Τακίμ: Πρέπει να είμεθα σοβαροφανείς τώρα;
Burger Project: Εδώ φαίνεται το επίπεδο του επαγγελματισμού μας. Οι Τακίμ είναι εννέα, και έχουν έρθει μόνο δύο στη συνέντευξη, ενώ οι burger είμαστε τέσσερις και έχουμε έρθει οι τρεις.
Τακίμ: Οι υπόλοιποι μάχονται για τα συντεχνιακά τους δικαιώματα στην πλατεία με πανώ και πλακάτ διότι θέλουν να κατέβουν σε απεργία.
Έχετε κατέβει στην πλατεία τελευταία;
Burger: Όλοι κατεβαίνουμε στην πλατεία, άλλος για να βγάλει βόλτα τον σκύλο, άλλος για να πάρει τσιγάρα…
Τακίμ : Αρκεί να μας αφήνουν κάτι παιδάκια με ροπαλάκια…
Γνωρίζετε κάποιον από αυτές τις ομάδες ροπαλοφόρων;
Είμαστε μειοψηφία. Μουσικοί που δεν ξέρουμε κανέναν έξω από τον κόσμο μας, δεν έχουμε σχέση με το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού.
Πιστεύετε ότι έχετε ταρακουνηθεί από την σημερινή κατάσταση ώστε να δημιουργήσετε ένα αντιδραστικό έργο μέσω της Τέχνης σας;
Burger: Με το να κάνεις αυτό που υποστηρίζεις με ειλικρίνεια, όσο καλύτερα μπορείς, είναι από μόνο του αντιδραστικό. Η κατάσταση δεν σώζεται με το να πάρουμε ένα ρόπαλο και να σπάμε βιτρίνες. Υπογείως αυτό που κάνουμε με τους Τακίμ είναι η αντίδραση μας δίνοντας ένα μάθημα αλληλεγγύης και σύμπνοιας. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί μουσικοί και άνθρωποι. Το ότι μαζί δημιουργούμε αυτό το έργο δείχνει κάτι που αξίζει να κάνουν οι κοινωνικές ομάδες. Η σύμπραξη είναι μια μορφή αντίδρασης.
Υπήρξε κάποιο γεγονός που επηρέασε τη δουλειά σας;
Burger: Μας έχουν εμπνεύσει οι Τακίμ. Θέλουμε να τους μοιάσουμε μια μέρα και τώρα που παίζουμε μαζί προσπαθούμε να κλέψουμε κάτι από αυτούς.
Τακίμ: Μας τιμά που μας βλέπετε ως γεγονός!
Burger: Μα είστε ένα γεγονός. Μάλιστα, με τον “γάμο” που κάνουμε θα έχουμε και απογόνους. (Γέλια)
Burger: Μας απασχολεί, το ότι αρχίζει με γάμο είναι φορές που τελειώνει με διαζύγιο. Γι’ αυτό δεν είμαστε υπέρ του γάμου, ιδίως όταν έχεις φέρει ένα παιδί στην Ελλάδα και μετά χωρίζεις.
Τακίμ: Το πνευματικό παιδί ενός γάμου μεταξύ Βurger Project και Τακίμ σίγουρα θα είναι ένα παιδάκι με ψυχολογικά προβλήματα. (Γέλια)
Burger: Ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά για να γυρίσουμε στο θέμα της Ελλάδας, πρέπει να είσαι πολύ άρρωστος για να εμπνέεσαι από την σημερινή Ελλάδα μας και να κάνεις κάτι καλό, με όλα αυτά που συμβαίνουν.
Που πρωτο-συναντηθήκατε;
Burger: Στο βιβλιοπωλείο του Άδωνη, Τετάρτη απόγευμα
Αγαπητοί Τακίμ, μου θυμίσατε τις μεγάλες ορχήστρες των δέκα ατόμων που παίζουν μέρα και νύχτα ακόμη και στα κεμπαμπτζίδικα της Ισταμπούλ. Μιλήστε μου για εσάς.
Tακίμ: Είμαστε μια παρέα μουσικών, κάποιοι μικρότεροι, κάποιοι μεγαλύτεροι που συνεχίζουμε την παράδοση των παλαιοτέρων. Το ότι παίζουμε τούρκικα τραγούδια ή μελωδίες είναι αυτό που έκαναν οι παραδοσιακοί μουσικοί στην Ελλάδα έχοντας ένα μουσικό κέντρο που λέγεται Κωσταντινούπολη όπως αναφέρατε, στο οποίο είχαν αναφορές. Είμαστε παραδοσιακοί μουσικοί αλλά και σύγχρονοι άνθρωποι. Τυχαίνει να έχουμε κάποιες στενές φιλίες με τους Burger. Η μουσική μας συνάντηση ξεκίνησε ως πλάκα σε ένα τηλεοπτικό που πέτυχε, οπότε είπαμε “γιατί όχι”; Ουσιαστικά, βλέπουμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο!
