Η Εύα Κανέλλη επανήλθε στην δισκογραφία με το ντουέτο της με το Γιάννη Λεμπέση «Έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι».
Μαζί με τον Λεμπέση και εκλεκτούς συνεργάτες εμφανίζονται στο Αρχοντικό του Σαράντη προσφέροντας «με ψυχή και με μεράκι» τίμια και προσεγμένη διασκέδαση.
Πώς μπλέξατε με τον Λεμπέση;
Περνάω όμορφα μαζί τους όπως και με τους υπόλοιπους συνεργάτες. Το αισθάνθηκα και στα εξτρά που κάναμε το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα όπου πήγαμε πάρα πολύ καλά. Σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Το ίδιο συναίσθημα γίνεται ακόμα πιο ισχυρό και τώρα στο Αρχοντικό του Σαράντη. Εισπράττω αγάπη απλόχερα. Υπάρχει αλληλοσεβασμός σε όλη την ομάδα. Κι αυτά είναι ζητούμενα για μένα.
Ιντριγκαδόρικη σύμπραξη…
Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. Είναι μια θεωρητικά περίεργη συνεργασία που όμως λειτουργεί εξαιρετικά. Ο Γιάννης έχει και τη ροκιά μέσα του, και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος. Μην κοιτάς που δεν την πολυβγάζει. Όποιος κοιτάει και πίσω απ’ τη βιτρίνα το αντιλαμβάνεται. Άλλωστε το ρεμπέτικο είναι και ροκ.
Τι παρουσιάζετε στο Αρχοντικό;
Από ρεμπέτικα μέχρι λαϊκά των τελευταίων δεκαετιών. Τραγούδια που αξίζουν να ακουστούν και να διασκεδάσουν τον κόσμο με αξιώσεις.
Μέχρι…
Από γυρίζω απ’ τη νύχτα μέχρι και… Μάλαμα. Όπου υπάρχει στο λόγο και στη μελωδία κατάθεση ψυχής. Σίγουρα βέβαια το κύριο κομμάτι είναι οι κλασικές στιγμές του ρεμπέτικου και του κλασικού λαϊκού και μαζί βέβαια και τα τραγούδια του Λεμπέση που ο κόσμος τα ξέρει και τα έχει αγαπήσει..
Έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι;
Η αλήθεια είναι αυτή αλλά ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν. Όταν πραγματικά έχεις κάτι να πεις θα βρεις τους αποδέκτες που θα σε ακούσουν.
Έχεις μεγάλη θητεία στη διασκέδαση με σπουδαίες συνεργασίες σε μαγαζιά σταθμούς. Έχει αλλάξει το τοπίο;
Ο Έλληνας είναι αλέγρο άτομο. Η κρίση είναι κάτι σχετικό… Και πριν, όταν περνάγαμε δήθεν καλά, μπορεί να αντιμετωπίζαμε την μεγαλύτερη μας κρίση, αυτή που μας ξερίζωνε μέσα μας συθέμελα. Κάποτε πέφτανε χειροβομβίδες κι ο κόσμος πήγαινε και γλένταγε. Μουσικοί θεριά παίζαν ώρες για ένα πιάτο φασολάδα, αλλά το έκαναν με την καρδιά τους. Δεν γίνεται ζωή χωρίς γλέντι. Να, τώρα εμείς στο Αρχοντικό, μπορείς να έρθεις να περάσεις πραγματικά ωραία, να φας, να πιεις, με λίγα χρήματα…
Γνώρισε τη λάμψη του σουξέ, τα μεγάλα σχήματα αλλά και περιόδους αφάνειας. Μετανιώνεις για πράγματα;
Έμαθα μέσα από τα λάθη μου και τα πάθη μου και θα συνεχίσω να μαθαίνω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου…
Βέβαια στιγμή δεν έπαψα ν’ ακούω τους πάντες να παραδέχονται πως η Κανέλλη «έχει φωνή»…
Μου άρεσε να είμαι μες τη μουσική… Γι’ αυτό κι ευχαριστώ όσους με πιστέψανε και με πιστεύουν βαθιά στην ψυχή τους. Την ίδια ώρα ζητώ συγγνώμη αν έχω πληγώσει ανθρώπους. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ το χρωστάω στην ίδια τη ζωή που με κρατάει στα πόδια μου και μπορώ να βλέπω πιο καθαρά κάποια πράγματα και να πιστεύω με τη σειρά μου σ’ αυτά.
