί χόρεψε στους ρυθμούς μου ο David Bowie, το Elite club στην Καλαμάτα του Γιώργου Καραμπάτου - έχει ανοίξει μια σελίδα στο διαδίκτυο με τίτλο «Ήμουν κι Εγώ Εκεί» για τα χρόνια 1975-92 όπου γράφουν τις εντυπώσεις τους οι θαμώνες του κλαμπ και από τις δικές μου βραδιές - Κέρκυρα Number One – Κουκουβάγια, Point club - Καμένα Βούρλα κ.α.
Στον Όμιλο Αστέρα στα Καμμμένα Βούρλα, 1974
-Από πού αγόραζες δίσκους; Τους πρόσεχες; Τι απέγιναν οι δίσκοι σου;
Α! Να πω για το«Blow U» στη Βουκουρεστίου και μετά στο Κολωνάκι . Το είχε η Ρηνιώ Παπανικόλα, ένα όνομα θρύλος… Εκεί ήταν πωλητής ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Για ''Rock & Roll'' πήγαινα στο«Pop Eleven». Τι να πεις γι’ αυτό το μαγαζί; Καλή ποιοτική μουσική, ξένη και ελληνική, που το είχαν ο Τάσος και ο Γρηγόρης Φαληρέας. Αργότερα έκαναν παραγωγές. Ο Τάσος έγραφε σε περιοδικά και έτσι προώθησαν πολλά συγκροτήματα. Ερχόταν σαν αστραπή για παράδειγμα από φίλους που ζούσαν στο εξωτερικό ή από Billboard & Melody Maker η είδηση ότι κυκλοφόρησε το «Sticky Fingers» των R.Stones, ε, το ήθελες τρελά! Έχω φτάσει με φίλους στον Πειραιά σε πλοίο του 6ου Στόλου και εκεί μέσα υπήρχε δισκοθήκη… μιλάμε για πάθος! Δισκάδικο κανονικό όπου αγόραζες βινύλια. Όσο για τους δίσκους μου ούτε μια γρατζουνιά δεν ήθελα... Ξεκίνησα να πουλάω την επένδυση γύρω στο '75, στην αρχή για λόγους ανανέωσης και μετά για οικογενειακούς λόγους.
Γιάννης Αλεξίου – Λένα Στάθη στο φεστιβάλ βινυλίου Vinyl is Back, Μουσείο Αυτοκινήτου
-Πώς βίωσες την εξέλιξη της μουσικής και των μουσικών ρευμάτων της; Ποια συγκροτήματα και ποιοι μουσικοί σε επηρέασαν σαν άτομο και προτιμούσες να παίζεις περισσότερο στη δουλειά σου;
Από το '56 και μετά ξεκινάει ένας δισκογραφικός ιμπεριαλισμός που επηρέασε και εμένα. Ο βασικός κορμός ήταν τα Blues και μετά φύτρωσαν τα παρακλάδια… Δεν υπονοώ κάτι απλά μάθαμε την Αμερικανιά σ’ όλο της το μεγαλείο. Τα μηνύματα δε άλλοτε ήταν προς όφελος της νεολαίας άλλοτε όχι. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια με τη βοήθεια της τεχνολογίας ακούμε μουσική απ’ όλο τον κόσμο! Η μουσική είναι σαν ένα καλό βιβλίο… μπορείς να το διαβάσεις πολλές φορές! Οι εξαιρέσεις βέβαια είναι πολλές και υποκλίνομαι στους B.Dylan, Elvis, Beatles, R. Stones και τη jazz που μου κάνει παρεούλα τα βράδια. Γενικά ακούω ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά και την ψυχή μου! Τι προτιμούσα να παίζω; Modern Talking και Brother Louie αλλά και Steely Dan και Do it again και δεν άντεχα τη φωνή του Barry White… Στην Αθήνα έπαιζα εμπορική μουσική και έπρεπε να παρακολουθώ τί βγήκε και τί ακούγεται σε Παρίσι, Λονδίνο και Αμερική. Μιλάμε για χορευτικά κομμάτια και το θέμα δεν ήταν για παράδειγμα ότι έβγαλαν οι R. Stones άλμπουμ αλλά πρόκειται για μια βιομηχανία που παράγει Disco μουσική και γι’ αυτό κάθε επαγγελματίας ξεχώριζε ανάλογα με το τι έκανε από κει και πέρα, αν είχε δηλαδή άλλες μουσικές γνώσεις. Η λογική μου ήταν ότι δεν επιβάλω στον πελάτη κάτι που αρέσει σε μένα ...θα το κάνω όμως στην ώρα του και θα ακούσει λόγου χάρη την αυθεντική εκτέλεση του Peter Green «Black magic woman».
Στα decks με τον Νικόλα Λαβάκα
-Ποια μουσικά στυλ τρέλαιναν περισσότερο τον κόσμο και προτιμούσε να χορεύει; Με ποιο τρόπο γίνονταν οι παραγγελιές και πόσο σύμφωνη ήσουν εσύ να τις παίζεις;
Τα γνωστά των Boney Μ. , KC & the Sunshine Band, Earth Wind & Fire - «Let's groove», Steve Wonder, Kool & the Gang - το Fresh, ABBA, φυσικά του Patrick Hernandez το «Born to be Alive» (52 φορές χρυσός) κλπ. Η αλήθεια είναι πως είναι χιλιάδες αυτά που έχω παίξει. Ο κόσμος πάντα ζητούσε τραγούδια και αν τα είχα τα έπαιζα μετά χαράς. Αλλά στην ώρα τους για να μην χαλάσω το πρόγραμμα!
-Τι συνέβαινε με τα ελληνικά ποπ-ροκ τραγούδια; Έπαιζες; Άρεσαν στον κόσμο; Ποιοι ήταν μπροστά στις προτιμήσεις σου και στις προτιμήσεις του κοινού;
Το ‘88- ‘89 οι Disco της παραλιακής δίνουν το σύνθημα για τα ελληνικά τραγούδια που πλησίαζαν το «Λαϊκό» τραγούδι. Tότε έπαιζα στο «Kramer Lions Den» στην Κηφισιά! Υπέκυψα, γιατί η πίεση ήταν μεγάλη… Όσο για τα ποπ -ροκ κομμάτια υπήρχε μια προτίμηση για τους Sharp ties, Vangelis και Aphrodite's Child.
