Ο Σάκης Αγορογιάννης ξεκινώντας από τη Λάρισα βρήκε τον παράδεισό του στο στολίδι του Αιγαίου, το νησί που για την ομορφιά και ιδιαιτερότητά του, θαυμάζεται σε όλη την υφήλιο και δοξάζεται απ’ όλους του κατοίκους του πλανήτη γη, τη μοναδική Μύκονο.
Αστυνομικός στο επάγγελμα αλλά γνώστης και λάτρης του τραγουδιού, ερασιτέχνης τροβαδούρος, με την ακριβή έννοια των λέξεων.
Πριν λίγο καιρό έκανε το πρώτο επίσημο επαγγελματικό του βήμα. Ερμήνευσε το τραγούδι «Στο δρόμο για παράδεισο» σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου και στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη.
Πως γεννήθηκε αυτή η συνεργασία;
Λατρεύω το τραγούδι. Δεν έχω κάνει σπουδές αλλά η μουσική πάντα στο πατρικό μου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, κυλάει στις φλέβες όλων των μελών της οικογένειάς μας. Γνώρισα τυχαία το Χρήστο Παπαδόπουλο, δεθήκαμε και αυτή η φιλία τολμώ να πω είχε σαν αποτέλεσμα το τραγούδι. Κάθισαν μαζί με τον συγγραφέα, στιχουργό και στενό του συνεργάτη Κώστα Μπαλαχούτη και δημιούργησαν ένα τραγούδι ειδικά για την περίπτωσή μου.
Δηλαδή;
Μα ένα τραγούδι για μένα, που έχω βρει το δικό μου παράδεισο στο νησί των ανέμων και που γίνεται ακόμα πιο όμορφος και πολύτιμος με την αγάπη της συντρόφου μου και τον ερχομό της κόρης μας. Θέλω να ευχαριστήσω τον Χρήστο για την απλότητα του χαρακτήρα του, το μεγαλείο της ψυχής του και τη γενναιοδωρία του. Επίσης τον Κώστα Μπαλαχούτη μαζί με τον οποίο έχουν συνυπογράψει σημαντικές επιτυχίες των τελευταίων δεκαετιών: Αρχιπέλαγος, Φίλα με, Το κόκκινο ποτάμι, Γλυκάνισος και όχι μόνο. Τέτοιοι δημιουργοί, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ενδοιασμούς και τουπέ μου χάρισαν κυριολεκτικά ένα ανεκτίμητο δώρο.
Που μεγάλωσες;
Στη Λάρισα. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος αλλά είχε το μικρόβιο της μουσικής. Είχε κατέβει μάλιστα στην Αθήνα και πέρασε από ακρόαση του Θόδωρου Δερβενιώτη στην περίφημη σχολή λαϊκής μουσικής που λειτουργούσε. Του είπαν να μείνει, «σε θέλουμε κάτω», αλλά ο δικό του πατέρας ήταν αυστηρός και δεν τον άφησε να προσπαθήσει να αγγίξει το όνειρό του. Ο αδελφός μου, λίγο μεγαλύτερος από μένα ήταν ο τραγουδιστής της οικογένειας. Αυτόν καμαρώναμε. Εγώ ντρεπόμουνα. Τελικά κι εκείνος όμως προτίμησε το λειτούργημα του αστυνομικού.
Εσύ πως δεν ακολούθησες τη ρότα του τραγουδιστή;
Προέρχομαι από μια ταπεινή οικογένεια. Οι γονείς μου παλεύανε καθημερινά για να μην μας λείψει τίποτα. Τραγουδάω από παιδί κάθε στιγμή αλλά… δεν το έβλεπα σαν δουλειά. Δεν είχαμε και επαφές ή γνωριμίες στο χώρο. Μπήκα στη σχολή και τελείωσα και μοιραία δεν ασχολήθηκα επαγγελματικά με το τραγούδι. Άλλωστε απ’ όσα μπορούσα να παρακολουθώ και να καταλαβαίνω είναι μια δύσκολη και αβέβαιη δουλειά, ειδικά στις μέρες μας.
Η Μύκονος πως έγινε παράδεισός σου;
Τοποθετήθηκα εδώ χωρίς να ξέρω κανέναν… αλλά δέθηκα και με τον τόπο και με τους ανθρώπους του. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, το αντίθετο θα έλεγα. Η Μύκονος είναι πόλος έλξης… Αμέτρητες χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της γης την επισκέπτονται κάθε χρόνο. Ανάμεσά τους πολλοί που έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Κι όπου υπάρχει χρήμα… υπάρχουν μοιραία και πολλά λάθος παρελκόμενα. Μιλάμε για διαφορετικές κουλτούρες και αντιλήψεις. Κράτησα όμως τις συμβουλές του πατέρα μου σαν ευαγγέλιο. Μου έλεγε πάντοτε, να μη βγάλεις εξουσία, να σέβεσαι τη στολή και να μην χρηματιστείς.
