Ο Θοδωρής Τσάτσος σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εργάζεται στην “Black Light”, μια κοινωνική επιχείρηση που απασχολεί κυρίως τυφλούς εργαζόμενους. Οργανώνουν εκπαιδευτικά σεμινάρια σε καταστήματα λιανικής πώλησης, ώστε να εξυπηρετούν σωστά πελάτες με οπτική αναπηρία. Επίσης γίνονται βιωματικά εργαστήρια σε σχολεία και εταιρίες, ώστε να εξοικειωθούν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού με την τυφλότητα και γενικά τις αναπηρίες.
Παράλληλα εργάζεται ως ψυχολόγος και είναι συνιδρυτής του εθελοντικού οργανισμού «Διαβάζω για τους άλλους», ο οποίος προωθεί την ισότιμη πρόσβαση ατόμων με απώλεια όρασης στη γνώση και τη λογοτεχνία.
Παρέα με τη Χρυσέλλα Λαγαρία επιμελούνται τη στήλη «Ζούμε, ρε!» των LiFO podcasts με συναρπαστικές ιστορίες από ΑμεΑ για άτομα με ή χωρίς αναπηρία. Έχει γράψει τη συλλογή διηγημάτων, «Εκτός οπτικού πεδίου» (εκδ. Εύμαρος).
Ξεκίνησε να ασχολείται με το τραγούδι στα εφηβικά του χρόνια. Έκανε μαθήματα τραγουδιού για οκτώ χρόνια με τη δασκάλα φωνητικής Ασημίνα Μόρφη. Από την ηλικία των δεκαοκτώ άρχισε να συμμετέχει ως τραγουδιστής σε συγκροτήματα. Το 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο του album με τίτλο «Το πιο δικό μου ψέμα» σε δικούς του στίχους και μουσικές των Γρηγόρη Πολύζου, Δημήτρη Ιλεμόσογλου, Κώστα Γάκη, Σπύρου Παρασκευάκου και Γιώργου Κυριάκου.
Την περσινή χρονιά μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη πραγματοποίησαν συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο με τίτλο των παραστάσεων «Μαζί στο φως». Μουσικές παραστάσεις στο απόλυτο σκοτάδι για να βιώσουμε και ίσως κατανοήσουμε πώς είναι να ζεις με τυφλότητα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του album με τίτλο «Εξωγήινος». Αποτελείται από 8 τραγούδια σε στίχους του Θοδωρή Τσάτσου και μουσικές των Δημήτρη Ιλεμόσογλου, Κώστα Γάκη, Μιχάλη Νήτα και Θοδωρή Τσάτσου. Συμμετέχουν οι ερμηνευτές Κέλλυ Βουδούρη και Θάνος Παπαγεωργίου.
Οι ενορχηστρώσεις είναι του Δημήτρη Ιλεμόσογλου. Συμμετέχουν εξαίρετοι μουσικοί: Δημήτρη Τσεκούρας (κοντραμπάσο, άταστο ηλεκτρικό μπάσο, loops & effects, φωνητικά), Φώτης Σιώτας (βιολί), Γιάννης Ριζόπουλος (κρουστά), Στέλιος Προεστάκης (πιάνο, πλήκτρα), Στέλιος Πασχάλης (τύμπανα), Δημήτρης Ιλεμόσογλου (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, μαντολίνο, κλασική κιθάρα και μπαγλαμά). Η ηχογράφηση και η μίξη έγιναν από τον Δημήτρη Τσεκούρα (Riot Studio) και το mastering από τον Δημήτρη Σίντο.
Οι φωτογραφίες είναι της Γιώτας Εφραιμίδου ενώ η γραφιστική επιμέλεια του εξωφύλλου έγινε από την Ελένη Άννινου.
Γιατί γράφεις στίχους;
Υποθέτω πως δεν έχω περισσότερο πρωτότυπα κίνητρα από όσους άλλους γράφουν. Γράφω όταν κάτι που ένιωσα, ή σκέφτηκα μου ζητά να το κλείσω σε λέξεις, να το ντύσω με εικόνες. Κάποιες φορές, το γράψιμο είναι ο τρόπος που έχω να επεξεργάζομαι τι μου συμβαίνει. Ο τρόπος να φτάνω πιο κοντά στο υποσυνείδητο.