Στην ντισκοτέκ «Κουκουβάγια» το 1978
-Υπήρχαν άλλες γυναίκες στο χώρο ως d.j. και τι διαφορετικό είχες εσύ με αυτές;
Υπήρχαν αλλά πόσο παλιά δεν ξέρω. Όταν ξεκίνησα να παίζω, η Μάρσα που έπαιζε στην Πλάκα είχε σταματήσει όπως και η Φαίνη που ήταν στις 9 Μούσες. Η Φαίνη μάλιστα, η οποία συνέχισε στη CBS, ερχόταν και με άκουγε. Θυμάμαι κιόλας την ατάκα της: «Λένα, μας εκπροσωπείς επάξια!». Θυμάμαι ακόμα μία φορά βρισκόμουν με φίλους στην Κέρκυρα το '73 και βγήκαμε για ποτό, πήγαμε στο Club Kerkyra Golf και εκεί βλέπω να παίζει γυναίκα. Ρωτάω αν είναι Ελληνίδα και μου απαντάνε «όχι Ιταλίδα είναι» και λέω μέσα μου «Πω πω πόσο θα ήθελα να παίζω σ αυτό το μαγαζί…» Ε,3 χρόνια μετά ήμουν εκεί! Στην «Annabella» στο Ελληνικό έπαιζε μία Αγγλίδα από σχολή για dj's αλλά έφυγε και εκείνη. Στο Stardust επίσης πίσω από το Hilton έπαιξα δυο χειμώνες και έφυγα (ωραίες αναμνήσεις!) και τη θέση μου πήρε μία Αγγλίδα η οποία πριν ήταν θαμώνας! Εδώ και χρόνια φυσικά και οι γυναίκες παίζουν μεγάλο ρόλο! Υπάρχουν όμως δυο κατηγορίες. Η μία παίζει «play list» ενώ η άλλη αυτοσχεδιάζει. Η μία έχει μια συγκεκριμένη εμφάνιση ενώ η άλλη είναι «Old time classic». Τώρα τί το ξεχωριστό είχα στα 13 χρόνια που έχω παίξει, καλύτερα να ρωτήσεις και όλο και κάτι θα μάθεις!
Η Λένα Σταθη με πολύ ωραίο στυλ
- Πόσο κράτησε το μουσικό σου ταξίδι στα decks; Πώς και γιατί τελείωσε; Είχε αλλάξει κάτι από το ξεκίνημά σου στο χώρο της δουλειάς σου που δεν σου άρεσε;
Το μουσικό μου ταξίδι κράτησε 13 όμορφα χρόνια! Είπα να σταματήσω στα 11 χρόνια δουλειάς, γιατί έχασα τον αγαπημένο μου αδελφό που υπέφερε από σκλήρυνση κατά πλάκας κι έδωσε τέλος στη ζωή του και δεν ήμουν πια η Λένα με το πλατύ χαμόγελο… Πέρασα δύσκολα χρόνια. Είχα όμως κάποιες καλές προτάσεις κι ενώ στην αρχή έδειχνα τον επαγγελματισμό μου κάπου μετά τις 01.30 με 02.00 έπεφτε η απόδοσή μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μαγαζί να χάνει την πελατεία του. Αυτό μου συνέβη στην Κηφισιά το '88 - '89 και αργότερα στην Κέρκυρα που πήγα τον χειμώνα του '89 – ’90. Εκεί πήρα και το μεγαλύτερο ποσό 11 χιλ. τη βραδιά συν 80.000 χιλ. cash. Και τέλος τον Αύγουστο του '13 έπαιξα για μία μόνο βραδιά σε έναν εξωτερικό χώρο διαμορφωμένο σε Disco στην όμορφη Καλαμάτα!
Να επισημάνω ότι έχουν περάσει δεκαετίες κι αυτό το επάγγελμα είναι δυστυχώς για τους περισσότερους χωρίς ένσημα και έτσι παραμένουν ανασφάλιστοι. Δεν υπάρχει καν κάποιος σοβαρός σύλλογος (τουλάχιστον από όσο γνωρίζω)! Για πολλούς μπορεί να είναι απλά ένα χόμπι όμως πρόκειται για μία σοβαρή επαγγελματική ενασχόληση. Να προσθέσω βέβαια πως η τεχνολογία έχει βοηθήσει το επάγγελμα να αναβαθμιστεί!
-Τι έκανες στην συνέχεια και ποια είναι σήμερα η σχέση σου με την μουσική;
Κάποια στιγμή ασχολήθηκα και με διαφημίσεις. Ένα βράδυ το '76, θυμάμαι, έπαιζα πίσω από το Hilton. Τότε ο Τόλης Μαστρόκαλος (πρώην μέλος των Σπυριδούλα) δούλευε στη διαφημιστική εταιρεία «stefi» και μου έκανε πρόταση να διαφημίσουμε τα Ολλανδικά κοστούμια «Van Gils». Δίνουμε λοιπόν ραντεβού στις 06.00 το πρωί, απευθείας από τη δουλειά δηλαδή, και πήγαμε σε έναν μεγάλο χώρο κι αρχίζει το μακιγιάζ, τα ρούχα που θα φορέσουμε, οι ρόλοι κ.λ.π. Κάποια στιγμή βλέπω τον Πουλικάκο αγκαλιές φιλιά… Εκείνος ήταν και είναι στο χώρο αυτόν μέχρι τις μέρες μας ! Έκανα άλλη μια διαφήμιση με τα Levi's (νομίζω σκηνοθέτης ήταν ο Νίκος Παναγιωτόπουλος… μεγάλη μορφή) και μετά τέλος. Δεν συνέχισα γιατί ήταν πολύ κουραστικό για μένα επειδή δούλευα νύχτα!
Η Λένα Στάθη με τον Τόλη Μαστρόκαλο (Σπυριδούλα) και τον Τάκη Ανδρούτσο (Πελόμα Μποκιού) σε εγκαίνια έκθεσης, 2009
Σήμερα απολαμβάνω τη φύση, τη θάλασσα (είμαι χειμερινή κολυμβήτρια), ζω με λαχανικά και φρούτα! Έχω λίγους και καλούς φίλους, αλλά έχω γνωρίσει και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάποιους σημαντικούς ανθρώπους, όπως τον ζωγράφο Σάντι Νικολαρέα. Η σχέση μου με τη μουσική ήταν, είναι και θα είναι ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου...Ακούω για παράδειγμα Charles Asnavour «La Boheme» και το κάνω εικόνα… τι ύμνος Θεέ μου! Όπως και το ωραιότερο κιθαριστικό solo: Cream «crossroads» live του 1968!
Daryl Jones one day before Stones live in Athens 1998 : Με τον μπασίστα των R. Stones, Darryl Jones στο Κολωνάκι το προηγούμενο βράδυ της συναυλίας τους στο ΟΑΚΑ, 1998.
