Αν κάναμε ένα flash back στο παρελθόν, ποιές εικόνες ή μυρωδιές έχουν χαραχτεί στη μνήμη σας απ' τα παιδικά σας χρόνια;
Λοιπόν... Θα στις πω ακριβώς με τη σειρά που μου έρχονται: η στιγμή που για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα καμήλα στο ζωολογικό κήπο με τρόμαξε πάρα πολύ, όταν πρωτοείδα κινηματογράφο φοβήθηκα πολύ, νόμιζα ότι έρχονται κατά πάνω μου οι άνθρωποι, το πρώτο χιόνι μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση… Φοβόμουν το φεγγάρι, είχα δει άσχημο όνειρο μάλλον... Τα παιχνίδια μου άρεσαν πολύ... Θυμάμαι κάτι αεροπλάνα που έπαιζα. Σίγουρα όμως θα μπορούσα να πω πως την παιδική μου ηλικία συντροφεύουν ''οι Βασιλιάδες και οι Πρίγκιπες''...
Τι θέλατε ως παιδί να γίνετε όταν μεγαλώσετε;
Μμμ... Ταξιτζής. Γιατί πίστευα πως επειδή έχει πολλά ψιλά στο κουτί του, ότι έχει λεφτά. Στη συνέχεια εισπράκτορας λεωφορείου και ποδοσφαιριστής. Να φανταστείτε για να κοιμηθώ ονειρευόμουν ότι έβαζα γκολ σε τεράστια γήπεδα (γέλια). Αυτό που σπούδασα τη Φιλολογία και την υποκριτική μετέπειτα, δεν τα πολυήθελα. Αν για παράδειγμα με ρωτούσες στην γ' λυκείου ''τι θες να κάνεις;'' ποτέ δεν θα πήγαινε το μυαλό μου στην υποκριτική. Μπορεί λόγω οικογενειακού περιβάλλοντος να υπήρχε ασυνείδητα μία εν κρυπτώ επιρροή, αλλά προέκυψα ηθοποιός... προέκυψα σκηνοθέτης.
Με ποιές λέξεις θα μπορούσατε να παρομοιάσετε το θέατρο;
Διάβολος... βυσσινί κουρτίνα, χρυσό στέμμα, πρόσωπα θεατών που κοιτάνε, Επίδαυρος. Έντονη μου έχει μείνει η μυρωδιά της λακ για τα μαλλιά (η οποία με παραπέμπει στους πρώτους μου ρόλους που έπαιξα στο Εθνικό), η μυρωδιά της πούδρας, η μυρωδιά απ το ρετσίνι που κολλούσαμε τα μουστάκια μας, η μυρωδιά μιας φτηνής λοσιόν που έβαζα μετά το ξέβαμμα, η μυρωδιά της μούχλας – ή παλιατζουρίας που μυρίζει το Εθνικό, η σκόνη της βυσσινί κουρτίνας… Γενικότερα το θέατρο για μένα είναι μυρωδιές περισσότερο παρά εικόνες.
Ποιός ρόλος έχει υπάρξει πρόκληση για σας;
Πολλοί ρόλοι υπήρξαν πρόκληση για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Είτε γιατί δεν υπήρχε το μπάτζετ, είτε γιατί ήταν μονόλογος και συγκεκριμένα πρώτος μονόλογος, είτε γιατί ήταν σπουδαίο το έργο. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ρόλο. Ειδικά όταν άρχισα να σκηνοθετώ τον ίδιο μου τον εαυτό τους αγάπησα όλους γιατί ήταν παιδιά μου, ασφαλώς δεν ήταν όλα ωραία αλλά δεν παύουν να είναι παιδιά μου. Αν θες να σου αναφέρω κάποιους... και το ''Όσκαρ'' ήταν πρόκληση γιατί έπρεπε να κάνω ένα δεκάχρονο παιδί ενώ ήμουν σαράντα, ο ''Έφηβος'' του Ντοστογιέφσκι γιατί λατρεύω τον Ντοστογιέφσκι και η διασκευή ήταν του πατέρα μου που την έκανε στα τριάντα και εγώ το έπαιξα όταν ήμουν τριάντα. Το ''Πέτρες στις Τσέπες'' που παίξαμε με το Μαρκουλάκη ήταν επίσης πρόκληση, γιατί κάναμε δύο τύπους έξω από τα δικά μας νερά – όρια, και το Σαλιέρι που έπαιξα ήταν πρόκληση γιατί έπρεπε να το σκηνοθετήσω κιόλας. Γενικότερα ο ηθοποιός Λιγνάδης με το σκηνοθέτη Λιγνάδη δεν έχουν και τις καλύτερες των σχέσεων.
