Μια ταινία του Τάσου Ψαρρά «Η Σκόνη» ήταν η αφορμή να συναντήσω τον Ανέστη Βλάχο στις αρχές του Οκτώβριου του 2004, με την οποία επέστρεφε στην μεγάλη οθόνη μετά από αρκετά χρόνια σιωπής.
Ένας από τους χαρακτηριστικότερους Έλληνες ηθοποιούς, ρολίστας, που ήξερε να ξυπνά το ένστικτο τον ανθρώπων, στην πιο πρωτόγονη μορφή του. Στις μάχες που έδινε στις διεκδικήσεις γυναικών ήταν χαμένος από χέρι. Ωστόσο έβγαζε ανθρώπινα συναισθήματα που παρουσίαζαν ξεχωριστό ενδιαφέρον μέσα με την υποκριτική του ικανότητα. Βουνίσιος, παράνομος, αλλά και κωμικός κάποιες φορές. Αυτό το τελευταίο στοιχείο είναι ο κρυμμένος άσσος στο μανίκι του. Στην συνάντησή μας στην πλατεία Βικτωρίας, εκεί που ζει όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στην πόλη, έβγαλε τόσο γέλιο που δεν έχω συναντήσει ούτε σε φημισμένους κωμικούς.
Ο Ανέστης Βλάχος χρωστά μέρος της καθιέρωσής του στην μεγάλη οθόνη και στο τσακίρικο βλέμμα του, που τόνιζε τους ρόλους που έπαιζε. Κακός εγώ ; αναρωτιέται ο ίδιος. Και δεν έχει άδικο μια και στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά σχέση με κάποιους ρόλους που ταυτίστηκε αν και ο ίδιος έχει τη δική του άποψη γι’ αυτό. Βραβευμένος από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την προσφορά του στον κινηματογράφο με αφορμή την ταινία Κέριον του Δήμου Θέου. Άλλη χαρακτηριστική ερμηνεία ήταν στο Φόβος του Μανουσάκη, ταινία που παρ’ όλιγον να τους φέρει ένα βραβείο όταν παίχθηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Ωστόσο στάθηκε άτυχος ως προς τη βράβευσή του, παρά τη δυνατή ερμηνεία του, γιατί τη χρονιά εκείνη ήθελαν να δώσουν ένα βραβείο στο Φρανσουά Τρυφώ που λόγω συμμετοχής με κακή ταινία του, το βραβείο δόθηκε στον πρωταγωνιστή της και όχι στον σκηνοθέτη σαν ύστατη λύση.
Ποιος δεν θυμάται τους Πόθους Στον Καταραμένο Βάλτο με την σεξοβόμβα της εποχής Ζέτα Αποστόλου ως παρτεναίρ του;
Ο Ανέστης Βλάχος, διατηρεί τα απλοϊκά χαρακτηριστικά του και το υποκριτικό ταλέντο του στη φαρέτρα του. Συνδιαλέγεται με απλούς ανθρώπους και παραμένει φανατικός Αεκτζής….Η συζήτησή μαζί του ήταν πραγματικά απολαυστική…
-Η παρουσία σας κυρίως στον ελληνικό κινηματογράφο είναι αρκετά πετυχημένη…Έχετε ταυτιστεί σε πολλούς με το ρόλο του κακού…
Έχω 140 ταινίες και σε πάρα πολλές έχω παίξει τον καλό. Δεν είμαι κακός. Ο τύπος που έπαιζα είναι ο δυναμικός. Ο συχωρεμένος ο Μάτσας ήταν ο τύπος του κακού. Εγώ δεν επανέλαβα ποτέ τον εαυτό μου. Τι δουλειά έχουν οι ρόλοι μου στο Φόβο του Κώστα Μανουσάκη και Με Την Λάμψη Στα Μάτια του Γλυκοφρύδη ; Κάθε ταινία είναι άλλος ρόλος. Ο τυπίστας κάνει ένα ρόλο. Ρολίστας είμαι. Στην Μυρτιά του Κώστα Καραγιάννη, ο ρόλος μου είναι κωμικός. Στον εμπορικό κινηματογράφο διαβάζαμε ένα σενάριο, μαζεύονταν οι παραγωγοί και πάρε αυτόν πάρε εκείνον ξαφνικά σου έβαζαν μια στάμπα γιατί δεν παιδεύονταν να ψάξουν πολύ το ρόλο. Ήταν μια προχειρότητα που έφερε συνδυασμούς ρόλων και έρχονται οι δημοσιογράφοι να βάλουν μια σφραγίδα : ο κακός. Ένας καλός ηθοποιός παίζει όλα τα είδη. Στον κινηματογράφο παίζουν τεράστιο ρόλο και τα σωματικά προσόντα. Δεν είναι θέατρο να μπορείς να μακιγιαριστείς ή να βάλεις ένα μαξιλάρι και να κάνεις μια μεγάλη κοιλιά. Μπορείς να το κάνεις αυτό και στο σινεμά, αλλά εκεί εκμεταλλεύονται τα εξωτερικά προσόντα.
