Απολαμβάνω τη «συνομιλία» με τον Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη γιατί λέει ξάστερα τις αλήθειές του. Επίσης τον παραδέχομαι και για τα… καλλιτεχνικά του.
Παρά τις παραπάνω διαπιστώσεις του εκείνος παρουσιάζει το νέο του δίσκο με τίτλο «Χτίζω Ανέμους» ενώ έχει ξεκινήσει και τις παραστάσεις του στη μουσική σκηνή Σφίγγα.
Είναι δύσκολο στις μέρες μας ένας τραγουδοποιός της νεότερης γενιάς να παρουσιάζει έναν ολοκληρωμένο δίσκο;
Ένας νέος δίσκος θα έπρεπε να αποτελεί γεγονός για τα μουσικά δρώμενα, όχι μόνο για το περιεχόμενο του, αλλά επειδή ο κάθε καλλιτέχνης έχει προσπαθήσει αρκετά για την ολοκλήρωση του. Είμαστε και στιχουργοί και συνθέτες και παραγωγοί και μουσικοί, που σημαίνει ότι σίγουρα κάτι από όλα δεν το κάνουμε σωστά. Η δισκογραφία όμως έχει καταρρεύσει εντελώς και μαζί το ενδιαφέρον αρκετών εξαιρετικών δημιουργών και παραγωγών να ασχοληθούν με τους νέους καλλιτέχνες. Ακόμα πιο κλειστές είναι πόρτες των ραδιοφωνικών σταθμών που επιμένουν να θέλουν να γεράσουν μαζί με το ακροατήριο τους χωρίς να παρουσιάζουν νέα πράγματα. Αντιλαμβάνεται κανείς από τα παραπάνω ότι είναι αρκετά δύσκολο να πεις, βγάζω δίσκο.
Γιατί ένα άλμπουμ και όχι ένα καινούριο τραγούδι;
Πιστεύω στις ολοκληρωμένες προτάσεις. Μεγάλωσα ακούγοντας μουσικά έργα με αρχή, μέση και τέλος. Τότε ο συνθέτης και o στιχουργός μέσα από τη δουλειά τους παρουσίαζαν στον ακροατή όλο το φάσμα της σκέψης τους. Η τάση των καιρών απαιτεί το γρήγορο, το εύκολο και πάμε παρακάτω. Προσπαθώ να το κάνω όπως το νιώθω.
Πες μου τρεις από τους πιο αγαπημένους δίσκους που έχεις ακούσει και σ’ έχουν χαράξει;
Θα σου πω τέσσερις:
Ζεστά Ποτά - Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας (1985)
Ό,τι πιο φρέσκο μας έρχεται από το παρελθόν.
«Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά, μένει όμως ακόμα ένα πείσμα που δεν είναι συνήθεια μοναχά».
2. Ριζίτικα - Γιάννης Μαρκόπουλος/Νίκος Ξυλούρης (1971)
Από αυτό το έργο έμαθα τα ριζίτικα της Κρήτης. Σε μεγάλο βαθμό οφείλουμε τη διάσωση και διάδοσή τους στην ιδέα του Γιάννη Μαρκόπουλου να τα ενορχηστρώσει, μιας και η παράδοση τα θέλει να αποδίδονται χωρίς μουσικά όργανα. Ένα έργο σταθμός για την Κρήτη.
3. Κρατά Το Σόου σου Μαϊμού (live) - Τρύπες (1994)
Παίζει τέρμα στα ηχεία μου και γίνεται πάντα διέξοδος στη μεγάλη πίεση.
4. Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς - Νίκος Ξυδάκης/Μανώλης Ρασούλης(1978)
Αυτή η δουλειά νομίζω είναι η ρίζα ενός δένδρου που μας χάρισε σημερινούς καρπούς που φτάνουν μέχρι τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πρόκειται για μια ανανέωση του μέχρι τότε νεοελληνικού τραγουδιού που είδα να επαναλαμβάνεται επί των καιρών μας από τον Θανάση και τον Σωκράτη.
