Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα
Ο Craig Walker είναι ένας Ιρλανδός ερμηνευτής και τραγουδοποιός που εισήλθε στην μουσική σκηνή με τους Power Of Dreams, το συγκρότημα που σχημάτισε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά από μια μακρά περίοδο διάλυσης το ’09 επανενώθηκαν και τυπικά υφίστανται μέχρι σήμερα. Γνωστός, όμως, στο ευρύτερο κοινό έγινε σίγουρα με την συμμετοχή του στο εξαίρετο βρετανικό γκρουπ Archive, όταν ήταν ο τραγουδιστής στα τρία albums που κυκλοφόρησαν μεταξύ 2000 - 2004..
Πριν από περίπου δύο χρόνια γνωρίστηκε στο Βερολίνο με τον Καναδό συνθέτη και παραγωγό Erik Alcock και αποφάσισαν να συνεργαστούν. Το αποτέλεσμα ήταν το album «Electric Shoes» που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό ως Craig Walker & The Cold.
Ο Craig Walker μιλά στο ogdoo.gr και τον Θάνο Μαντζάνα για μια διαδρομή που – με τον ένα τρόπο ή τον άλλο – πάντα ήταν σύμφυτη με την indie μουσική ταυτότητα.
Πριν από όλα τι είναι για εσένα οι Archive τώρα; Αισθάνεσαι ότι κατά κάποιο τρόπο είσαι ακόμα μέρος τους;
Ναι, πάντα θα είμαι συνδεδεμένος με τους Archive λόγω της μουσικής που έχουμε κάνει μαζί. Η μουσική μας θα υπάρχει για πάντα. Πρόσφατα αναθερμάνθηκε η φιλία μου με τον Darius Keeler (μαζί με τον Danny Griffiths το δίδυμο που αποτελεί τον πυρήνα των Archive) με τον οποίο δεν είχαμε μιλήσει για περισσότερο από δέκα πέντε χρόνια. Ηταν πολύ όμορφο το ότι επανασυνδεθήκαμε και μιλήσαμε για τα παλιά, είμαι πολύ χαρούμενος επίσης για το ότι ξεπέρασε τα προβλήματα υγείας που είχε τα τελευταία χρόνια. Οι Archive είναι σπουδαία μπάντα και εξακολουθούν να χορεύουν στον δικό τους και μόνο ρυθμό.
Η συνεργασία με τον Erik Alcock ήταν αποτέλεσμα μιας συγκυρίας ή η συνάντηση δύο συγγενών μουσικών πνευμάτων;
Μας σύστησαν κοινοί φίλοι και είπαμε να μπούμε μια φορά μαζί στο στούντιο απλά για να δούμε τι θα γίνει. Πήγε πολύ καλά και επίσης ταιριάξαμε πολύ σαν άνθρωποι, κάτι που είναι εξίσου σημαντικό με το να υπάρχει μια αρμονική συνεργασία.
Υπάρχει κάτι στο Βερολίνο που έφερε κοντά έναν Ιρλανδοβρετανό και έναν Καναδό;
Τι Βερολίνο φυσικά έχει πάρα πολλούς Γερμανούς μουσικούς. Η γερμανική σκηνή λειτουργεί σαν ένα απομονωμένο «νησί» και προφανώς στο επίκεντρο της είναι τα τραγούδια με γερμανικούς στίχους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι μη Γερμανοί μουσικοί που βρίσκονται εκεί να συνεργάζονται πάρα πολύ μεταξύ τους.
Πόσο δύσκολο ήταν να γράψεις το «40 Years»; Ηταν ίσως και ένα είδος κάθαρσης ή ακόμα και προσωπικής εξιλέωσης;
Το έγραψα για έναν φίλο μου και σπουδαίο μουσικό που πέθανε από αλκοολισμό πριν δεκαπέντε χρόνια. Ηταν μόλις σαράντα ετών, πάρα πολύ νέος για να πεθάνει. Τον συνάντησα στην αρχή του μεγάλου ταξιδιού προς την θεραπεία από την δική μου εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Μπορεί να είναι θλιμμένο στιχουργικά, αλλά μουσικά είναι δυναμικό και «εμψυχωτικό», κάτι που σχεδόν πάντα μου βγαίνει αυθόρμητα στην μουσική μου. Ηθελα να τιμήσω και να πανηγυρίσω την ζωή του μέσα από ένα τραγούδι.