-Σε πολλές ταινίες σας ήταν διάχυτο και το ερωτικό στοιχείο, με χαρακτηριστικότερη «Τους πόθους στον καταραμένο βάλτο»…
Είχα παίξει σε μια ταινία του Γρηγορίου όπου είναι δυο αδέρφια και η Χριστίνα Σύλβα, που έχω ερωτευτεί τη γυναίκα αυτή, η οποία είχε αγαπηθεί με τον αδερφό μου από πιο νέοι. Έτσι επήλθε σύγκρουση γι’ αυτήν. Ένα μελό με ανθρώπινες καταστάσεις. Έχω κάνει ερωτικές ιστορίες, αλλά πάντα ήμουν αδικημένος. Ποτέ δεν είχα κερδίσει την γυναίκα που είχα αγαπήσει. Η ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου που αγαπά μια γυναίκα και τη χάνει στο τέλος έχει στοιχεία πολύ ανθρώπινα που κάνουν καλό σ’ έναν ηθοποιό. Μ’ αρέσουν αυτοί οι ρόλοι γιατί υπάρχει μια πάλη μέσα στον άνθρωπο και έρχονται στιγμές που ζυγίζει την υποχρέωση, τον έρωτα. Έτσι και στην ταινία που σας περιέγραψα υποχωρώ και αφήνω να ζήσουν οι νέοι. Τα’ δωσα όλα για τον αδερφό που υποδύονταν ο Φέρτης. Δεν δικαιώθηκα ποτέ, σε καμιά ταινία, στις γυναίκες που έχω αγαπήσει….(γέλια πολλά)…»
-Ίσως γιατί το ερωτικό στοιχείο που κουβαλούσατε στους ρόλους σας ήταν πρωτόγονο…
Όπως το λες. Ένας άνθρωπος αρσενικός. Δεν υπήρχε έρωτας. Απλώς κοιτούσε ως αρσενικό που θέλει να κατακτήσει τη γυναίκα. Δεν νομίζω ότι είχα στοιχεία ερωτικά. Μες στις λάσπες, μες στα φίδια. Στους Πόθους Στον Καταραμένο Βάλτο είχε ένα πλάνο που μας κυνηγούσε ένας να μας σκοτώσει και πήρα τη Ζέτα Αποστόλου στα καλάμια να κρυφτούμε και εκείνη την ώρα ερχόταν ένα φίδι καταπάνω μας και καθ’ ότι φοβάμαι τα φίδια έβαλα μπροστά το όπλο και του έκανα φστ,φσττ, να φύγει και δεν έφευγε…και τελικά μπήκε το φίδι στο πλάνο.
-Σε πολλούς ρόλους κινούσασταν στον υπόκοσμο. Σκοτάδι, καταχνιά, ποτά, γυναίκες, πιστολίδι… Στην πραγματικότητα σας τραβούσε αυτό ο κόσμος ;
Σαν νέος πήγαινα στα μπουζούκια και είχα ένα προτέρημα, ας το πούμε έτσι, και έφτιαχνα τους τύπους που έπαιζα. Όταν έβλεπα ένα τύπο να κινείτε, να φέρετε, να μιλάει, τον μελετούσα. Σαν να διάβαζα ένα βιβλίο. Οι λαϊκοί τύποι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολοι ρόλοι. Είναι τυποποιημένοι και δεν χρειάζονται ειδικά προσόντα υποκριτικής. Όλοι αυτοί οι τύποι δεν υπάρχουν πια. Ακόμα και στα ρούχα. Τότε φορούσαν ρούχα διακριτικά. Τα περισσότερα κοστούμια ήταν ριγέ. Οι τύποι εκείνης της εποχής δεν φορούσαν ποτέ γραβάτα. Τους περισσότερους από αυτούς τους ρόλους τους έπαιξαν καθαρά επαγγελματικά γιατί δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον είχε ο ρόλος μου στο Φόβο, όπου μέσα από το φόβο μου έβγαινε όλη η ύπαιθρος. Δηλαδή τα ήθη και τα έθιμα, τα ταμπού, όλη η καταπίεση της κοινωνίας με την οποία ο νέος δεν μπορούσε να ζήσει. Τι να κάνεις ; Να παίζεις κολτσίνα και τάβλι και την άλλη μέρα να πας στο χωράφι ; Πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας αυτής, ο Κώστας Μανουσάκης, κακώς δεν συνέχισε τον κινηματογράφο γιατί η Ελλάδα έχασε ένα πολύ μεγάλο σκηνοθέτη. Η πρώτη του ταινία ήταν η Αγάπη Στους Αμμόλοφους με τον Μπάρκουλη και τη Βουγιουκλάκη, η δεύτερη ήταν Η Προδοσία με τους Φυσσούν και Φωτίου και μετά ο Φόβος, όπου εκτός από εμένα έπαιξε ο Φωκάς, η Ναθαναήλ, ο Δαμιανός και η Φωτίου.
-Στα μπουζούκια ποιους παρακολουθούσατε ;
Ο Σταμάτης Κόκοτας μου άρεσε πολύ, στον Πάνο το Γαβαλά πήγαινα πολύ, στην Πόλυ Πάνου, στη Ρίτα Σακελλαρίου που ήταν πολύ φίλη μου και κάποια περίοδο στα σκυλάδικα της Ιεράς Οδού. Πολλά ξενύχτια, τζάμπα…Σήμερα προτιμώ τις ταβέρνες με φίλους. Όσο υπάρχει ταβέρνα υπάρχει και παρέα.
-Με ποιους ηθοποιούς κάνατε παρέα εκείνη την εποχή ;
Δεν έχω κάνει ποτέ παρέα με ηθοποιούς, παρ’ ότι ασχολήθηκα με τον συνδικαλισμό. Εκτός ενός, που ήταν και κουμπάρος μου, ο Νίκος Ξανθόπουλος. Πάντα οι φίλοι μου στο χώρο το δικό μας ήταν οι τεχνικοί. Την παρέα μου πάντα αποτελούσαν λαϊκοί τύποι. Μπογιατζήδες, μαραγκοί, χτίστες, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι…Πότε δεν πήγαινα σε ένα καλό κέντρο για να πουν, α ήρθε ο Βλάχος. Στο δρόμο βέβαια με σταματούν, με χαιρετούν, αλλά οι φίλοι μου που πήγαινα για κρασιά στις ταβέρνες ήταν άνθρωποι λαϊκοί.
