δεξιοτέχνες του μπουζουκιού, με ανεπανάληπτη πορεία στο χώρο και με συνεργασίες με όλους τους μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι ο άνθρωπος που μαζί με το Λάκη Καρνέζη έχουν ένα τεράστιο μέρος της δισκογραφίας της χρυσής εποχής του τραγουδιού μας . Η χαρακτηριστική πενιά του και τα μαγευτικά ταξίμια του αποτέλεσαν και αποτελούν πηγή έμπνευσης και μελέτης για πολλούς μπουζουξήδες.
Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη μουσική;
Ξεκίνησα στα 12 και χωρίς να έχω ιδιαίτερη προετοιμασία μπήκα αμέσως στο παιχνίδι. Είχα ένα θείο που έπαιζε μπουζούκι και όταν έλειπε από το σπίτι το έπαιρνα κρυφά και έπαιζα.
Υπήρχε δηλαδή το άκουσμα στην οικογένεια.
Και το άκουσμα και το ερέθισμα. Αλλά το κυριότερο ήταν ότι υπήρχε το όργανο γιατί αλλιώς θα ήτανε πολύ δύσκολη η ενασχόλησή μου. Βέβαια ο θείος μου ήτανε αριστερός αλλά είχα την τύχη να παίζει με δεξί μπουζούκι. Έτσι με δάσκαλο το αυτί μου άρχισα να ανακαλύπτω το όργανο.
Με το Λάκη Καρνέζη πότε βρεθήκατε;
Με το Λάκη ήμασταν γείτονες και γύρω στα 13 βρεθήκαμε και αρχίσαμε να παίζουμε μαζί. Ο Λάκης δούλευε σε ένα κουρείο τότε και κάποιοι φίλοι του μας πρότειναν σε ένα μικρό μαγαζί στην Κοκκινιά που λεγότανε «στου Σπάθα». Αυτή ήτανε και η πρώτη μας δουλειά αν και εμείς ακόμα δεν νοιώθαμε έτοιμοι. Από εκεί μας άκουσαν, αρέσαμε και έτσι παίξαμε και σε άλλα μαγαζιά. Βέβαια έτσι όπως εξελισσότανε η δουλειά, μας έδινε την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε μόνο από αυτό. Έτσι εγώ έπιασα δουλειά σε ένα μπακάλικο και ο Λάκης συνέχισε στο κουρείο.
Η πρώτη σας δουλειά σαν επαγγελματίας;
Ήτανε το 1955 με την Καίτη Γκρέυ και τον Στέλιο Καζαντζίδη σε ένα μαγαζί στη Κοκκινιά που λεγότανε «στου Γάλλου». Ο Καζαντζίδης μόλις είχε απολυθεί από φαντάρος και είχε αρχίσει να μπαίνει στη δισκογραφία και η Γκρέυ ήταν ήδη μεγάλο όνομα. Αυτή η δουλειά ήτανε και το βάπτισμα πυρός για μένα.
Συναντήσατε δυσκολίες στα πρώτα σας βήματα;
Δεν μπορώ να πω ότι συνάντησα δυσκολίες γιατί κατόρθωνα να είμαι πάντα προετοιμασμένος στη δουλειά. Να ξέρω το ρεπερτόριο, να είμαι σίγουρος για αυτό που παίζω και να είμαι το καλό παιδί.
Την ίδια χρονιά. Ένα βράδυ στο μαγαζί που παίζαμε με τη Γκρέυ, ο βασικός μπουζουξής, ο Χρήστος ο Δημόπουλος αρρώστησε και έτσι έπρεπε να πάρω τη θέση του. Εγώ τότε έπαιζα χωρίς μικρόφωνο. Η Γκρέυ με άκουσε της άρεσα πολύ και την άλλη μέρα με πήγε στο Χρυσίνη. Τότε ηχογραφήσαμε τα 2 πρώτα τραγούδια, τα οποία δυστυχώς δε θυμάμαι ποια είναι. Έτσι λοιπόν μπήκα στη Columbia παίζοντας με τους καλούς της εποχής εκείνης, το Χιώτη, τον Τατασόπουλο, το Σπόρο, τον Καραμπεσίνη, το Μακρυδάκη, τον Αθανασίου. Αυτοί βέβαια αργότερα φύγανε για Αμερική και έμεινα εγώ με το Λάκη.
