Τελικά, η για πρακτικούς λόγους καθυστέρηση της συνάντησής μας απέδειξε πως όντως, κάθε εμπόδιο για καλό, καθώς τα ενδιαφέροντα είναι πλέον ανακοινώσιμα! Ο Γιάννης Κότσιρας, ένας χαρισματικός άνθρωπος και καλλιτέχνης, πέραν της μεγάλης συναυλίας στο Βύρωνα, συνεχίζει τη συνεργασία του με το Θάνο Μικρούτσικο, επί σκηνής Σταυρού του Νότου. «Η συνεργασία μας ξεκίνησε και κάπου θα οδηγήσει» μας είπε.«Στόχος μου είναι το ψάξιμο σε καινούριες συνεργασίες, σε καινούρια πράγματα» συμπλήρωσε και με δεδομένη την καλλιτεχνική επιτυχία των μέχρι τώρα συνευρέσεων των δυο καλλιτεχνών, θα έβρισκα ιδανική και μια ενδεχόμενη κοινή δισκογραφική τους κατάθεση.
Επί του παρόντος, όμως, μετά το «Μουσικό Κουτί» του, ο Γιάννης Κότσιρας ετοιμάζει νέο δίσκο για τη Ραλλία Χρηστίδου, λειτουργώντας ως δημιουργός, και μας μιλά ανοιχτά για όλα όσα συμβαίνουν στην καλλιτεχνική του ζωή.
Μίλησέ μας για τη μεγάλη συναυλία στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα.
Θα γίνει στις 23 του Σεπτέμβρη και είναι το κλείσιμο της παράστασης που ξεκίνησε πέρσι στο Παλλάς με τίτλο «Πάντα γελαστοί & γελασμένοι». Πρόκειται για μια συλλογή των λαϊκών τραγουδιών του Θάνου Μικρούτσικου, με την προσθήκη κάποιων πολιτικών του τραγουδιών. Ως θεατής, θα συμφωνούσα ότι είναι - όπως έχει γραφτεί - η καλύτερη συναυλία του καλοκαιριού. Αντιμετωπίζοντας αυτό το ρεπερτόριο ήρθα με μεγάλη έκπληξη απέναντι στα συγκεκριμένα τραγούδια. Είναι μια συναυλία που αναβλύζει μουσική, τέχνη και ιστορία ταυτόχρονα. Συμμετέχουν ο Μανώλης Μητσιάς, ο Δημήτρης Μπάσης, η Ρίτα Αντωνοπούλου κι εγώ. Και φυσικά ο Θάνος, που θα πει κι εκείνος κάποια τραγούδια.
Ποια είναι τα σχέδια για το χειμώνα που έρχεται;
Θα συνεχίσουμε με το Θάνο! Λόγω του ότι ταιριάξανε τα μουσικά μας μέρη, θα συνεχίσουμε αυτή τη συνεργασία με την παρέα, βέβαια, της Ρίτας Αντωνοπούλου. Αυτό που μπορούμε να ανακοινώσουμε είναι ότι από τα μέσα Γενάρη θα βρισκόμαστε στο Σταυρό του Νότου. Θα ειπωθούν τραγούδια του Θάνου και δικά μου, φυσικά πειραγμένα με έναν τρόπο που μόνο ο Μικρούτσικος έχει!
Άρα, δεν είναι η συνέχεια του «Πάντα γελαστοί».
Δεν έχει καμία σχέση, είναι άλλη παράσταση και θα κρατήσει περίπου μέχρι το Μάρτιο. Πιο πριν σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε από τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να μπορώ αυτή τη στιγμή να ανακοινώσω το χώρο.