-Σε ποια γειτονιά μεγαλώσατε ;
Από τότε που ήρθα από την Μακεδονία και την Προσοτσάνη Δράμας, μια κωμόπολη που τώρα είναι δήμος, ζω στην πλατεία Βικτωρίας. Εδώ ήταν και η Σχολή Σταυράκου, Αριστοτέλους και Ηπείρου, την οποία τελείωσα. Δηλώνω Προσοτσανιώτης και όχι Αθηναίος.
-Οι πρώτες σας καλλιτεχνικές ανησυχίες πώς εκφράστηκαν ;
Ήμουν μπογιατζής. Είχα συνεργείο και δούλευα. Δεν πήγαινα στα καφενεία. Μου άρεσε πολύ η δουλειά και ο κινηματογράφος που ήταν η μόνη ψυχαγωγία που είχα. Πήγα στη Σχολή Σταυράκου, με πολύ καλούς καθηγητές. Τον Κουν, το Διαμαντόπουλο, το Γρηγορίου, μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Από τη σχολή ακόμη με πήρε ο παραγωγός Γκρεγκ Τάλας ή Γρηγόρης Θαλασσινός. Η πρώτη δουλειά που είχε κάνει στην Ελλάδα ήταν το Ξυπόλητο Τάγμα. Η δεύτερη που έπαιξα κι εγώ ήταν η Αγιούπα. Έψαχνε νέους και γύριζε στις σχολές και έτσι πήρα ένα ρόλο. Μετά με πήρε ο Μπακογιάννης και έπαιξα στο Κορίτσι Με Τα Μαύρα, όπου έκανα τον μεγάλο αδερφό της Έλλης Λαμπέτη. Ήμουν τυχερός γιατί ξεκίνησε με καλούς σκηνοθέτες. Με πήρε ο Κούνδουρος και έκανα τους Παράνομους και μετά τις Μικρές Αφροδίτες και το Ποτάμι και όσους προανέφερα. Σημαντική ταινία και το Κέριον του Δήμου Θέου που παίχθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας.
-Από τους σκληρούς του ξένου κινηματογράφου ποιούς ηθοποιούς προτιμάτε ;
Θαυμάζω τον Κέρκ Ντάγκλας, τον Μάρλον Μπράντο, τον Ρόμπερτ Μήτσαμ, τον Κάρι Γκραντ, τον Άντονι Χόπκινς.
-Παρακολουθείτε το σημερινό ελληνικό κινηματογράφο ;
Δεν παρακολουθώ πια. Ωστόσο νομίζω ότι οι Έλληνες σκηνοθέτες κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Δεν ασχολούνται με την ελληνική πραγματικότητα. Θέλουν να μιμηθούν τις ξένες ταινίες. Πρέπει να σκύψουν στα καθημερινά προβλήματα του Έλληνα που τον βασανίζουν. Η Πολίτικη Κουζίνα του Μπουλμέτη ήταν πολύ καλή, γιατί είχε καθημερινούς ανθρώπους. Επίσης στην παρακμή του κινηματογράφου συνέβαλε και το ότι ο καθένας δηλώνει σεναριογράφος. Και στην τηλεόραση το ίδιο συμβαίνει. Πρόχειρα σενάρια….
-Θα κάνετε τη δική σας πρόταση μέσα από μια ταινία που θα είναι και η επιστροφή σας στον κινηματογράφο ;
Πράγματι, παίζω τώρα σε μια ταινία που θα παιχθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, του Τάσου Ψαρρά, με τίτλο Η Σκόνη. Είχαμε συνεργαστεί στην πετυχημένη σειρά Ο Πρίγκιπας.
-Ποια άλλη τέχνη είναι πιο κοντά σε σας ;
Θα μπορούσα να ήμουν ένας καλός ντεκορατέρ. Σε κάποιες δικές μου παραγωγές έδινα πάντα καλές ιδέες για το ντεκόρ. Το ένστικτό μου με βοηθά να οργανώσω ένα χώρο.
-Στο θέατρο δεν είχατε ανάλογη παρουσία όπως στην μεγάλη οθόνη…
Είχαμε ανεβάσει στο Ρεξ τα Παιδιά Της Πιάτσας Του Τσιφόρου και άλλα έργα, αλλά δεν αγάπησα το θέατρο σαν το σινεμά. Προτιμούσα τα γυρίσματα στην ύπαιθρο, στα χωριά στο Καρπενήσι, να κουβεντιάσω με τους απλούς ανθρώπους, τους αγρότες, αυτό με συγκινούσε. Γι’ αυτό δεν έκανα καριέρα στο θέατρο. Τα μέσα ήταν πρωτόγονα στα γυρίσματα των ταινιών, αλλά είχε και αυτό τη γοητεία του. Όπως στην ταινία του Γεωργιάδη Η Κατάρα Της Μάνας που είχαν φέρει κάτι άλογα σε ένα γύρισμα που δεν είχαν φορέσει ποτέ σέλα. Τσινούσανε. Να τα πόδια μπροστά, να τα πόδια πίσω, δεν μπορούσα να το κάνω καλά και τελικά μ’ έριξε ! Σε ένα άλλο γύρισμα ήταν το νερό στο Ποτάμι κρύσταλλο, δεν μπορούσες να βάλεις το δάκτυλό σου μέσα, Νοέμβρης ή Δεκέμβρης ήτανε, και έπρεπε να κάνω ότι ζεσταίνομαι…Μια άλλη φορά ήμασταν σ την Πάρνηθα με την Βασιλάκου και γυρίζαμε ταινία με τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Παναγιώτη, με ένα ζευγάρι που ζούσε στο δάσος και υπήρχε περιπέτεια. Κάποια στιγμή έχασα την Κατερίνα και την βλέπω μέσα σε ένα χαντάκι που την είχε σκεπάσει ολόκληρη. Πολλές τέτοιες ιστορίες που με έκαναν να αγαπήσω τον κινηματογράφο περισσότερο. Η ταινία είναι που γράφει….