Αν είχατε τη δυνατότητα να συνεργαστείτε με τρεις μόνον ηθοποιούς, είτε εν ζωή είτε όχι, ποιους θα επιλέγατε;
Εν ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιλέξω κάποιον γιατί υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που θαυμάζω γνωστοί και άγνωστοι και θα ήταν άδικο να αναφέρω κάποιους. Γενικότερα αν είχα τη δυνατότητα να επιλέξω να δουλέψω με συναδέλφους, από τους ζώντες θα επέλεγα νέους ώστε να παίρνω πράγματα από αυτούς γιατί πιο πολλά παίρνω παρά δίνω. Από τους παλιούς θα ήθελα να παίξω με το Μινωτή (με τον οποίο και έπαιξα), την Παξινού και το Βεάκη.
Ηθοποιός- Σκηνοθέτης- Καθηγητής Θεάτρου. Τελικά ποιός ρόλος σας πάει περισσότερο;
Κοίταξε να δεις, αν ήξερα ποιός μου πάει περισσότερο θα έκανα μόνο αυτό. Δεν θα υπήρχε λόγος να κάνω τα άλλα δύο. Ασφαλώς αν κανείς πιστεύει πως το κάνω για οικονομικούς λόγους θα έλεγα πως μπορεί να έχω κάνει πράγματα σε όλη μου την πορεία στο χώρο για την προβολή - ματαιοδοξία όχι όμως για οικονομικούς λόγους. Και τα τρία με πληρούν, με γεμίζουν το καθένα με τον τρόπο του. Τώρα αν ερχόταν κάποιος με το πιστόλι στον κρόταφο και μου έλεγε διάλεξε ένα απ τα τρία θα επέλεγα το τρίτο, δηλαδή δάσκαλος.
Ποιές συμβουλές θα δίνατε σε κάποιον που κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο της υποκριτικής;
Αρχικά ''Να γυμνάσει τους τετρακέφαλους του''. Να τα κάνει τα βήματα, αφού πρώτα έχει γυμνάσει καλά τα πόδια του. Στη συνέχεια να μη φοβηθεί τίποτα, τις οποιεσδήποτε τούμπες και τέλος να γνωρίζει που τον πηγαίνουν αυτά τα βήματα και αν δεν το γνωρίζει να το ψάχνει συνέχεια. Γενικά θα του ευχηθώ ο βηματισμός του να μην σταματήσει ποτέ .
Αν υποθετικά πάντα, υπήρχε μία μηχανή του χρόνου σε ποιά χρονική περίοδο θα θέλατε να σας πετάξει;
Στην Αρχαία Ελλάδα. Γιατί εκείνη τη χρονική περίοδο οι άνθρωποι ήταν πολύ ανοιχτά πνεύματα, ήταν δεκτικοί και ανεκτικοί σε κάθε είδους έρωτα, ήταν ένα το κεφάλι με το σώμα... όχι σαν τους σημερινούς ανθρώπους που είναι αριστεροί από το λαιμό και πάνω και καπιταλιστές από το λαιμό και κάτω και κουβαλούν όλα τα πρέπει και τα μη. Και αν νομίζεις πως επέλεξα την εποχή αυτή γιατί δεν πιστεύω στο Θεό θα σου πω πως πιστεύω στο Θεό.
