Ο Σταύρος Λογαρίδης άφησε την τελευταία τον πνοή στο παθολογικό του Νίμιτς, όπου νοσηλευόταν για αρκετές μέρες. Αντιμετώπισε γενναία την αρρώστια του, που εμφανίστηκε πριν περίπου επτά χρόνια, όπως και την ίδια τη ζωή του όλα τα χρόνια.
Ζούσε στο Παλαιό Φάληρο όπου μετοίκισε όταν ήρθε από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα το 1968 σε ηλικία 15 ετών μαζί με τον φίλο του και αείμνηστο κιθαρίστα Δήμη Παπαχρήστου με τον οποίο συνεργάστηκαν αργότερα στους Ακρίτας και στις δισκογραφικές δουλειές καθώς και σε συναυλίες, ενώ επίσης γειτνίαζαν οι κατοικίες τους.
Τέτοιες στενόχωρες στιγμές, δηλαδή της απώλειας ενός ανθρώπου που κάνεις παρέα επί σειρά ετών για ένα διάστημα στο παρελθόν, είσαι ψυχολογικό ράκος και την ίδια στιγμή πρέπει να ασκήσεις το δημοσιογραφικό σου καθήκον. Ε, ναι αυτή είναι η κατάρα του επαγγέλματος.
Στο σπίτι του στο Π. Φάληρο
Ο προικισμένος αυτός τραγουδιστής, μουσικός και συνθέτης υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που βγήκαν στη χώρα μας, ένας μουσικός μπροστά από την εποχή του, που πειραματίστηκε όσο λίγοι με τον ήχο. Παράλληλα διέθετε απαράμιλλες φωνητικές δυνατότητες και ήξερε να χειρίζεται τη φωνή του όπως ήθελε. Για μένα προσωπικά ήταν η μεγάλη φωνή του rock στην Ελλάδα.
Ο Σταύρος Λογαρίδης ισούται με την τετραγωνική ρίζα του Rock’n’Roll. Αν η Αμερική είχε τον Lou Reed τότε η Ελλάδα είχε τον Σταύρο Λογαρίδη. Αν είχε γεννηθεί στην Αγγλία ή στην Αμερική το μουσικό του ανάστημα θα ήταν γνωστό παγκόσμια. Σε μια χώρα που τέτοια ταλέντα δύσκολα φθάνουν στα αστέρια γιατί το μουσικό προσκήνιο είναι διαφορετικό, ο Σταύρος Λογαρίδης πιστεύω ότι διαχρονικά θα έχει το χρόνο με το μέρος του σε αυτή την άνιση μάχη. Ο ίδιος το έλεγε κάπως διαφορετικά : «Αν ο Κιθ Ρίτσαρντς είχε γεννηθεί στην Ελλάδα μπορεί να ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μουσικός».
Η ζωή του πολυτάραχη και αν μπορεί κανείς να την περιγράψει σε λίγες λέξεις θα έλεγα ότι ήταν ο πιο «τρελός», ο πιο ταξιδεμένος και ο πιο αυθεντικός ρόκερ. Έτσι τον είχα προλογίσει στο διήμερό του στον «Ιανό» τον Νοέμβριο του 2012. Όταν άκουσε τα λόγια μου αυτά βγήκε από το καμαρίνι του με μια μαγκούρα στο χέρι αυτοσαρκαζόμενος παριστάνοντας τον υπερήλικα για τα όσα είχε κάνει στην πορεία του.
Αν και ήταν πολύ μα πάρα πολύ μοναχικός τύπος και πολλές φορές καταθλιπτικός στη ζωή του είχε ένα απίστευτο χιούμορ με τους ανθρώπους που έρχονταν κοντά.
Με τον Νίκο Γιαννάτο συνεργάτες στο δίσκο «Ονειρεμένες Πολιτείες»
Επίσης είχε βαθιά πίστη στο Χριστό. Μια φορά το χρόνο επισκεπτόταν το Άγιο Όρος και τον πνευματικό του εκεί. Κάποιες φορές γύριζε στεναχωρημένος γιατί διαπίστωνε την επίδραση που είχε η τεχνολογία και ο σύγχρονος κόσμος ακόμη κι εκεί.
