Η αγάπη τους για τη μουσική δεν άργησε να φανεί. Πτυχιούχοι μουσικών σπουδών και οι δύο, με διεθνείς εμφανίσεις & διακρίσεις, ο μεν Ματθαίος κυρίως ως λυράρης, ο δε Κωνσταντίνος ως ερμηνευτής, διαθέτουν μακροσκελή και αξιοζήλευτα βιογραφικά, που μπορείτε να διαβάσετε στο gallery. Εν όψει μιας μεγάλης παράστασης που ετοιμάζουν το Μάιο στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, επικοινωνήσαμε μαζί τους κι ενημερωθήκαμε για τα άμεσα σχέδιά τους, αλλά και τις απόψεις τους για όσα τους ρωτήσαμε.
Ετοιμάζετε μια παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Μιλήστε μας γι’ αυτά που θα παρουσιάστε και τους συμμετέχοντες.
Η παράστασή μας στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης (στις 11 Μαΐου και 21:00, Αίθουσα Φίλων Μουσικής Μ1), ταυτίζεται χρονικά με μια από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής μας, μιας και ηχογραφούμε τη δική μας μουσική μετά από πολλές συνεργασίες και συμμετοχές στην ελληνική και διεθνή μουσική σκηνή. Πάνω από όλα όμως, μετά από χρόνια ωρίμανσης των «δικών» μας δημιουργημάτων. Η συγκεκριμένη παράσταση θέλουμε να πιστεύουμε ότι πληροί όλα εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θέλουμε να υπερασπιζόμαστε μετά από 15 χρόνια μελέτης, έρευνας και σπουδών στη Βρετανική πρωτεύουσα. Πρόκειται για ένα αμάλγαμα ήχων Ανατολής και Δύσης με 18 μουσικούς επί σκηνής, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στη συμμέτοχή του σολίστα Κώστα Αναστασιάδη (τύμπανα) καθώς και στο σύνολο εγχόρδων του Ρωμαίου Αβλαστημίδη. Το image concept επιμελείται ό Μάριος Ελευθεριάδης έχοντας στις αποσκευές του την παριζιάνικη φινέτσα και την ελληνική φαντασία. Θα παρουσιαστούν κάποια από τα καινούρια μας ηχογραφήματα, όπως τα «Αφηγήσεις», «Μετανάστης της Αγάπης», «Οι μέρες φεύγουν», «Για πάντα εδώ» και άλλα, όπως επίσης και ένα μουσικό ταξίδι ανά τον κόσμο με πρωταγωνιστές την ποντιακή λύρα και την ανθρώπινη φωνή, αγκαλιάζοντας ένα παγκόσμιο ρεπερτόριο όπερας, κινηματογραφικής, αλλά και εθνικής μουσικής (world music).
Ασχολείστε με την παραδοσιακή μουσική. Τι σας ώθησε προς την κατεύθυνση αυτή και τελικά, βρίσκετε να έχει την απήχηση που της αξίζει σήμερα;
Η παραδοσιακή μουσική παραμένει η μεγάλη μας αγάπη όχι όμως η αποκλειστική μας ενασχόληση με τη «θεία τέχνη» του ήχου. Ο ήχος ταξιδεύει κι αν θέλουμε πραγματικά να διατηρήσουμε αυτά που μας παραδόθηκαν, τότε η λέξη κλειδί είναι η «εξέλιξη» μιας και ό,τι δεν ανανεώνεται είναι καταδικασμένο να πεθάνει ή στην καλύτερη περίπτωση να «μουσειοποιηθεί». Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, η παράδοση από μόνη της έχει την έννοια της εξέλιξης, αλλά και της διατήρησης και φυσικά πρέπει να μείνει ανέπαφη όσον αφορά τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά της. Όλοι οφείλουμε να συμπράξουμε επί τούτου, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί τροχοπέδη στην περαιτέρω μουσική εξέλιξη, κάτι που συνάδει και με τη μαγεία αυτής της τέχνης. Η ενασχόλησή μας με την παράδοση είναι καθαρά μια σχέση βιωματική «από παππού προς εγγονό». Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας ακούμε, παίζουμε και μυρίζουμε το ρετσίνι από το δοξάρι της ποντιακής λύρας. Όσον αφορά τώρα τη θέση της παραδοσιακής μουσικής και την απήχησή της σήμερα, πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, αν και πιστεύω ότι διανύουμε μια περίοδο όπου η παραδοσιακή μουσική σε πολλές των περιπτώσεων έχει γίνει μόδα και τα παραδοσιακά ακούσματα ολοένα και πιο πολύ πλέον διεισδύουν στο εμπορικό κομμάτι, υπό την «χαλαρή» αιγίδα των όρων ethnic, fusion, world music, κτλ - αν και δεν τα πάμε πολύ καλά με τις ετικέτες…
Ποια η σημασία της διατήρησης της παράδοσης στις μέρες μας;
Τα πράγματα είναι απλά. Η μουσική παράδοση του κάθε τόπου αποτελεί μέρος του DNA της κοινωνίας στην οποία απαντάται, με άλλα λόγια είναι η γονιδιακή μας ταυτότητα, ενώ τα υπόλοιπα λίγο πολύ είναι «κλώνοι» ή συγχωνεύσεις. Αυτό πλέον είναι πολύ εύκολο να αποδειχτεί μουσικά και κυρίως εθνομουσικολογικά, κάτι το οποίο έχει γίνει σε πολλές των περιπτώσεων. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ακόμα και ο μεγάλος Stravinsky, ή ο Beethoven, ή ο Kodaly, αλλά και άλλοι σημαντικοί άνθρωποι που υπηρέτησαν τη Μουσική έδειξαν ατέρμονο σεβασμό και αγάπη προς το παραδοσιακό ιδίωμα και φυσικά εμπνεύστηκαν από αυτό.
Τι είναι αυτό που κατά την κρίση σας διαχωρίζει το ποιοτικό τραγούδι από τα «σκουπίδια»;
Θα μπορούσαμε ίσως να μιλάμε ώρες για αυτό το θέμα μιας και σύντομη απάντηση είναι δύσκολο να υπάρξει σε μια τόσο πολύπλοκη ερώτηση. Αυτό που συνήθως απαντάται ως αντίλογο στην παραπάνω ερώτηση, και εν μέρει συμφωνούμε, είναι το λεγόμενο test του πανδαμάτορα χρόνου! Σίγουρα ο χρόνος έχει την ιδιότητα να απορρίπτει τις «βρισιές» και να κρατάει τα «ποιήματα». Αν θέλουμε όμως να «σκάψουμε» λίγο ακόμα πιο βαθιά, η διαχώριση της ποιότητας από την αθλιότητα έχει να κάνει με την αυθεντική επιστροφή μας στο εγώ, στο αληθινό! Εκεί που πραγματικά πιστεύουμε ότι εν τέλει «βγαίνουμε» ευγενέστεροι και ωφελιμότεροι μέσω της μουσικής φόρμας του τραγουδιού. Είτε αυτό λέγεται ψυχαγωγία, είτε διασκέδαση μιας και έχουμε ανάγκη και από τα δύο. Όλα τα «άλλα» εξυπηρετούν «άλλους» σκοπούς τους οποίους σεβόμαστε, αλλά δεν ασπαζόμαστε.
Τον Οκτώβριο του 2011 η ΕΡΤ3 παρουσίασε ένα ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα στους δυο σας με τίτλο «Μνήμη μου σε λένε Πόντο». Τι μπορεί να δει και να μάθει κανείς παρακολουθώντας το και πόσο σημαντικό ήταν για σας;
Πρόκειται για ένα 12τομο τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, υπό την καθοδήγηση ενός φωτισμένου ανθρώπου, του καθηγητή κ. Κωνσταντίνου Φωτιάδη. Είχαμε την τιμή να είμαστε στο πρώτο επεισόδιο και πιστεύουμε ότι η εξαίρετη δουλειά του σκηνοθέτη Κώστα Χαραλάμπους μπόρεσε και «αιχμαλώτισε» τόσο την ακαδημαϊκή, όσο και την εκτελεστική μας ταπεινή πορεία μέχρι τώρα. Φυσικά και αποτελεί ένα βασικό σημείο αναφοράς όσον αφορά στην αναγνώριση της αγάπης μας για αυτό που κάνουμε. Ας μην μιλήσουμε όμως παραπάνω για αυτό γιατί ίσως και να περιαυτολογούμε. Καλύτερα ας προτρέψουμε τους αγαπητούς μας φίλους και φίλες να το παρακολουθήσουν. Από πάντα υποστηρίζαμε ότι πρέπει να αφήνεις το έργο σου να μιλά για σένα και όχι εσύ για το έργο σου.