Πες μας λίγα πράγματα και για τον τελευταίο σου δίσκο, το «Μουσικό Κουτί» που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Υπάρχουν κάποια ωραία στοιχεία σχετικά με το δίσκο αυτό. Το «Μουσικό Κουτί» είναι για πρώτη φορά ένα CD σε δικές μου μουσικές και στίχους πολύ αγαπημένων φίλων. Είναι περίεργο σε μια τέτοια συγκυρία όπου ένας δίσκος σαν αυτόν – και λέω σαν αυτόν γιατί η τελική χροιά που σου αφήνει δεν είναι ενός κλασικού, ερωτικού δίσκου, αλλά έχει αρκετές κοινωνικές αναφορές – κατάφερε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πάνω από 100.000 σπίτια. Το γεγονός ότι δεν κάνουμε απονομές κι εκδηλώσεις, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουμε. Αυτό το CD, λοιπόν, ξεκίνησε ως ιδέα από το Μητροπάνο, πριν δύο χρόνια! Του είχα πάει τα «Μπλουζ των Βαλκανίων» και το «Δύο ξένοι» να τα ακούσει, αλλά εκείνος ετοίμαζε τότε άλλο δίσκο και δε μπορούσε να συμπεριλάβει τραγούδι άλλου συνθέτη, καθώς είναι γνωστό πως προτιμούσε να κάνει δουλειές με ένα μόνο δημιουργό. Με παρότρυνε να κάνω ένα δικό μου δίσκο και να έρθει εκείνος να τα πει… Έτσι προέκυψε η ιδέα του δίσκου, που ολοκληρώθηκε, δυστυχώς, με την απουσία του Δημήτρη, γι’ αυτό και του τον αφιέρωσα ολόκληρο. Τώρα, το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν η εμπορική του απήχηση. Πολύ περισσότερο με ενδιαφέρει το στίγμα που δίνει το «Μουσικό Κουτί» μια τέτοια εποχή, και για μένα αλλά και για την ίδια την εποχή. Είναι μια καταγραφή των δικών μου σκέψεων απέναντι σ’ αυτά που ζούμε, χωρίς μίζερη ματιά. Με αισιοδοξία και χαμόγελο μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Γενικά, σε απασχολούν τα κοινωνικά θέματα, έτσι δεν είναι;
Δε γίνεται να μη με απασχολούν. Η σχέση μας με τον κόσμο, όχι μόνο η δική μου, αλλά των περισσότερων, νομίζω, καλλιτεχνών που αγαπούν αυτό που κάνουν, είναι τόσο άμεση που δε θα μπορούσαμε να είμαστε εκτός. Το βλέπουμε καθημερινά, το βιώνουμε σε κάθε μας βήμα και ίσως μία από τις πρώτες κατηγορίες, ας το πούμε έτσι, που δέχτηκε πλήγμα από την οικονομική κρίση, ήταν το κομμάτι της ψυχαγωγίας. Είναι πολύ λογικό να μας απασχολούν τα κοινωνικά θέματα και ίσως περισσότερο από κάποιους άλλους που έχουν το ρόλο του «διασκεδαστή». Δεν το λέω αρνητικά, καμία αρνητική διάθεση. Όσο μπορώ απ’ τη μεριά μου, απ’ το δικό μου μετερίζι προσπαθώ να σχολιάζω και να συμμετέχω σε όλο αυτό που γίνεται.
Επί του παρόντος, όμως, μετά το «Μουσικό Κουτί» του, ο Γιάννης Κότσιρας ετοιμάζει νέο δίσκο για τη Ραλλία Χρηστίδου, λειτουργώντας ως δημιουργός, και μας μιλά ανοιχτά για όλα όσα συμβαίνουν στην καλλιτεχνική του ζωή.
Μίλησέ μας για τη μεγάλη συναυλία στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα.
Θα γίνει στις 23 του Σεπτέμβρη και είναι το κλείσιμο της παράστασης που ξεκίνησε πέρσι στο Παλλάς με τίτλο «Πάντα γελαστοί & γελασμένοι». Πρόκειται για μια συλλογή των λαϊκών τραγουδιών του Θάνου Μικρούτσικου, με την προσθήκη κάποιων πολιτικών του τραγουδιών. Ως θεατής, θα συμφωνούσα ότι είναι - όπως έχει γραφτεί - η καλύτερη συναυλία του καλοκαιριού. Αντιμετωπίζοντας αυτό το ρεπερτόριο ήρθα με μεγάλη έκπληξη απέναντι στα συγκεκριμένα τραγούδια. Είναι μια συναυλία που αναβλύζει μουσική, τέχνη και ιστορία ταυτόχρονα. Συμμετέχουν ο Μανώλης Μητσιάς, ο Δημήτρης Μπάσης, η Ρίτα Αντωνοπούλου κι εγώ. Και φυσικά ο Θάνος, που θα πει κι εκείνος κάποια τραγούδια.
Ποια είναι τα σχέδια για το χειμώνα που έρχεται;
Θα συνεχίσουμε με το Θάνο! Λόγω του ότι ταιριάξανε τα μουσικά μας μέρη, θα συνεχίσουμε αυτή τη συνεργασία με την παρέα, βέβαια, της Ρίτας Αντωνοπούλου. Αυτό που μπορούμε να ανακοινώσουμε είναι ότι από τα μέσα Γενάρη θα βρισκόμαστε στο Σταυρό του Νότου. Θα ειπωθούν τραγούδια του Θάνου και δικά μου, φυσικά πειραγμένα με έναν τρόπο που μόνο ο Μικρούτσικος έχει!
Άρα, δεν είναι η συνέχεια του «Πάντα γελαστοί».
Δεν έχει καμία σχέση, είναι άλλη παράσταση και θα κρατήσει περίπου μέχρι το Μάρτιο. Πιο πριν σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε από τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να μπορώ αυτή τη στιγμή να ανακοινώσω το χώρο.