Τι επιδιώκεις πλέον;
Να αφήσω κάτι στην ψυχούλα εκείνων που με ακούνε. Αυτό νομίζω είναι το ιδανικό του κάθε καλλιτέχνη που γεννιέται μ’ αυτήν την ευλογημένη αρρώστια. Γεννήθηκα και τραγούδαγα, μεγάλωσα και τραγούδαγα, έτρωγα και τραγούδαγα… αυτό κάνω και τώρα πιο ώριμη και χαρούμενη που μπορώ. Κατάθεση ψυχής.
Ίσως να γυρνάγαμε το χρόνο πίσω να επιζητούσες κι άλλες συνεργασίες, κι άλλους δημιουργούς τραγουδιών.
Όχι. Εγώ ήθελα να πορευτώ με τους συνεργάτες που γνώριζα, μ’ εκείνους που πρωτοέκανα επιτυχία, με τη δικιά μας ομάδα. Σεβόμουν τους μεγάλους αλλά πάντα έτσι ήμουν σαν χαρακτήρας…
Μάκης Χριστοδουλόπουλος;
Ήμουν μαζί του στις μεγάλες του στιγμές στις Αμπάρες. Νύχτα σκληρή, με πιάτο γυάλινο… Να δουλεύουμε μέχρι τις 6 με 7 το πρωί. Και μετά Θεσσαλονίκη, La Mirage, με Μάκη πάντα και Λίτσα Διαμάντη. Και στη Νέα Αθηναία… όπου ο Μάκης τους έλεγε: «τη Βαγγελίτσα δεν θα την πειράξει κανένας». Πηγαίναμε στην Πάρνηθα για φαγητό, θυμάμαι… Και φυσικά γυρίσαμε αμέτρητα πανηγύρια όπου γινόταν το έλα να δεις. Έχω πάρει πολλά λεφτά απ’ το Μάκη… ήταν large.
Μείνανε;
Όχι. Έκανα και τα έχασα. Χάρισα πολλά.
Η Βιτάλη;
Την αγαπάω την Ελένη πολύ. Ήμασταν φίλες, και τώρα φίλη τη νιώθω παρ’ όλο που έχουμε καιρό να τα πούμε. Πήγαινα στο σπίτι της, έβλεπα τη Λαμπρινή τη μαμά της, το γιο της. Δουλέψαμε στο «μαγαζί» στην πλατεία Αμερικής με την Ελένη, τον Σαρρή, τον Κλωναρίδη, τον Γιάννη Βασιλόπουλο στο κλαρίνο, τον Σαλέα… Εκεί έλεγα και τη Βοσκοπούλα. Ερχόταν ο Πάριος, ο Νταλάρας, ο Καζαντζίδης με τη μητέρα την κυρία Γεσθημανή που ήταν μαγκάκι. Έχω έρωτα με την Ελένη…
Σήμερα το παιδάκι που ανέβηκε επτά χρονών στην πίστα και ο Μανώλης Αγγελόπουλος ενθουσιασμένος το έρανε με λουλούδια, πώς βλέπει το αύριο;
Υγεία να έχουμε. Όλα στη ζωή, ακόμη και τα πιο μικρά είναι πανέμορφα… Όσοι αγαπάνε θα μιλούν πάντα με την καρδιά.
Τι σε φοβίζει;
Οι καταστάσεις, οι αρρώστιες. Με στεναχωρεί που δεν έχουμε να προσφέρουμε την παιδεία που πρέπει στα παιδιά, τη φροντίδα στους ηλικιωμένους. Με τρομάζει η απώλεια. Καλύτερα να φύγω εγώ πρώτη παρά οι δικοί μου. Η οικογένεια είναι καθοριστικός παράγοντας στη ζωή μου…
Ζητάς βοήθεια;
Αναζητώ την επαφή αλλά είμαι περήφανη. Ζητάω αν χρειαστώ βοήθεια, δεν γυρεύω όμως ελεημοσύνη.
Ελαφρά σαν αυτά που ερμήνευε ο πατέρας σου, τραγουδάτε στο Αρχοντικό;
Το μαγαζί αυτό του Σαράντη είναι όνομα και πράγμα. Αρχοντικό κανονικό. Δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε και τέτοιες στιγμές. Υπάρχει πιο ωραίο απ’ τα μεγάλα τραγούδια του Γούναρη ή τις ρεμπέτικες καντάδες και τα λαϊκά της καρδιάς;
Μαζί με τον Λεμπέση και εκλεκτούς συνεργάτες εμφανίζονται στο Αρχοντικό του Σαράντη προσφέροντας «με ψυχή και με μεράκι» τίμια και προσεγμένη διασκέδαση.