-Ποιους Έλληνες ηθοποιούς εκτιμάτε ;
Την Αντιγόνη Βαλάκου. Επίσης την Έλλη Λαμπέτη. Την Ελένη Χατζηαργύρη. Τις θαύμαζα και σαν ανθρώπους και σαν ηθοποιούς. Από τους άνδρες έχω μια εκτίμηση στον Ανδρέα Μπάρκουλη. Τον Τίτο Βανδή, το Γιώργο Φούντα, τον Στέφανο Στρατηγό, τον Κώστα Κακαβά.
-Κάποιοι συνάδελφοί σας πεθαίνουν στην «ψάθα» και άλλοι αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα…
Την εποχή εκείνη δεν μας έβαζαν ένσημα και οι περισσότεροι συνάδελφοι τώρα δεν μπορούν να συμπληρώσουν τα ένσημά τους για να πάρουν μια σύνταξη. Η Μελίνα είχε κάνει ένα νόμο που δεν ισχύει σήμερα και σύμφωνα με αυτόν θα μπορούσες να αγοράσεις τρεις χιλιάδες ένσημα για να πάρεις τη βασική σύνταξη. Το ένσημα ήταν ένα χιλιάρικο και πολλοί δεν μπορούσαν να πληρώσουν εφ’ όσον δεν εργάζονταν. Η πολιτεία δυστυχώς ξεχνάει τους ηθοποιούς που προσέφεραν στον ελληνικό κινηματογράφο. Την εποχή εκείνη βέβαια, το κράτος εισέπραττε το πενήντα τοις εκατό του εισιτηρίου που έκοβαν οι ταινίες. Κάπου βέβαια φταίξαμε κι εμείς γιατί δεν πατήσαμε πόδι όταν δεν έπαιρναν στη δουλειά όσους ζητούσαν τότε ένσημα.
-Έχετε κάνει οικογένεια ;
Είμαι τώρα διπλοπαντρεμένος, με την ηθοποιό Μαίρη Γαρίτση έχω ένα γιο από τον πρώτο γάμο και από τον δεύτερο μια κόρη, την Έλλη, που είναι πολύ καλή μαθήτρια και είναι και όμορφη. Τις καλλιτεχνικές τάσεις τις έχω κόψει. Σήμερα δεν μπορεί να ζήσει ένας καλλιτέχνης από την τέχνη του. Δεν έλεγα ποτέ σε ένα νέο να γίνει ηθοποιός. Μόνο θα τον ρωτούσα : έχει ο πατέρας σου να δώσει ένα δωμάτιο και η μάνα σου ένα πιάτο φαΐ. Αν τα έχεις αυτά εξασφαλισμένα να γίνεις ηθοποιός. Αλλιώς δεν θα κάνεις τίποτε στη ζωή σου, γιατί την μια μέρα θα σου λένε ζήτω και την άλλη δεν θα σε χαιρετάει κανείς.
-Έχετε κάτι άλλο που σας γεμίζει τη ζωή ;
Από παλιά την ΑΕΚ. Είμαι Αεκτζής, την παρακολουθώ, στεναχωριέμαι πώς την παιδεύουνε, πόσο άδικα της φέρεται ο υπουργός. Εκείνο που ξεχνάνε είναι ότι η ΑΕΚ είναι το σωματείο των προσφύγων, των ανθρώπων που έφεραν τον πόνο, την αγωνία, την ελπίδα από την Μικρά Ασία. Κυνηγημένοι φτιάξαμε γήπεδο όταν οι άλλες οι ομάδες, οι μεγάλες, οι αστικές που λέω εγώ, δεν είχαν δικό τους γήπεδο. Ο Ολυμπιακός τώρα έφτιαξε και του Παναθηναϊκού ανήκει στο δήμο. Τώρα μας αποκλείουν με το άρθρο 43. Περιμένω από τον Κώστα Καραμανλή να δει προσωπικά το θέμα.
-Το επώνυμό σας είναι αληθινό ;
Του πατέρα μου είναι, ο πατέρας ήταν αντάρτης του Παύλου Μελά. Από τη Θεσσαλία πήγε στην Προσοτσάνη και του έδωσαν το παρατσούκλι Βλάχος. Η μάνα μου είναι Πόντια, Πρόσφυγας….
-Ποιες προσωπικότητες σας έχουν κάνει εντύπωση στη ζωή σας ;
Τεράστια εντύπωση μου έχουν κάνει στο Μόλυβο, στην Μυτιλήνη, οι ψαράδες. Όταν γυρίζαμε την Μοίρα Ενός Αθώου. Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να πάω να πιω μαζί τους ένα ούζο.
-Αν κάνατε σήμερα Τους Πόθους Στον Καταραμένο Βάλτο ποια θα διαλέγατε παρτενέρ ;
Πάλι την Ζέτα Αποστόλου γιατί είναι καλό κορίτσι. Προτιμώ τον ηθοποιό πρώτα καλό άνθρωπο. Τον ηθοποιό τον διαλέγω πρώτα από την καρδιά και μετά από το ταλέντο….