Πες μας λίγα πράγματα και για τον τελευταίο σου δίσκο, το «Μουσικό Κουτί» που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Υπάρχουν κάποια ωραία στοιχεία σχετικά με το δίσκο αυτό. Το «Μουσικό Κουτί» είναι για πρώτη φορά ένα CD σε δικές μου μουσικές και στίχους πολύ αγαπημένων φίλων. Είναι περίεργο σε μια τέτοια συγκυρία όπου ένας δίσκος σαν αυτόν – και λέω σαν αυτόν γιατί η τελική χροιά που σου αφήνει δεν είναι ενός κλασικού, ερωτικού δίσκου, αλλά έχει αρκετές κοινωνικές αναφορές – κατάφερε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πάνω από 100.000 σπίτια. Το γεγονός ότι δεν κάνουμε απονομές κι εκδηλώσεις, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουμε. Αυτό το CD, λοιπόν, ξεκίνησε ως ιδέα από το Μητροπάνο, πριν δύο χρόνια! Του είχα πάει τα «Μπλουζ των Βαλκανίων» και το «Δύο ξένοι» να τα ακούσει, αλλά εκείνος ετοίμαζε τότε άλλο δίσκο και δε μπορούσε να συμπεριλάβει τραγούδι άλλου συνθέτη, καθώς είναι γνωστό πως προτιμούσε να κάνει δουλειές με ένα μόνο δημιουργό. Με παρότρυνε να κάνω ένα δικό μου δίσκο και να έρθει εκείνος να τα πει… Έτσι προέκυψε η ιδέα του δίσκου, που ολοκληρώθηκε, δυστυχώς, με την απουσία του Δημήτρη, γι’ αυτό και του τον αφιέρωσα ολόκληρο. Τώρα, το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν η εμπορική του απήχηση. Πολύ περισσότερο με ενδιαφέρει το στίγμα που δίνει το «Μουσικό Κουτί» μια τέτοια εποχή, και για μένα αλλά και για την ίδια την εποχή. Είναι μια καταγραφή των δικών μου σκέψεων απέναντι σ’ αυτά που ζούμε, χωρίς μίζερη ματιά. Με αισιοδοξία και χαμόγελο μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Γενικά, σε απασχολούν τα κοινωνικά θέματα, έτσι δεν είναι;
Δε γίνεται να μη με απασχολούν. Η σχέση μας με τον κόσμο, όχι μόνο η δική μου, αλλά των περισσότερων, νομίζω, καλλιτεχνών που αγαπούν αυτό που κάνουν, είναι τόσο άμεση που δε θα μπορούσαμε να είμαστε εκτός. Το βλέπουμε καθημερινά, το βιώνουμε σε κάθε μας βήμα και ίσως μία από τις πρώτες κατηγορίες, ας το πούμε έτσι, που δέχτηκε πλήγμα από την οικονομική κρίση, ήταν το κομμάτι της ψυχαγωγίας. Είναι πολύ λογικό να μας απασχολούν τα κοινωνικά θέματα και ίσως περισσότερο από κάποιους άλλους που έχουν το ρόλο του «διασκεδαστή». Δεν το λέω αρνητικά, καμία αρνητική διάθεση. Όσο μπορώ απ’ τη μεριά μου, απ’ το δικό μου μετερίζι προσπαθώ να σχολιάζω και να συμμετέχω σε όλο αυτό που γίνεται.
Μια που ανέφερες τους διασκεδαστές, θα τόλμαγες να κάνεις μια συνεργασία με κάποιον που ανήκει σε αυτή την κατηγορία;
Πρόσφατα ακούσαμε ένα καινούριο τραγούδι από τη Ραλλία Χρηστίδου, τον «Ιούδα», όπου έχεις γράψει τη μουσική.
Κατ’ αρχήν να σου πω ότι κάνω την παραγωγή αυτού του δίσκου, που θα κυκλοφορήσει από την ΕΜΙ. Έχω γράψει ο ίδιος 2-3 τραγούδια, εκείνη τα περισσότερα και κάποια ο Γιώργος Καραδήμος και ο Στάθης Δρογώσης. Τους στίχους, εκτός από τη Ραλλία κι εμένα, έχουν γράψει φίλοι, όπως ο Σταύρος Σταύρου & ο Διονύσης Κοτσάκης. Θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά. Εντελώς διαφορετική και από το πρώτο τραγούδι που ακούσατε, αλλά γενικότερα από ότι έχει κάνει η Ραλλία Χρηστίδου μέχρι σήμερα.
Πού έγκειται η διαφορετικότητα του δίσκου λοιπόν;
Είναι τελείως διαφορετικός ο ήχος και η ιδεολογία που υπάρχει μέσα στο CD. Δεν υπάρχει η αίσθηση ούτε του ελαφρού τραγουδιού, ούτε της ποπ, ας το πω έτσι, πλευράς που προβλήθηκε περισσότερο σε άλλες εποχές. Είναι μια επαναπροσέγγιση της Ραλλίας Χρηστίδου απέναντι στα πράγματα της σημερινής μουσικής. Έτσι μπορώ να το καθορίσω και ήταν περισσότερο δική της επιθυμία.
Πότε σχεδιάζετε να κυκλοφορήσει;
Γύρω στον Οκτώβρη, εφ’ όσον τα καταφέρουμε, γιατί οι δυσκολίες στο να κάνεις ένα δίσκο σήμερα είναι πάρα πολύ μεγάλες και ιδιαίτερα όταν θες να κάνεις δίσκο με μουσικούς και στούντιο κανονικά! Όμως, οι σημαντικοί καλλιτέχνες, χρειάζονται υψηλής ποιότητας παραγωγές.