Γι’ αυτό πέτυχε το πάντρεμα;
Burger: Δεν θα πετύχαινε αν οι Τακίμ ήταν σοβαροφανείς. Έχει σημασία που είναι ανοιχτοί, δέχονται το διαφορετικό, έχουν αστείρευτο χιούμορ. Αυτό είναι σοβαρότητα. Από την άλλη, δεν καταλαβαίνεις το γιατί “η μουσική είναι μία” μέχρι που γίνεται πραγματικότητα, όπως με εμάς.
Τακίμ: Τονίζουμε τις διαφορές μας και αυτό έκανε τη συνταγή να πετύχει. Δέχεσαι τον άλλον όπως είναι. Εγώ θέλω να φορέσω κοστούμι, και ο άλλος θέλει να ντυθεί γυναίκα. Είμαστε άνετοι.
Γιατί επιλέγετε διασκευές;
Τακίμ: Εμείς επανεκτελούμε ελληνικά, μεσογειακά ή βαλκανικά τραγούδια και μελωδίες με έναν πιο τουρκοκεντρικό χαρακτήρα.
Burger: Εμείς διασκευάζουμε παλιά κομμάτια διατηρώντας μία βάση από το πρωτότυπο, κυρίως τον στίχο, με τέτοιο τρόπο που η μουσική στο τέλος να είναι αλλιώτικη. Τα μεταμορφώνουμε.
Αντρέας Παππάς (ο μεγαλύτερος των Τακίμ) : Μεταμορφώνουν το τραγούδι χωρίς να χάσουν την ουσία και το νόημα του.
Και ποια είναι η ουσία ενός τραγουδιού, που λέει “Είμαι ένα τζίνι μέσα σε ένα μπουκάλι” (I’ m a genie in a bottle) της Christina Aguilera;
Burger: Είναι ένα καθαρά ποπ κομμάτι. Πιο ποπ δεν γίνεται. Δεν έχει καμμία σχέση με τα ακούσματα μας, ούτε και με τα ακούσματα του κόσμου που έρχεται στα κονσέρτα μας. Εντάσσοντας το όμως, μέσα σε ένα πλαίσιο όπου έχουμε και άλλα, πιο ψαγμένα κομμάτια σαν το Κilling in the Name των Rage Against The Machine, το “πάμε” σε άλλο επίπεδο. Αυτό είναι ένα συγκεκριμένο project, εξού και το όνομά μας. Παίρνουμε κάτι που δεν ανήκει στον δικό μας κόσμο και το προσαρμόζουμε. Κάπως έτσι μεταμορφώσαμε την γλυκανάλατη μπαλάντα του Τop Gun, “Τake my breath away”.
Που επιδιώκετε να φθάσετε;
Burger: Σε μια εξωστρεφή κατάσταση με τον κόσμο να χορεύει, να γελά, να παίρνει ενέργεια από μας. Ο καθένας μας, έχει διαφορετικά μουσικά ακούσματα, άλλος έχει ροκ προσέγγιση, άλλος πιο ακουστική, άλλος έχει έντονα ηλεκτρονικά ακούσματα. Βάζουμε το ρεπερτόριο των τόσο διαφορετικών τραγουδιών μέσα στη δική μας αισθητική.
Burger, είστε χρόνια μαζί;
Γύρω στα 28.
Επιβιώνεται με το σχήμα σας;
Φυτοζωούμε. Δεν έχουμε παράπονο. Μην ξεχνάτε ότι έχουμε ξένο στίχο. Δέκα χρόνια πριν, όταν κυριαρχούσε το λαϊκό, το ελληνικό ροκ και ποπ, δεν θα επιβιώναμε.
Παράδοξο. Σε περίοδο έντονης κρίσης εσείς γεμίζετε τα μαγαζιά.
