Από τους πιο ολοκληρωμένους περφόρμερ και πολυμήχανους μουσικούς, που έχουμε στη νέα γενιά της ελληνικής μουσικής σκηνής. Από μικρός, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος είχε το μεράκι να μάθει διάφορα μουσικά όργανα, στην πορεία ήρθε η φιλαρμονική, μετά οι συναυλίες με μεγάλα ονόματα του ελληνικού ροκ κι έντεχνου ρεπερτορίου και εντέλει αποφάσισε ότι πρέπει να τζογάρει μόνος του. Παράλληλα δε σταμάτησε να είναι έντονα κοινωνικά και πολιτικά ευαισθητοποιημένος, με τη δράση του στη Κερατέα ευρέως πλέον γνωστή. Χείμαρρος, ευθύς, με τσαμπουκά και μεγάλη αίσθηση του χιούμορ «ξέρει που πατά και που πηγαίνει» και μας καλεί να τον γνωρίσουμε.
Ποιο είναι το συστατικό της επιτυχίας μίας παράστασης εν καιρώ κρίσης;
Αυτή την εποχή ο κόσμος δεν έχει λεφτά και όλοι είμαστε δύσκολα. Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι εμείς, για παράδειγμα, έχουμε ελεύθερη είσοδο. Δεν το παίζω Ρομπέν των Δασών, τα προς το ζην τα βγάζω από το θέατρο, τα μαθήματα που κάνω στο ωδείο. Θέλω να πληρώνεται η μπάντα μου, από τις παραστάσεις. Είναι σημαντικό να μπορεί να βγει ο κόσμος, να ακούσει μουσική, να περάσει καλά, πίνοντας με 5 ευρώ ένα τσίπουρο, ένα ρακόμελο ή μια μπύρα. Πέρα από το οικονομικό έχουμε κάνει μία παράσταση μουσικοθεατροπαρανοϊκή, όπως τη λέμε. Εκεί που θα γελάσεις, θα κλάψεις, θα συγκινηθείς, θα αισθανθείς περίεργα. Η Sleeping Band που έφτιαξα το καλοκαίρι αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς. Το καλό αποτέλεσμα προέρχεται από ομαδική δουλειά. Προτιμώ τις ομάδες και χαίρομαι που φέτος κάνω πράγματα που με εκφράζουν απόλυτα. Η πρόκληση ενός προγράμματος είναι να περνάει και να αρέσει και σε ανθρώπους που δεν ακούν το είδος μουσικής που κάνουμε. Αυτό που δε μπορώ και στα CD είναι να φτάνω στο 6ο κομμάτι και να νομίζω ότι είμαι στο πρώτο ακόμη.
Ο καινούριος δίσκος πότε θα κυκλοφορήσει;
Είμαστε στα τελειώματα, αλλά δεν ξέρω τι θα γίνει με τις δισκογραφικές εταιρίες. Θα λέγεται «Ένας τρελλός», διότι τα τελευταία χρόνια, φίλοι και γνωστοί έτσι με φωνάζουν. Όταν σε περίοδο κρίσης δίνεις 15000 ευρώ για να κάνεις μία παραγωγή για το δίσκο ή δανείζεσαι για να πάρεις αυτοκινούμενο, φώτα και ήχο, ώστε να κάνεις συναυλίες το καλοκαίρι, τότε μάλλον έχουν δίκιο. Περάσαμε όμως πολύ καλά πέρσι με το «Πάμε Παραλία Project» και θα το επαναλάβουμε και φέτος. Μου αρέσει η ανατροπή και η εναλλαγή και αυτά τα στοιχεία θα εμπεριέχει και ο δίσκος, ο οποίος θα είναι «σκηνοθετημένος», θεατρικός. Μουσική και στίχους έχω γράψει εγώ και επίσης ο Ισαάκ Σούσης και ο Γιάννης Μαύρος. Έχω μελοποιήσει το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, «ο Μιχαλιός», το οποίο είναι αφιερωμένο σε όλους τους νέους, που χωρίς πολλή σκέψη, μπαίνουνε στα διάφορα σώματα ασφαλείας για σίγουρη αποκατάσταση. Πιστεύω ότι μία τέτοια επιλογή όταν την κάνεις στα 28 ή τα 30 είσαι πιο συνειδητοποιημένος , ενώ αν την κάνεις στα 18, δεν ανοίγεις ποτέ το κλουβί. Ένα παιδί στα 18 πρέπει να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο.