-Ποιους μουσικούς γνώρισες που σου έκαναν την καλύτερη εντύπωση;
Στην εφηβεία μου γνώρισα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Πήγαμε σπίτι του με τον Michel που ήταν γιος του Τώνη Μαρούδα και θυμάμαι πως μου έκανε εντύπωση το δωμάτιο δίπλα στο πιάνο επειδή ήταν γεμάτο με εικόνες Αγίων. Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος και ακόμα κι όταν έγινε διάσημος και με πήγε ο κιθαρίστας του, ο Αργύρης Κουλούρης, στο studio του στο Λονδίνο, μπορεί να μη με θυμήθηκε (όπως και ο Ντέμης Ρούσσος που ήταν βυθισμένος σε μια αιώρα ) αλλά μας καλοδέχθηκε, καθίσαμε κατάχαμα και πιάσαμε κουβεντούλα! Στη συνέχεια με ξενάγησε στο studio του. Τι χώρος; Τι έκπληξη; Σε κάθε όργανο που πήγαινε έπαιζε και κάτι ... αξέχαστη εμπειρία! Από ξένους δημιουργούς γνώρισα το '84 τον αγαπημένο John Scofield, τον μεγάλο κιθαρίστα της jazz και rock μουσικής με την παγκόσμια απήχηση, σε μια συναυλία στο Λυκαβηττό με το group του M.Davis. Εκεί γνώρισα και τον σημερινό μπασίστα των R. Stones τον Darryl Jones. Ήρεμα άτομα και φωτεινά μυαλά! Άλλη στιγμή, και ιδιαίτερα σημαντική για μένα, ήταν όταν ήρθε στο«9 plus 9» στα 70s ο David Bowie και η παρέα του: Μίνως Μάτσας, Τζελσομίνα, και ο μάνατζερ του. Γύρω στις 03.00 έπαιξα ακουστικά κομμάτια και μετά από λίγο έβαλα Marvin Gaye το «Got to give it up». Κοιτάω στην πίστα και βλέπω πόσο όμορφος είναι.. κοντό μαλλί με φράντζα, λευκό πουκάμισο και μπεζ κοστούμι, χορεύει και γελάει… χάρμα οφθαλμών! Η ώρα περνάει και ο μάνατζερ του με ρωτάει τι παίζω τώρα και του απαντάω «Al Stewart - Year of the cat'»... Μετά ξανά πάλι ρωτάει ο David «Ποιο είναι αυτό;» και του λέω J.J. Cale «Cocaine»! Με κράτησαν ως αργά αλλά άξιζε!
Σε δείπνο με το γκρουπ του Miles Davis μετά την συναυλία του στον Λυκαβηττό το 1985
-Τα χρόνια της ΕΡΤ. Τι έκανες εκεί; Τι εκπομπή είχες, ποιος ο τίτλος της και το περιεχόμενό της;
Το '84 έστειλα μια επιστολή με μια πρόταση. Περίμενα για καιρό… Το είπα σε έναν φίλο μου παραγωγό και μου λέει θα ρωτήσω και θα σου πω! Την επόμενη μέρα μου λέει: «Θα πας και θα βρεις αυτό το όνομα». Πάω λοιπόν με την πρότασή μου η οποία ήταν ένα αφιέρωμα σε «Beatles και R.Stones» που στη δεκαετία του'60 έφεραν τα πάνω κάτω… μία επανάσταση κόντρα στο κατεστημένο της εποχής κι όπως ξέρουμε η αντίδραση της νεολαίας είναι πάντα άμεση. Έχουμε λοιπόν μακριά μαλλιά, νέα μόδα και «υστερία». Πρόκειται για δύο group που δεν ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο καθώς το καθένα είχε τα δικά του μηνύματα να στείλει. Έτσι σιγά- σιγά θα αρχίσει η εξάπλωση της Βρετανικής ποπ - ροκ σκηνής! Ο τίτλος λοιπόν της πρότασής μου ήταν ο εξής: «Μουσικές Μορφές στη Μ. Βρετανία». Θα ακολουθήσουν πολλές εκπομπές. Μια από αυτές είναι η πρόταση του κ. Χριστοδουλίδη να παρουσιάσω την παραδοσιακή μουσικής της Ιρλανδίας. Στο άκουσμα της πρότασης αυτής «δαγκώθηκα» κι αυτό γιατί έπρεπε να απευθυνθώ στην Πρεσβεία της χώρας αυτής για δίσκους και πληροφορίες… Είχα επίσης και μία συνεργασία με τον αξέχαστο Παύλο Μάτεση. Έντυσα με μουσική ένα ραδιοφωνικό του έργο, τη «Βιοχημεία». Μετά ακολούθησε ο Δίαυλος 10, μία εκπομπή με ξένη μουσική και τίτλο «Ραδιοστροφές». Εκεί μίλησε ο αγαπημένος Κώστας Τουρνάς στον καλλιτεχνικό Διευθυντή Ζακ Μεναχέμ, τον παρακάλεσε να δω τη δισκοθήκη του και μου είπε «Μετά χαράς»! Μιλάμε για έκπληξη! Επιστροφή στην ΕΡΤ μετά και σε λίγους μήνες είχαμε εκλογές… Φεύγει το ΠΑΣΟΚ κι έρχεται ο Κ. Μητσοτάκης και «έξω όλοι»... Οι περισσότεροι βάλανε δικηγόρο με πρώτη αμοιβή τα 25.000 χιλ. αλλά εγώ δεν είχα να τα δώσω και πήρε τέλος όλη αυτή η ιστορία. Συνέχισα στο Δημόσιο σε άλλα πόστα...
Απόκομμα από τη θητεία της στην ΕΡΤ
-Ποιες συναυλίες είδες και σου έκανε μεγάλη εντύπωση;
Η αλήθεια είναι πως έχω δει πολλές! Θυμάμαι σε ένα ταξίδι στη Μαγιόρκα ένα βράδυ βγήκαμε να πάμε για χορό στην «Barbarella». Πρώτη φορά είδα τόσο μεγάλο μαγαζί… Η έκπληξη όμως ήταν το γκρουπ που εμφανίστηκε. Ήταν οι αγαπημένοι μου «Swinging Blue Jeans». Μου θύμισαν τα παιδικά μου χρόνια! Άλλη αξέχαστη συναυλία ήταν εκείνη του «Peter Gabriel» στο Λυκαβηττό μαζί με τον Youssou n' Dour! Μια άλλη είναι αυτή στο φημισμένο «Marquee club» στο Λονδίνο όπου άκουσα για πρώτη φορά τους Scorpions και μάλιστα στο ξεκίνημά τους! Πάμε όμως και στα «δικά μας»! Έχουν δημιουργηθεί τα «Μπουρμπούλια» με τους Ν. Τσιλογιάννη και Β.Ντάλλα από τον Δ. Σαββόπουλο και τα νέα μέλη είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος στο τραγούδι και ο Παντελής Δεληγιαννίδης στην κιθάρα και παίζουν σε έναν κινηματογράφο λίγο μετά την πλατεία Κολιάτσου. Θυμάμαι είχε αρκετό κόσμο εκείνη τη μέρα! Βγαίνει λοιπόν το συγκρότημα στη σκηνή εκτός από τον τραγουδιστή και περιμένουμε! Ξαφνικά εμφανίζεται ο Παύλος Σιδηρόπουλος με καστόρινα μπεζ σουέτ μποτάκια, κόκκινες κάλτσες, πορτοκαλοκόκκινη μπλούζα και από πάνω μία μαύρη μπέρτα! Φτάνει στο μικρόφωνο και μας λέει: ‘’ Ήρθαμε να σας μεταδώσουμε το μήνυμα του ροκ’’. Αυτός ήταν ο Παύλος… χαρισματικός, παραμυθάς, ακομπλεξάριστος, φιλικός… ένα ευφυέστατο άτομο!