Τη δυσκολία αυτή τη συναντούν και καλλιτέχνες με «όνομα»;
Η δυσκολία υπάρχει για όλους. Στο παρελθόν, οι δισκογραφικές εταιρείες λόγω των υψηλών πωλήσεων που είχαν, επένδυαν κι αντίστοιχα χρήματα στο να γίνουν υψηλού επιπέδου παραγωγές. Τώρα, δυστυχώς, επειδή ουσιαστικά τα CD έχουν πάψει να υπάρχουν ως αγορά, αντίστοιχα και οι δισκογραφικές έχουν ελαχιστοποιήσει την οικονομική βοήθεια που δίνουν σε μας τους παλαιότερους, ενώ στους νεότερους δεν υπάρχει! Τα περισσότερα παιδιά κάνουν τις παραγωγές τους με δικά τους χρήματα, είτε με τη βοήθεια φίλων που δουλεύουν αμισθί γι’ αυτή την ιστορία. Κι όλο αυτό, γιατί υπάρχει η ανάγκη παραγωγής τραγουδιών και δημιουργίας καινούριων πραγμάτων. Οπότε ναι, ιδιαίτερα για ένα νέο άνθρωπο, η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο, γιατί όσο καταργείται η δισκογραφία, καταργούνται και οι άνθρωποι εκείνοι που θα επένδυαν σε νέα πρόσωπα.
Πιστεύεις πως μπορεί να βγει κάτι καλό μέσα απ’ αυτή τη δυσκολία;
Ναι, έχει κι ένα καλό όλο αυτό. Έχει δυσκολέψει τόσο πολύ το πράγμα που πλέον δε μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις ένα δίσκο απλά για να υπάρχει. Μπαίνεις μόνο όταν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις και ίσως αυτό βοηθήσει μακροπρόθεσμα στο να ξεσκαρτάρει η ήρα απ’ το στάρι που λέμε. Τα τελευταία χρόνια είχαμε υπερπαραγωγή και μάλιστα υπερπαραγωγή μπούρδας. Δυστυχώς, αυτοί που θα χτυπηθούν περισσότερο είναι τα νέα παιδιά, ακόμα κι αυτοί που αξίζουν και γι’ αυτό ανησυχώ!
Τι θα έλεγες σε κάποιον αν ζητούσε τη γνώμη σου ως προς το να μπει στη διαδικασία ή όχι;
Τώρα με ρωτάς κάτι πολύ δύσκολο. Δε θα του έλεγα να μπει, δε μπορώ να παροτρύνω κάποιον να μπει. Αλλά θα πρέπει να ξέρει πολύ καλά να κάνει αυτοκριτική, πριν τολμήσει να κάνει οτιδήποτε. Νομίζω είναι το σημαντικότερο απ’ όλα. Γιατί, αν ξεκινάς βασισμένος στα σχόλια των δικών σου ανθρώπων για παράδειγμα, πρέπει να σκεφτείς ότι οι μισοί Έλληνες τραγουδάνε καλά. Το θέμα είναι αν έχεις κάτι καινούριο να πεις και να προτείνεις ως ποιότητα μουσικής, ή ως είδος, ή ως ήχο! Το να ακολουθήσεις την πεπατημένη κάποιου άλλου, πλέον δεν οδηγεί πουθενά και δεν υπάρχει λόγος. Σε απορρίπτει από μόνο του το αυτί του μέσου Έλληνα. Τα νέα παιδιά θα πρέπει να είναι πολύ συνειδητοποιημένα, να έχουν κάνει την προσωπική τους αυτοκριτική και να έχουν πολύ γερό στομάχι για αυτά που θα αντιμετωπίσουν.
Τι είναι αυτό που μπορεί να αντιμετωπίσουν;
Είναι πάρα πολύ εύκολο τα καλά λόγια που ακούμε πριν, να μετατραπούν σε χολή μετά! Είναι το πιο εύκολο πράγμα σ’ αυτό το χώρο. Και ειλικρινά, το αποτέλεσμα ή αν θέλεις η επιτυχία δεν αξίζει τον κόπο για τόση ψυχική φθορά.
Το έχεις αντιμετωπίσει εσύ;
Πάρα πολλές φορές και συνεχίζω να το αντιμετωπίζω. Φυσικά, δε μιλάω για κάποια αρνητική κριτική, μιλάω για το μίσος που συνοδεύει καθέναν που προσπαθεί να ξεχωρίσει στον τομέα του. Αυτό ανέκαθεν υπήρχε, απλά τα τελευταία χρόνια έχει γίνει περισσότερο εμφανές λόγω της δυνατότητας που έχουμε όλοι να μιλάμε μέσω του διαδικτύου.