Υπάρχουν όμως αναφορές στην εξάρτηση και στο «Junkie Sunset», ίσως και στο «Get Arrested!», έτσι δεν είναι;
Tο «Junkie Sunset» είναι για την εποχή που ήμουν ένας έφηβος ο οποίος μεγάλωνε στο Δουβλίνο την δεκαετία του ’80. Υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα με την ηρωίνη τότε στο Δουβλίνο., πολλοί και πολλές πέθαναν από υπερβολική δόση. Ηταν μια τρελή και δύσκολη περίοδος για να είσαι έφηβος στο Δουβλίνο. Ηθελα να θυμίσω αυτούς τους νέους ανθρώπους που πέθαναν τότε, να δείξω την ανθρώπινη πλευρά τους σε αντίθεση με τα ιρλανδικά ΜΜΕ της αποχής που τους παρουσίαζαν σαν σκουπίδια. Το τραγούδι προσπαθεί να θυμίσει και να τιμήσει την ύπαρξη τους. Το «Get Arrested!» μιλάει για ένα διάσημο ζευγάρι και την τοξική σχέση τους που κατέληξε στον θάνατο ενός από τους δύο. Το τραγούδι εξετάζει το μέχρι πού μπορεί να φτάσουν οι άνθρωποι για την επιτυχία, την φήμη και την διασημότητα.
Γιατί αυτά τα παπούτσια έπρεπε να είναι ηλεκτρικά και τι ακριβώς σημαίνει ο τίτλος του δίσκου;
«Electric Shoes» είναι μια μεταφορά για το πνεύμα ελευθερίας στο Βερολίνο. Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στο Βερολίνο φορούν αυτά τα «ηλεκτρικά παπούτσια» και γίνονται μέρος της ίδιας της πόλης. Ολόκληρο το album και ειδικά το ομότιτλο τραγούδι είναι ένα ερωτικό γράμμα στο Βερολίνο.
Είχατε αποφασίσει όταν κάνατε το album ότι θα υπήρχε μια ισορροπία ανάμεσα σε επιρροές από παλαιότερες εποχές και έναν πιο σύγχρονο ήχο;
Ο Erik και εγώ αγαπάμε πολύ κλασικούς πια μουσικούς όπως τους Beatles, τους Kinks, τον David Bowie και πολλούς άλλους και αυτό σίγουρα φαίνεται στον δίσκο. Από την άλλη όμως θέλαμε και να ακούγεται σύγχρονος και νομίζω ότι το επιτύχαμε.
Οι Craig Walker & The Cold είναι αποκλειστικά ένα project του στούντιο ή θα εξελιχθούν και σε μια live μπάντα;
Θα θέλαμε πάρα πολύ να κάνουμε περιοδεία. Αλλά είναι δύσκολη εποχή και υπάρχει κορεσμός στην συναυλιακή αγορά. Είμαστε ένα νέο project και η μετά την πανδημία εποχή αποδεικνύεται ότι είναι πολύ σκληρή για τέτοια.
Αλλά προφανώς περιμένουμε περισσότερα από εσάς στο μέλλον, έτσι δεν είναι;
Ναι, το ελπίζουμε. Εχουμε ήδη αρκετό υλικό για το μισό ενός νέου album. Το μόνο που μένει είναι να γράψουμε το υπόλοιπο μισό (γέλια).
Ποια είναι η σχέση σου με τι ελληνικό κοινό και πώς το αισθάνεσαι;
Πραγματοποίησα τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις μου στην Ελλάδα με τους Archive το 2003. Η αποδοχή τους ήταν πολύ καλή και το ελληνικό ακροατήριο το καλύτερο και πιο ενθουσιώδες που είχαμε μέχρι τότε. Από τότε έχω πραγματοποιήσει αρκετές περιοδείες στην Ελλάδα και τις απόλαυσα. Αγαπώ την Ελλάδα και έχω πολλούς Ελληνες φίλους εδώ και πολλά χρόνια. Ελληνες και Ιρλανδοί έχουμε πολλά κοινά. Αγαπούμε τον πολιτισμό, την οικογένεια αλλά επίσης προσπαθούμε να μην παίρνουμε τους εαυτούς μας και την ζωή υπερβολικά στα σοβαρά.
Υπάρχει λοιπόν πιθανότητα να σε δούμε να παίζεις πάλι ζωντανά στην Ελλάδα σχετικά σύντομα; Θα το ήθελες αυτό;
Ναι, το ελπίζω. Θα ήθελα πάρα πολύ να πραγματοποιούσα μερικές συναυλίες στην Ελλάδα με τους The Cold σχετικά σύντομα.
Και τα προσεχή σχέδια σου, με και ίσως χωρίς τους The Cold;
Μόλις ολοκλήρωσα ένα νέο album μαζί με τον σπουδαίο και πρωτοποριακό Γάλλο δημιουργό και παραγωγό Marc Hurtado που θα κυκλοφορήσει αργότερα μέσα στη χρονιά. Είναι διαφορετικό από οτιδήποτε έχω κάνει στο παρελθόν και αυτό δεν είναι ένα κλισέ αλλά μια μεγάλη αλήθεια!
