Ο Δημήτρης Μητσοτάκης γνήσιο τέκνο της σπουδαίας κίνησης των συγκροτημάτων της δεκαετίας του ’90, ως ιδρυτής των Ενδελέχεια, το 2007 έκανε μια ακόμη σημαντική κίνηση, πρωτοπορώντας ως μουσικός της γενιάς του, αποτύπωσε έντυπα το λόγο του στην «Καυτή Σούπα». Πρόσφατα παρουσίασε το πέμπτο βιβλίο του, μια συλλογή διηγημάτων που διαβάζονται απνευστί, με γενικό τίτλο «Ο Καιρός Άλλαζε» (εκδόσεις Κέδρος).
Η αλήθεια είναι ότι γράφει τόσο καλά που το συγγραφικό του έργο συμπληρώνει το μουσικό και έτσι το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον. Αν σκεφτεί κανείς μάλιστα ότι είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού -Τζίμης Πανούσης, Γιάννης Αγγελάκας και μ’ ένα τρόπο ο Θάνος Ανεστόπουλος - οι μουσικοί που κατάφεραν να παρουσιάσουν και μια άλλη διάσταση του μυαλού και του ταλέντου τους στο κοινό, τότε το έργο του αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα.
Στην σειρά διηγημάτων “Ο Καιρός Άλλαζε” βγαίνουν και κάποιες πιο άγνωστες στιγμές της ζωής του, όπως το πέρασμά του από τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Δεν πάει το μυαλό εκεί ε ; Να, που το ο ίδιος το εξηγεί από την πρώτη κιόλας ερώτηση…
Πώς είναι να σκαρώνεις μικρές ιστορίες και να τις αποτυπώνεις στο χαρτί και σε τι διαφέρει απ’ όταν γράφεις ένα τραγούδι ;
Όλα ξεκίνησαν ως επείγουσα ανάγκη για εξομολόγηση. Έπρεπε να γράψω, τα λίγων λέξεων κείμενα που συγκροτούν ένα στιχούργημα και η διαδικασία της σύνθεσης δεν μου ήταν αρκετά την περίοδο που ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο. Τα υπόλοιπα ήρθαν ως φυσικό επακόλουθο μιας διαδικασίας ενός ανθρώπου που του αρέσει να εκδίδεται (!).
Το φαντασιακό κομμάτι είναι διαφορετικό ή μια ιστοριούλα θα μπορεί να είναι και τραγούδι ;
Ύστερα από την «Μπαλάντα του Λιγνού», του Μπομπ Ντύλαν και το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», του Διονύση Σαββόπουλου, κάθε έμμετρη ιστορία μπορεί να γίνει τραγούδι.
Πώς θ’ απαντούσες στο ερώτημα που θέτεις : «Είναι αρετή ή κατάρα η γενναιοδωρία» ;
Αν μπορούσα να απαντήσω δεν θα έγραφα ολόκληρο σχετικό διήγημα. Βλέπε το διήγημα «Ο Γρύλος».
Η απόλυτη φαντασίωσή σου στα 80s ποια ήταν ;
Η γυναίκα ενός οικογενειακού φίλου που χάριν της διηγήσεως μεταμορφώθηκε σε Εμμανουέλλα και ως εκ τούτου σε... Σίλβια Κριστέλ.
Έχεις πάει ποτέ σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, κοινώς μπουζούκια ; (με αφορμή το «Γιε μου»)
Έχω δουλέψει σε σχετικά μαγαζιά, ως ντράμερ, σχεδόν εφτά χρόνια. Έφυγα γιατί με αρρωστήσανε. Σαν πελάτης έχω πάει δύο φορές: μία φορά, στα δεκαεφτά, για να κάνω το χατίρι της κολλητής της φιλενάδας μου, που είχε γενέθλια, και τους το ’βγαλα ξινό με τη γκρίνια μου -μάλλον κάποια από τις δυο με καταράστηκε να δουλέψω κάποτε σε τέτοια μαγαζιά. Η δεύτερη φορά ήταν είκοσι χρόνια αργότερα, σε παρόμοια συνθήκη και με ανάλογη, -αν και σαφώς ωριμότερη- συμπεριφορά εκ μέρους μου.
Τι περιέχει το 5ο βιβλίο σου;
Το νέο μου βιβλίο είναι μία συλλογή δεκαεπτά διηγημάτων. Άλλες ιστορίες είναι βιωματικές και άλλες μυθοπλαστικές, άλλοτε πάλι αποτέλεσμα συνδυασμού φαντασίας και βιώματος. Ιστορίες σκληρές, τρυφερές, αστείες ή πικρές, ρεαλιστικές ή με διάθεση σουρεαλιστική.Ερωτήματα περιμένουν απαντήσεις που άλλοτε δίνονται και άλλοτε όχι αφήνοντας τον αναγνώστη να δώσει τη δική του εκδοχή.
Ένα ταξίδι με ήρωες και αντιήρωες καθημερινούς ανθρώπους. Ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Την συλλογή κλείνουν τέσσερα προσωπικά, τολμώ να πω, περισσότερο ποιητικά κείμενα, σαν κάποιος λογοτεχνικός αποχαιρετισμός.