Τα Μπουρμπούλια με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Δεύτερος από αριστερά ο Νίκος Τσιλογιάννης.
-Τι σου αρέσει και τι αποστρέφεσαι σήμερα;
Μου αρέσει το κολύμπι – είμαι και χειμερινή κολυμβήτρια - το περπάτημα και το τρέξιμο...Ασχολούμαι όμως με το διάβασμα, τώρα που κάθομαι, και την μουσική, όταν έχω τις καλές μου. Τι αποστρέφομαι; Τη βία σε κάθε της μορφή. Αποστρέφομαι και κάθε ενέργεια οποιουδήποτε ανθρώπου ο οποίος είτε ηθελημένα είτε από αμέλεια προκαλεί καταστροφή στη φύση και στο κοινωνικό σύνολο.
Lena's Rock και Blues Επαφές στην ΕΡΑ 2
Αγαπούσε τόσο τη δισκοθήκη της που δεν έπαιρνε μαζί τους δίσκους στα μαγαζιά για να μην φθαρούν. Έπαιζε με τους δίσκους που υπήρχαν εκεί. Άλλες εποχές που τα μαγαζιά ήταν καλά εξοπλισμένα με αξιόλογες δισκοθήκες που εμπλούτιζαν ακόμη και σε συνεργασία με τους d.j.
«Αναβάτες της ψυχής» τους είχε αποκαλέσει κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Στην περίπτωση της ταιριάζει απόλυτα. Το όνομά της Λένα Στάθη. Ένα όμορφο και δροσερό κορίτσι με πολύ δικό της στυλ. Τα ρούχα της, η μπαντάνα της, το χαμόγελό της ακόμη και ο τρόπος που με γρήγορες και σταθερές κινήσεις έβγαζε το δίσκο και τον άφηνε στο πικάπ , οι μουσικές επιλογές της μα πάνω απ’ όλα η ροκ κουλτούρα της έδιναν αυτό το κάτι που την έκανε περιζήτητη.
Έζησε έντονα τη δεκαετία του ’70 και του ’80 παίζοντας μουσική στους καλύτερους χώρους σε εποχές που η γυναίκα Ντισκ- Τζόκεϋ ήταν ταμπού. Η ζωή της τότε συνδέθηκε με ένα μέλος από τα θρυλικά Μπουρμπούλια. Την περίοδο αυτή, αλλά και μετά γνώρισε πολλούς από τους πρωταγωνιστές της ελληνικής ροκ σκηνής και φυσικά τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Κάποια στιγμή έχασε το χαμόγελό της αλλά η ψυχή της ήταν βαθιά και δυνατή και συνέχισε να παίζει…
Η Λένα Στάθη σήμερα στο φεστιβάλ βινυλίου Vinyl is Back, στο Μουσείο Αυτοκινήτου
-Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια και τα πρώτα μουσικά σου ερεθίσματα;
Γεννήθηκα στην Αθήνα και μέχρι τα 6μιση έζησα στην Πέτρου Ράλλη στη Νίκαια. Εκεί πήγα νηπιαγωγείο και ο μπαμπάς μου είχε ένα μαγαζί με γαλακτοκομικά προϊόντα. Στο σπίτι υπήρχε ραδιόφωνο και πικάπ μαζί και ως επί το πλείστον έπαιζε λαϊκά της εποχής, «ελαφρό» τραγούδι και Δημοτικά όπως το «Ω ρε Ιτιά Ιτιά μοσχοϊτιά μου’ χεις μαράνει την καρδιά...» (γέλια).
Ως μουσικό ερέθισμα θα έλεγα τα πανηγύρια, τα καλοκαίρια. Στο σπίτι της γιαγιάς Αμαλίας στα Βίλια έχω «φάει ξύλο» γιατί γύρω στα 11 ανήμερα του Σωτήρος πήγα και στήθηκα μπροστά στην ορχήστρα και άκουγα εκστασιασμένη γνήσια και αυθεντική μουσική… Σήμερα δυστυχώς την έχουν αλλοιώσει αν και ως ένα βαθμό σώθηκε χάρη στη Δόμνα Σαμίου και τον Λάμπρο Λιάβα. Προφητικός ο «Νιόνιος» που την έφερε στο Ροντέο. Μαζί και η Μαρίζα Κωχ.
-Πώς ήταν η εφηβεία σου σε σχέση με την μουσική;
Στα έντεκα μου χρόνια παραθέριζα στην Πετρούπολη στο σπίτι της θείας Όλγας. Εκείνη με πήγε πρώτη φορά σε ένα αναψυκτήριο και είδα από την πρώτη θέση συναυλία με τον Σπύρο Ζαγοραίο. Η σχέση μου με την μουσική όμως δεν περιοριζόταν στις συναυλίες. Απέναντι από το σπίτι μου υπήρχε ένα μαγαζί με Juke Box που το είχε ο αδελφός του Κώστα Μουντάκη, με τον οποίο είχαμε και συγγένεια εξ αγχιστείας, και πήγαινα, έριχνα ένα κέρμα κι έτρεχα σπίτι να το ακούσω. Εκεί αγάπησα τη φωνή της Γιώτας Λύδιας. Μεγαλώνοντας που μ’ έχανες που, μ’ έβρισκες Φ. Νέγρη και Τερψιθέα στον Πειραιά για μουσικά πρωινά που ήταν μόνο για κάτω των 18. Εκεί αρχίζει το μικρόβιο σιγά- σιγά να θέλω να ακούω περισσότερο ξένη μουσική.
Το αυτόγραφο του Βαγγέλη Παπαθανασίου στη Λένα Στάθη την εποχή που έπαιζε στους Forminx
-Υπήρξε κάποιο καθοριστικό γεγονός στα εφηβικά χρόνια σου που σημάδεψε τη ζωή σου ή τέλος πάντων ήταν σημαντικό για σένα τον καιρό που συνέβη;
Είμαι σ’ ένα μουσικό πρωινό στο VIPS ,Κεφαλληνίας & Πατησίων, γύρω στα 16. Έπαιζαν οι Charms. Εγώ μια ξανθιά κούκλα βλέπω και κατεβαίνει τις σκάλες ένας ψηλός με κοστούμι και ρωτάω την παρέα μου ποιος είναι αυτός. Στην παρέα μας ήταν κι ο αδερφός του Ντέμη Ρούσσου, ο Κώστας, και μου λένε: «είναι ο ντράμερ των Idols» (εν. το Νίκο Τσιλογιάννη, μέλος αργότερα του θρυλικού γκρουπ Μπουρμπούλια). Α! τρέχω, τον σκουντάω στην πλάτη και ζητάω αυτόγραφο ...δεν είχε μαζί του φωτογραφίες και μου γράφει πίσω από μία πρόσκληση: With love Nick Idol. Μετά την γνωριμία ακολούθησε ο αρραβώνας, ο γάμος κ.λπ.