Ποιες ήτανε οι δυσκολίες της ηχογράφησης τότε και ποιος ήτανε ο πιο απαιτητικός συνθέτης;
Τότε γράφαμε όλοι μαζί. Και ο τραγουδιστής. Εμείς με το Λάκη συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στα σπίτια των συνθετών και να μαθαίνουμε τα κομμάτια για να είμαστε πλήρως προετοιμασμένοι για την ηχογράφηση. Συνθέτες όπως ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας και μερικοί άλλοι τα θέλανε όλα στην εντέλεια μέχρι και την τελευταία νότα. Υπήρχανε όμως και άλλοι που δεν είχανε εισαγωγές και ανταποκρίσεις και εμείς βάζαμε δικές μας. Όπως τότε με τα Ινδικά που μας τα φέρνανε και εμείς κάναμε τη «μετάφραση».
Αποτελέσατε με το Λάκη Καρνέζη ένα από τα πιο πετυχημένα δίδυμα. Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας;
Νομίζω τέτοιο δίδυμο δεν πρόκειται να ξαναβγεί. Με το Λάκη ήμασταν φιλαράκια και από την πρώτη στιγμή είχαμε μοιράσει τους ρόλους μας. Εγώ έπαιζα τα πρίμα και ο Λάκης τα σιγόντα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο Λάκης δεν ήτανε καλός επειδή έπαιζε σιγόντα. Ήτανε σολίστας. Ήμασταν ίσοι και αν θες πολλές φορές ένοιωθα ότι ο Λάκης ήτανε καλύτερος και προσπαθούσα να είμαι κι εγώ καλός. Αυτός ο υγιής «συναγωνισμός» μας κρατούσε σε ένα καλό παιχτικό επίπεδο.
Ξεκινήσατε με τρίχορδο και παραμένετε πιστός σ’ αυτό μέχρι σήμερα. Το τετράχορδο που είχε γίνει μόδα στις μέρες σας δεν σας συγκίνησε;
Την αρχή την έκανε ο Μανώλης ο Χιώτης με το τετράχορδο και ήτανε και πολύ καλό αυτό που έκανε. Εμείς όμως με το Λάκη που παίζαμε κλασικούς συνθέτες όπως ο Τσιτσάνης, νοιώσαμε ότι τα τραγούδια όπως τα θέλανε αυτοί, μόνο με το τρίχορδο θα μπορούσαμε να τα παίξουμε. Παίξαμε όμως και το Χιώτη με τρίχορδα και μάλιστα πολύ πετυχημένα πιστεύω. Είναι λάθος που κάποιοι έχουν εμπάθεια στο τετράχορδο. Εμένα απλώς μου άρεσε το τρίχορδο και έμεινα εκεί.
Είστε από τους μπουζουξήδες που κάνουν τα καλύτερα ταξίμια. Διδάσκεται και τι είναι τελικά το ταξίμι;
Δεν διδάσκεται το ταξίμι. Ο γιος μου ο Δημήτρης, που είναι πολύ καλός παίχτης, όταν παίζαμε μαζί με ρώταγε «πώς σκέφτεσαι και κάνεις τέτοια ταξίμια». Αυτό είναι θέμα ψυχής, είναι πηγαίο και διαφορετικό κάθε φορά και δεν είναι σφραγίδα.