Πώς μπλέξατε με τον Λεμπέση;
Περνάω όμορφα μαζί τους όπως και με τους υπόλοιπους συνεργάτες. Το αισθάνθηκα και στα εξτρά που κάναμε το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα όπου πήγαμε πάρα πολύ καλά. Σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Το ίδιο συναίσθημα γίνεται ακόμα πιο ισχυρό και τώρα στο Αρχοντικό του Σαράντη. Εισπράττω αγάπη απλόχερα. Υπάρχει αλληλοσεβασμός σε όλη την ομάδα. Κι αυτά είναι ζητούμενα για μένα.
Ιντριγκαδόρικη σύμπραξη…
Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. Είναι μια θεωρητικά περίεργη συνεργασία που όμως λειτουργεί εξαιρετικά. Ο Γιάννης έχει και τη ροκιά μέσα του, και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος. Μην κοιτάς που δεν την πολυβγάζει. Όποιος κοιτάει και πίσω απ’ τη βιτρίνα το αντιλαμβάνεται. Άλλωστε το ρεμπέτικο είναι και ροκ.
Τι παρουσιάζετε στο Αρχοντικό;
Από ρεμπέτικα μέχρι λαϊκά των τελευταίων δεκαετιών. Τραγούδια που αξίζουν να ακουστούν και να διασκεδάσουν τον κόσμο με αξιώσεις.
Μέχρι…
Από γυρίζω απ’ τη νύχτα μέχρι και… Μάλαμα. Όπου υπάρχει στο λόγο και στη μελωδία κατάθεση ψυχής. Σίγουρα βέβαια το κύριο κομμάτι είναι οι κλασικές στιγμές του ρεμπέτικου και του κλασικού λαϊκού και μαζί βέβαια και τα τραγούδια του Λεμπέση που ο κόσμος τα ξέρει και τα έχει αγαπήσει..
Έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι;
Η αλήθεια είναι αυτή αλλά ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν. Όταν πραγματικά έχεις κάτι να πεις θα βρεις τους αποδέκτες που θα σε ακούσουν.
Έχεις μεγάλη θητεία στη διασκέδαση με σπουδαίες συνεργασίες σε μαγαζιά σταθμούς. Έχει αλλάξει το τοπίο;
Ο Έλληνας είναι αλέγρο άτομο. Η κρίση είναι κάτι σχετικό… Και πριν, όταν περνάγαμε δήθεν καλά, μπορεί να αντιμετωπίζαμε την μεγαλύτερη μας κρίση, αυτή που μας ξερίζωνε μέσα μας συθέμελα. Κάποτε πέφτανε χειροβομβίδες κι ο κόσμος πήγαινε και γλένταγε. Μουσικοί θεριά παίζαν ώρες για ένα πιάτο φασολάδα, αλλά το έκαναν με την καρδιά τους. Δεν γίνεται ζωή χωρίς γλέντι. Να, τώρα εμείς στο Αρχοντικό, μπορείς να έρθεις να περάσεις πραγματικά ωραία, να φας, να πιεις, με λίγα χρήματα…
Γνώρισε τη λάμψη του σουξέ, τα μεγάλα σχήματα αλλά και περιόδους αφάνειας. Μετανιώνεις για πράγματα;
Έμαθα μέσα από τα λάθη μου και τα πάθη μου και θα συνεχίσω να μαθαίνω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου…
Βέβαια στιγμή δεν έπαψα ν’ ακούω τους πάντες να παραδέχονται πως η Κανέλλη «έχει φωνή»…
Μου άρεσε να είμαι μες τη μουσική… Γι’ αυτό κι ευχαριστώ όσους με πιστέψανε και με πιστεύουν βαθιά στην ψυχή τους. Την ίδια ώρα ζητώ συγγνώμη αν έχω πληγώσει ανθρώπους. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ το χρωστάω στην ίδια τη ζωή που με κρατάει στα πόδια μου και μπορώ να βλέπω πιο καθαρά κάποια πράγματα και να πιστεύω με τη σειρά μου σ’ αυτά.