Την κριτική πως τη δέχεσαι;
Ανάλογα την κριτική. Κατ’ αρχήν, πάντα μου άρεσε η αυστηρή κριτική. Δε μου αρέσει το «γλείψιμο» κι ανέκαθεν το αντιμετώπιζα με την ίδια απέχθεια που αντιμετωπίζω την αναίτια και εμπαθή κριτική. Σε κάποιους μπορεί να μην αρέσουν τα μαλλιά μου ή το αυτοκίνητο που οδηγώ κι αυτό λειτουργεί ως επιχείρημα για την κριτική που θα σου κάνουν για τη δουλειά σου στη μουσική! Όλα αυτά με απωθούν κι εν τέλει μετά από χρόνια έμαθα να μη δίνω και καμία βάση. Αυτό προϋποθέτει δουλειά, ψήσιμο και τρομερές εσωτερικές διεργασίες. Γι’ αυτό επιμένω ότι η αυτοκριτική είναι το σημαντικότερο πράγμα - κανείς δεν είναι αλάθητος! Όλοι κάνουμε λάθη, το θέμα είναι - κάτι που λείπει από την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα - κατά πόσο τα φορτώνουμε σε άλλους και αποποιούμαστε τις ευθύνες. Προσωπικά, έχω μάθει απ’ τα λάθη μου, έχω κάνει αρκετά, έχω κάνει κι αρκετά σωστά, οπότε αυτό που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω είναι ότι ξέρω πως, αν μη τι άλλο, είμαι απολύτως ειλικρινής και με τον εαυτό μου και με τον κόσμο, ο οποίος δόξα τω Θεώ, είναι πολύς και με ακολουθεί ακόμα.
Είσαι ικανοποιημένος δηλαδή από τη μέχρι τώρα πορεία σου…
Θα ήταν αχαριστία αν δεν ήμουν! Όχι απλώς είμαι ικανοποιημένος, είμαι και με τα καλά μου και με τα στραβά μου! Γιατί κι απ’ τα λάθη μαθαίνεις. Όπως σου είπα κι εκτός συνέντευξης, λατρεύω τους ανθρώπους με πάθη - θα ήταν λάθος να λατρεύω ανθρώπους που δε μου μοιάζουν. Κι εγώ έχω τα δικά μου πάθη κι έχω κάνει τα δικά μου λάθη και νιώθω περήφανος γιατί με κάνανε καλύτερο άνθρωπο.
Πώς περνάς τη μέρα σου όταν δεν ταξιδεύεις ή δε δουλεύεις;
Η μέρα μου κυλάει κυρίως γύρω από τη μουσική - τα τελευταία χρόνια γύρω από τη δημιουργία της μουσικής - και κατά δεύτερον παρέα με το σκύλο μου τον Κάρλο που είναι η πιο αγνή μορφή συμπεριφοράς που μπορείς να συναντήσεις. Έχω κάποιες περιβαλλοντολογικές ανησυχίες κατά καιρούς κι ασχολούμαι με διάφορα πράγματα, ειδικά στην περιοχή μου η οποία έχει υποφέρει τα τελευταία 20 χρόνια από πυρκαγιές.
Μουσική ακούς στο σπίτι;
Ελληνική μουσική δεν ακούω ή μάλλον ακούω ελάχιστα πράγματα και κυρίως παλιότερα λαϊκά τραγούδια, γιατί με τα σύγχρονα δεν τα πάω πολύ καλά. Από τη σύγχρονη σκηνή ακούω Θηβαίο ή Πορτοκάλογλου για παράδειγμα, αν βγάλουν κάποιο καινούριο δίσκο, αν και είναι σπάνιοι κι αυτοί πια. Οι Active Member με ενδιαφέρουν και πάντα ψάχνω να δω αν βγάζουν κάτι, γιατί θεωρώ τον Foxmoor τον μεγαλύτερο εν ενεργεία ποιητή που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Low Bap σκηνή. Ακούω επίσης αρκετή κλασική μουσική και πολλή ρόκ, σύγχρονη αλλά κυρίως παλιά. Είμαι παλιομοδίτης σ’ αυτό το θέμα.
Ποιος είναι ο στόχος σου για την εξέλιξή σου ως καλλιτέχνη;
Συνεχώς πειραματίζομαι για το τι καινούριο μπορώ να προτείνω ως ήχο και ως τραγουδιστής. Η εποχή του εύκολου ακούσματος θεωρώ πως έχει τελειώσει για μένα. Ούτε εγώ δε μπορώ να με ακούσω πια σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Είμαι συνεχώς σε ένα καινούριο ψάξιμο, πάντα θα είμαι απ’ ότι φαίνεται, είναι η «αρρώστια» μου και θεωρώ ότι το καινούριο σίγουρα θα βρεθεί στη μήτρα του παλιού, εκεί δηλαδή που γεννήθηκαν τα παλιά πράγματα. Ο στόχος μου είναι το ψάξιμο σε καινούριες συνεργασίες, σε καινούρια πράγματα, εξ’ ου και η συνεργασία μου με το Θάνο, η οποία ξεκινά και κάπου θα οδηγήσει, εξ’ ου και η αποδοχή απ’ τη μεριά μου της πρότασης για τους Active Member.
Ναι, ήταν μια ενδιαφέρουσα & πρωτότυπη συνεύρεση, μίλησέ μας γι’ αυτή.