Ένας από τους χαρακτηριστικότερους Έλληνες ηθοποιούς, ρολίστας, που ήξερε να ξυπνά το ένστικτο τον ανθρώπων, στην πιο πρωτόγονη μορφή του. Στις μάχες που έδινε στις διεκδικήσεις γυναικών ήταν χαμένος από χέρι. Ωστόσο έβγαζε ανθρώπινα συναισθήματα που παρουσίαζαν ξεχωριστό ενδιαφέρον μέσα με την υποκριτική του ικανότητα. Βουνίσιος, παράνομος, αλλά και κωμικός κάποιες φορές. Αυτό το τελευταίο στοιχείο είναι ο κρυμμένος άσσος στο μανίκι του. Στην συνάντησή μας στην πλατεία Βικτωρίας, εκεί που ζει όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στην πόλη, έβγαλε τόσο γέλιο που δεν έχω συναντήσει ούτε σε φημισμένους κωμικούς.
Ο Ανέστης Βλάχος χρωστά μέρος της καθιέρωσής του στην μεγάλη οθόνη και στο τσακίρικο βλέμμα του, που τόνιζε τους ρόλους που έπαιζε. Κακός εγώ ; αναρωτιέται ο ίδιος. Και δεν έχει άδικο μια και στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά σχέση με κάποιους ρόλους που ταυτίστηκε αν και ο ίδιος έχει τη δική του άποψη γι’ αυτό. Βραβευμένος από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την προσφορά του στον κινηματογράφο με αφορμή την ταινία Κέριον του Δήμου Θέου. Άλλη χαρακτηριστική ερμηνεία ήταν στο Φόβος του Μανουσάκη, ταινία που παρ’ όλιγον να τους φέρει ένα βραβείο όταν παίχθηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Ωστόσο στάθηκε άτυχος ως προς τη βράβευσή του, παρά τη δυνατή ερμηνεία του, γιατί τη χρονιά εκείνη ήθελαν να δώσουν ένα βραβείο στο Φρανσουά Τρυφώ που λόγω συμμετοχής με κακή ταινία του, το βραβείο δόθηκε στον πρωταγωνιστή της και όχι στον σκηνοθέτη σαν ύστατη λύση.
Ποιος δεν θυμάται τους Πόθους Στον Καταραμένο Βάλτο με την σεξοβόμβα της εποχής Ζέτα Αποστόλου ως παρτεναίρ του;
Ο Ανέστης Βλάχος, διατηρεί τα απλοϊκά χαρακτηριστικά του και το υποκριτικό ταλέντο του στη φαρέτρα του. Συνδιαλέγεται με απλούς ανθρώπους και παραμένει φανατικός Αεκτζής….Η συζήτησή μαζί του ήταν πραγματικά απολαυστική…
-Η παρουσία σας κυρίως στον ελληνικό κινηματογράφο είναι αρκετά πετυχημένη…Έχετε ταυτιστεί σε πολλούς με το ρόλο του κακού…
Έχω 140 ταινίες και σε πάρα πολλές έχω παίξει τον καλό. Δεν είμαι κακός. Ο τύπος που έπαιζα είναι ο δυναμικός. Ο συχωρεμένος ο Μάτσας ήταν ο τύπος του κακού. Εγώ δεν επανέλαβα ποτέ τον εαυτό μου. Τι δουλειά έχουν οι ρόλοι μου στο Φόβο του Κώστα Μανουσάκη και Με Την Λάμψη Στα Μάτια του Γλυκοφρύδη ; Κάθε ταινία είναι άλλος ρόλος. Ο τυπίστας κάνει ένα ρόλο. Ρολίστας είμαι. Στην Μυρτιά του Κώστα Καραγιάννη, ο ρόλος μου είναι κωμικός. Στον εμπορικό κινηματογράφο διαβάζαμε ένα σενάριο, μαζεύονταν οι παραγωγοί και πάρε αυτόν πάρε εκείνον ξαφνικά σου έβαζαν μια στάμπα γιατί δεν παιδεύονταν να ψάξουν πολύ το ρόλο. Ήταν μια προχειρότητα που έφερε συνδυασμούς ρόλων και έρχονται οι δημοσιογράφοι να βάλουν μια σφραγίδα : ο κακός. Ένας καλός ηθοποιός παίζει όλα τα είδη. Στον κινηματογράφο παίζουν τεράστιο ρόλο και τα σωματικά προσόντα. Δεν είναι θέατρο να μπορείς να μακιγιαριστείς ή να βάλεις ένα μαξιλάρι και να κάνεις μια μεγάλη κοιλιά. Μπορείς να το κάνεις αυτό και στο σινεμά, αλλά εκεί εκμεταλλεύονται τα εξωτερικά προσόντα.