Κι αυτό εκτιμήθηκε από την τοπική κοινωνία;
Δεν φαντάζεστε πόσο. Και οι επισκέπτες όμως το εκτίμησαν. Π.χ. Όταν κάνω διαβατηριακό έλεγχο στα κρουαζιερόπλοια, είμαι πρόθυμος να εξυπηρετήσω οποιαδήποτε ώρα απαιτείται αυτό. Ορισμένοι έχουν μάθει να δείχνουν το ευχαριστώ τους με χρήμα χωρίς να θεωρούν ότι κάνουν κάτι κακό. Εγώ δεν δεχόμουν τέτοιες κινήσεις. Πάρε ένα δώρο στα παιδιά σου, μου έλεγαν. Μα δεν έχω παιδιά, απαντούσα. Δεν τα έπαιρνα, όπως λένε, και τώρα η τύχη μου τα γύρισε.
Τι εννοείς;
Δεν ζούσα με χρυσά κουτάλια, όπως σας είπα είμαι ταπεινής γενιάς. Θυμάμαι ερχόντουσαν οι δικοί μου να με επισκεφτούν, και γέμιζα το ψυγείο στο σπιτάκι που νοίκιαζα με χίλια δυο καλούδια για να μην αγχώνονται αν έχω τη δύναμη να περνάω καλά. Θα σας μιλήσω με ειλικρίνεια. Ερωτεύτηκα μια κοπέλα που ο πατέρας της έχει σημαντική οικονομική δύναμη και πλέον απολαμβάνουμε τις χαρές της ζωής μαζί με το κοριτσάκι μας. Βέβαια κι εδώ το τραγούδι έπαιζε κομβικό ρόλο.
Με ποιο τρόπο;
Την πρόταση γάμου της την έκανα τραγουδώντας το «Υπάρχω» του Νικολόπουλου και του Πυθαγόρα, που έχει τραγουδήσει ο αθάνατος Στέλιος Καζαντζίδης. Την κοιτούσα στα μάτια… και δεν μπόρεσε να αρνηθεί. Και ο πατέρας μου με αυτό είχε ρίξει την μητέρα μου. Η οικογενειακή μουσική παράδοση που λέγαμε. Και βέβαια χάρις σε αυτό το τραγούδι γνωρίστηκα και με τον Χρήστο Νικολόπουλο.
Για εξήγησέ μας;
Τι να σας λέω. Μου φαίνεται σαν όνειρο ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης να με τιμάει με τη φιλία του. Και μάλιστα, πρόσφατα, να έρχεται στη Μύκονο για να παραστεί στη βάφτιση της κορούλας μας. Μεγάλος καλλιτέχνης, μοναδικός άνθρωπος και ταπεινός όσο κανείς. Είχε έρθει το 2019 με την Πίτσα Παπαδόπουλου για συναυλία στο νησί. Τον επισκέφτηκα στις πρόβες, του δήλωσα την αγάπη μου, του είπα για τη συμμετοχή μου στις χορωδίες… και κάπως έτσι καταλήξαμε να πω ένα τραγούδι στη βραδιά. Μου λέει , ποιο θα πεις; Απάντησα το «Υπάρχω». Μου είπε πως αυτό το λέει η Πίτσα στο πρόγραμμά της και είναι και απαιτητικό τραγούδι. Μου αντιπρότεινε το «Αγριολούλουδο». Λιγάκι μαγκώθηκα και του εξιστόρησα τα οικογενειακά μας… Και τότε το βράδυ, μου ανακοίνωσε πως θα τραγουδούσα το «Υπάρχω» μιας και… αγαπούσαμε τα ίδια πράγματα. Ήμασταν δηλαδή στην ίδια μουσική οικογένεια. Ακόμη ανατριχιάζω όταν θυμάμαι τα λόγια του.