Υπερευαίσθητος και ταυτόχρονος σκληρός στην μάχη της επιβίωσης. Η αγάπη του για τα ζώα ήταν δεδομένη. Η λατρεία που είχε για την σκυλίτσα του, την Σίμπα, που έμοιαζε με λουκάνικο, δεν περιγράφεται με λόγια όπως και η θλίψη του όταν πέθανε σε βαθιά γεράματα.
Ζούσε επί χρόνια στο περιθώριο με την έννοια ότι όλα αυτά τα πράγματα τα οποία εμείς τα θεωρούμε απαραίτητα και χωρίς αυτά δεν φανταζόμαστε τη ζωή μας τα οποία στην ουσία μας την κάνουν ίσως πιο περίπλοκη και πεζή για εκείνον ήταν ανούσια.
Αν φανταστεί κανείς ότι ο σπουδαίος αυτός τραγουδιστής και μουσικός δεν είχε καν αστυνομική ταυτότητα (έβγαλε τα τελευταία χρόνια), το διαβατήριο του ήταν ληγμένο από την δεκαετία του ’80 που ταξίδευε για δουλειές στο εξωτερικό, δεν είχε τραπεζικές κάρτες και άλλα χαρτιά που χρειάζεται κάποιος για να κάνει οτιδήποτε καταλαβαίνει κανείς ότι ζούσε εντελώς underground. Ακόμη και τα μηχανήματα που χρειαζόταν για τις ηχογραφήσεις της μουσικής του, κατάφερνε με διάφορους τρόπους να τα παραγγέλνει διαδικτυακά.
Poll : Σ.Λογαρίδης – Ρ. Ουίλιαμς – Κ. Τουρνάς
Ανήκε στη γενιά που μεγάλωσε με τον David Bowie που ήταν μουσικός μπροστά από την εποχή του και είχε επηρεάσει γενικότερα το ανεπανάληπτο συγκρότημα του, τους Poll επίσης των Κώστα Τουρνά, Ρόμπερτ Ουίλιαμς και Κώστα Παπαϊωάννου, του ντράμερ τους τον οποίο ένοιωθε πολύ κοντά στην ψυχή του, ο οποίος ζει εδώ και χρόνια στη Γερμανία.
Ο αγαπημένος τραγουδιστής του Σταύρου ήταν ο Eric Burdon. Από κοντά στις προτιμήσεις του ήταν και ο John Fogerty. Ένας άλλος μουσικός που θαύμαζε ιδιαίτερα ήταν ο Jeff Beck, o οποίος ήταν επίσης ο αγαπημένος κιθαρίστας του Δήμη Παπαχρήστου. Η τραγουδίστρια που θαύμαζε περισσότερο από τις Ελληνίδες ήταν η Σωτηρία Μπέλλου. Όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό μεταξύ τους και με τον Σταύρο. Ήταν προικισμένοι στη δουλειά τους αλλά κυρίως είχαν ανεπτυγμένο το αίσθημα της ελευθερίας και ήταν ασυμβίβαστοι.
Από συγκροτήματα ξεχωριστή θέση στην καρδιά του είχαν οι Rolling Stones και ιδιαίτερα οι Mick Jagger και Keith Richards που παρακολουθούσε πάντα ότι έκαναν. Στους Beatles ξεχώριζε τον Paul McCartney που είχε επίσης γλύκα στη φωνή του και στην μουσική του. Από τον ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Γιώργο Νταλάρα, τον Γιώργο Ζήκα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Μιλούσε πάντα με αγάπη για τους παλιούς φίλους του, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Γιώργο Φιλιππίδη και τον Βλάσση Μπονάτσο, με τον οποίο ήταν και συγκάτοικοι ένα διάστημα στα 70s ενώ είχε διαχρονική φιλία με τον Λουκά Σιδερά και τον Τάκη Ανδρούτσο (Πελόμα Μποκιού) και εκτιμούσε τον Γιάννη Σπάθα και το Νίκο Πορτοκάλογλου. Τον τελευταίο καιρό είχε επαφή με τον Μανώλη Φάμμελο που επίσης εκτιμούσε και ίσως να ετοίμαζαν κάτι μαζί. Είχαν συνεργαστεί στο εξαιρετικό άλμπουμ του Σταύρου «Μια Βουτιά στην Αγάπη» (2002) το οποίο όμως δεν είχε την προβολή που του άξιζε και αυτό ήταν ένα από τα παράπονά του.