Οι συμπράξεις του άλμπουμ προέκυψαν από έρωτα ή από συνοικέσιο;
Από εκτίμηση, θάρρος, κοινό προβληματισμό, παράλληλο βηματισμό. Τα δυο πρώτα είναι για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και όλα μαζί για τον Αργύρη Λούλατζη, τον Παντελή Κυραμαργιό, τον Χρήστο Νινιό & την Έλενα Αναγιώτου.
Εξήγησέ μου τον τίτλο και το γιατί τον διάλεξες;
Είναι η προσπάθεια να κυνηγήσεις το ανέφικτο. Καλείσαι να επιλέξεις ανάμεσα στη στασιμότητα του «όχι αυτό δε γίνεται» και του «θα το κάνω και όπου βγει». Στη δεύτερη περίπτωση έχεις κάνει ήδη ένα βήμα για το πιο όμορφο ταξίδι και μπορεί να μη τα καταφέρεις , αλλά άξιζε - το λέω με σιγουριά - η επιλογή σου να μην τα παρατήσεις .
Στη «Σφίγγα» εκτός από τα καινούρια σου τι θα παρουσιάσεις;
Στόχος μου στις εμφανίσεις είναι να υπάρχει ένα όμορφο αλισβερίσι με τους ανθρώπους που μας τιμούν με τη παρουσία τους. Τραγουδάμε ό,τι νιώθουμε πως κάποτε μίλησε στην ψυχούλα μας. Τραγούδια από τις προηγούμενες μας δουλειές, από την ελληνική ροκ σκηνή, παραδοσιακά αγαπημένα και αρκετά τραγούδια των μεγάλων μας συνθετών. Πίστεψε με χωράνε όλα αυτά με πολύ μεγάλη ευκολία, γιατί η μουσική είναι μια.
Απολαμβάνεις περισσότερο το πατάρι σ’ ένα Πανηγύρι ή αυτό μιας Μουσικής Σκηνής;
Και τα δυο εξίσου. Με προβληματίζει όμως το γεγονός ότι στα πανηγύρια (τουλάχιστον στην Κρήτη) υπάρχει μια τάση ο θεατής να θέλει να γίνει πρωταγωνιστής. Αυτό δημιουργεί αφόρητη πίεση και οι καλλιτέχνες λειτουργούν σαν jukebox. Οι μουσικές σκηνές σου δίνουν την ελευθερία να δείξεις ποιος είσαι και τι πρεσβεύεις, είσαι εκτεθειμένος σε ένα κοινό που σας συνδέει κάτι. Μεγάλο πράγμα.
Πρώτα γράφεις το στίχο ή τη μουσική στα τραγούδια σου;
Συνήθως πρώτα τον στίχο. Με οδηγεί στη μουσική η ιστορία, το ύφος το συναίσθημα. Έχω συνθέσει και μουσικές που περιμένουν τον στίχο να παντρευτούν. Η πρώτη περίπτωση όμως μου είναι πιο εύκολη.
Το σύγχρονο τραγούδι έχει μεστό κοινωνικό χαρακτήρα; Θίγει τα ζόρια που τραβάμε; Κι αν το κάνει γιατί τα τραγούδια αυτά δεν καταφέρνουν να αγκαλιαστούν απ’ το ευρύ κοινό όπως συνέβαινε στις παλαιότερες δεκαετίες;
Εξαρτάται τι εννοούμε σύγχρονο τραγούδι στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είδατε τις συναυλίες του ΛΕΞ. Κατά την άποψη μου είναι ένα κοινωνικό μουσικό ξέσπασμα γιατί μιλάει με σημερινό λόγο για όλα αυτά που διαδραματίζονται δίπλα μας. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο από την προβεβλημένη μουσική βιομηχανία του τραγουδιού, υπηρετεί κάτι άλλο και φυσικά το κάνει πολύ καλά. Πρέπει όμως και αυτοί να συναισθανθούν και να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Παλαιότερα υμνούσαν μεν τον έρωτα, άλλα έβλεπαν και δίπλα τους τι γίνεται. Τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα έχει βουλιάξει στο βωμό της καψούρας και του άδικου συντρόφου που δεν αγάπησε και πρόδωσε. Περάσαμε κρίσεις, καραντίνες, κοινωνικές αναταραχές, όμως στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις άκουγες όλη μέρα, σ' αγαπώ, με αγαπάς, αγαπηθήκαμε, θα αγαπηθούμε ξανά. Προτάσεις υπάρχουν που δίνουν απαντήσεις, ανακούφιση και τροφή για σκέψη. Τις συναντώ σε μικρά μπαρ, σε πλατείες όταν σουρουπώνει, σε χωριά, σε στιχάκια γραμμένα σε τοίχους.