Το μετά ποιο θα ήθελες να είναι;
Εγώ είμαι αστυνομικός, δεν είμαι τραγουδιστής. Όμως τα όνειρα δεν σταματάνε ποτέ…
Το δικό σου που να συνδέεται με το τραγούδι ποιο είναι;
Να βοηθήσω, όσο μπορώ και μου αναλογεί, στην ανάδειξη και προβολή του καλού τραγουδιού. Να μπολιάσουμε με το μουσικό μας πολιτισμό όσο μπορούμε περισσότερα άτομα, τόσο στη Μύκονο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Αστυνομικός στο επάγγελμα αλλά γνώστης και λάτρης του τραγουδιού, ερασιτέχνης τροβαδούρος, με την ακριβή έννοια των λέξεων.
Πριν λίγο καιρό έκανε το πρώτο επίσημο επαγγελματικό του βήμα. Ερμήνευσε το τραγούδι «Στο δρόμο για παράδεισο» σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου και στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη.
Πως γεννήθηκε αυτή η συνεργασία;
Λατρεύω το τραγούδι. Δεν έχω κάνει σπουδές αλλά η μουσική πάντα στο πατρικό μου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, κυλάει στις φλέβες όλων των μελών της οικογένειάς μας. Γνώρισα τυχαία το Χρήστο Παπαδόπουλο, δεθήκαμε και αυτή η φιλία τολμώ να πω είχε σαν αποτέλεσμα το τραγούδι. Κάθισαν μαζί με τον συγγραφέα, στιχουργό και στενό του συνεργάτη Κώστα Μπαλαχούτη και δημιούργησαν ένα τραγούδι ειδικά για την περίπτωσή μου.
Δηλαδή;
Μα ένα τραγούδι για μένα, που έχω βρει το δικό μου παράδεισο στο νησί των ανέμων και που γίνεται ακόμα πιο όμορφος και πολύτιμος με την αγάπη της συντρόφου μου και τον ερχομό της κόρης μας. Θέλω να ευχαριστήσω τον Χρήστο για την απλότητα του χαρακτήρα του, το μεγαλείο της ψυχής του και τη γενναιοδωρία του. Επίσης τον Κώστα Μπαλαχούτη μαζί με τον οποίο έχουν συνυπογράψει σημαντικές επιτυχίες των τελευταίων δεκαετιών: Αρχιπέλαγος, Φίλα με, Το κόκκινο ποτάμι, Γλυκάνισος και όχι μόνο. Τέτοιοι δημιουργοί, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ενδοιασμούς και τουπέ μου χάρισαν κυριολεκτικά ένα ανεκτίμητο δώρο.
Που μεγάλωσες;
Στη Λάρισα. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος αλλά είχε το μικρόβιο της μουσικής. Είχε κατέβει μάλιστα στην Αθήνα και πέρασε από ακρόαση του Θόδωρου Δερβενιώτη στην περίφημη σχολή λαϊκής μουσικής που λειτουργούσε. Του είπαν να μείνει, «σε θέλουμε κάτω», αλλά ο δικό του πατέρας ήταν αυστηρός και δεν τον άφησε να προσπαθήσει να αγγίξει το όνειρό του. Ο αδελφός μου, λίγο μεγαλύτερος από μένα ήταν ο τραγουδιστής της οικογένειας. Αυτόν καμαρώναμε. Εγώ ντρεπόμουνα. Τελικά κι εκείνος όμως προτίμησε το λειτούργημα του αστυνομικού.
Εσύ πως δεν ακολούθησες τη ρότα του τραγουδιστή;
Προέρχομαι από μια ταπεινή οικογένεια. Οι γονείς μου παλεύανε καθημερινά για να μην μας λείψει τίποτα. Τραγουδάω από παιδί κάθε στιγμή αλλά… δεν το έβλεπα σαν δουλειά. Δεν είχαμε και επαφές ή γνωριμίες στο χώρο. Μπήκα στη σχολή και τελείωσα και μοιραία δεν ασχολήθηκα επαγγελματικά με το τραγούδι. Άλλωστε απ’ όσα μπορούσα να παρακολουθώ και να καταλαβαίνω είναι μια δύσκολη και αβέβαιη δουλειά, ειδικά στις μέρες μας.
Η Μύκονος πως έγινε παράδεισός σου;
Τοποθετήθηκα εδώ χωρίς να ξέρω κανέναν… αλλά δέθηκα και με τον τόπο και με τους ανθρώπους του. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, το αντίθετο θα έλεγα. Η Μύκονος είναι πόλος έλξης… Αμέτρητες χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της γης την επισκέπτονται κάθε χρόνο. Ανάμεσά τους πολλοί που έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Κι όπου υπάρχει χρήμα… υπάρχουν μοιραία και πολλά λάθος παρελκόμενα. Μιλάμε για διαφορετικές κουλτούρες και αντιλήψεις. Κράτησα όμως τις συμβουλές του πατέρα μου σαν ευαγγέλιο. Μου έλεγε πάντοτε, να μη βγάλεις εξουσία, να σέβεσαι τη στολή και να μην χρηματιστείς.