1980. Η Λένα Τσιλογιάννη, όπως λεγόταν τότε σε δράση-Τα καλά και κακά που κράτησες από τη ζωή με ένα ρόκερ και πόσο κράτησε αυτό;
Περίπου 8,5 χρόνια. Το σπίτι μας ήταν κοινόβιο κι όταν γκρίνιαζα η απάντηση που έπαιρνα ήταν : μη γίνεσαι αντικοινωνική! Η συμβίωση ήταν δύσκολη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα τον καιρό της χούντας 7 ασφαλίτες, χωρίς ένταλμα σύλληψης, να εισβάλουν μέσα ενώ εμείς λείπαμε και μέσα ήταν ο κιθαρίστας Παντελής Δεληγιαννίδης κι άλλοι τρεις φίλοι. Έκαναν επιθεώρηση στο χώρο, τους συλλάβανε και πήραν έναν πίνακα του Τσε Γκεβάρα που είχε ζωγραφίσει ο Τσιλό. Τελικά ο Παύλος Ζέρβας που είχε το Κύτταρο και το Ροντέο «καθάρισε»... Επιστρέφω αργότερα στο σπίτι και κάποια στιγμή χτυπάει η πόρτα. Ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο που ήξερε ό,τι το "σκατό'' σώθηκε, μαζί κι εμείς!
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος με εκλεκτή παρέα: Παύλος Ζέρβας (αριστερά) ο πρώτος ιδιοκτήτης του Rodeo Club και Κύτταρου, Αλεξάνδρα και Βασίλης Τσιτσάνης.
-Στο d.j.ing πότε και με ποιο τρόπο μπήκες;
Πιο μικρή είχα δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα, όμως όταν παντρεύτηκα και ο Νίκος δούλευε βράδυ έψαχνα κάτι χωρίς να είχα κατά νου το d.j.ing. Ψάχνοντας τα ''Νέα" βλέπω μια αγγελία που ζητούσε dj Αγγλίδα. Πάω μ’ έναν παιδικό μου φίλο τον Θέμη και συναντάμε δυο συνέταιρους. Αρχίζουν οι ερωτήσεις, αν έχω προϋπηρεσία κ.λ.π και είπα ένα ψεματάκι για τα Στείρα και μου λένε να σας ακούσουμε 3-4 μέρες κι αν όλα πάνε καλά θα συνεργαστούμε. Εγώ σίγουρη ότι τη δουλειά δεν την χάνω ρωτάω για την αμοιβή, μου απαντάνε 3.500 χιλ το μήνα και μένω… μιλάμε για αρχές δεκαετίας '70 !? Αποτέλεσμα: μένω δυο χειμώνες.
Με τον Νίκο Τσιλογιάννη το 1971
-Πώς ήταν το περιβάλλον στο ανδροκρατούμενο χώρο για μια γυναίκα; Πώς σε αντιμετώπισαν και ποια ήταν η συμπεριφορά των αντρών; Ένοιωσες κάποια στιγμή απειλή;
Εγώ μπήκα κατευθείαν στα βαθιά. Μιλάμε για μαγαζιά πρώτης κατηγορίας οπότε η συμπεριφορά ήταν ανάλογη και δεν ένοιωσα απειλή. Αντιθέτως, πολλοί θα ήθελαν να δουλέψουν στα μαγαζιά που έπαιζα. Τώρα θα μου πείτε γιατί σ’ αυτά τα κυριλέ κι όχι σε κάποιο ροκάδικο που είχα και φίλους… ε, ήταν θέμα τύχης έπαιξε ρόλο και το ξεκίνημα βελούδα, καναπέδες, φαγητό, επώνυμοι κι ανώνυμοι ...Δύσκολος πελάτης ήταν ο Γιώργος Πάντζας που ήθελε να κάνει τα θεατρικά του στην πίστα μόνος και ζήταγε μουσική από αμερικάνικες ταινίες. Πιστεύω δε με συμπάθησε ποτέ! Στη συνέχεια είχα διάφορες προτάσεις αλλά επέλεγα πάντα περισσότερο με βάση το συναίσθημα κι όχι το συμφέρον μου.
Απόκομμα εφημερίδας εποχής
-Τι μουσικές έπαιζες και σε τι χώρους; Χρησιμοποιούσες τη δισκοθήκη σου;
Συνήθιζα να παίζω rock, latin, disco, soul, pop, χορευτική κυρίως μουσική που άλλαζε από μαγαζί σε μαγαζί. Τότε η εγχώρια παραγωγή ήταν ελάχιστη και γινόταν εισαγωγή δίσκων μόνο από την Ευρώπη και την Αμερική. Ήταν επιτυχία να παίζεις ένα κομμάτι που θα ακουστεί 3-4 μήνες μετά, ...αν η εδώ εταιρία το βγάλει… Ένας ωραίος δίσκος, ο «Nice and Slow» του Jesse Green δε θυμάμαι να βγήκε ποτέ εδώ ...μπορεί να κάνω και λάθος. Είχα επιλέξει να παίζω σε κυριλέ χώρους … ήταν τα μαγαζιά στη δεκαετία του '70 που από το ένα που άνοιξε ο μοναδικός Μυκονιάτης Κώστας Ζουγανέλης, τις «9 Μούσες», ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να αναζητά καινούργια στέκια και το ένα να συναγωνίζεται το άλλο. Ήταν μαγαζιά με φαγητό, ακουστική μουσική μέχρι τις 11.30 και σιγά -σιγά το κέφι άναβε και εκεί έδειχνες την ικανότητά σου κατά πόσο μπορούσες να τους κρατήσεις στην πίστα. Αν έκανε «κοιλιά» το πρόγραμμα περνούσες στα slow κομμάτια. Ήταν ένα ρίσκο κάθε βράδυ το πώς θα κυλίσει η βραδιά. Τη δισκοθήκη μου δεν την χρησιμοποιούσα και πολύ γιατί δε μου άρεσαν οι γρατζουνιές ...υπάρχει βιασύνη την ώρα που παίζεις. Ενδεικτικά κάποια μαγαζιά στα οποία είχα παίξει ήταν τα J&G - Σινώπης, Ακρωτήρι - Ελληνικό, Figaro – Κολωνάκι, Stardust απέναντι από το Caravel, 9 plus 9 δίπλα στο Καλλιμάρμαρο όπου εκεί χόρεψε στους ρυθμούς μου ο David Bowie, το Elite club στην Καλαμάτα του Γιώργου Καραμπάτου - έχει ανοίξει μια σελίδα στο διαδίκτυο με τίτλο «Ήμουν κι Εγώ Εκεί» για τα χρόνια 1975-92 όπου γράφουν τις εντυπώσεις τους οι θαμώνες του κλαμπ και από τις δικές μου βραδιές - Κέρκυρα Number One – Κουκουβάγια, Point club - Καμένα Βούρλα κ.α.