Θα επιλέξεις να βγάλεις δίσκο, με την ατόφια μορφή του ή να τον κυκλοφορήσεις μέσω διαδικτύου;
Κανονικά θα βγει, διότι μου αρέσει να παίρνω στα χέρια μου ένα έργο, να το ξεφυλλίζω, να μυρίζω το χαρτί και όλα όσα συνεπάγεται το να κρατάς στα χέρια σου ένα CD. Για δισκογραφική ακόμα εταιρία δεν ξέρω, διότι είναι μεταβατική περίοδος. Είμαι σε συζητήσεις, θέλω να τον βγάλω ανεξάρτητο αλλά δεν έχω λεφτά. Εμένα με ενδιαφέρει τι είναι καλό για τη δουλειά και να φτάσει στον ακροατή η πληροφορία. Όχι φυσικά να φτάνουμε στα άκρα. Υπάρχει ένας πόλεμος όμως, αν είσαι σε εταιρία και μετά βγαίνεις ανεξάρτητος, διότι τους χαλάς το μαγαζί.
Πόση μοναξιά συνεπάγεται η διαφορετικότητα; Το να ακολουθείς τα όνειρά σου κι ας έρχονται κόντρα στους καιρούς;
Εμπεριέχει πολλή μοναξιά και όσο ανεβαίνεις έχει περισσότερη. Μου είχε πει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πριν χρόνια «Όταν κάνεις επιτυχία θα δεις ποιοι είναι οι φίλοι σου». Τους εχθρούς σου τους ξέρεις ήδη. Είχε πολύ δίκιο. Υπάρχει φθόνος γενικότερα κι όχι μόνο στο χώρο μας. Το θέμα είναι τι θες να κάνεις και ο λόγος που το κάνεις. Για μένα το αλισβερίσι με τον κόσμο συναισθημάτων και ενέργειας, με γεμίζει απόλυτα. Χαίρομαι που χτίζω μία ομάδα που πιστεύει σε αυτό που κάνουμε, διότι οι συνεργασίες είναι δύσκολο πράγμα. Είμαι της άποψης ότι οι πολλοί εγκέφαλοι γεννούν πολλές ιδέες και άρα φτάνουμε σε καλύτερο αποτέλεσμα.
Πιστεύεις ότι το έργο του καλλιτέχνη πρέπει να συμβαδίζει με τη ζωή του;
Ναι. Τα παραδείγματα της ιστορίας κυρίως το αντίθετο μας δείχνουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δε μπορείς να λες άλλα και να κάνεις άλλα και να παραπλανείς τον κόσμο. Σιχαίνομαι καλλιτέχνες που καπηλεύονται και εκμεταλλεύονται ιδεολογίες ή ακόμα και πόρους. Η μουσική είναι παντού, είναι μες τη φύση, όπως είχε πει και ο Πυθαγόρας.
Ποιο είναι το πιο ειλικρινές κοινό, τα παιδιά ή οι ενήλικες;
Τα παιδιά εννοείται διότι θα σου πουν στα μούτρα ό,τι σκέφτονται, χωρίς να το φιλτράρουν.
Τι είναι καλύτερο όμως, η αλήθεια κι ας πονάει ή τα μικρά λευκά ψέματα που συχνά μας προστατεύουν;
Η εμπιστοσύνη και η επικοινωνία πρέπει να είναι πάνω από όλα. Μπορεί ένα μικρό αθώο ψεματάκι να λειτουργήσει καλύτερα. Όμως προτιμώ την ειλικρίνεια.