Το τελευταίο, όχι δικό σου, τραγούδι που άκουσες και το ζήλεψες;
"Φέρνω τα πέρατα κοντά". Το έχει τραγουδήσει ο Γιάννης Διονυσίου και το έχει γράψει ο Βασίλης Πετρίδης.
Τα όνειρά σου όταν ξεκινούσες το σεργιάνι σου στο χώρο της μουσικής κατά πόσο γίνανε πραγματικότητα;
Τα παιδικά όνειρα δεν έχουν ταβάνι. Κάποτε για παράδειγμα έτρεφα τη βαθιά επιθυμία να γνωρίσω τον Γιάννη Μαρκόπουλο και να του σφίξω το χέρι. Τα έφερε έτσι η ζωή και με κάλεσε και μου εμπιστεύθηκε ολόκληρο έργο και πλέον είμαι 7 χρόνια στις συναυλίες του. Υπάρχουν στιγμές που έχω πραγματικά αισθανθεί πολύ όμορφα, φέρνοντας στο μυαλό μου τον Γιώργη παιδί.
Τα επόμενα σχέδια;
Στα άμεσα σχέδια ότι θα είμαστε ένα ακόμη Σάββατο στις 26 Νοεμβρίου στη Σφίγγα, ενώ παράλληλα ξεκινήσαμε ήδη τις ηχογραφήσεις για τον επόμενο δίσκο μας.
Μια ευχή;
Υγεία , δικαιοσύνη και όμορφες μουσικές ανάσες.
Παρά τις παραπάνω διαπιστώσεις του εκείνος παρουσιάζει το νέο του δίσκο με τίτλο «Χτίζω Ανέμους» ενώ έχει ξεκινήσει και τις παραστάσεις του στη μουσική σκηνή Σφίγγα.
Είναι δύσκολο στις μέρες μας ένας τραγουδοποιός της νεότερης γενιάς να παρουσιάζει έναν ολοκληρωμένο δίσκο;
Ένας νέος δίσκος θα έπρεπε να αποτελεί γεγονός για τα μουσικά δρώμενα, όχι μόνο για το περιεχόμενο του, αλλά επειδή ο κάθε καλλιτέχνης έχει προσπαθήσει αρκετά για την ολοκλήρωση του. Είμαστε και στιχουργοί και συνθέτες και παραγωγοί και μουσικοί, που σημαίνει ότι σίγουρα κάτι από όλα δεν το κάνουμε σωστά. Η δισκογραφία όμως έχει καταρρεύσει εντελώς και μαζί το ενδιαφέρον αρκετών εξαιρετικών δημιουργών και παραγωγών να ασχοληθούν με τους νέους καλλιτέχνες. Ακόμα πιο κλειστές είναι πόρτες των ραδιοφωνικών σταθμών που επιμένουν να θέλουν να γεράσουν μαζί με το ακροατήριο τους χωρίς να παρουσιάζουν νέα πράγματα. Αντιλαμβάνεται κανείς από τα παραπάνω ότι είναι αρκετά δύσκολο να πεις, βγάζω δίσκο.
Γιατί ένα άλμπουμ και όχι ένα καινούριο τραγούδι;
Πιστεύω στις ολοκληρωμένες προτάσεις. Μεγάλωσα ακούγοντας μουσικά έργα με αρχή, μέση και τέλος. Τότε ο συνθέτης και o στιχουργός μέσα από τη δουλειά τους παρουσίαζαν στον ακροατή όλο το φάσμα της σκέψης τους. Η τάση των καιρών απαιτεί το γρήγορο, το εύκολο και πάμε παρακάτω. Προσπαθώ να το κάνω όπως το νιώθω.