-Σε πολλές ταινίες σας ήταν διάχυτο και το ερωτικό στοιχείο, με χαρακτηριστικότερη «Τους πόθους στον καταραμένο βάλτο»…
Είχα παίξει σε μια ταινία του Γρηγορίου όπου είναι δυο αδέρφια και η Χριστίνα Σύλβα, που έχω ερωτευτεί τη γυναίκα αυτή, η οποία είχε αγαπηθεί με τον αδερφό μου από πιο νέοι. Έτσι επήλθε σύγκρουση γι’ αυτήν. Ένα μελό με ανθρώπινες καταστάσεις. Έχω κάνει ερωτικές ιστορίες, αλλά πάντα ήμουν αδικημένος. Ποτέ δεν είχα κερδίσει την γυναίκα που είχα αγαπήσει. Η ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου που αγαπά μια γυναίκα και τη χάνει στο τέλος έχει στοιχεία πολύ ανθρώπινα που κάνουν καλό σ’ έναν ηθοποιό. Μ’ αρέσουν αυτοί οι ρόλοι γιατί υπάρχει μια πάλη μέσα στον άνθρωπο και έρχονται στιγμές που ζυγίζει την υποχρέωση, τον έρωτα. Έτσι και στην ταινία που σας περιέγραψα υποχωρώ και αφήνω να ζήσουν οι νέοι. Τα’ δωσα όλα για τον αδερφό που υποδύονταν ο Φέρτης. Δεν δικαιώθηκα ποτέ, σε καμιά ταινία, στις γυναίκες που έχω αγαπήσει….(γέλια πολλά)…»
-Ίσως γιατί το ερωτικό στοιχείο που κουβαλούσατε στους ρόλους σας ήταν πρωτόγονο…
Όπως το λες. Ένας άνθρωπος αρσενικός. Δεν υπήρχε έρωτας. Απλώς κοιτούσε ως αρσενικό που θέλει να κατακτήσει τη γυναίκα. Δεν νομίζω ότι είχα στοιχεία ερωτικά. Μες στις λάσπες, μες στα φίδια. Στους Πόθους Στον Καταραμένο Βάλτο είχε ένα πλάνο που μας κυνηγούσε ένας να μας σκοτώσει και πήρα τη Ζέτα Αποστόλου στα καλάμια να κρυφτούμε και εκείνη την ώρα ερχόταν ένα φίδι καταπάνω μας και καθ’ ότι φοβάμαι τα φίδια έβαλα μπροστά το όπλο και του έκανα φστ,φσττ, να φύγει και δεν έφευγε…και τελικά μπήκε το φίδι στο πλάνο.
-Σε πολλούς ρόλους κινούσασταν στον υπόκοσμο. Σκοτάδι, καταχνιά, ποτά, γυναίκες, πιστολίδι… Στην πραγματικότητα σας τραβούσε αυτό ο κόσμος ;
Σαν νέος πήγαινα στα μπουζούκια και είχα ένα προτέρημα, ας το πούμε έτσι, και έφτιαχνα τους τύπους που έπαιζα. Όταν έβλεπα ένα τύπο να κινείτε, να φέρετε, να μιλάει, τον μελετούσα. Σαν να διάβαζα ένα βιβλίο. Οι λαϊκοί τύποι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολοι ρόλοι. Είναι τυποποιημένοι και δεν χρειάζονται ειδικά προσόντα υποκριτικής. Όλοι αυτοί οι τύποι δεν υπάρχουν πια. Ακόμα και στα ρούχα. Τότε φορούσαν ρούχα διακριτικά. Τα περισσότερα κοστούμια ήταν ριγέ. Οι τύποι εκείνης της εποχής δεν φορούσαν ποτέ γραβάτα. Τους περισσότερους από αυτούς τους ρόλους τους έπαιξαν καθαρά επαγγελματικά γιατί δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον είχε ο ρόλος μου στο Φόβο, όπου μέσα από το φόβο μου έβγαινε όλη η ύπαιθρος. Δηλαδή τα ήθη και τα έθιμα, τα ταμπού, όλη η καταπίεση της κοινωνίας με την οποία ο νέος δεν μπορούσε να ζήσει. Τι να κάνεις ; Να παίζεις κολτσίνα και τάβλι και την άλλη μέρα να πας στο χωράφι ; Πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας αυτής, ο Κώστας Μανουσάκης, κακώς δεν συνέχισε τον κινηματογράφο γιατί η Ελλάδα έχασε ένα πολύ μεγάλο σκηνοθέτη. Η πρώτη του ταινία ήταν η Αγάπη Στους Αμμόλοφους με τον Μπάρκουλη και τη Βουγιουκλάκη, η δεύτερη ήταν Η Προδοσία με τους Φυσσούν και Φωτίου και μετά ο Φόβος, όπου εκτός από εμένα έπαιξε ο Φωκάς, η Ναθαναήλ, ο Δαμιανός και η Φωτίου.
-Στα μπουζούκια ποιους παρακολουθούσατε ;
Ο Σταμάτης Κόκοτας μου άρεσε πολύ, στον Πάνο το Γαβαλά πήγαινα πολύ, στην Πόλυ Πάνου, στη Ρίτα Σακελλαρίου που ήταν πολύ φίλη μου και κάποια περίοδο στα σκυλάδικα της Ιεράς Οδού. Πολλά ξενύχτια, τζάμπα…Σήμερα προτιμώ τις ταβέρνες με φίλους. Όσο υπάρχει ταβέρνα υπάρχει και παρέα.
-Με ποιους ηθοποιούς κάνατε παρέα εκείνη την εποχή ;
Δεν έχω κάνει ποτέ παρέα με ηθοποιούς, παρ’ ότι ασχολήθηκα με τον συνδικαλισμό. Εκτός ενός, που ήταν και κουμπάρος μου, ο Νίκος Ξανθόπουλος. Πάντα οι φίλοι μου στο χώρο το δικό μας ήταν οι τεχνικοί. Την παρέα μου πάντα αποτελούσαν λαϊκοί τύποι. Μπογιατζήδες, μαραγκοί, χτίστες, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι…Πότε δεν πήγαινα σε ένα καλό κέντρο για να πουν, α ήρθε ο Βλάχος. Στο δρόμο βέβαια με σταματούν, με χαιρετούν, αλλά οι φίλοι μου που πήγαινα για κρασιά στις ταβέρνες ήταν άνθρωποι λαϊκοί.