Κι αυτό εκτιμήθηκε από την τοπική κοινωνία;
Δεν φαντάζεστε πόσο. Και οι επισκέπτες όμως το εκτίμησαν. Π.χ. Όταν κάνω διαβατηριακό έλεγχο στα κρουαζιερόπλοια, είμαι πρόθυμος να εξυπηρετήσω οποιαδήποτε ώρα απαιτείται αυτό. Ορισμένοι έχουν μάθει να δείχνουν το ευχαριστώ τους με χρήμα χωρίς να θεωρούν ότι κάνουν κάτι κακό. Εγώ δεν δεχόμουν τέτοιες κινήσεις. Πάρε ένα δώρο στα παιδιά σου, μου έλεγαν. Μα δεν έχω παιδιά, απαντούσα. Δεν τα έπαιρνα, όπως λένε, και τώρα η τύχη μου τα γύρισε.
Τι εννοείς;
Δεν ζούσα με χρυσά κουτάλια, όπως σας είπα είμαι ταπεινής γενιάς. Θυμάμαι ερχόντουσαν οι δικοί μου να με επισκεφτούν, και γέμιζα το ψυγείο στο σπιτάκι που νοίκιαζα με χίλια δυο καλούδια για να μην αγχώνονται αν έχω τη δύναμη να περνάω καλά. Θα σας μιλήσω με ειλικρίνεια. Ερωτεύτηκα μια κοπέλα που ο πατέρας της έχει σημαντική οικονομική δύναμη και πλέον απολαμβάνουμε τις χαρές της ζωής μαζί με το κοριτσάκι μας. Βέβαια κι εδώ το τραγούδι έπαιζε κομβικό ρόλο.
Με ποιο τρόπο;
Την πρόταση γάμου της την έκανα τραγουδώντας το «Υπάρχω» του Νικολόπουλου και του Πυθαγόρα, που έχει τραγουδήσει ο αθάνατος Στέλιος Καζαντζίδης. Την κοιτούσα στα μάτια… και δεν μπόρεσε να αρνηθεί. Και ο πατέρας μου με αυτό είχε ρίξει την μητέρα μου. Η οικογενειακή μουσική παράδοση που λέγαμε. Και βέβαια χάρις σε αυτό το τραγούδι γνωρίστηκα και με τον Χρήστο Νικολόπουλο.
Για εξήγησέ μας;
Τι να σας λέω. Μου φαίνεται σαν όνειρο ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης να με τιμάει με τη φιλία του. Και μάλιστα, πρόσφατα, να έρχεται στη Μύκονο για να παραστεί στη βάφτιση της κορούλας μας. Μεγάλος καλλιτέχνης, μοναδικός άνθρωπος και ταπεινός όσο κανείς. Είχε έρθει το 2019 με την Πίτσα Παπαδόπουλου για συναυλία στο νησί. Τον επισκέφτηκα στις πρόβες, του δήλωσα την αγάπη μου, του είπα για τη συμμετοχή μου στις χορωδίες… και κάπως έτσι καταλήξαμε να πω ένα τραγούδι στη βραδιά. Μου λέει , ποιο θα πεις; Απάντησα το «Υπάρχω». Μου είπε πως αυτό το λέει η Πίτσα στο πρόγραμμά της και είναι και απαιτητικό τραγούδι. Μου αντιπρότεινε το «Αγριολούλουδο». Λιγάκι μαγκώθηκα και του εξιστόρησα τα οικογενειακά μας… Και τότε το βράδυ, μου ανακοίνωσε πως θα τραγουδούσα το «Υπάρχω» μιας και… αγαπούσαμε τα ίδια πράγματα. Ήμασταν δηλαδή στην ίδια μουσική οικογένεια. Ακόμη ανατριχιάζω όταν θυμάμαι τα λόγια του.
Το μετά ποιο θα ήθελες να είναι;
Εγώ είμαι αστυνομικός, δεν είμαι τραγουδιστής. Όμως τα όνειρα δεν σταματάνε ποτέ…
Το δικό σου που να συνδέεται με το τραγούδι ποιο είναι;
Να βοηθήσω, όσο μπορώ και μου αναλογεί, στην ανάδειξη και προβολή του καλού τραγουδιού. Να μπολιάσουμε με το μουσικό μας πολιτισμό όσο μπορούμε περισσότερα άτομα, τόσο στη Μύκονο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