Στο στούντιο
Η τελευταία δισκογραφική του παρουσία είναι το 2007 με το άλμπουμ «Ξαφνικά Καλοκαίρι» μια home studio παραγωγή για την οποία έγραψαν στίχους η Ελένη Ζιώγα και η Λίνα Δημοπούλου. Επίσης συμμετείχε η Τζώρτζια Κεφαλά των Μπλε ερμηνεύοντας το «Ψάχνω να βρω το φίλο μου, την επιτυχία των Poll με τη φωνή του Σταύρου, αλλά και οι κορυφαίοι μουσικοί όπως οι Γιάννης Σπάθας και Δήμης Παπαχρήστου στις κιθάρες.
Το άλμπουμ αυτό έγινε με πολύ δουλειά και μεράκι από πλευράς του. Τον πλήγωσε όμως μια κριτική για το δίσκο του. Ας μην ξεχνάμε ότι ανδρώθηκε σαν μουσικός σε μια εποχή που η μουσικοκριτική έπαιζε σημαντικό ρόλο.
Το 2007 είχε ξεκινήσει η φθίνουσα πορεία της σε μια παράλληλη πορεία με τις δισκογραφικές εταιρίες. Ωστόσο η κριτική αυτή προήλθε από κριτικό της εποχής της ακμής του.
Με την Χάρις Αλεξίου στο στούντιο
Κάποια στιγμή τον κούρασε όλο αυτό το σκηνικό με το ροκ στην Ελλάδα. Μια προσπάθεια που δεν καταλήγει πουθενά. Ήρθε η στιγμή που ήθελε να αποτινάξει από επάνω του την ταμπέλα του ροκ τραγουδιστή.
Προτιμούσε να είναι τραγουδιστής, σκέτο. Έτσι σταδιακά εμπλούτισε το ρεπερτόριό του τραγουδώντας για περίπου μια δεκαετία σποραδικών ζωντανών εμφανίσεων και άλλα τραγούδια, λαϊκότραπα, όπως «Τα Βεγγαλικά σου Μάτια» ή πειραγμένα ρεμπέτικα καθώς ποτέ δεν είχε μπουζούκι στην ορχήστρα του, όπως το «Πίνω και Μεθώ» εκπλήσσοντας ευχάριστα το ακροατήριό του που την γλύκα της φωνής του σπάνια μπορεί αν την ακούσει από άλλον ερμηνευτή. Τα κατάφερε. Η φωνή του ήταν υπεράνω κάθε μουσικού είδους που τραγουδούσε. Όμως ότι και να τραγούδησε το ροκ ήταν επάνω του και βαθιά μέσα του χαραγμένο.
Σ. Λογαρίδης - Τα Βεγγαλικά σου Μάτια 2011
Λόγω οικογενειακής παράδοσης ήξερε την τέχνη του κοσμήματος και μάλιστα στην δεκαετία του ’90 είχε κοσμηματοπωλείο στο Π. Φάληρο το οποίο στις αρχές των 00’s μετατράπηκε σε ένα πολύ όμορφο στέκι που λειτουργούσε από το πρωί έως το βράδυ. Εκεί γινόντουσαν φοβερές συνευρέσεις φίλων του μουσικών φίλων του ενώ περνούσαν να τον δουν πολλοί φίλοι και φαν του. Βεβαίως οι μουσικές του δραστηριότητες δεν του επέτρεψαν να το λειτουργήσει πολλά χρόνια.
Ήταν αναμφισβήτητα δύσκολος άνθρωπος για τους περισσότερους, αλλά πολύ ευαίσθητος και δοτικός για όσους τον αγαπούσαν.
Τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει τις ούτως ή άλλως σποραδικές εμφανίσεις του και ήταν πραγματικά ακριβοθώρητος. Στο σπίτι του ωστόσο συνέχεια έγραφε ή έπαιζε μουσική, ενώ τακτικά περνούσαν από εκεί μουσικοί να παίξουν μαζί του. Είχε στο μυαλό του ένα σχήμα με δύο συνθεσάιζερ που όμως δεν τελειοποιήθηκε.