Σαν συνθέτης δε γράψατε πολλά τραγούδια. Γιατί;
Εγώ είχα πολύ δουλειά και μου ήτανε δύσκολο να κάτσω να κάνω τραγούδια. Δεν είχα χρόνο. Επίσης ο ρόλος που είχα στη Columbia ήτανε ειδικός. Έπρεπε να παίξω για όλους. Όταν έφτιαξα κάποια τραγούδια πήγανε στην εταιρεία και είπανε ότι αν παίζει τα δικά του στα δικά μας δεν θα παίζει καλά. Αυτό ήτανε κακοήθεια βέβαια γιατί εμένα δουλειά μου ήτανε το μπουζούκι και η καλή εκτέλεση. Κάποια τραγούδια που έβγαλα είδα ότι δεν υποστηρίχθηκαν και ήτανε σαν να μου άνοιγαν τη πόρτα να φύγω.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του καλού παίχτη κατά τη γνώμη σας;
Το καλό παίξιμο είναι θέμα επιλογής. Όταν π.χ ακούς ένα τραγούδι του Μάρκου ή του Τσιτσάνη πρέπει να βγάλεις το χρώμα που έχουνε αυτοί και τον τρόπο που παίζουνε και ταυτόχρονα να βάλεις και τον εαυτό σου. Δεν είναι εξυπνάδα να το αλλοιώσεις. Δεν είναι εξυπνάδα να προσπαθείς να «μπεις στη μύτη» του τραγουδιστή. Επίσης δεν πρέπει να μιμούνται. Να μελετάνε τους πάντες και να βάζουνε τον εαυτό τους. Ένα καλό που είχαμε εγώ και ο Λάκης είναι ότι μπήκαμε από μικροί στη δισκογραφία και δεν προλάβαμε να αντιγράψουμε άλλους. Δε χρειάζεται να είναι φωτοτυπίες.
Σήμερα γράφονται καλά λαϊκά τραγούδια;
Όχι. Αυτοί που έγραφαν λαϊκά τραγούδια έχουν πεθάνει αλλά και κάποιοι άλλοι όπως ο Νικολόπουλος που έχει γράψει μεγάλα τραγούδια βλέπεις ότι σήμερα δυστυχώς δεν έχουν χώρο. Ο Κορακάκης, για παράδειγμα, έχει τα κότσια να γράψει τραγούδια αλλά σκοντάφτει στο ότι δεν θέλουν τα μπουζούκια. Στις μεγάλες πίστες τα μπουζούκια είναι πια διακοσμητικά. Όλοι αυτοί οι καινούριοι συνθέτες γράφουνε τραγούδια με 2-3 νότες μπουζούκι μέσα γιατί δεν έχουν τη δύναμη να γράψουν για μπουζούκι. Η διασκέδαση έχει γίνει ένα ατέλειωτο τσιφτετέλι. Όλα τα τραγούδια έτσι είναι. Ακούς μια εισαγωγή και ξεγελιέσαι και μετά το γυρνάει σε τσιφτετέλι.
Γνωρίζω πως κάνετε μαθήματα. Τι συμβουλή δίνετε στους μαθητές σας που θέλουν να γίνουν επαγγελματίες;
Διδάσκω στο Αθηναϊκό Ωδείο στη Νέα Σμύρνη, Μυκάλης και Αγ. Σοφίας. Στους μαθητές μου αυτό που τους συμβουλεύω είναι να μη γίνουν επαγγελματίες. Να έχουνε βέβαια την αυτοπεποίθηση και τον "εγωισμό" ότι παίζουν καλά και να προετοιμαστούν, αλλά να βρουν μια άλλη δουλειά να μπορούν να συντηρηθούν. Η δουλειά αυτή δυστυχώς πέθανε. Να έχουνε τη δουλειά τους και αν μπορούν να βρουν ένα ταβερνάκι να πηγαίνουν τα Σάββατα να παίζουν, να εκτονώνονται και να βγάζουν το χαρτζιλίκι τους.
Πληροφορίες και πλούσιο υλικό θα βρείτε στην επίσημη σελίδα του Κώστα Παπαδόπουλου
www.kostaspapadopoulos-bouzouki.com