Η πρόταση ήρθε σαν βάλσαμο με την έννοια ότι από αυτού του είδους τη μουσική δεν ακούω τίποτα άλλο, παρά μόνο Active Member. Και όχι γιατί είμαι λάτρης του ήχου, όσο γιατί είμαι λάτρης του στίχου. Ο Foxmoor είναι μοναδικός σ’ αυτό το πράγμα. Το θεώρησα τεράστια τιμή, γιατί η Low Bap δεν είναι απλώς είδος μουσικής, είναι τρόπος ζωής. Κι αυτόν τον τρόπο, ίσως εγώ δε μπορώ να τον ακολουθήσω, μπορώ όμως να τον σεβαστώ κι αυτό έχει μεγάλη σημασία. Αυτό ήταν που αναγνώρισαν, την αγάπη και το σεβασμό μου προς αυτό που κάνουν, με τόσο προσωπικό κόστος. Έχουν καταφέρει να είναι ζωντανοί μέχρι σήμερα, απέχοντας από κάθε μέσο. Η συναυλία στην Τεχνόπολη ήταν μια δυνατή απόδειξη ότι η Low Bap είναι ζωντανή και υπάρχει.
Πώς συμμετείχες εσύ σε αυτή τη συναυλία;
Είπα δύο δικά τους τραγούδια, την «Αναβροχιά» και το «Πώς να σηκωθώ» και οι Active Member μου «πείραξαν» το «Παίρνω ότι δίνω» με το δικό τους τρόπο, τραγουδώντας και οι ίδιοι ένα μέρος συν ότι πρόσθεσαν τη δική τους ανάλυση στο τραγούδι εν ίδει «ραπαρίσματος». Ήταν καταπληκτικό κείμενο.
Κλείνοντας, λοιπόν, θέλω να σε ευχαριστήσω για την αποδοχή της πρόσκλησής μας γι’ αυτή την κουβέντα!
Είναι χαρά μου! Μέσα από το Όγδοο μαθαίνω πράγματα που δεν πίστευα ότι υπήρχαν. Κατ’ αρχήν ότι ψάχνετε και βρίσκετε τραγούδια που δεν έχουν ακουστεί ποτέ και που κανένας, ίσως, να μη γνωρίζει την ύπαρξή τους είναι σημαντικό γιατί έχουν κάτι να πουν, είτε για την προσωπικότητα ενός καλλιτέχνη, είτε για το ελληνικό τραγούδι, είτε για την ιστορία της μουσικής. Θεωρώ ότι το Όγδοο είναι η έμπρακτη επιβεβαίωση του πώς ένας διαδικτυακός ιστότοπος μπορεί να είναι δημιουργικός και χρήσιμος στο νεοελληνικό πολιτισμό. Είναι η τρανή απόδειξη και το λέω πολύ ειλικρινά αυτό. Σαφώς υπάρχουν κι άλλα αξιόλογα site, απλά το Όγδοο έχει αυτή τη διαφοροποίηση στην ιστορική διαδρομή, η οποία στη δική μου αισθητική τουλάχιστον το κάνει αναγκαίο.
Οι φωτογραφίες studio είναι του Πάνου Γεωργίου.
Είναι τελείως διαφορετικός ο ήχος και η ιδεολογία που υπάρχει μέσα στο CD. Δεν υπάρχει η αίσθηση ούτε του ελαφρού τραγουδιού, ούτε της ποπ, ας το πω έτσι, πλευράς που προβλήθηκε περισσότερο σε άλλες εποχές. Είναι μια επαναπροσέγγιση της Ραλλίας Χρηστίδου απέναντι στα πράγματα της σημερινής μουσικής. Έτσι μπορώ να το καθορίσω και ήταν περισσότερο δική της επιθυμία.
Πότε σχεδιάζετε να κυκλοφορήσει;
Γύρω στον Οκτώβρη, εφ’ όσον τα καταφέρουμε, γιατί οι δυσκολίες στο να κάνεις ένα δίσκο σήμερα είναι πάρα πολύ μεγάλες και ιδιαίτερα όταν θες να κάνεις δίσκο με μουσικούς και στούντιο κανονικά! Όμως, οι σημαντικοί καλλιτέχνες, χρειάζονται υψηλής ποιότητας παραγωγές.
Τη δυσκολία αυτή τη συναντούν και καλλιτέχνες με «όνομα»;
Η δυσκολία υπάρχει για όλους. Στο παρελθόν, οι δισκογραφικές εταιρείες λόγω των υψηλών πωλήσεων που είχαν, επένδυαν κι αντίστοιχα χρήματα στο να γίνουν υψηλού επιπέδου παραγωγές. Τώρα, δυστυχώς, επειδή ουσιαστικά τα CD έχουν πάψει να υπάρχουν ως αγορά, αντίστοιχα και οι δισκογραφικές έχουν ελαχιστοποιήσει την οικονομική βοήθεια που δίνουν σε μας τους παλαιότερους, ενώ στους νεότερους δεν υπάρχει! Τα περισσότερα παιδιά κάνουν τις παραγωγές τους με δικά τους χρήματα, είτε με τη βοήθεια φίλων που δουλεύουν αμισθί γι’ αυτή την ιστορία. Κι όλο αυτό, γιατί υπάρχει η ανάγκη παραγωγής τραγουδιών και δημιουργίας καινούριων πραγμάτων. Οπότε ναι, ιδιαίτερα για ένα νέο άνθρωπο, η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο, γιατί όσο καταργείται η δισκογραφία, καταργούνται και οι άνθρωποι εκείνοι που θα επένδυαν σε νέα πρόσωπα.