Στον Όμιλο Αστέρα στα Καμμμένα Βούρλα, 1974
-Από πού αγόραζες δίσκους; Τους πρόσεχες; Τι απέγιναν οι δίσκοι σου;
Α! Να πω για το«Blow U» στη Βουκουρεστίου και μετά στο Κολωνάκι . Το είχε η Ρηνιώ Παπανικόλα, ένα όνομα θρύλος… Εκεί ήταν πωλητής ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Για ''Rock & Roll'' πήγαινα στο«Pop Eleven». Τι να πεις γι’ αυτό το μαγαζί; Καλή ποιοτική μουσική, ξένη και ελληνική, που το είχαν ο Τάσος και ο Γρηγόρης Φαληρέας. Αργότερα έκαναν παραγωγές. Ο Τάσος έγραφε σε περιοδικά και έτσι προώθησαν πολλά συγκροτήματα. Ερχόταν σαν αστραπή για παράδειγμα από φίλους που ζούσαν στο εξωτερικό ή από Billboard & Melody Maker η είδηση ότι κυκλοφόρησε το «Sticky Fingers» των R.Stones, ε, το ήθελες τρελά! Έχω φτάσει με φίλους στον Πειραιά σε πλοίο του 6ου Στόλου και εκεί μέσα υπήρχε δισκοθήκη… μιλάμε για πάθος! Δισκάδικο κανονικό όπου αγόραζες βινύλια. Όσο για τους δίσκους μου ούτε μια γρατζουνιά δεν ήθελα... Ξεκίνησα να πουλάω την επένδυση γύρω στο '75, στην αρχή για λόγους ανανέωσης και μετά για οικογενειακούς λόγους.
Γιάννης Αλεξίου – Λένα Στάθη στο φεστιβάλ βινυλίου Vinyl is Back, Μουσείο Αυτοκινήτου
-Πώς βίωσες την εξέλιξη της μουσικής και των μουσικών ρευμάτων της; Ποια συγκροτήματα και ποιοι μουσικοί σε επηρέασαν σαν άτομο και προτιμούσες να παίζεις περισσότερο στη δουλειά σου;
Από το '56 και μετά ξεκινάει ένας δισκογραφικός ιμπεριαλισμός που επηρέασε και εμένα. Ο βασικός κορμός ήταν τα Blues και μετά φύτρωσαν τα παρακλάδια… Δεν υπονοώ κάτι απλά μάθαμε την Αμερικανιά σ’ όλο της το μεγαλείο. Τα μηνύματα δε άλλοτε ήταν προς όφελος της νεολαίας άλλοτε όχι. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια με τη βοήθεια της τεχνολογίας ακούμε μουσική απ’ όλο τον κόσμο! Η μουσική είναι σαν ένα καλό βιβλίο… μπορείς να το διαβάσεις πολλές φορές! Οι εξαιρέσεις βέβαια είναι πολλές και υποκλίνομαι στους B.Dylan, Elvis, Beatles, R. Stones και τη jazz που μου κάνει παρεούλα τα βράδια. Γενικά ακούω ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά και την ψυχή μου! Τι προτιμούσα να παίζω; Modern Talking και Brother Louie αλλά και Steely Dan και Do it again και δεν άντεχα τη φωνή του Barry White… Στην Αθήνα έπαιζα εμπορική μουσική και έπρεπε να παρακολουθώ τί βγήκε και τί ακούγεται σε Παρίσι, Λονδίνο και Αμερική. Μιλάμε για χορευτικά κομμάτια και το θέμα δεν ήταν για παράδειγμα ότι έβγαλαν οι R. Stones άλμπουμ αλλά πρόκειται για μια βιομηχανία που παράγει Disco μουσική και γι’ αυτό κάθε επαγγελματίας ξεχώριζε ανάλογα με το τι έκανε από κει και πέρα, αν είχε δηλαδή άλλες μουσικές γνώσεις. Η λογική μου ήταν ότι δεν επιβάλω στον πελάτη κάτι που αρέσει σε μένα ...θα το κάνω όμως στην ώρα του και θα ακούσει λόγου χάρη την αυθεντική εκτέλεση του Peter Green «Black magic woman».
Στα decks με τον Νικόλα Λαβάκα
-Ποια μουσικά στυλ τρέλαιναν περισσότερο τον κόσμο και προτιμούσε να χορεύει; Με ποιο τρόπο γίνονταν οι παραγγελιές και πόσο σύμφωνη ήσουν εσύ να τις παίζεις;
Τα γνωστά των Boney Μ. , KC & the Sunshine Band, Earth Wind & Fire - «Let's groove», Steve Wonder, Kool & the Gang - το Fresh, ABBA, φυσικά του Patrick Hernandez το «Born to be Alive» (52 φορές χρυσός) κλπ. Η αλήθεια είναι πως είναι χιλιάδες αυτά που έχω παίξει. Ο κόσμος πάντα ζητούσε τραγούδια και αν τα είχα τα έπαιζα μετά χαράς. Αλλά στην ώρα τους για να μην χαλάσω το πρόγραμμα!
-Τι συνέβαινε με τα ελληνικά ποπ-ροκ τραγούδια; Έπαιζες; Άρεσαν στον κόσμο; Ποιοι ήταν μπροστά στις προτιμήσεις σου και στις προτιμήσεις του κοινού;
Το ‘88- ‘89 οι Disco της παραλιακής δίνουν το σύνθημα για τα ελληνικά τραγούδια που πλησίαζαν το «Λαϊκό» τραγούδι. Tότε έπαιζα στο «Kramer Lions Den» στην Κηφισιά! Υπέκυψα, γιατί η πίεση ήταν μεγάλη… Όσο για τα ποπ -ροκ κομμάτια υπήρχε μια προτίμηση για τους Sharp ties, Vangelis και Aphrodite's Child.
Στην ντισκοτέκ «Κουκουβάγια» το 1978
-Υπήρχαν άλλες γυναίκες στο χώρο ως d.j. και τι διαφορετικό είχες εσύ με αυτές;
Υπήρχαν αλλά πόσο παλιά δεν ξέρω. Όταν ξεκίνησα να παίζω, η Μάρσα που έπαιζε στην Πλάκα είχε σταματήσει όπως και η Φαίνη που ήταν στις 9 Μούσες. Η Φαίνη μάλιστα, η οποία συνέχισε στη CBS, ερχόταν και με άκουγε. Θυμάμαι κιόλας την ατάκα της: «Λένα, μας εκπροσωπείς επάξια!». Θυμάμαι ακόμα μία φορά βρισκόμουν με φίλους στην Κέρκυρα το '73 και βγήκαμε για ποτό, πήγαμε στο Club Kerkyra Golf και εκεί βλέπω να παίζει γυναίκα. Ρωτάω αν είναι Ελληνίδα και μου απαντάνε «όχι Ιταλίδα είναι» και λέω μέσα μου «Πω πω πόσο θα ήθελα να παίζω σ αυτό το μαγαζί…» Ε,3 χρόνια μετά ήμουν εκεί! Στην «Annabella» στο Ελληνικό έπαιζε μία Αγγλίδα από σχολή για dj's αλλά έφυγε και εκείνη. Στο Stardust επίσης πίσω από το Hilton έπαιξα δυο χειμώνες και έφυγα (ωραίες αναμνήσεις!) και τη θέση μου πήρε μία Αγγλίδα η οποία πριν ήταν θαμώνας! Εδώ και χρόνια φυσικά και οι γυναίκες παίζουν μεγάλο ρόλο! Υπάρχουν όμως δυο κατηγορίες. Η μία παίζει «play list» ενώ η άλλη αυτοσχεδιάζει. Η μία έχει μια συγκεκριμένη εμφάνιση ενώ η άλλη είναι «Old time classic». Τώρα τί το ξεχωριστό είχα στα 13 χρόνια που έχω παίξει, καλύτερα να ρωτήσεις και όλο και κάτι θα μάθεις!