Τελευταίο live στο “Babel», μαζί με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς
Τα τελευταία του live καταγράφηκαν στα δύο στέκια της Ναταλί Ρασούλη στο Μαρούσι, στο «Το Σπίρτο» και στο «Babel» (τελευταία ζωντανή εμφάνιση) στις 4 Ιουνίου 2016, όπου κάλεσε στην σκηνή τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τραγούδησαν μαζί το «Ήλιε Μου» των Poll σε ένα συγκινητικό ντουέτο.
To βράδυ αυτό ήταν εκεί και η Βάσω Αλλαγιάνη της οποίας ο Σταύρος της αφιέρωσε το τραγούδι της «Βοτσαλάκι» σε μια εκπληκτική ερμηνεία του, από το δίσκο του «Ονειρεμένες Πολιτείες» του 1996.
Το Βοτσαλάκι - Σταύρος Λογαρίδης - Στίχοι Μουσική: Βάσω Αλλαγιάννη
Στην επικοινωνία που είχα με τον ντράμερ των Ακρίτας, Γιώργο Τσουπάκη - ήταν συντετριμμένος από την απώλεια του φίλου και παλιού του συνεργάτη - θυμήθηκε για λίγο τις μέρες εκείνες : «Έψαχναν ένα ντράμερ και πέρασα οντισιόν από τον Σταύρο και τον Άρη Τασούλη (πλήκτρα), συνιδρυτές των Ακρίτας και μόλις έπαιξα τύμπανα, αμέσως είπαν : Τελειώσαμε αυτός είναι…Δεν είμαι καλά ψυχολογικά να μιλήσω. Περάσαμε και εύκολα και δύσκολα μαζί με τον Σταύρο».
Η πραγμάτωση της τελευταίας του επιθυμίας να αφήσει την τελευταία του πνοή στην Ινδία δεν τελεσφόρησε. Δεν πρόλαβε. Ο πόνος δεν τον άφησε ήσυχο να κάνει αυτό που ήθελε. Ίσως ήταν η μόνη φορά…
*Την κηδεία ανέλαβε ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης και Προστασίας Συγγενικών Δικαιωμάτων Τραγουδιστών «Ερατώ» που θα βγάλει σχετική ανακοίνωση για το πότε και που θα τελεστεί.
*Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Σταύρου Λογαρίδη
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΟΓΑΡΙΔΗΣ - Το Πρώτο Τραγούδι
Ζούσε στο Παλαιό Φάληρο όπου μετοίκισε όταν ήρθε από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα το 1968 σε ηλικία 15 ετών μαζί με τον φίλο του και αείμνηστο κιθαρίστα Δήμη Παπαχρήστου με τον οποίο συνεργάστηκαν αργότερα στους Ακρίτας και στις δισκογραφικές δουλειές καθώς και σε συναυλίες, ενώ επίσης γειτνίαζαν οι κατοικίες τους.
Τέτοιες στενόχωρες στιγμές, δηλαδή της απώλειας ενός ανθρώπου που κάνεις παρέα επί σειρά ετών για ένα διάστημα στο παρελθόν, είσαι ψυχολογικό ράκος και την ίδια στιγμή πρέπει να ασκήσεις το δημοσιογραφικό σου καθήκον. Ε, ναι αυτή είναι η κατάρα του επαγγέλματος.
Στο σπίτι του στο Π. Φάληρο Ο προικισμένος αυτός τραγουδιστής, μουσικός και συνθέτης υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που βγήκαν στη χώρα μας, ένας μουσικός μπροστά από την εποχή του, που πειραματίστηκε όσο λίγοι με τον ήχο. Παράλληλα διέθετε απαράμιλλες φωνητικές δυνατότητες και ήξερε να χειρίζεται τη φωνή του όπως ήθελε. Για μένα προσωπικά ήταν η μεγάλη φωνή του rock στην Ελλάδα.
Ο Σταύρος Λογαρίδης ισούται με την τετραγωνική ρίζα του Rock’n’Roll. Αν η Αμερική είχε τον Lou Reed τότε η Ελλάδα είχε τον Σταύρο Λογαρίδη. Αν είχε γεννηθεί στην Αγγλία ή στην Αμερική το μουσικό του ανάστημα θα ήταν γνωστό παγκόσμια. Σε μια χώρα που τέτοια ταλέντα δύσκολα φθάνουν στα αστέρια γιατί το μουσικό προσκήνιο είναι διαφορετικό, ο Σταύρος Λογαρίδης πιστεύω ότι διαχρονικά θα έχει το χρόνο με το μέρος του σε αυτή την άνιση μάχη. Ο ίδιος το έλεγε κάπως διαφορετικά : «Αν ο Κιθ Ρίτσαρντς είχε γεννηθεί στην Ελλάδα μπορεί να ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μουσικός».