Πόσο «εξωγήινος» νιώθεις στα καλλιτεχνικά δρώμενα, αλλά και στην καθημερινότητα;
Έχω την μεγάλη τύχη να κινούμαι σε πολλά και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους περιβάλλοντα. Συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους, δημιουργώ, συνεργάζομαι, σχετίζομαι. Κι όμως, ξέρω πως για κάποιον που με βλέπει να κυκλοφορώ στην πόλη, γεννιούνται στο μυαλό του αμέτρητες ερμηνείες για το πώς ζω και πώς νιώθω, που συνήθως ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα και τη δική μου ζωή. Κοιτάμε ακόμη επιφυλακτικά και καχύποπτα αυτούς που νομίζουμε πως δεν μας μοιάζουν.
Τι διαφορετικό έχει αυτό το δεύτερο άλμπουμ από το πρώτο;
Σε αυτή τη δουλειά, ακολούθησα μια κάπως διαφορετική προσέγγιση. Συμμετείχα πολύ πιο ενεργά σε όλα τα στάδια της διαδικασίας. Τόσο η δημιουργία των κομματιών, όσο οι ενορχηστρώσεις τους και η εκτέλεση τους στο στούντιο, όλα έγιναν με πιο παρεΐστικο τρόπο. Στην πρώτη δουλειά, ένιωσα περισσότερο την ανάγκη να εμπιστευτώ κάποιον εμπειρότερο από μένα, να παρατηρώ πως δουλεύει και να μαθαίνω. Μια άλλη διάφορα αυτού του δίσκου, είναι πως υπάρχει νομίζω στον ήχο του μια μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Και στο πρώτο άλμπουμ υπήρχαν κομμάτια διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά εδώ αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα.
Λειτουργείς ακατάπαυστα και με πολλαπλές ιδιότητες. Πως και πόσο δύσκολο ήταν να ξεπεράσεις το ζόρικο εμπόδιο της τυφλότητας;
Η τυφλότητα ως κατάσταση δεν είναι ούτε θετική, ούτε αρνητική. Η πλειονότητα των περιορισμών που δυνητικά επιφέρει ξεπερνιούνται χάρη στην εκπαίδευση και στην θεαματικότατη ανάπτυξη τεχνολογικών εφαρμογών που βοηθούν. Το ζόρικο λοιπόν για ένα τυφλό άτομο είναι να ξεπεράσει τα εμπόδια που του βάζουν οι στερεοτυπικές πεποιθήσεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας γύρω από την αναπηρία, αλλά και η έλλειψη ισότιμης πρόσβασης σε σημαντικούς τομείς της καθημερινής ζωής.
Τα τραγούδια αυτά θα καταφέρουν να ακουστούν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς που εξακολουθούν να έχουν γερό μερτικό στο ταξίδεμά τους σε ευρύτερα ακροατήρια;
Από την πλευρά μου προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ όσον αφορά στη δημιουργία, στην παραγωγή και στην προώθηση των τραγουδιών μου. Δεν μπορώ να ελέγξω τη διάθεση των ραδιοφωνικών σταθμών. Σίγουρα αυτή η προσπάθεια θέλει επιμονή και χρόνο για να αποδώσει κάποια αποτελέσματα. Νομίζω πως είναι κέρδος για όλους να δίνονται ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς να φτάσουν σε μεγαλύτερο κοινό.
Το σύγχρονο τραγούδι έχει μεστό κοινωνικό χαρακτήρα; Και αν το κάνει γιατί τα τραγούδια αυτά δεν καταφέρνουν να αγκαλιαστούν από το ευρύ κοινό όπως συνέβαινε στις παλαιότερες δεκαετίες;
Είναι πολύ σύνθετο το ερώτημα και οι απαντήσεις φαντάζομαι πως είναι εξίσου πολλές. Ο τρόπος που ενημερωνόμαστε, αλλά και ακούμε μουσική έχει αλλάξει ριζικά. Μπορεί να έγινε ευκολότερο χάρη στην τεχνολογία να κυκλοφορήσει κανείς τη μουσική του, όμως παραμένει πολύ δύσκολο να επικοινωνήσει το έργο του και να φτάσει σε μεγάλα κοινά. Είναι επίσης αλήθεια πως η κυκλοφορία ενός δίσκου, για πολύ κόσμο δεν αποτελεί πια γεγονός με ενδιαφέρον. Δεν θέλω να κάνω γενικευτικές αξιολογικές κρίσεις για το σύγχρονο τραγούδι. Σε κάθε εποχή παράγονται όμορφα πράγματα σε μικρότερο, η μεγαλύτερο μέγεθος. Όσοι έχουν ανάγκη να τα ανακαλύψουν εύχομαι πως θα το κάνουν αργά, ή γρήγορα.