Η Λένα Σταθη με πολύ ωραίο στυλ
- Πόσο κράτησε το μουσικό σου ταξίδι στα decks; Πώς και γιατί τελείωσε; Είχε αλλάξει κάτι από το ξεκίνημά σου στο χώρο της δουλειάς σου που δεν σου άρεσε;
Το μουσικό μου ταξίδι κράτησε 13 όμορφα χρόνια! Είπα να σταματήσω στα 11 χρόνια δουλειάς, γιατί έχασα τον αγαπημένο μου αδελφό που υπέφερε από σκλήρυνση κατά πλάκας κι έδωσε τέλος στη ζωή του και δεν ήμουν πια η Λένα με το πλατύ χαμόγελο… Πέρασα δύσκολα χρόνια. Είχα όμως κάποιες καλές προτάσεις κι ενώ στην αρχή έδειχνα τον επαγγελματισμό μου κάπου μετά τις 01.30 με 02.00 έπεφτε η απόδοσή μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μαγαζί να χάνει την πελατεία του. Αυτό μου συνέβη στην Κηφισιά το '88 - '89 και αργότερα στην Κέρκυρα που πήγα τον χειμώνα του '89 – ’90. Εκεί πήρα και το μεγαλύτερο ποσό 11 χιλ. τη βραδιά συν 80.000 χιλ. cash. Και τέλος τον Αύγουστο του '13 έπαιξα για μία μόνο βραδιά σε έναν εξωτερικό χώρο διαμορφωμένο σε Disco στην όμορφη Καλαμάτα!
Να επισημάνω ότι έχουν περάσει δεκαετίες κι αυτό το επάγγελμα είναι δυστυχώς για τους περισσότερους χωρίς ένσημα και έτσι παραμένουν ανασφάλιστοι. Δεν υπάρχει καν κάποιος σοβαρός σύλλογος (τουλάχιστον από όσο γνωρίζω)! Για πολλούς μπορεί να είναι απλά ένα χόμπι όμως πρόκειται για μία σοβαρή επαγγελματική ενασχόληση. Να προσθέσω βέβαια πως η τεχνολογία έχει βοηθήσει το επάγγελμα να αναβαθμιστεί!
-Τι έκανες στην συνέχεια και ποια είναι σήμερα η σχέση σου με την μουσική;
Κάποια στιγμή ασχολήθηκα και με διαφημίσεις. Ένα βράδυ το '76, θυμάμαι, έπαιζα πίσω από το Hilton. Τότε ο Τόλης Μαστρόκαλος (πρώην μέλος των Σπυριδούλα) δούλευε στη διαφημιστική εταιρεία «stefi» και μου έκανε πρόταση να διαφημίσουμε τα Ολλανδικά κοστούμια «Van Gils». Δίνουμε λοιπόν ραντεβού στις 06.00 το πρωί, απευθείας από τη δουλειά δηλαδή, και πήγαμε σε έναν μεγάλο χώρο κι αρχίζει το μακιγιάζ, τα ρούχα που θα φορέσουμε, οι ρόλοι κ.λ.π. Κάποια στιγμή βλέπω τον Πουλικάκο αγκαλιές φιλιά… Εκείνος ήταν και είναι στο χώρο αυτόν μέχρι τις μέρες μας ! Έκανα άλλη μια διαφήμιση με τα Levi's (νομίζω σκηνοθέτης ήταν ο Νίκος Παναγιωτόπουλος… μεγάλη μορφή) και μετά τέλος. Δεν συνέχισα γιατί ήταν πολύ κουραστικό για μένα επειδή δούλευα νύχτα!
Η Λένα Στάθη με τον Τόλη Μαστρόκαλο (Σπυριδούλα) και τον Τάκη Ανδρούτσο (Πελόμα Μποκιού) σε εγκαίνια έκθεσης, 2009
Σήμερα απολαμβάνω τη φύση, τη θάλασσα (είμαι χειμερινή κολυμβήτρια), ζω με λαχανικά και φρούτα! Έχω λίγους και καλούς φίλους, αλλά έχω γνωρίσει και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάποιους σημαντικούς ανθρώπους, όπως τον ζωγράφο Σάντι Νικολαρέα. Η σχέση μου με τη μουσική ήταν, είναι και θα είναι ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου...Ακούω για παράδειγμα Charles Asnavour «La Boheme» και το κάνω εικόνα… τι ύμνος Θεέ μου! Όπως και το ωραιότερο κιθαριστικό solo: Cream «crossroads» live του 1968!
Daryl Jones one day before Stones live in Athens 1998 : Με τον μπασίστα των R. Stones, Darryl Jones στο Κολωνάκι το προηγούμενο βράδυ της συναυλίας τους στο ΟΑΚΑ, 1998.
-Ποιους μουσικούς γνώρισες που σου έκαναν την καλύτερη εντύπωση;
Στην εφηβεία μου γνώρισα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Πήγαμε σπίτι του με τον Michel που ήταν γιος του Τώνη Μαρούδα και θυμάμαι πως μου έκανε εντύπωση το δωμάτιο δίπλα στο πιάνο επειδή ήταν γεμάτο με εικόνες Αγίων. Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος και ακόμα κι όταν έγινε διάσημος και με πήγε ο κιθαρίστας του, ο Αργύρης Κουλούρης, στο studio του στο Λονδίνο, μπορεί να μη με θυμήθηκε (όπως και ο Ντέμης Ρούσσος που ήταν βυθισμένος σε μια αιώρα ) αλλά μας καλοδέχθηκε, καθίσαμε κατάχαμα και πιάσαμε κουβεντούλα! Στη συνέχεια με ξενάγησε στο studio του. Τι χώρος; Τι έκπληξη; Σε κάθε όργανο που πήγαινε έπαιζε και κάτι ... αξέχαστη εμπειρία! Από ξένους δημιουργούς γνώρισα το '84 τον αγαπημένο John Scofield, τον μεγάλο κιθαρίστα της jazz και rock μουσικής με την παγκόσμια απήχηση, σε μια συναυλία στο Λυκαβηττό με το group του M.Davis. Εκεί γνώρισα και τον σημερινό μπασίστα των R. Stones τον Darryl Jones. Ήρεμα άτομα και φωτεινά μυαλά! Άλλη στιγμή, και ιδιαίτερα σημαντική για μένα, ήταν όταν ήρθε στο«9 plus 9» στα 70s ο David Bowie και η παρέα του: Μίνως Μάτσας, Τζελσομίνα, και ο μάνατζερ του. Γύρω στις 03.00 έπαιξα ακουστικά κομμάτια και μετά από λίγο έβαλα Marvin Gaye το «Got to give it up». Κοιτάω στην πίστα και βλέπω πόσο όμορφος είναι.. κοντό μαλλί με φράντζα, λευκό πουκάμισο και μπεζ κοστούμι, χορεύει και γελάει… χάρμα οφθαλμών! Η ώρα περνάει και ο μάνατζερ του με ρωτάει τι παίζω τώρα και του απαντάω «Al Stewart - Year of the cat'»... Μετά ξανά πάλι ρωτάει ο David «Ποιο είναι αυτό;» και του λέω J.J. Cale «Cocaine»! Με κράτησαν ως αργά αλλά άξιζε!