Η ζωή του πολυτάραχη και αν μπορεί κανείς να την περιγράψει σε λίγες λέξεις θα έλεγα ότι ήταν ο πιο «τρελός», ο πιο ταξιδεμένος και ο πιο αυθεντικός ρόκερ. Έτσι τον είχα προλογίσει στο διήμερό του στον «Ιανό» τον Νοέμβριο του 2012. Όταν άκουσε τα λόγια μου αυτά βγήκε από το καμαρίνι του με μια μαγκούρα στο χέρι αυτοσαρκαζόμενος παριστάνοντας τον υπερήλικα για τα όσα είχε κάνει στην πορεία του.
Αν και ήταν πολύ μα πάρα πολύ μοναχικός τύπος και πολλές φορές καταθλιπτικός στη ζωή του είχε ένα απίστευτο χιούμορ με τους ανθρώπους που έρχονταν κοντά.
Με τον Νίκο Γιαννάτο συνεργάτες στο δίσκο «Ονειρεμένες Πολιτείες» Επίσης είχε βαθιά πίστη στο Χριστό. Μια φορά το χρόνο επισκεπτόταν το Άγιο Όρος και τον πνευματικό του εκεί. Κάποιες φορές γύριζε στεναχωρημένος γιατί διαπίστωνε την επίδραση που είχε η τεχνολογία και ο σύγχρονος κόσμος ακόμη κι εκεί.
Υπερευαίσθητος και ταυτόχρονος σκληρός στην μάχη της επιβίωσης. Η αγάπη του για τα ζώα ήταν δεδομένη. Η λατρεία που είχε για την σκυλίτσα του, την Σίμπα, που έμοιαζε με λουκάνικο, δεν περιγράφεται με λόγια όπως και η θλίψη του όταν πέθανε σε βαθιά γεράματα.
Ζούσε επί χρόνια στο περιθώριο με την έννοια ότι όλα αυτά τα πράγματα τα οποία εμείς τα θεωρούμε απαραίτητα και χωρίς αυτά δεν φανταζόμαστε τη ζωή μας τα οποία στην ουσία μας την κάνουν ίσως πιο περίπλοκη και πεζή για εκείνον ήταν ανούσια.
Αν φανταστεί κανείς ότι ο σπουδαίος αυτός τραγουδιστής και μουσικός δεν είχε καν αστυνομική ταυτότητα (έβγαλε τα τελευταία χρόνια), το διαβατήριο του ήταν ληγμένο από την δεκαετία του ’80 που ταξίδευε για δουλειές στο εξωτερικό, δεν είχε τραπεζικές κάρτες και άλλα χαρτιά που χρειάζεται κάποιος για να κάνει οτιδήποτε καταλαβαίνει κανείς ότι ζούσε εντελώς underground. Ακόμη και τα μηχανήματα που χρειαζόταν για τις ηχογραφήσεις της μουσικής του, κατάφερνε με διάφορους τρόπους να τα παραγγέλνει διαδικτυακά.
Poll : Σ.Λογαρίδης – Ρ. Ουίλιαμς – Κ. ΤουρνάςΑνήκε στη γενιά που μεγάλωσε με τον David Bowie που ήταν μουσικός μπροστά από την εποχή του και είχε επηρεάσει γενικότερα το ανεπανάληπτο συγκρότημα του, τους Poll επίσης των Κώστα Τουρνά, Ρόμπερτ Ουίλιαμς και Κώστα Παπαϊωάννου, του ντράμερ τους τον οποίο ένοιωθε πολύ κοντά στην ψυχή του, ο οποίος ζει εδώ και χρόνια στη Γερμανία.