Τι επιδιώκεις πλέον;
Να αφήσω κάτι στην ψυχούλα εκείνων που με ακούνε. Αυτό νομίζω είναι το ιδανικό του κάθε καλλιτέχνη που γεννιέται μ’ αυτήν την ευλογημένη αρρώστια. Γεννήθηκα και τραγούδαγα, μεγάλωσα και τραγούδαγα, έτρωγα και τραγούδαγα… αυτό κάνω και τώρα πιο ώριμη και χαρούμενη που μπορώ. Κατάθεση ψυχής.
Ίσως να γυρνάγαμε το χρόνο πίσω να επιζητούσες κι άλλες συνεργασίες, κι άλλους δημιουργούς τραγουδιών.
Όχι. Εγώ ήθελα να πορευτώ με τους συνεργάτες που γνώριζα, μ’ εκείνους που πρωτοέκανα επιτυχία, με τη δικιά μας ομάδα. Σεβόμουν τους μεγάλους αλλά πάντα έτσι ήμουν σαν χαρακτήρας…
Μάκης Χριστοδουλόπουλος;
Ήμουν μαζί του στις μεγάλες του στιγμές στις Αμπάρες. Νύχτα σκληρή, με πιάτο γυάλινο… Να δουλεύουμε μέχρι τις 6 με 7 το πρωί. Και μετά Θεσσαλονίκη, La Mirage, με Μάκη πάντα και Λίτσα Διαμάντη. Και στη Νέα Αθηναία… όπου ο Μάκης τους έλεγε: «τη Βαγγελίτσα δεν θα την πειράξει κανένας». Πηγαίναμε στην Πάρνηθα για φαγητό, θυμάμαι… Και φυσικά γυρίσαμε αμέτρητα πανηγύρια όπου γινόταν το έλα να δεις. Έχω πάρει πολλά λεφτά απ’ το Μάκη… ήταν large.
Μείνανε;
Όχι. Έκανα και τα έχασα. Χάρισα πολλά.
Η Βιτάλη;
Την αγαπάω την Ελένη πολύ. Ήμασταν φίλες, και τώρα φίλη τη νιώθω παρ’ όλο που έχουμε καιρό να τα πούμε. Πήγαινα στο σπίτι της, έβλεπα τη Λαμπρινή τη μαμά της, το γιο της. Δουλέψαμε στο «μαγαζί» στην πλατεία Αμερικής με την Ελένη, τον Σαρρή, τον Κλωναρίδη, τον Γιάννη Βασιλόπουλο στο κλαρίνο, τον Σαλέα… Εκεί έλεγα και τη Βοσκοπούλα. Ερχόταν ο Πάριος, ο Νταλάρας, ο Καζαντζίδης με τη μητέρα την κυρία Γεσθημανή που ήταν μαγκάκι. Έχω έρωτα με την Ελένη…
Σήμερα το παιδάκι που ανέβηκε επτά χρονών στην πίστα και ο Μανώλης Αγγελόπουλος ενθουσιασμένος το έρανε με λουλούδια, πώς βλέπει το αύριο;
Υγεία να έχουμε. Όλα στη ζωή, ακόμη και τα πιο μικρά είναι πανέμορφα… Όσοι αγαπάνε θα μιλούν πάντα με την καρδιά.
Τι σε φοβίζει;
Οι καταστάσεις, οι αρρώστιες. Με στεναχωρεί που δεν έχουμε να προσφέρουμε την παιδεία που πρέπει στα παιδιά, τη φροντίδα στους ηλικιωμένους. Με τρομάζει η απώλεια. Καλύτερα να φύγω εγώ πρώτη παρά οι δικοί μου. Η οικογένεια είναι καθοριστικός παράγοντας στη ζωή μου…
Ζητάς βοήθεια;
Αναζητώ την επαφή αλλά είμαι περήφανη. Ζητάω αν χρειαστώ βοήθεια, δεν γυρεύω όμως ελεημοσύνη.
Ελαφρά σαν αυτά που ερμήνευε ο πατέρας σου, τραγουδάτε στο Αρχοντικό;
Το μαγαζί αυτό του Σαράντη είναι όνομα και πράγμα. Αρχοντικό κανονικό. Δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε και τέτοιες στιγμές. Υπάρχει πιο ωραίο απ’ τα μεγάλα τραγούδια του Γούναρη ή τις ρεμπέτικες καντάδες και τα λαϊκά της καρδιάς;