Πες μου τρεις από τους πιο αγαπημένους δίσκους που έχεις ακούσει και σ’ έχουν χαράξει;
Θα σου πω τέσσερις:
Ζεστά Ποτά - Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας (1985)
Ό,τι πιο φρέσκο μας έρχεται από το παρελθόν.
«Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά, μένει όμως ακόμα ένα πείσμα που δεν είναι συνήθεια μοναχά».
2. Ριζίτικα - Γιάννης Μαρκόπουλος/Νίκος Ξυλούρης (1971)
Από αυτό το έργο έμαθα τα ριζίτικα της Κρήτης. Σε μεγάλο βαθμό οφείλουμε τη διάσωση και διάδοσή τους στην ιδέα του Γιάννη Μαρκόπουλου να τα ενορχηστρώσει, μιας και η παράδοση τα θέλει να αποδίδονται χωρίς μουσικά όργανα. Ένα έργο σταθμός για την Κρήτη.
3. Κρατά Το Σόου σου Μαϊμού (live) - Τρύπες (1994)
Παίζει τέρμα στα ηχεία μου και γίνεται πάντα διέξοδος στη μεγάλη πίεση.
4. Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς - Νίκος Ξυδάκης/Μανώλης Ρασούλης(1978)
Αυτή η δουλειά νομίζω είναι η ρίζα ενός δένδρου που μας χάρισε σημερινούς καρπούς που φτάνουν μέχρι τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πρόκειται για μια ανανέωση του μέχρι τότε νεοελληνικού τραγουδιού που είδα να επαναλαμβάνεται επί των καιρών μας από τον Θανάση και τον Σωκράτη.
Οι συμπράξεις του άλμπουμ προέκυψαν από έρωτα ή από συνοικέσιο;
Από εκτίμηση, θάρρος, κοινό προβληματισμό, παράλληλο βηματισμό. Τα δυο πρώτα είναι για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και όλα μαζί για τον Αργύρη Λούλατζη, τον Παντελή Κυραμαργιό, τον Χρήστο Νινιό & την Έλενα Αναγιώτου.
Εξήγησέ μου τον τίτλο και το γιατί τον διάλεξες;
Είναι η προσπάθεια να κυνηγήσεις το ανέφικτο. Καλείσαι να επιλέξεις ανάμεσα στη στασιμότητα του «όχι αυτό δε γίνεται» και του «θα το κάνω και όπου βγει». Στη δεύτερη περίπτωση έχεις κάνει ήδη ένα βήμα για το πιο όμορφο ταξίδι και μπορεί να μη τα καταφέρεις , αλλά άξιζε - το λέω με σιγουριά - η επιλογή σου να μην τα παρατήσεις .
Στη «Σφίγγα» εκτός από τα καινούρια σου τι θα παρουσιάσεις;
Στόχος μου στις εμφανίσεις είναι να υπάρχει ένα όμορφο αλισβερίσι με τους ανθρώπους που μας τιμούν με τη παρουσία τους. Τραγουδάμε ό,τι νιώθουμε πως κάποτε μίλησε στην ψυχούλα μας. Τραγούδια από τις προηγούμενες μας δουλειές, από την ελληνική ροκ σκηνή, παραδοσιακά αγαπημένα και αρκετά τραγούδια των μεγάλων μας συνθετών. Πίστεψε με χωράνε όλα αυτά με πολύ μεγάλη ευκολία, γιατί η μουσική είναι μια.
Απολαμβάνεις περισσότερο το πατάρι σ’ ένα Πανηγύρι ή αυτό μιας Μουσικής Σκηνής;
Και τα δυο εξίσου. Με προβληματίζει όμως το γεγονός ότι στα πανηγύρια (τουλάχιστον στην Κρήτη) υπάρχει μια τάση ο θεατής να θέλει να γίνει πρωταγωνιστής. Αυτό δημιουργεί αφόρητη πίεση και οι καλλιτέχνες λειτουργούν σαν jukebox. Οι μουσικές σκηνές σου δίνουν την ελευθερία να δείξεις ποιος είσαι και τι πρεσβεύεις, είσαι εκτεθειμένος σε ένα κοινό που σας συνδέει κάτι. Μεγάλο πράγμα.