Όλους μας έχει επηρεάσει η κρίση. Απολύσεις, μειώσεις μισθών, χιλιάδες απλήρωτοι, ψυχολογικές συνέπειες. Ο κόσμος επιλέγει ποιον θα πάει να δει και να ακούσει. Το μόνο παράπονο που έχουμε από την Ελλάδα σαν Βurger είναι ότι δεν έχει βρεθεί ένας σωστός μάνατζερ ενώ υπάρχει μεγάλο κοινό. Κάποιος που να μην κοιτά πως να πάρει χρήματα με κάτι βραχύβιο, αλλά να υποστηρίζει το γκρουπ 100%, να συνδέεται συναισθηματικά με αυτό. Στην Ελλάδα, μουσικός παραγωγός ή μάνατζερ είναι αυτός που μετρά χαρτονομίσματα χωρίς να έχει σπουδάσει το αντικείμενο. Καλύτερα θα ήμασταν xωρίς labels, επειδή δεν έχει υπάρξει μουσική προϊστορία σε αυτό που κάνουμε, δεν το έχουν ξανακούσει και συνήθως μας αντιλαμβάνονται σαν “αυτούς που κόβουμε εισιτήρια”. Κάτι έχουμε κάνει όμως, για να κόβουμε εισιτήρια!
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες;
Συλβέστερ Σταλόνε, Στάθης Ψάλτης, Ντέμις Ρούσος, Μπέσυ Αργυράκη, Κώστας Τουρνάς. Τραγουδάνε μαζί το “Σε περιμένω να’ρθεις και πάλι να φτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη” (του Ρόμπερτ Ουίλιαμς)
Η σχέση σας με τη θρησκεία;
Ο μεγαλύτερος των Τακίμ, Αντρέας Παππάς υποδύεται τον παππά στην αναπαράσταση του γάμου των δύο γκρουπ: Ευλογώ και αγιάζω. Και … σαν παππάς και σαν βαρκάρης, είμαι λίγο αλανιάρης.
Τι θα θέλατε να γίνει στη χώρα μας;
Τακίμ: Ένα φεστιβάλ με αγώνα δρόμου για σκαντζόχοιρους.
Κάνετε όνειρα;
Τραγουδούν όλοι μαζί το “Όνειρα” του Δάκη.
Ένα μέρος που παίξατε και είχε αξέχαστη ενέργεια;
Τακίμ: Ατομικά, έχουμε παίξει σε σπουδαίους χώρους του κόσμου. Mαζί, θυμόμαστε το Βανασί στα Ζαγοροχώρια, πέρυσι το καλοκαίρι, στην αυλή ενός φίλου. Ξεκίνησε από γρατζουνίσματα και εξελίχτηκε σε ένα αξέχαστο γλέντι.
Burger: Παίξαμε στον γάμο του Πάνου Δημητρακόπουλου, ο οποίος μαγεύει με το κανονάκι του στους Τακίμ, στο φοβερό χωριό Βαλτετσινίκο, κοντά στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Είχαμε συναυλία την προηγούμενη βραδυά και πήραμε το wrong way και το long way. Όταν φθάσαμε ο κόσμος χόρευε εκστασιακά ανάμεσα σε αμέτρητους μουσικούς που έπαιζαν παραδοσιακά όργανα ενώ τριγύρω ψηνόντουσαν αρνιά.
Μετά την πολιτική, τη θρησκεία, την Τέχνη, ήρθε η ώρα να μιλήσετε για τον έρωτα.
Burger: Υπάρχει μία ερωτική σχέση με το αντικείμενο μας, δεν μπορούμε χωρίς αυτό, δεν μπορούμε χωρίς τη δημιουργία. Απογοητευόμαστε, ενθουσιαζόμαστε… Ο έρωτας από την άλλη, είναι κάτι που σε βαρά κατακέφαλα, κρατά κάποιον χρόνο και ξεφουσκώνει. Εμείς με τη μουσική έχουμε φθάσει στην Αγάπη. Είναι άμεση Τέχνη η μουσική, μπορεί να κάνεις θόρυβο και να’ναι Τέχνη.
Η σχέση σας με το χρήμα;
If you wanna be rich you got to be a beach!
Πότε και που εμφανίζεστε;
Στην ιστοσελίδα μας γράφουμε το πρόγραμμα συναυλιών, όπως και που πήγαμε, τι κάναμε, τι ήπιαμε, ποιαν φιλήσαμε, ποια μας προσέγγισε…
Οι Burger Project μαζί με τους Τακίμ εμφανίζονται τις Πέμπτες του Μάρτη στο Gazarte καθώς και την πρώτη Πέμπτη 5 Απριλίου. Θα σύστηνα στους φίλους που δεν τους έχουν δει να μην την χάσουν!
Φωτογραφίες: Μάρω Κουρή
Ευχαριστούμε θερμά τη Μάρω Κουρή για τη συνέντευξη και τις «ανάγλυφες» φωτογραφίες της.