Με ποια τραγούδια μεγάλωσες;
Τα πρώτα μου ακούσματα, στις κασέτες των γονιών μου, ήταν ρεμπέτικά με τη φωνή του Απόστολου Νικολαΐδη, λαϊκά του Τόκα, του Κραουνάκη, του Νικολόπουλου κ.α. Από την άλλη, ο μεγάλος μου αδερφός άκουγε REM, Michael Jackson, Bon Jovi και U2 μεταξύ άλλων. Όλα αυτά υποσυνείδητα διαμόρφωσαν τις μελλοντικές δικές μου μουσικές αγάπες.
Σε φοβίζει κάτι;
Αν σταματήσουν να με φοβίζουν πράγματα, είναι μια ένδειξη πως χάνω το ενδιαφέρον μου για αυτά. Ό,τι αγαπάω και τολμάω να καταπιαστώ μαζί του με φοβίζει ταυτόχρονα.
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Όσα έχω στη ζωή μου τα χρωστάω σε ανθρώπους. Ευγνωμονώ τους ανθρώπους που με αγαπούν τόσο, ώστε να μπουν στον κόπο να μου δείχνουν πότε σφάλω. Νομίζω πως είναι πολύ μεγάλη τύχη να το έχει κανείς αυτό στη ζωή του, αν και πολύ άβολο κάποιες φορές.
Το επόμενο βήμα;
Αυτή τη στιγμή το ψάχνω. Περιμένω να με βρει η επόμενη πρόκληση που θα με εμπνεύσει να την αποδεχτώ.
Ένα όνειρο;
Θέλω κάποτε να καταφέρω να ανεβάσω ένα δικό μου θεατρικό κείμενο.
Μια ευχή;
Κάθε μέρα συναντάω όλο και περισσότερους θυμωμένους ή λυπημένους ανθρώπους. Εύχομαι να μπορούμε να βρίσκουμε λόγους να χαμογελάμε λίγο περισσότερο
Παράλληλα εργάζεται ως ψυχολόγος και είναι συνιδρυτής του εθελοντικού οργανισμού «Διαβάζω για τους άλλους», ο οποίος προωθεί την ισότιμη πρόσβαση ατόμων με απώλεια όρασης στη γνώση και τη λογοτεχνία.
Παρέα με τη Χρυσέλλα Λαγαρία επιμελούνται τη στήλη «Ζούμε, ρε!» των LiFO podcasts με συναρπαστικές ιστορίες από ΑμεΑ για άτομα με ή χωρίς αναπηρία. Έχει γράψει τη συλλογή διηγημάτων, «Εκτός οπτικού πεδίου» (εκδ. Εύμαρος).
Ξεκίνησε να ασχολείται με το τραγούδι στα εφηβικά του χρόνια. Έκανε μαθήματα τραγουδιού για οκτώ χρόνια με τη δασκάλα φωνητικής Ασημίνα Μόρφη. Από την ηλικία των δεκαοκτώ άρχισε να συμμετέχει ως τραγουδιστής σε συγκροτήματα. Το 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο του album με τίτλο «Το πιο δικό μου ψέμα» σε δικούς του στίχους και μουσικές των Γρηγόρη Πολύζου, Δημήτρη Ιλεμόσογλου, Κώστα Γάκη, Σπύρου Παρασκευάκου και Γιώργου Κυριάκου.
Την περσινή χρονιά μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη πραγματοποίησαν συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο με τίτλο των παραστάσεων «Μαζί στο φως». Μουσικές παραστάσεις στο απόλυτο σκοτάδι για να βιώσουμε και ίσως κατανοήσουμε πώς είναι να ζεις με τυφλότητα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του album με τίτλο «Εξωγήινος». Αποτελείται από 8 τραγούδια σε στίχους του Θοδωρή Τσάτσου και μουσικές των Δημήτρη Ιλεμόσογλου, Κώστα Γάκη, Μιχάλη Νήτα και Θοδωρή Τσάτσου. Συμμετέχουν οι ερμηνευτές Κέλλυ Βουδούρη και Θάνος Παπαγεωργίου.