Το όνειρο πώς φθάσαμε στο σημείο να είναι απαγορευμένο; Σ’ ένα διήγημά σου είναι λόγος απόλυσης.
Εξαρτάται από το τι ονειρεύεσαι. Αν ονειρεύεσαι καθώς πρέπει και καθώς βολεύει την εξουσία δεν σου το απαγορεύει κανείς...
Τι απ’ όλα τα απαγορευτικά που μας έχουν βάλει σε ενοχλεί περισσότερο;
Η τροχοπέδη στα όνειρα των νέων.
Ποιο ήταν το πρώτο σου γραπτό κείμενο και πότε που δεν ήταν τραγούδι – και τι το έκανες ;
Κάποτε, γύρω στα δέκα, ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα, μια απομίμηση του έργου του Ιουλίου Βερν Η μυστηριώδης νήσος. Μια ομάδα πέντε έξι ναυαγών τραβούσε τα πάνδεινα προσπαθώντας να επιβιώσει σ’ ένα αφιλόξενο νησί. Κάθε μέρα έγραφα περίπου μία περίπου σελίδα, την οποία και διάβαζα στον μικρό μου αδερφό που περίμενε κάθε βράδυ, με αγωνία, την εξέλιξη του δράματος. Μόλις τελείωνα την ανάγνωση με ρωτούσε τι θα γινόταν στη συνέχεια, κι εγώ, ασυγκίνητος, του απαντούσα: «Θα μάθεις αύριο».
Μια μέρα, κι ενώ ο αδερφός μου είχε ήδη ταυτιστεί με τον αγαπημένο του ήρωα που είχε όλα τα καλά του κόσμου και κανένα ελάττωμα, του ανακοίνωσα πως στο τέλος της ιστορίας θα σωθούν όλοι εκτός από εκείνον. Ο μικρός έκλαιγε και χτυπιόταν για να με μεταπείσει εγώ όμως ήμουν ανένδοτος και του απαντούσα: «Α, δεν γίνεται να σωθεί, έτσι είναι η ιστορία». Τελικά το μυθιστόρημα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και δυστυχώς δεν βρίσκεται στη συλλογή μου.
Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω τι θα έκανα με τον ήρωα εκείνο, αν κατάφερνα να το τελειώσω, μολονότι το πιθανότερο είναι πως τελικά θα τον σκότωνα…
Θέλεις ν’ αφήσεις πίσω σου περισσότερους δίσκους ή βιβλία ;
Προς το παρόν νικούν οι δίσκοι 13-5.
Ποιο έχει κατά τη γνώμη σου μεγαλύτερη επιρροή; Μια φράση ή ένας στίχος;
Μια σοφή φράση που γίνεται τραγούδι.
Ο καιρός αλλάζει στ’ αλήθεια ;
Ο καιρός αλλάζει πρώτα μέσα μας.
Η αλήθεια είναι ότι γράφει τόσο καλά που το συγγραφικό του έργο συμπληρώνει το μουσικό και έτσι το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον. Αν σκεφτεί κανείς μάλιστα ότι είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού -Τζίμης Πανούσης, Γιάννης Αγγελάκας και μ’ ένα τρόπο ο Θάνος Ανεστόπουλος - οι μουσικοί που κατάφεραν να παρουσιάσουν και μια άλλη διάσταση του μυαλού και του ταλέντου τους στο κοινό, τότε το έργο του αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα.
Στην σειρά διηγημάτων “Ο Καιρός Άλλαζε” βγαίνουν και κάποιες πιο άγνωστες στιγμές της ζωής του, όπως το πέρασμά του από τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Δεν πάει το μυαλό εκεί ε ; Να, που το ο ίδιος το εξηγεί από την πρώτη κιόλας ερώτηση…
Πώς είναι να σκαρώνεις μικρές ιστορίες και να τις αποτυπώνεις στο χαρτί και σε τι διαφέρει απ’ όταν γράφεις ένα τραγούδι ;
Όλα ξεκίνησαν ως επείγουσα ανάγκη για εξομολόγηση. Έπρεπε να γράψω, τα λίγων λέξεων κείμενα που συγκροτούν ένα στιχούργημα και η διαδικασία της σύνθεσης δεν μου ήταν αρκετά την περίοδο που ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο. Τα υπόλοιπα ήρθαν ως φυσικό επακόλουθο μιας διαδικασίας ενός ανθρώπου που του αρέσει να εκδίδεται (!).
Το φαντασιακό κομμάτι είναι διαφορετικό ή μια ιστοριούλα θα μπορεί να είναι και τραγούδι ;
Ύστερα από την «Μπαλάντα του Λιγνού», του Μπομπ Ντύλαν και το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», του Διονύση Σαββόπουλου, κάθε έμμετρη ιστορία μπορεί να γίνει τραγούδι.
Πώς θ’ απαντούσες στο ερώτημα που θέτεις : «Είναι αρετή ή κατάρα η γενναιοδωρία» ;
Αν μπορούσα να απαντήσω δεν θα έγραφα ολόκληρο σχετικό διήγημα. Βλέπε το διήγημα «Ο Γρύλος».