-Σε ποια γειτονιά μεγαλώσατε ;
Από τότε που ήρθα από την Μακεδονία και την Προσοτσάνη Δράμας, μια κωμόπολη που τώρα είναι δήμος, ζω στην πλατεία Βικτωρίας. Εδώ ήταν και η Σχολή Σταυράκου, Αριστοτέλους και Ηπείρου, την οποία τελείωσα. Δηλώνω Προσοτσανιώτης και όχι Αθηναίος.
-Οι πρώτες σας καλλιτεχνικές ανησυχίες πώς εκφράστηκαν ;
Ήμουν μπογιατζής. Είχα συνεργείο και δούλευα. Δεν πήγαινα στα καφενεία. Μου άρεσε πολύ η δουλειά και ο κινηματογράφος που ήταν η μόνη ψυχαγωγία που είχα. Πήγα στη Σχολή Σταυράκου, με πολύ καλούς καθηγητές. Τον Κουν, το Διαμαντόπουλο, το Γρηγορίου, μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Από τη σχολή ακόμη με πήρε ο παραγωγός Γκρεγκ Τάλας ή Γρηγόρης Θαλασσινός. Η πρώτη δουλειά που είχε κάνει στην Ελλάδα ήταν το Ξυπόλητο Τάγμα. Η δεύτερη που έπαιξα κι εγώ ήταν η Αγιούπα. Έψαχνε νέους και γύριζε στις σχολές και έτσι πήρα ένα ρόλο. Μετά με πήρε ο Μπακογιάννης και έπαιξα στο Κορίτσι Με Τα Μαύρα, όπου έκανα τον μεγάλο αδερφό της Έλλης Λαμπέτη. Ήμουν τυχερός γιατί ξεκίνησε με καλούς σκηνοθέτες. Με πήρε ο Κούνδουρος και έκανα τους Παράνομους και μετά τις Μικρές Αφροδίτες και το Ποτάμι και όσους προανέφερα. Σημαντική ταινία και το Κέριον του Δήμου Θέου που παίχθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας.
-Από τους σκληρούς του ξένου κινηματογράφου ποιούς ηθοποιούς προτιμάτε ;
Θαυμάζω τον Κέρκ Ντάγκλας, τον Μάρλον Μπράντο, τον Ρόμπερτ Μήτσαμ, τον Κάρι Γκραντ, τον Άντονι Χόπκινς.
-Παρακολουθείτε το σημερινό ελληνικό κινηματογράφο ;
Δεν παρακολουθώ πια. Ωστόσο νομίζω ότι οι Έλληνες σκηνοθέτες κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Δεν ασχολούνται με την ελληνική πραγματικότητα. Θέλουν να μιμηθούν τις ξένες ταινίες. Πρέπει να σκύψουν στα καθημερινά προβλήματα του Έλληνα που τον βασανίζουν. Η Πολίτικη Κουζίνα του Μπουλμέτη ήταν πολύ καλή, γιατί είχε καθημερινούς ανθρώπους. Επίσης στην παρακμή του κινηματογράφου συνέβαλε και το ότι ο καθένας δηλώνει σεναριογράφος. Και στην τηλεόραση το ίδιο συμβαίνει. Πρόχειρα σενάρια….
-Θα κάνετε τη δική σας πρόταση μέσα από μια ταινία που θα είναι και η επιστροφή σας στον κινηματογράφο ;
Πράγματι, παίζω τώρα σε μια ταινία που θα παιχθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, του Τάσου Ψαρρά, με τίτλο Η Σκόνη. Είχαμε συνεργαστεί στην πετυχημένη σειρά Ο Πρίγκιπας.
-Ποια άλλη τέχνη είναι πιο κοντά σε σας ;
Θα μπορούσα να ήμουν ένας καλός ντεκορατέρ. Σε κάποιες δικές μου παραγωγές έδινα πάντα καλές ιδέες για το ντεκόρ. Το ένστικτό μου με βοηθά να οργανώσω ένα χώρο.
-Στο θέατρο δεν είχατε ανάλογη παρουσία όπως στην μεγάλη οθόνη…
Είχαμε ανεβάσει στο Ρεξ τα Παιδιά Της Πιάτσας Του Τσιφόρου και άλλα έργα, αλλά δεν αγάπησα το θέατρο σαν το σινεμά. Προτιμούσα τα γυρίσματα στην ύπαιθρο, στα χωριά στο Καρπενήσι, να κουβεντιάσω με τους απλούς ανθρώπους, τους αγρότες, αυτό με συγκινούσε. Γι’ αυτό δεν έκανα καριέρα στο θέατρο. Τα μέσα ήταν πρωτόγονα στα γυρίσματα των ταινιών, αλλά είχε και αυτό τη γοητεία του. Όπως στην ταινία του Γεωργιάδη Η Κατάρα Της Μάνας που είχαν φέρει κάτι άλογα σε ένα γύρισμα που δεν είχαν φορέσει ποτέ σέλα. Τσινούσανε. Να τα πόδια μπροστά, να τα πόδια πίσω, δεν μπορούσα να το κάνω καλά και τελικά μ’ έριξε ! Σε ένα άλλο γύρισμα ήταν το νερό στο Ποτάμι κρύσταλλο, δεν μπορούσες να βάλεις το δάκτυλό σου μέσα, Νοέμβρης ή Δεκέμβρης ήτανε, και έπρεπε να κάνω ότι ζεσταίνομαι…Μια άλλη φορά ήμασταν σ την Πάρνηθα με την Βασιλάκου και γυρίζαμε ταινία με τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Παναγιώτη, με ένα ζευγάρι που ζούσε στο δάσος και υπήρχε περιπέτεια. Κάποια στιγμή έχασα την Κατερίνα και την βλέπω μέσα σε ένα χαντάκι που την είχε σκεπάσει ολόκληρη. Πολλές τέτοιες ιστορίες που με έκαναν να αγαπήσω τον κινηματογράφο περισσότερο. Η ταινία είναι που γράφει….