Ο αγαπημένος τραγουδιστής του Σταύρου ήταν ο Eric Burdon. Από κοντά στις προτιμήσεις του ήταν και ο John Fogerty. Ένας άλλος μουσικός που θαύμαζε ιδιαίτερα ήταν ο Jeff Beck, o οποίος ήταν επίσης ο αγαπημένος κιθαρίστας του Δήμη Παπαχρήστου. Η τραγουδίστρια που θαύμαζε περισσότερο από τις Ελληνίδες ήταν η Σωτηρία Μπέλλου. Όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό μεταξύ τους και με τον Σταύρο. Ήταν προικισμένοι στη δουλειά τους αλλά κυρίως είχαν ανεπτυγμένο το αίσθημα της ελευθερίας και ήταν ασυμβίβαστοι.
Από συγκροτήματα ξεχωριστή θέση στην καρδιά του είχαν οι Rolling Stones και ιδιαίτερα οι Mick Jagger και Keith Richards που παρακολουθούσε πάντα ότι έκαναν. Στους Beatles ξεχώριζε τον Paul McCartney που είχε επίσης γλύκα στη φωνή του και στην μουσική του. Από τον ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Γιώργο Νταλάρα, τον Γιώργο Ζήκα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Μιλούσε πάντα με αγάπη για τους παλιούς φίλους του, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Γιώργο Φιλιππίδη και τον Βλάσση Μπονάτσο, με τον οποίο ήταν και συγκάτοικοι ένα διάστημα στα 70s ενώ είχε διαχρονική φιλία με τον Λουκά Σιδερά και τον Τάκη Ανδρούτσο (Πελόμα Μποκιού) και εκτιμούσε τον Γιάννη Σπάθα και το Νίκο Πορτοκάλογλου. Τον τελευταίο καιρό είχε επαφή με τον Μανώλη Φάμμελο που επίσης εκτιμούσε και ίσως να ετοίμαζαν κάτι μαζί. Είχαν συνεργαστεί στο εξαιρετικό άλμπουμ του Σταύρου «Μια Βουτιά στην Αγάπη» (2002) το οποίο όμως δεν είχε την προβολή που του άξιζε και αυτό ήταν ένα από τα παράπονά του.
Στο στούντιο Η τελευταία δισκογραφική του παρουσία είναι το 2007 με το άλμπουμ «Ξαφνικά Καλοκαίρι» μια home studio παραγωγή για την οποία έγραψαν στίχους η Ελένη Ζιώγα και η Λίνα Δημοπούλου. Επίσης συμμετείχε η Τζώρτζια Κεφαλά των Μπλε ερμηνεύοντας το «Ψάχνω να βρω το φίλο μου, την επιτυχία των Poll με τη φωνή του Σταύρου, αλλά και οι κορυφαίοι μουσικοί όπως οι Γιάννης Σπάθας και Δήμης Παπαχρήστου στις κιθάρες.
Το άλμπουμ αυτό έγινε με πολύ δουλειά και μεράκι από πλευράς του. Τον πλήγωσε όμως μια κριτική για το δίσκο του. Ας μην ξεχνάμε ότι ανδρώθηκε σαν μουσικός σε μια εποχή που η μουσικοκριτική έπαιζε σημαντικό ρόλο.
Το 2007 είχε ξεκινήσει η φθίνουσα πορεία της σε μια παράλληλη πορεία με τις δισκογραφικές εταιρίες. Ωστόσο η κριτική αυτή προήλθε από κριτικό της εποχής της ακμής του.
Με την Χάρις Αλεξίου στο στούντιο Κάποια στιγμή τον κούρασε όλο αυτό το σκηνικό με το ροκ στην Ελλάδα. Μια προσπάθεια που δεν καταλήγει πουθενά. Ήρθε η στιγμή που ήθελε να αποτινάξει από επάνω του την ταμπέλα του ροκ τραγουδιστή.
Προτιμούσε να είναι τραγουδιστής, σκέτο. Έτσι σταδιακά εμπλούτισε το ρεπερτόριό του τραγουδώντας για περίπου μια δεκαετία σποραδικών ζωντανών εμφανίσεων και άλλα τραγούδια, λαϊκότραπα, όπως «Τα Βεγγαλικά σου Μάτια» ή πειραγμένα ρεμπέτικα καθώς ποτέ δεν είχε μπουζούκι στην ορχήστρα του, όπως το «Πίνω και Μεθώ» εκπλήσσοντας ευχάριστα το ακροατήριό του που την γλύκα της φωνής του σπάνια μπορεί αν την ακούσει από άλλον ερμηνευτή. Τα κατάφερε. Η φωνή του ήταν υπεράνω κάθε μουσικού είδους που τραγουδούσε. Όμως ότι και να τραγούδησε το ροκ ήταν επάνω του και βαθιά μέσα του χαραγμένο.