Θα περιμένουμε να το ακούσουμε για να το διαπιστώσουμε και εμείς…
Ο Craig Walker είναι ένας Ιρλανδός ερμηνευτής και τραγουδοποιός που εισήλθε στην μουσική σκηνή με τους Power Of Dreams, το συγκρότημα που σχημάτισε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά από μια μακρά περίοδο διάλυσης το ’09 επανενώθηκαν και τυπικά υφίστανται μέχρι σήμερα. Γνωστός, όμως, στο ευρύτερο κοινό έγινε σίγουρα με την συμμετοχή του στο εξαίρετο βρετανικό γκρουπ Archive, όταν ήταν ο τραγουδιστής στα τρία albums που κυκλοφόρησαν μεταξύ 2000 - 2004..
Πριν από περίπου δύο χρόνια γνωρίστηκε στο Βερολίνο με τον Καναδό συνθέτη και παραγωγό Erik Alcock και αποφάσισαν να συνεργαστούν. Το αποτέλεσμα ήταν το album «Electric Shoes» που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό ως Craig Walker & The Cold.
Ο Craig Walker μιλά στο ogdoo.gr και τον Θάνο Μαντζάνα για μια διαδρομή που – με τον ένα τρόπο ή τον άλλο – πάντα ήταν σύμφυτη με την indie μουσική ταυτότητα.
Πριν από όλα τι είναι για εσένα οι Archive τώρα; Αισθάνεσαι ότι κατά κάποιο τρόπο είσαι ακόμα μέρος τους;
Ναι, πάντα θα είμαι συνδεδεμένος με τους Archive λόγω της μουσικής που έχουμε κάνει μαζί. Η μουσική μας θα υπάρχει για πάντα. Πρόσφατα αναθερμάνθηκε η φιλία μου με τον Darius Keeler (μαζί με τον Danny Griffiths το δίδυμο που αποτελεί τον πυρήνα των Archive) με τον οποίο δεν είχαμε μιλήσει για περισσότερο από δέκα πέντε χρόνια. Ηταν πολύ όμορφο το ότι επανασυνδεθήκαμε και μιλήσαμε για τα παλιά, είμαι πολύ χαρούμενος επίσης για το ότι ξεπέρασε τα προβλήματα υγείας που είχε τα τελευταία χρόνια. Οι Archive είναι σπουδαία μπάντα και εξακολουθούν να χορεύουν στον δικό τους και μόνο ρυθμό.
Η συνεργασία με τον Erik Alcock ήταν αποτέλεσμα μιας συγκυρίας ή η συνάντηση δύο συγγενών μουσικών πνευμάτων;
Μας σύστησαν κοινοί φίλοι και είπαμε να μπούμε μια φορά μαζί στο στούντιο απλά για να δούμε τι θα γίνει. Πήγε πολύ καλά και επίσης ταιριάξαμε πολύ σαν άνθρωποι, κάτι που είναι εξίσου σημαντικό με το να υπάρχει μια αρμονική συνεργασία.
Υπάρχει κάτι στο Βερολίνο που έφερε κοντά έναν Ιρλανδοβρετανό και έναν Καναδό;
Τι Βερολίνο φυσικά έχει πάρα πολλούς Γερμανούς μουσικούς. Η γερμανική σκηνή λειτουργεί σαν ένα απομονωμένο «νησί» και προφανώς στο επίκεντρο της είναι τα τραγούδια με γερμανικούς στίχους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι μη Γερμανοί μουσικοί που βρίσκονται εκεί να συνεργάζονται πάρα πολύ μεταξύ τους.
Πόσο δύσκολο ήταν να γράψεις το «40 Years»; Ηταν ίσως και ένα είδος κάθαρσης ή ακόμα και προσωπικής εξιλέωσης;
Το έγραψα για έναν φίλο μου και σπουδαίο μουσικό που πέθανε από αλκοολισμό πριν δεκαπέντε χρόνια. Ηταν μόλις σαράντα ετών, πάρα πολύ νέος για να πεθάνει. Τον συνάντησα στην αρχή του μεγάλου ταξιδιού προς την θεραπεία από την δική μου εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Μπορεί να είναι θλιμμένο στιχουργικά, αλλά μουσικά είναι δυναμικό και «εμψυχωτικό», κάτι που σχεδόν πάντα μου βγαίνει αυθόρμητα στην μουσική μου. Ηθελα να τιμήσω και να πανηγυρίσω την ζωή του μέσα από ένα τραγούδι.