-Ποιους Έλληνες ηθοποιούς εκτιμάτε ;
Την Αντιγόνη Βαλάκου. Επίσης την Έλλη Λαμπέτη. Την Ελένη Χατζηαργύρη. Τις θαύμαζα και σαν ανθρώπους και σαν ηθοποιούς. Από τους άνδρες έχω μια εκτίμηση στον Ανδρέα Μπάρκουλη. Τον Τίτο Βανδή, το Γιώργο Φούντα, τον Στέφανο Στρατηγό, τον Κώστα Κακαβά.
-Κάποιοι συνάδελφοί σας πεθαίνουν στην «ψάθα» και άλλοι αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα…
Την εποχή εκείνη δεν μας έβαζαν ένσημα και οι περισσότεροι συνάδελφοι τώρα δεν μπορούν να συμπληρώσουν τα ένσημά τους για να πάρουν μια σύνταξη. Η Μελίνα είχε κάνει ένα νόμο που δεν ισχύει σήμερα και σύμφωνα με αυτόν θα μπορούσες να αγοράσεις τρεις χιλιάδες ένσημα για να πάρεις τη βασική σύνταξη. Το ένσημα ήταν ένα χιλιάρικο και πολλοί δεν μπορούσαν να πληρώσουν εφ’ όσον δεν εργάζονταν. Η πολιτεία δυστυχώς ξεχνάει τους ηθοποιούς που προσέφεραν στον ελληνικό κινηματογράφο. Την εποχή εκείνη βέβαια, το κράτος εισέπραττε το πενήντα τοις εκατό του εισιτηρίου που έκοβαν οι ταινίες. Κάπου βέβαια φταίξαμε κι εμείς γιατί δεν πατήσαμε πόδι όταν δεν έπαιρναν στη δουλειά όσους ζητούσαν τότε ένσημα.
-Έχετε κάνει οικογένεια ;
Είμαι τώρα διπλοπαντρεμένος, με την ηθοποιό Μαίρη Γαρίτση έχω ένα γιο από τον πρώτο γάμο και από τον δεύτερο μια κόρη, την Έλλη, που είναι πολύ καλή μαθήτρια και είναι και όμορφη. Τις καλλιτεχνικές τάσεις τις έχω κόψει. Σήμερα δεν μπορεί να ζήσει ένας καλλιτέχνης από την τέχνη του. Δεν έλεγα ποτέ σε ένα νέο να γίνει ηθοποιός. Μόνο θα τον ρωτούσα : έχει ο πατέρας σου να δώσει ένα δωμάτιο και η μάνα σου ένα πιάτο φαΐ. Αν τα έχεις αυτά εξασφαλισμένα να γίνεις ηθοποιός. Αλλιώς δεν θα κάνεις τίποτε στη ζωή σου, γιατί την μια μέρα θα σου λένε ζήτω και την άλλη δεν θα σε χαιρετάει κανείς.
-Έχετε κάτι άλλο που σας γεμίζει τη ζωή ;
Από παλιά την ΑΕΚ. Είμαι Αεκτζής, την παρακολουθώ, στεναχωριέμαι πώς την παιδεύουνε, πόσο άδικα της φέρεται ο υπουργός. Εκείνο που ξεχνάνε είναι ότι η ΑΕΚ είναι το σωματείο των προσφύγων, των ανθρώπων που έφεραν τον πόνο, την αγωνία, την ελπίδα από την Μικρά Ασία. Κυνηγημένοι φτιάξαμε γήπεδο όταν οι άλλες οι ομάδες, οι μεγάλες, οι αστικές που λέω εγώ, δεν είχαν δικό τους γήπεδο. Ο Ολυμπιακός τώρα έφτιαξε και του Παναθηναϊκού ανήκει στο δήμο. Τώρα μας αποκλείουν με το άρθρο 43. Περιμένω από τον Κώστα Καραμανλή να δει προσωπικά το θέμα.
-Το επώνυμό σας είναι αληθινό ;
Του πατέρα μου είναι, ο πατέρας ήταν αντάρτης του Παύλου Μελά. Από τη Θεσσαλία πήγε στην Προσοτσάνη και του έδωσαν το παρατσούκλι Βλάχος. Η μάνα μου είναι Πόντια, Πρόσφυγας….
-Ποιες προσωπικότητες σας έχουν κάνει εντύπωση στη ζωή σας ;
Τεράστια εντύπωση μου έχουν κάνει στο Μόλυβο, στην Μυτιλήνη, οι ψαράδες. Όταν γυρίζαμε την Μοίρα Ενός Αθώου. Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να πάω να πιω μαζί τους ένα ούζο.
-Αν κάνατε σήμερα Τους Πόθους Στον Καταραμένο Βάλτο ποια θα διαλέγατε παρτενέρ ;
Πάλι την Ζέτα Αποστόλου γιατί είναι καλό κορίτσι. Προτιμώ τον ηθοποιό πρώτα καλό άνθρωπο. Τον ηθοποιό τον διαλέγω πρώτα από την καρδιά και μετά από το ταλέντο….