Πιστεύεις πως μπορεί να βγει κάτι καλό μέσα απ’ αυτή τη δυσκολία;
Ναι, έχει κι ένα καλό όλο αυτό. Έχει δυσκολέψει τόσο πολύ το πράγμα που πλέον δε μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις ένα δίσκο απλά για να υπάρχει. Μπαίνεις μόνο όταν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις και ίσως αυτό βοηθήσει μακροπρόθεσμα στο να ξεσκαρτάρει η ήρα απ’ το στάρι που λέμε. Τα τελευταία χρόνια είχαμε υπερπαραγωγή και μάλιστα υπερπαραγωγή μπούρδας. Δυστυχώς, αυτοί που θα χτυπηθούν περισσότερο είναι τα νέα παιδιά, ακόμα κι αυτοί που αξίζουν και γι’ αυτό ανησυχώ!
Τι θα έλεγες σε κάποιον αν ζητούσε τη γνώμη σου ως προς το να μπει στη διαδικασία ή όχι;
Τι είναι αυτό που μπορεί να αντιμετωπίσουν;
Είναι πάρα πολύ εύκολο τα καλά λόγια που ακούμε πριν, να μετατραπούν σε χολή μετά! Είναι το πιο εύκολο πράγμα σ’ αυτό το χώρο. Και ειλικρινά, το αποτέλεσμα ή αν θέλεις η επιτυχία δεν αξίζει τον κόπο για τόση ψυχική φθορά.
Το έχεις αντιμετωπίσει εσύ;
Πάρα πολλές φορές και συνεχίζω να το αντιμετωπίζω. Φυσικά, δε μιλάω για κάποια αρνητική κριτική, μιλάω για το μίσος που συνοδεύει καθέναν που προσπαθεί να ξεχωρίσει στον τομέα του. Αυτό ανέκαθεν υπήρχε, απλά τα τελευταία χρόνια έχει γίνει περισσότερο εμφανές λόγω της δυνατότητας που έχουμε όλοι να μιλάμε μέσω του διαδικτύου.
Την κριτική πως τη δέχεσαι;
Ανάλογα την κριτική. Κατ’ αρχήν, πάντα μου άρεσε η αυστηρή κριτική. Δε μου αρέσει το «γλείψιμο» κι ανέκαθεν το αντιμετώπιζα με την ίδια απέχθεια που αντιμετωπίζω την αναίτια και εμπαθή κριτική. Σε κάποιους μπορεί να μην αρέσουν τα μαλλιά μου ή το αυτοκίνητο που οδηγώ κι αυτό λειτουργεί ως επιχείρημα για την κριτική που θα σου κάνουν για τη δουλειά σου στη μουσική! Όλα αυτά με απωθούν κι εν τέλει μετά από χρόνια έμαθα να μη δίνω και καμία βάση. Αυτό προϋποθέτει δουλειά, ψήσιμο και τρομερές εσωτερικές διεργασίες. Γι’ αυτό επιμένω ότι η αυτοκριτική είναι το σημαντικότερο πράγμα - κανείς δεν είναι αλάθητος! Όλοι κάνουμε λάθη, το θέμα είναι - κάτι που λείπει από την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα - κατά πόσο τα φορτώνουμε σε άλλους και αποποιούμαστε τις ευθύνες. Προσωπικά, έχω μάθει απ’ τα λάθη μου, έχω κάνει αρκετά, έχω κάνει κι αρκετά σωστά, οπότε αυτό που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω είναι ότι ξέρω πως, αν μη τι άλλο, είμαι απολύτως ειλικρινής και με τον εαυτό μου και με τον κόσμο, ο οποίος δόξα τω Θεώ, είναι πολύς και με ακολουθεί ακόμα.
Είσαι ικανοποιημένος δηλαδή από τη μέχρι τώρα πορεία σου…
Θα ήταν αχαριστία αν δεν ήμουν! Όχι απλώς είμαι ικανοποιημένος, είμαι και με τα καλά μου και με τα στραβά μου! Γιατί κι απ’ τα λάθη μαθαίνεις. Όπως σου είπα κι εκτός συνέντευξης, λατρεύω τους ανθρώπους με πάθη - θα ήταν λάθος να λατρεύω ανθρώπους που δε μου μοιάζουν. Κι εγώ έχω τα δικά μου πάθη κι έχω κάνει τα δικά μου λάθη και νιώθω περήφανος γιατί με κάνανε καλύτερο άνθρωπο.
Πώς περνάς τη μέρα σου όταν δεν ταξιδεύεις ή δε δουλεύεις;
Η μέρα μου κυλάει κυρίως γύρω από τη μουσική - τα τελευταία χρόνια γύρω από τη δημιουργία της μουσικής - και κατά δεύτερον παρέα με το σκύλο μου τον Κάρλο που είναι η πιο αγνή μορφή συμπεριφοράς που μπορείς να συναντήσεις. Έχω κάποιες περιβαλλοντολογικές ανησυχίες κατά καιρούς κι ασχολούμαι με διάφορα πράγματα, ειδικά στην περιοχή μου η οποία έχει υποφέρει τα τελευταία 20 χρόνια από πυρκαγιές.