Υπάρχουν όμως αναφορές στην εξάρτηση και στο «Junkie Sunset», ίσως και στο «Get Arrested!», έτσι δεν είναι;
Tο «Junkie Sunset» είναι για την εποχή που ήμουν ένας έφηβος ο οποίος μεγάλωνε στο Δουβλίνο την δεκαετία του ’80. Υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα με την ηρωίνη τότε στο Δουβλίνο., πολλοί και πολλές πέθαναν από υπερβολική δόση. Ηταν μια τρελή και δύσκολη περίοδος για να είσαι έφηβος στο Δουβλίνο. Ηθελα να θυμίσω αυτούς τους νέους ανθρώπους που πέθαναν τότε, να δείξω την ανθρώπινη πλευρά τους σε αντίθεση με τα ιρλανδικά ΜΜΕ της αποχής που τους παρουσίαζαν σαν σκουπίδια. Το τραγούδι προσπαθεί να θυμίσει και να τιμήσει την ύπαρξη τους. Το «Get Arrested!» μιλάει για ένα διάσημο ζευγάρι και την τοξική σχέση τους που κατέληξε στον θάνατο ενός από τους δύο. Το τραγούδι εξετάζει το μέχρι πού μπορεί να φτάσουν οι άνθρωποι για την επιτυχία, την φήμη και την διασημότητα.
Γιατί αυτά τα παπούτσια έπρεπε να είναι ηλεκτρικά και τι ακριβώς σημαίνει ο τίτλος του δίσκου;
«Electric Shoes» είναι μια μεταφορά για το πνεύμα ελευθερίας στο Βερολίνο. Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στο Βερολίνο φορούν αυτά τα «ηλεκτρικά παπούτσια» και γίνονται μέρος της ίδιας της πόλης. Ολόκληρο το album και ειδικά το ομότιτλο τραγούδι είναι ένα ερωτικό γράμμα στο Βερολίνο.
Είχατε αποφασίσει όταν κάνατε το album ότι θα υπήρχε μια ισορροπία ανάμεσα σε επιρροές από παλαιότερες εποχές και έναν πιο σύγχρονο ήχο;
Ο Erik και εγώ αγαπάμε πολύ κλασικούς πια μουσικούς όπως τους Beatles, τους Kinks, τον David Bowie και πολλούς άλλους και αυτό σίγουρα φαίνεται στον δίσκο. Από την άλλη όμως θέλαμε και να ακούγεται σύγχρονος και νομίζω ότι το επιτύχαμε.
Οι Craig Walker & The Cold είναι αποκλειστικά ένα project του στούντιο ή θα εξελιχθούν και σε μια live μπάντα;
Θα θέλαμε πάρα πολύ να κάνουμε περιοδεία. Αλλά είναι δύσκολη εποχή και υπάρχει κορεσμός στην συναυλιακή αγορά. Είμαστε ένα νέο project και η μετά την πανδημία εποχή αποδεικνύεται ότι είναι πολύ σκληρή για τέτοια.
Αλλά προφανώς περιμένουμε περισσότερα από εσάς στο μέλλον, έτσι δεν είναι;
Ναι, το ελπίζουμε. Εχουμε ήδη αρκετό υλικό για το μισό ενός νέου album. Το μόνο που μένει είναι να γράψουμε το υπόλοιπο μισό (γέλια).
Ποια είναι η σχέση σου με τι ελληνικό κοινό και πώς το αισθάνεσαι;
Πραγματοποίησα τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις μου στην Ελλάδα με τους Archive το 2003. Η αποδοχή τους ήταν πολύ καλή και το ελληνικό ακροατήριο το καλύτερο και πιο ενθουσιώδες που είχαμε μέχρι τότε. Από τότε έχω πραγματοποιήσει αρκετές περιοδείες στην Ελλάδα και τις απόλαυσα. Αγαπώ την Ελλάδα και έχω πολλούς Ελληνες φίλους εδώ και πολλά χρόνια. Ελληνες και Ιρλανδοί έχουμε πολλά κοινά. Αγαπούμε τον πολιτισμό, την οικογένεια αλλά επίσης προσπαθούμε να μην παίρνουμε τους εαυτούς μας και την ζωή υπερβολικά στα σοβαρά.
Υπάρχει λοιπόν πιθανότητα να σε δούμε να παίζεις πάλι ζωντανά στην Ελλάδα σχετικά σύντομα; Θα το ήθελες αυτό;
Ναι, το ελπίζω. Θα ήθελα πάρα πολύ να πραγματοποιούσα μερικές συναυλίες στην Ελλάδα με τους The Cold σχετικά σύντομα.
Και τα προσεχή σχέδια σου, με και ίσως χωρίς τους The Cold;
Μόλις ολοκλήρωσα ένα νέο album μαζί με τον σπουδαίο και πρωτοποριακό Γάλλο δημιουργό και παραγωγό Marc Hurtado που θα κυκλοφορήσει αργότερα μέσα στη χρονιά. Είναι διαφορετικό από οτιδήποτε έχω κάνει στο παρελθόν και αυτό δεν είναι ένα κλισέ αλλά μια μεγάλη αλήθεια!
Θα περιμένουμε να το ακούσουμε για να το διαπιστώσουμε και εμείς…