Έχοντας εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο εξωτερικό, ποια είναι τα συναισθήματά σας; Τι θυμάστε πιο έντονα απ’ τις εμφανίσεις σας έξω και τι αποκομίσατε απ’ αυτές;
Έχοντας εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο εξωτερικό, ποια είναι τα συναισθήματά σας; Τι θυμάστε πιο έντονα απ’ τις εμφανίσεις σας έξω και τι αποκομίσατε απ’ αυτές;
Η εμπειρία του εξωτερικού είναι πολύτιμη και πολυσήμαντη στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός ατόμου. Ειδικά στην περίπτωση μας, όπου η Ελλάδα δυστυχώς ακόμα διακατέχεται από μια εσωστρέφεια. Το να εκπροσωπείς τη χώρα σου και την κουλτούρα σου έξω από τα σύνορα είναι πραγματικά πολύ δυνατό συναίσθημα! Ειδικά όταν σου δίνεται η ευκαιρία να παίξεις σε χώρους όπως το Royal Albert Hall, Queen Elizabeth Hall (Λονδίνο), Gasteig KulturZentrum (Μόναχο), Moscow Theatre (Μόσχα), Saad Hall, Art Palace Centre (Ιράκ), Danforth Music Hall (Τορόντο), Talar Vahdat Hall (Τεχεράνη) και άλλα όπου το κοινό είναι τουλάχιστον εξειδικευμένο και συνειδητοποιημένο! Το σημαντικότερο εφόδιο που αποκομίσαμε από αυτές μας τις εμπειρίες είναι ο απόλυτος σεβασμός στο «άγνωστο», αλλά και η μη άμεση απόρριψη σε αυτό που εξ αρχής δεν κατανοούμε. Επίσης, κάθε στιγμή στη μουσική μας είναι σημαντική και ιερή, έτσι δύσκολα θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε κάτι από αυτή τη ροή. Ωστόσο, κάθε τελευταία μας παράσταση «ηχεί» και πιο έντονα στα αυτιά μας…
Στο εξωτερικό τι ακριβώς κάνετε αυτό το διάστημα;
Πέρα την ιδιαίτερη σχέση με την πόλη του Λονδίνου όπου μας συνδέουν στενοί δεσμοί φιλίας, υπάρχουν προγραμματισμένες παραστάσεις, αλλά και ακαδημαϊκές παρουσιάσεις σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Προς το παρόν η τελευταία τρέχουσα κατάσταση φτάνει ως τις 4 Ιανουαρίου 2015 όπου επιστρέφουμε από παράσταση στο Λος Άντζελες. Επίσης, ο Κωνσταντίνος διατηρεί θέση Βοηθού Ερευνητή στο παιδαγωγικό ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, πέρα την τρέχουσα διδασκαλία του ως λέκτορας στο πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
Υπάρχουν δισκογραφικά σχέδια για τους δυο σας ή καθέναν ξεχωριστά;
Όπως προαναφέραμε, αυτήν την περίοδο ηχογραφούμε τη δική μας μουσική, όπου αποτελεί και την πρώτη προσωπική μας δισκογραφική δουλειά - αν μπορούμε πλέον να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «δισκογραφία». Αυτό, συνάμα, μας δίνει δύναμη και κουράγιο μιας και τα ηχογραφήματά μας ωριμάζουν εδώ και 7-8 χρόνια στα αυτιά μας απαλλαγμένα από στοιχεία έντονου δανεισμού και μίμησης. Γενικά, είμαστε πολύ αισιόδοξα άτομα αν και ζούμε σε χαλεπούς καιρούς. Η αγάπη μας για αυτό που κάνουμε μας οδηγεί και μας δίνει, αν θέλετε, και την ικανότητα να «διυλίζουμε» την καθημερινότητα αφήνοντας στην άκρη όλα τα αρνητικά στοιχεία και τα «λιμνάζοντα νερά» του τόπου μας. Πάντα με θετική ενέργεια και παιδικό ενθουσιασμό…