Σ. Λογαρίδης - Τα Βεγγαλικά σου Μάτια 2011
Λόγω οικογενειακής παράδοσης ήξερε την τέχνη του κοσμήματος και μάλιστα στην δεκαετία του ’90 είχε κοσμηματοπωλείο στο Π. Φάληρο το οποίο στις αρχές των 00’s μετατράπηκε σε ένα πολύ όμορφο στέκι που λειτουργούσε από το πρωί έως το βράδυ. Εκεί γινόντουσαν φοβερές συνευρέσεις φίλων του μουσικών φίλων του ενώ περνούσαν να τον δουν πολλοί φίλοι και φαν του. Βεβαίως οι μουσικές του δραστηριότητες δεν του επέτρεψαν να το λειτουργήσει πολλά χρόνια.
Ήταν αναμφισβήτητα δύσκολος άνθρωπος για τους περισσότερους, αλλά πολύ ευαίσθητος και δοτικός για όσους τον αγαπούσαν.
Τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει τις ούτως ή άλλως σποραδικές εμφανίσεις του και ήταν πραγματικά ακριβοθώρητος. Στο σπίτι του ωστόσο συνέχεια έγραφε ή έπαιζε μουσική, ενώ τακτικά περνούσαν από εκεί μουσικοί να παίξουν μαζί του. Είχε στο μυαλό του ένα σχήμα με δύο συνθεσάιζερ που όμως δεν τελειοποιήθηκε.
Τελευταίο live στο “Babel», μαζί με τον Ρόμπερτ ΟυίλιαμςΤα τελευταία του live καταγράφηκαν στα δύο στέκια της Ναταλί Ρασούλη στο Μαρούσι, στο «Το Σπίρτο» και στο «Babel» (τελευταία ζωντανή εμφάνιση) στις 4 Ιουνίου 2016, όπου κάλεσε στην σκηνή τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τραγούδησαν μαζί το «Ήλιε Μου» των Poll σε ένα συγκινητικό ντουέτο.
To βράδυ αυτό ήταν εκεί και η Βάσω Αλλαγιάνη της οποίας ο Σταύρος της αφιέρωσε το τραγούδι της «Βοτσαλάκι» σε μια εκπληκτική ερμηνεία του, από το δίσκο του «Ονειρεμένες Πολιτείες» του 1996.
Το Βοτσαλάκι - Σταύρος Λογαρίδης - Στίχοι Μουσική: Βάσω Αλλαγιάννη
Στην επικοινωνία που είχα με τον ντράμερ των Ακρίτας, Γιώργο Τσουπάκη - ήταν συντετριμμένος από την απώλεια του φίλου και παλιού του συνεργάτη - θυμήθηκε για λίγο τις μέρες εκείνες : «Έψαχναν ένα ντράμερ και πέρασα οντισιόν από τον Σταύρο και τον Άρη Τασούλη (πλήκτρα), συνιδρυτές των Ακρίτας και μόλις έπαιξα τύμπανα, αμέσως είπαν : Τελειώσαμε αυτός είναι…Δεν είμαι καλά ψυχολογικά να μιλήσω. Περάσαμε και εύκολα και δύσκολα μαζί με τον Σταύρο».
Η πραγμάτωση της τελευταίας του επιθυμίας να αφήσει την τελευταία του πνοή στην Ινδία δεν τελεσφόρησε. Δεν πρόλαβε. Ο πόνος δεν τον άφησε ήσυχο να κάνει αυτό που ήθελε. Ίσως ήταν η μόνη φορά…
*Την κηδεία ανέλαβε ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης και Προστασίας Συγγενικών Δικαιωμάτων Τραγουδιστών «Ερατώ» που θα βγάλει σχετική ανακοίνωση για το πότε και που θα τελεστεί.
*Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Σταύρου Λογαρίδη
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΟΓΑΡΙΔΗΣ - Το Πρώτο Τραγούδι