Οι ενορχηστρώσεις είναι του Δημήτρη Ιλεμόσογλου. Συμμετέχουν εξαίρετοι μουσικοί: Δημήτρη Τσεκούρας (κοντραμπάσο, άταστο ηλεκτρικό μπάσο, loops & effects, φωνητικά), Φώτης Σιώτας (βιολί), Γιάννης Ριζόπουλος (κρουστά), Στέλιος Προεστάκης (πιάνο, πλήκτρα), Στέλιος Πασχάλης (τύμπανα), Δημήτρης Ιλεμόσογλου (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, μαντολίνο, κλασική κιθάρα και μπαγλαμά). Η ηχογράφηση και η μίξη έγιναν από τον Δημήτρη Τσεκούρα (Riot Studio) και το mastering από τον Δημήτρη Σίντο.
Οι φωτογραφίες είναι της Γιώτας Εφραιμίδου ενώ η γραφιστική επιμέλεια του εξωφύλλου έγινε από την Ελένη Άννινου.
Γιατί γράφεις στίχους;
Υποθέτω πως δεν έχω περισσότερο πρωτότυπα κίνητρα από όσους άλλους γράφουν. Γράφω όταν κάτι που ένιωσα, ή σκέφτηκα μου ζητά να το κλείσω σε λέξεις, να το ντύσω με εικόνες. Κάποιες φορές, το γράψιμο είναι ο τρόπος που έχω να επεξεργάζομαι τι μου συμβαίνει. Ο τρόπος να φτάνω πιο κοντά στο υποσυνείδητο.
Πόσο «εξωγήινος» νιώθεις στα καλλιτεχνικά δρώμενα, αλλά και στην καθημερινότητα;
Έχω την μεγάλη τύχη να κινούμαι σε πολλά και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους περιβάλλοντα. Συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους, δημιουργώ, συνεργάζομαι, σχετίζομαι. Κι όμως, ξέρω πως για κάποιον που με βλέπει να κυκλοφορώ στην πόλη, γεννιούνται στο μυαλό του αμέτρητες ερμηνείες για το πώς ζω και πώς νιώθω, που συνήθως ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα και τη δική μου ζωή. Κοιτάμε ακόμη επιφυλακτικά και καχύποπτα αυτούς που νομίζουμε πως δεν μας μοιάζουν.
Τι διαφορετικό έχει αυτό το δεύτερο άλμπουμ από το πρώτο;
Σε αυτή τη δουλειά, ακολούθησα μια κάπως διαφορετική προσέγγιση. Συμμετείχα πολύ πιο ενεργά σε όλα τα στάδια της διαδικασίας. Τόσο η δημιουργία των κομματιών, όσο οι ενορχηστρώσεις τους και η εκτέλεση τους στο στούντιο, όλα έγιναν με πιο παρεΐστικο τρόπο. Στην πρώτη δουλειά, ένιωσα περισσότερο την ανάγκη να εμπιστευτώ κάποιον εμπειρότερο από μένα, να παρατηρώ πως δουλεύει και να μαθαίνω. Μια άλλη διάφορα αυτού του δίσκου, είναι πως υπάρχει νομίζω στον ήχο του μια μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Και στο πρώτο άλμπουμ υπήρχαν κομμάτια διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά εδώ αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα.
Λειτουργείς ακατάπαυστα και με πολλαπλές ιδιότητες. Πως και πόσο δύσκολο ήταν να ξεπεράσεις το ζόρικο εμπόδιο της τυφλότητας;
Η τυφλότητα ως κατάσταση δεν είναι ούτε θετική, ούτε αρνητική. Η πλειονότητα των περιορισμών που δυνητικά επιφέρει ξεπερνιούνται χάρη στην εκπαίδευση και στην θεαματικότατη ανάπτυξη τεχνολογικών εφαρμογών που βοηθούν. Το ζόρικο λοιπόν για ένα τυφλό άτομο είναι να ξεπεράσει τα εμπόδια που του βάζουν οι στερεοτυπικές πεποιθήσεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας γύρω από την αναπηρία, αλλά και η έλλειψη ισότιμης πρόσβασης σε σημαντικούς τομείς της καθημερινής ζωής.