Πρώτα γράφεις το στίχο ή τη μουσική στα τραγούδια σου;
Συνήθως πρώτα τον στίχο. Με οδηγεί στη μουσική η ιστορία, το ύφος το συναίσθημα. Έχω συνθέσει και μουσικές που περιμένουν τον στίχο να παντρευτούν. Η πρώτη περίπτωση όμως μου είναι πιο εύκολη.
Το σύγχρονο τραγούδι έχει μεστό κοινωνικό χαρακτήρα; Θίγει τα ζόρια που τραβάμε; Κι αν το κάνει γιατί τα τραγούδια αυτά δεν καταφέρνουν να αγκαλιαστούν απ’ το ευρύ κοινό όπως συνέβαινε στις παλαιότερες δεκαετίες;
Εξαρτάται τι εννοούμε σύγχρονο τραγούδι στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είδατε τις συναυλίες του ΛΕΞ. Κατά την άποψη μου είναι ένα κοινωνικό μουσικό ξέσπασμα γιατί μιλάει με σημερινό λόγο για όλα αυτά που διαδραματίζονται δίπλα μας. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο από την προβεβλημένη μουσική βιομηχανία του τραγουδιού, υπηρετεί κάτι άλλο και φυσικά το κάνει πολύ καλά. Πρέπει όμως και αυτοί να συναισθανθούν και να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Παλαιότερα υμνούσαν μεν τον έρωτα, άλλα έβλεπαν και δίπλα τους τι γίνεται. Τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα έχει βουλιάξει στο βωμό της καψούρας και του άδικου συντρόφου που δεν αγάπησε και πρόδωσε. Περάσαμε κρίσεις, καραντίνες, κοινωνικές αναταραχές, όμως στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις άκουγες όλη μέρα, σ' αγαπώ, με αγαπάς, αγαπηθήκαμε, θα αγαπηθούμε ξανά. Προτάσεις υπάρχουν που δίνουν απαντήσεις, ανακούφιση και τροφή για σκέψη. Τις συναντώ σε μικρά μπαρ, σε πλατείες όταν σουρουπώνει, σε χωριά, σε στιχάκια γραμμένα σε τοίχους.
Το τελευταίο, όχι δικό σου, τραγούδι που άκουσες και το ζήλεψες;
"Φέρνω τα πέρατα κοντά". Το έχει τραγουδήσει ο Γιάννης Διονυσίου και το έχει γράψει ο Βασίλης Πετρίδης.
Τα όνειρά σου όταν ξεκινούσες το σεργιάνι σου στο χώρο της μουσικής κατά πόσο γίνανε πραγματικότητα;
Τα παιδικά όνειρα δεν έχουν ταβάνι. Κάποτε για παράδειγμα έτρεφα τη βαθιά επιθυμία να γνωρίσω τον Γιάννη Μαρκόπουλο και να του σφίξω το χέρι. Τα έφερε έτσι η ζωή και με κάλεσε και μου εμπιστεύθηκε ολόκληρο έργο και πλέον είμαι 7 χρόνια στις συναυλίες του. Υπάρχουν στιγμές που έχω πραγματικά αισθανθεί πολύ όμορφα, φέρνοντας στο μυαλό μου τον Γιώργη παιδί.
Τα επόμενα σχέδια;
Στα άμεσα σχέδια ότι θα είμαστε ένα ακόμη Σάββατο στις 26 Νοεμβρίου στη Σφίγγα, ενώ παράλληλα ξεκινήσαμε ήδη τις ηχογραφήσεις για τον επόμενο δίσκο μας.
Μια ευχή;
Υγεία , δικαιοσύνη και όμορφες μουσικές ανάσες.
