Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
«Ως την άκρη του ονείρου» είναι ο τίτλος μιας θεατρικής παράστασης η οποία ξεκινά την Κυριακή 6 Οκτώβριου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και που πρώτη φορά ανέβηκε πριν από 7 χρόνια στο Θέατρο Περοκέ και στο Θέατρο Ράδιο Σίτι της Θεσσαλονίκης. Η παράσταση απευθύνεται στα παιδιά, θα παίζεται τις καθημερινές σε πρωινές ώρες μαθημάτων με οργανωμένες παραστάσεις για σχολεία και τις Κυριακές για τους γονείς που θέλουν να φέρουν τα παιδιά τους από δική τους πρωτοβουλία. Τη σκηνοθεσία και το κείμενο υπογράφει η Κέλλυ Σταμουλάκη, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έγραψε τη μουσική και ο θίασος αποτελείται από οκτώ άτομα, μεταξύ αυτών και εγώ.
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος σε όλο αυτό;
Ο δικός μου ρόλος είναι ο Φύλακας Άγγελος. Προσπαθώ να προστατεύσω την ηρωίδα μας, την Πετρίνα, η οποία στην ιστορία έχει 
Άρα δεν έχετε μόνο τραγουδιστικό ρόλο στην παράσταση, παίζετε κανονικά!
Ο ρόλος μου είναι και μουσικός και ηθοποιού! Όπως και των περισσότερων μέσα στο θίασο, οι οποίοι είναι και μουσικοί και ηθοποιοί. Φαντάσου, υπάρχει ορχήστρα η οποία αποτελείται από τα μέλη του θιάσου και παίζει ζωντανά στη σκηνή τη μουσική του Μαχαιρίτσα.
Ακούγεται σαν μια ιδιαίτερα θεαματική παράσταση!
Έχει πολύ εντυπωσιακό αποτέλεσμα και φαντάζομαι στα μάτια των παιδιών θα είναι ακόμα εντυπωσιακότερο, από τη στιγμή που υπάρχουν σκηνικά, φώτα, το φεγγάρι να κινείται γύρω – γύρω στη σκηνή κι εγώ είμαι πάνω με ντύσιμο ανάλογο… Έχει πολύ όμορφες, θεαματικές σκηνές, με δέντρα να 
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στην παράσταση αυτή;
Είχαμε το προηγούμενο της πρώτης παράστασης.
Ώστε συμμετείχατε και στο πρώτο ανέβασμα!
Ναι, ναι! Και ο λόγος που το ξανακάνω με περισσότερη αγωνία και ακόμα περισσότερη όρεξη, είναι γιατί τώρα θα έρθουν να τη δουν και τα παιδιά μου! Ο γιος μου είναι 6 και η κόρη μου τριάμισι, τότε δεν υπήρχαν, αλλά τώρα περιμένουν να έρθουν να δουν το μπαμπά «Φύλακα Άγγελο»!
Έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά. Τι είναι αυτό που σας εντυπωσιάζει στην επαφή σας μαζί τους;
Θα αναφέρω ένα πολύ ωραίο περιστατικό από την πρώτη φορά. Έχω ένα βαφτιστήρι, ο οποίος ήταν 5-6 χρονών όταν ήρθε να δει την πρώτη παράσταση κι είχε ενθουσιαστεί με το φεγγάρι, όπως όλα τα παιδάκια. Στο τέλος ήρθε στα παρασκήνια, με πήρε αγκαλιά και μου λέει «Νονέ, το φεγγάρι δικό σου είναι;» (γελάει) Ήθελε να τον πάω βόλτα! Είναι φοβερό το πώς εισπράττουν τα παιδιά αυτό που βλέπουν. Αυτό που κάνουμε τώρα, αυτό που εγώ, τέλος πάντων, αισθάνομαι απέναντι στα παιδιά, είναι παιδαγωγικό. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να κάνουμε «φτήνια» με τη λογική ότι είναι παιδάκι, θα το κοροϊδέψεις να φύγει η παράσταση. Αυτό δε μπορώ ούτε να το σκεφτώ. Τα παιδιά συμμετέχουν, παίρνουν πρωτοβουλίες στην παράσταση, γιατί είναι παιδιά. Βλέποντας την ηρωίδα να κρύβεται, ας πούμε, προσπαθούν να τη βοηθήσουν, να την καθοδηγήσουν. Έτσι αρχίζει και ζωντανεύει η παράσταση, παιδιά, κοινό και ηθοποιοί γινόμαστε ένα κι αυτό σου δείχνει μια αγνότητα αφοπλιστική. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος, γιατί μαθαίνουμε κι εμείς απ’ τα παιδάκια. Και για να έχεις μια τίμια συνδιαλλαγή μαζί τους, βλέποντας τις φατσούλες τους, λες «εδώ τώρα πρέπει να κάνω το καλύτερο». Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ακόμα και η υπερβολή του ηθοποιού πηγάζει μέσα από την ενέργεια που παράγεται απ’ τα παιδιά, η οποία ποτέ δεν είναι κατακριτέα.