Σε δείπνο με το γκρουπ του Miles Davis μετά την συναυλία του στον Λυκαβηττό το 1985
-Τα χρόνια της ΕΡΤ. Τι έκανες εκεί; Τι εκπομπή είχες, ποιος ο τίτλος της και το περιεχόμενό της;
Το '84 έστειλα μια επιστολή με μια πρόταση. Περίμενα για καιρό… Το είπα σε έναν φίλο μου παραγωγό και μου λέει θα ρωτήσω και θα σου πω! Την επόμενη μέρα μου λέει: «Θα πας και θα βρεις αυτό το όνομα». Πάω λοιπόν με την πρότασή μου η οποία ήταν ένα αφιέρωμα σε «Beatles και R.Stones» που στη δεκαετία του'60 έφεραν τα πάνω κάτω… μία επανάσταση κόντρα στο κατεστημένο της εποχής κι όπως ξέρουμε η αντίδραση της νεολαίας είναι πάντα άμεση. Έχουμε λοιπόν μακριά μαλλιά, νέα μόδα και «υστερία». Πρόκειται για δύο group που δεν ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο καθώς το καθένα είχε τα δικά του μηνύματα να στείλει. Έτσι σιγά- σιγά θα αρχίσει η εξάπλωση της Βρετανικής ποπ - ροκ σκηνής! Ο τίτλος λοιπόν της πρότασής μου ήταν ο εξής: «Μουσικές Μορφές στη Μ. Βρετανία». Θα ακολουθήσουν πολλές εκπομπές. Μια από αυτές είναι η πρόταση του κ. Χριστοδουλίδη να παρουσιάσω την παραδοσιακή μουσικής της Ιρλανδίας. Στο άκουσμα της πρότασης αυτής «δαγκώθηκα» κι αυτό γιατί έπρεπε να απευθυνθώ στην Πρεσβεία της χώρας αυτής για δίσκους και πληροφορίες… Είχα επίσης και μία συνεργασία με τον αξέχαστο Παύλο Μάτεση. Έντυσα με μουσική ένα ραδιοφωνικό του έργο, τη «Βιοχημεία». Μετά ακολούθησε ο Δίαυλος 10, μία εκπομπή με ξένη μουσική και τίτλο «Ραδιοστροφές». Εκεί μίλησε ο αγαπημένος Κώστας Τουρνάς στον καλλιτεχνικό Διευθυντή Ζακ Μεναχέμ, τον παρακάλεσε να δω τη δισκοθήκη του και μου είπε «Μετά χαράς»! Μιλάμε για έκπληξη! Επιστροφή στην ΕΡΤ μετά και σε λίγους μήνες είχαμε εκλογές… Φεύγει το ΠΑΣΟΚ κι έρχεται ο Κ. Μητσοτάκης και «έξω όλοι»... Οι περισσότεροι βάλανε δικηγόρο με πρώτη αμοιβή τα 25.000 χιλ. αλλά εγώ δεν είχα να τα δώσω και πήρε τέλος όλη αυτή η ιστορία. Συνέχισα στο Δημόσιο σε άλλα πόστα...
Απόκομμα από τη θητεία της στην ΕΡΤ
-Ποιες συναυλίες είδες και σου έκανε μεγάλη εντύπωση;
Η αλήθεια είναι πως έχω δει πολλές! Θυμάμαι σε ένα ταξίδι στη Μαγιόρκα ένα βράδυ βγήκαμε να πάμε για χορό στην «Barbarella». Πρώτη φορά είδα τόσο μεγάλο μαγαζί… Η έκπληξη όμως ήταν το γκρουπ που εμφανίστηκε. Ήταν οι αγαπημένοι μου «Swinging Blue Jeans». Μου θύμισαν τα παιδικά μου χρόνια! Άλλη αξέχαστη συναυλία ήταν εκείνη του «Peter Gabriel» στο Λυκαβηττό μαζί με τον Youssou n' Dour! Μια άλλη είναι αυτή στο φημισμένο «Marquee club» στο Λονδίνο όπου άκουσα για πρώτη φορά τους Scorpions και μάλιστα στο ξεκίνημά τους! Πάμε όμως και στα «δικά μας»! Έχουν δημιουργηθεί τα «Μπουρμπούλια» με τους Ν. Τσιλογιάννη και Β.Ντάλλα από τον Δ. Σαββόπουλο και τα νέα μέλη είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος στο τραγούδι και ο Παντελής Δεληγιαννίδης στην κιθάρα και παίζουν σε έναν κινηματογράφο λίγο μετά την πλατεία Κολιάτσου. Θυμάμαι είχε αρκετό κόσμο εκείνη τη μέρα! Βγαίνει λοιπόν το συγκρότημα στη σκηνή εκτός από τον τραγουδιστή και περιμένουμε! Ξαφνικά εμφανίζεται ο Παύλος Σιδηρόπουλος με καστόρινα μπεζ σουέτ μποτάκια, κόκκινες κάλτσες, πορτοκαλοκόκκινη μπλούζα και από πάνω μία μαύρη μπέρτα! Φτάνει στο μικρόφωνο και μας λέει: ‘’ Ήρθαμε να σας μεταδώσουμε το μήνυμα του ροκ’’. Αυτός ήταν ο Παύλος… χαρισματικός, παραμυθάς, ακομπλεξάριστος, φιλικός… ένα ευφυέστατο άτομο!
Τα Μπουρμπούλια με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Δεύτερος από αριστερά ο Νίκος Τσιλογιάννης.
-Τι σου αρέσει και τι αποστρέφεσαι σήμερα;
Μου αρέσει το κολύμπι – είμαι και χειμερινή κολυμβήτρια - το περπάτημα και το τρέξιμο...Ασχολούμαι όμως με το διάβασμα, τώρα που κάθομαι, και την μουσική, όταν έχω τις καλές μου. Τι αποστρέφομαι; Τη βία σε κάθε της μορφή. Αποστρέφομαι και κάθε ενέργεια οποιουδήποτε ανθρώπου ο οποίος είτε ηθελημένα είτε από αμέλεια προκαλεί καταστροφή στη φύση και στο κοινωνικό σύνολο.
Lena's Rock και Blues Επαφές στην ΕΡΑ 2