Η απόλυτη φαντασίωσή σου στα 80s ποια ήταν ;
Η γυναίκα ενός οικογενειακού φίλου που χάριν της διηγήσεως μεταμορφώθηκε σε Εμμανουέλλα και ως εκ τούτου σε... Σίλβια Κριστέλ.
Έχεις πάει ποτέ σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, κοινώς μπουζούκια ; (με αφορμή το «Γιε μου»)
Έχω δουλέψει σε σχετικά μαγαζιά, ως ντράμερ, σχεδόν εφτά χρόνια. Έφυγα γιατί με αρρωστήσανε. Σαν πελάτης έχω πάει δύο φορές: μία φορά, στα δεκαεφτά, για να κάνω το χατίρι της κολλητής της φιλενάδας μου, που είχε γενέθλια, και τους το ’βγαλα ξινό με τη γκρίνια μου -μάλλον κάποια από τις δυο με καταράστηκε να δουλέψω κάποτε σε τέτοια μαγαζιά. Η δεύτερη φορά ήταν είκοσι χρόνια αργότερα, σε παρόμοια συνθήκη και με ανάλογη, -αν και σαφώς ωριμότερη- συμπεριφορά εκ μέρους μου.
Τι περιέχει το 5ο βιβλίο σου;
Το νέο μου βιβλίο είναι μία συλλογή δεκαεπτά διηγημάτων. Άλλες ιστορίες είναι βιωματικές και άλλες μυθοπλαστικές, άλλοτε πάλι αποτέλεσμα συνδυασμού φαντασίας και βιώματος. Ιστορίες σκληρές, τρυφερές, αστείες ή πικρές, ρεαλιστικές ή με διάθεση σουρεαλιστική.Ερωτήματα περιμένουν απαντήσεις που άλλοτε δίνονται και άλλοτε όχι αφήνοντας τον αναγνώστη να δώσει τη δική του εκδοχή.
Ένα ταξίδι με ήρωες και αντιήρωες καθημερινούς ανθρώπους. Ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Την συλλογή κλείνουν τέσσερα προσωπικά, τολμώ να πω, περισσότερο ποιητικά κείμενα, σαν κάποιος λογοτεχνικός αποχαιρετισμός.
Το όνειρο πώς φθάσαμε στο σημείο να είναι απαγορευμένο; Σ’ ένα διήγημά σου είναι λόγος απόλυσης.
Εξαρτάται από το τι ονειρεύεσαι. Αν ονειρεύεσαι καθώς πρέπει και καθώς βολεύει την εξουσία δεν σου το απαγορεύει κανείς...
Τι απ’ όλα τα απαγορευτικά που μας έχουν βάλει σε ενοχλεί περισσότερο;
Η τροχοπέδη στα όνειρα των νέων.
Ποιο ήταν το πρώτο σου γραπτό κείμενο και πότε που δεν ήταν τραγούδι – και τι το έκανες ;
Κάποτε, γύρω στα δέκα, ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα, μια απομίμηση του έργου του Ιουλίου Βερν Η μυστηριώδης νήσος. Μια ομάδα πέντε έξι ναυαγών τραβούσε τα πάνδεινα προσπαθώντας να επιβιώσει σ’ ένα αφιλόξενο νησί. Κάθε μέρα έγραφα περίπου μία περίπου σελίδα, την οποία και διάβαζα στον μικρό μου αδερφό που περίμενε κάθε βράδυ, με αγωνία, την εξέλιξη του δράματος. Μόλις τελείωνα την ανάγνωση με ρωτούσε τι θα γινόταν στη συνέχεια, κι εγώ, ασυγκίνητος, του απαντούσα: «Θα μάθεις αύριο».
Μια μέρα, κι ενώ ο αδερφός μου είχε ήδη ταυτιστεί με τον αγαπημένο του ήρωα που είχε όλα τα καλά του κόσμου και κανένα ελάττωμα, του ανακοίνωσα πως στο τέλος της ιστορίας θα σωθούν όλοι εκτός από εκείνον. Ο μικρός έκλαιγε και χτυπιόταν για να με μεταπείσει εγώ όμως ήμουν ανένδοτος και του απαντούσα: «Α, δεν γίνεται να σωθεί, έτσι είναι η ιστορία». Τελικά το μυθιστόρημα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και δυστυχώς δεν βρίσκεται στη συλλογή μου.
Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω τι θα έκανα με τον ήρωα εκείνο, αν κατάφερνα να το τελειώσω, μολονότι το πιθανότερο είναι πως τελικά θα τον σκότωνα…
Θέλεις ν’ αφήσεις πίσω σου περισσότερους δίσκους ή βιβλία ;
Προς το παρόν νικούν οι δίσκοι 13-5.
Ποιο έχει κατά τη γνώμη σου μεγαλύτερη επιρροή; Μια φράση ή ένας στίχος;
Μια σοφή φράση που γίνεται τραγούδι.
Ο καιρός αλλάζει στ’ αλήθεια ;
Ο καιρός αλλάζει πρώτα μέσα μας.