Ποιά είναι η σχέση σας με τη μουσική και πώς αυτή εισβάλλει στην καθημερινότητα σας;
Μμμμ… η απάντηση που θα σου δώσω μάλλον δε θα σου αρέσει. Στην καθημερινότητα μου λοιπόν ακούω πολύ λίγη έως και ελάχιστη. Με κουράζει να ακούω μουσική, με κουράζει αν κάποιος που ξυπνάει δίπλα μου πατάει το ον στο ραδιόφωνο, απορώ με τους ανθρώπους που βλέπω στο δρόμο να φορούν τα ακουστικά τους και να απομονώνονται, σπανίως εγώ ανεβάζω στο facebook μουσικές, παρ όλα ταύτα όλες τις δουλειές μου τις διέπει κυρίως και θεμελιακά η μουσική. Όχι μόνον ως μουσική υπόκρουση, αλλά ως τρόπος... ακόμα και στους μαθητές μου που διδάσκω ο τρόπος είναι μουσικός, ο τρόπος που θα μιλήσουν, οι ρυθμοί, οι παύσεις ακόμα και η ποιότητα των συναισθημάτων, το γέλιο, το κλάμα είναι μουσική. Μία αθέατη μουσική που δε φαίνεται... Είμαι πρώτα μουσικός και μετά ηθοποιός. Μουσική ακούω στο θέατρο και στην ποίηση η οποία όμως είναι εσωτερική.
Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να ταράξει την ηρεμία σας και να σας βγάλει εκτός εαυτού;
Η βλακεία και η μετριότητα. Ακόμα και η δική μου μετριότητα, το medium δεν το μπορώ με βγάζει απ τα νερά μου... Προτιμώ το small και το large.
Ποιά φράση ή φράσεις έχετε ως ''μοτο ζωής'';
Έχω αλλάξει πολλές κατά τη διάρκεια της ζωής μου, δεν είμαι παγιωμένος άνθρωπος. Πριν ένα χρόνο θα σου έλεγα ''Ο έρωτας είναι τα πάντα''. Πολλές φράσεις έχουν έλθει και παρέλθει, αυτή όμως που μου έχει μείνει, είναι μία φράση από το Ευαγγέλιο που λέει: “Η αγάπη μάχαιρα εστί”.
Αν δίνατε ένα τίτλο στη ζωή σας, ποιός θα ήταν αυτός;
Χμμ... η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί αυτό ποτέ. Θα σου πω το '' All that Jazz '' και ασφαλώς εννοώ την ταινία του Bob Fosse που έκανε και το Cabaret.
Υπάρχει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;
Ναι. Να πάω στην Αμερική. Περίμενες κάτι πιο λυρικό; Νομίζω πως είναι ένα ταξίδι που δεν έχω κάνει και θα ήθελα πολύ.
Αν είχατε να πείτε τρία ''ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ'' σε ποιούς θα τα λέγατε;
Λοιπόν το πρώτο θα το έλεγα στους γονείς μου, το δεύτερο σε όλους τους δασκάλους μου καλούς και κακούς και το τρίτο στους ανθρώπους που με αγάπησαν.
Για το τέλος... Υπάρχει κάτι στα σκαριά αυτή την περίοδο;
Το σίγουρο είναι ότι του χρόνου θα κάνω μία σκηνοθεσία στο Εθνικό στο έργο ''Το έπος του Διγενή''... Θέλω να κάνω το “Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ”, είμαι σε συζητήσεις για το αν θα κάνω κάτι το καλοκαίρι αλλά γενικότερα είμαι άνθρωπος που δεν κάνω σχέδια. Όπως έχω πει και παλαιότερα εγώ φτιάχνω σχεδία ανεβαίνω πάνω και όπου με βγάλει...
Φωτογραφίες: Δέσποινα Κούλογλου