Μουσική ακούς στο σπίτι;
Ελληνική μουσική δεν ακούω ή μάλλον ακούω ελάχιστα πράγματα και κυρίως παλιότερα λαϊκά τραγούδια, γιατί με τα σύγχρονα δεν τα πάω πολύ καλά. Από τη σύγχρονη σκηνή ακούω Θηβαίο ή Πορτοκάλογλου για παράδειγμα, αν βγάλουν κάποιο καινούριο δίσκο, αν και είναι σπάνιοι κι αυτοί πια. Οι Active Member με ενδιαφέρουν και πάντα ψάχνω να δω αν βγάζουν κάτι, γιατί θεωρώ τον Foxmoor τον μεγαλύτερο εν ενεργεία ποιητή που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Low Bap σκηνή. Ακούω επίσης αρκετή κλασική μουσική και πολλή ρόκ, σύγχρονη αλλά κυρίως παλιά. Είμαι παλιομοδίτης σ’ αυτό το θέμα.
Ποιος είναι ο στόχος σου για την εξέλιξή σου ως καλλιτέχνη;
Συνεχώς πειραματίζομαι για το τι καινούριο μπορώ να προτείνω ως ήχο και ως τραγουδιστής. Η εποχή του εύκολου ακούσματος θεωρώ πως έχει τελειώσει για μένα. Ούτε εγώ δε μπορώ να με ακούσω πια σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Είμαι συνεχώς σε ένα καινούριο ψάξιμο, πάντα θα είμαι απ’ ότι φαίνεται, είναι η «αρρώστια» μου και θεωρώ ότι το καινούριο σίγουρα θα βρεθεί στη μήτρα του παλιού, εκεί δηλαδή που γεννήθηκαν τα παλιά πράγματα. Ο στόχος μου είναι το ψάξιμο σε καινούριες συνεργασίες, σε καινούρια πράγματα, εξ’ ου και η συνεργασία μου με το Θάνο, η οποία ξεκινά και κάπου θα οδηγήσει, εξ’ ου και η αποδοχή απ’ τη μεριά μου της πρότασης για τους Active Member.
Ναι, ήταν μια ενδιαφέρουσα & πρωτότυπη συνεύρεση, μίλησέ μας γι’ αυτή.
Η πρόταση ήρθε σαν βάλσαμο με την έννοια ότι από αυτού του είδους τη μουσική δεν ακούω τίποτα άλλο, παρά μόνο Active Member. Και όχι γιατί είμαι λάτρης του ήχου, όσο γιατί είμαι λάτρης του στίχου. Ο Foxmoor είναι μοναδικός σ’ αυτό το πράγμα. Το θεώρησα τεράστια τιμή, γιατί η Low Bap δεν είναι απλώς είδος μουσικής, είναι τρόπος ζωής. Κι αυτόν τον τρόπο, ίσως εγώ δε μπορώ να τον ακολουθήσω, μπορώ όμως να τον σεβαστώ κι αυτό έχει μεγάλη σημασία. Αυτό ήταν που αναγνώρισαν, την αγάπη και το σεβασμό μου προς αυτό που κάνουν, με τόσο προσωπικό κόστος. Έχουν καταφέρει να είναι ζωντανοί μέχρι σήμερα, απέχοντας από κάθε μέσο. Η συναυλία στην Τεχνόπολη ήταν μια δυνατή απόδειξη ότι η Low Bap είναι ζωντανή και υπάρχει.
Πώς συμμετείχες εσύ σε αυτή τη συναυλία;
Κλείνοντας, λοιπόν, θέλω να σε ευχαριστήσω για την αποδοχή της πρόσκλησής μας γι’ αυτή την κουβέντα!
Είναι χαρά μου! Μέσα από το Όγδοο μαθαίνω πράγματα που δεν πίστευα ότι υπήρχαν. Κατ’ αρχήν ότι ψάχνετε και βρίσκετε τραγούδια που δεν έχουν ακουστεί ποτέ και που κανένας, ίσως, να μη γνωρίζει την ύπαρξή τους είναι σημαντικό γιατί έχουν κάτι να πουν, είτε για την προσωπικότητα ενός καλλιτέχνη, είτε για το ελληνικό τραγούδι, είτε για την ιστορία της μουσικής. Θεωρώ ότι το Όγδοο είναι η έμπρακτη επιβεβαίωση του πώς ένας διαδικτυακός ιστότοπος μπορεί να είναι δημιουργικός και χρήσιμος στο νεοελληνικό πολιτισμό. Είναι η τρανή απόδειξη και το λέω πολύ ειλικρινά αυτό. Σαφώς υπάρχουν κι άλλα αξιόλογα site, απλά το Όγδοο έχει αυτή τη διαφοροποίηση στην ιστορική διαδρομή, η οποία στη δική μου αισθητική τουλάχιστον το κάνει αναγκαίο.
Οι φωτογραφίες studio είναι του Πάνου Γεωργίου.