Τα τραγούδια αυτά θα καταφέρουν να ακουστούν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς που εξακολουθούν να έχουν γερό μερτικό στο ταξίδεμά τους σε ευρύτερα ακροατήρια;
Από την πλευρά μου προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ όσον αφορά στη δημιουργία, στην παραγωγή και στην προώθηση των τραγουδιών μου. Δεν μπορώ να ελέγξω τη διάθεση των ραδιοφωνικών σταθμών. Σίγουρα αυτή η προσπάθεια θέλει επιμονή και χρόνο για να αποδώσει κάποια αποτελέσματα. Νομίζω πως είναι κέρδος για όλους να δίνονται ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς να φτάσουν σε μεγαλύτερο κοινό.
Το σύγχρονο τραγούδι έχει μεστό κοινωνικό χαρακτήρα; Και αν το κάνει γιατί τα τραγούδια αυτά δεν καταφέρνουν να αγκαλιαστούν από το ευρύ κοινό όπως συνέβαινε στις παλαιότερες δεκαετίες;
Είναι πολύ σύνθετο το ερώτημα και οι απαντήσεις φαντάζομαι πως είναι εξίσου πολλές. Ο τρόπος που ενημερωνόμαστε, αλλά και ακούμε μουσική έχει αλλάξει ριζικά. Μπορεί να έγινε ευκολότερο χάρη στην τεχνολογία να κυκλοφορήσει κανείς τη μουσική του, όμως παραμένει πολύ δύσκολο να επικοινωνήσει το έργο του και να φτάσει σε μεγάλα κοινά. Είναι επίσης αλήθεια πως η κυκλοφορία ενός δίσκου, για πολύ κόσμο δεν αποτελεί πια γεγονός με ενδιαφέρον. Δεν θέλω να κάνω γενικευτικές αξιολογικές κρίσεις για το σύγχρονο τραγούδι. Σε κάθε εποχή παράγονται όμορφα πράγματα σε μικρότερο, η μεγαλύτερο μέγεθος. Όσοι έχουν ανάγκη να τα ανακαλύψουν εύχομαι πως θα το κάνουν αργά, ή γρήγορα.
Με ποια τραγούδια μεγάλωσες;
Τα πρώτα μου ακούσματα, στις κασέτες των γονιών μου, ήταν ρεμπέτικά με τη φωνή του Απόστολου Νικολαΐδη, λαϊκά του Τόκα, του Κραουνάκη, του Νικολόπουλου κ.α. Από την άλλη, ο μεγάλος μου αδερφός άκουγε REM, Michael Jackson, Bon Jovi και U2 μεταξύ άλλων. Όλα αυτά υποσυνείδητα διαμόρφωσαν τις μελλοντικές δικές μου μουσικές αγάπες.
Σε φοβίζει κάτι;
Αν σταματήσουν να με φοβίζουν πράγματα, είναι μια ένδειξη πως χάνω το ενδιαφέρον μου για αυτά. Ό,τι αγαπάω και τολμάω να καταπιαστώ μαζί του με φοβίζει ταυτόχρονα.
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Όσα έχω στη ζωή μου τα χρωστάω σε ανθρώπους. Ευγνωμονώ τους ανθρώπους που με αγαπούν τόσο, ώστε να μπουν στον κόπο να μου δείχνουν πότε σφάλω. Νομίζω πως είναι πολύ μεγάλη τύχη να το έχει κανείς αυτό στη ζωή του, αν και πολύ άβολο κάποιες φορές.
Το επόμενο βήμα;
Αυτή τη στιγμή το ψάχνω. Περιμένω να με βρει η επόμενη πρόκληση που θα με εμπνεύσει να την αποδεχτώ.
Ένα όνειρο;
Θέλω κάποτε να καταφέρω να ανεβάσω ένα δικό μου θεατρικό κείμενο.
Μια ευχή;
Κάθε μέρα συναντάω όλο και περισσότερους θυμωμένους ή λυπημένους ανθρώπους. Εύχομαι να μπορούμε να βρίσκουμε λόγους να χαμογελάμε λίγο περισσότερο