Έχουμε καταντήσει να είμαστε δημοσιοσχετίστες στη ζωή μας;
Ναι, πολύ! Εγώ είμαι τυχερός γιατί έχω πολλούς φίλους, διαφορετικών ιδιοτήτων και ειδικοτήτων. Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες σε κανένα τομέα. Στις αληθινές σχέσεις δεν πρέπει να λέμε ψέματα. Εκεί που αναγκάζεσαι να παίξεις ένα ρόλο είναι οι «φίλοι της δουλειάς» ή οι γνωστοί. Η ζωή, όμως, είναι γεμάτη ρόλους. Ποιος δεν έχει παίξει ρόλο απέναντι στο αφεντικό του ή το δάσκαλό του;
Έχεις χάσει την αθωότητα που είχες όταν ξεκινούσες να παίζεις μουσική;
Δεν έχω χάσει την αθωότητα και την τρέλα. Όταν πάω όμως σε κάποιες συναυλίες και βλέπω πιτσιρικάδες που παίζουν με όλη τους την ψυχή, αναγνωρίζω ότι σε αντίθεση με εμένα, δεν έχουν απομυθοποιήσει ανθρώπους και καταστάσεις και παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Όταν μεγαλώνεις, τρως τις κατραπακιές σου και βλέπεις διάφορες συμπεριφορές και στάσεις ζωής και αυτά σε καταρρακώνουν. Επειδή ασχολούμαι με παιδιά, λόγω των μαθημάτων, καταλαβαίνω ότι με φορτίζουν πολύ θετικά. Η καθημερινότητα και τα άγχη πολλές φορές δε σε αφήνουν να αγιάσεις.
Προτιμάς να κάνεις σουξέ ή τραγούδια που με το πέρασμα του χρόνου θα γίνουν διαχρονικά;
Ο θεός να μας φυλάει από τα σουξέ , που λέει ο Σαββόπουλος. Δε νομίζω ότι υπάρχει συνταγή για σουξέ, εκτός εάν μιλάμε για ευτελή πράγματα. Δε μου αρέσει να σνομπάρω τίποτα, παντού υπάρχουν καλά και κακά πράγματα. Το «Γαμώ την καταδίκη μου» κυκλοφόρησε το 2008, ενώ το «Ένας τρελλός» θα κυκλοφορήσει το 2012, τέσσερα χρόνια μετά. Με ρωτάνε γιατί δε βγάζω πιο συχνά δίσκο και απαντάω ότι για να ετοιμάσω ένα δίσκο, πρέπει να έχω κάτι να πω. Ο δεύτερος, όσο περίεργο και αν φαίνεται, θα ακούγεται και πολλά χρόνια αργότερα, διότι έχει μέσα έμπνευση, ψυχή, καλλιτέχνες και μουσικούς πολλούς και καλούς. Το χειρότερο για ένα τραγούδι ή ένα έργο είναι να είναι μέτριο ή αδιάφορο.
Πιστεύεις ότι με την κρίση θα ξεσκαρτάρει ο μουσικός χώρος, ή θα χειροτερέψουν τα πράγματα;
Θα ξεσκαρτάρει και θα αρχίσει ο κόσμος να μη θαμπώνεται τόσο εύκολα. Θα φύγει και αυτό το σταριλίκι. Τώρα θα φανεί ποιος κάνει τέχνη πραγματικά. Εμένα με ενδιαφέρει να ζω αξιοπρεπώς από τη δουλειά αυτή που κάνω με την ψυχή μου κι όχι να βγάλω λεφτά. Δε σημαίνει ότι θα αρέσεις σε όλους.
Ο δρόμος μας διαλέγει ή τον διαλέγουμε;
Τον διαλέγουμε. Όλα είναι επιλογές και, όπως λένε, οι καριέρες χτίζονται και με τα όχι. Δεν πιστεύω στη μοίρα.
Ποιο είναι το συστατικό της επιτυχίας μίας παράστασης εν καιρώ κρίσης;
Αυτή την εποχή ο κόσμος δεν έχει λεφτά και όλοι είμαστε δύσκολα. Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι εμείς, για παράδειγμα, έχουμε ελεύθερη είσοδο. Δεν το παίζω Ρομπέν των Δασών, τα προς το ζην τα βγάζω από το θέατρο, τα μαθήματα που κάνω στο ωδείο. Θέλω να πληρώνεται η μπάντα μου, από τις παραστάσεις. Είναι σημαντικό να μπορεί να βγει ο κόσμος, να ακούσει μουσική, να περάσει καλά, πίνοντας με 5 ευρώ ένα τσίπουρο, ένα ρακόμελο ή μια μπύρα. Πέρα από το οικονομικό έχουμε κάνει μία παράσταση μουσικοθεατροπαρανοϊκή, όπως τη λέμε. Εκεί που θα γελάσεις, θα κλάψεις, θα συγκινηθείς, θα αισθανθείς περίεργα. Η Sleeping Band που έφτιαξα το καλοκαίρι αποτελείται από εξαιρετικούς μουσικούς. Το καλό αποτέλεσμα προέρχεται από ομαδική δουλειά. Προτιμώ τις ομάδες και χαίρομαι που φέτος κάνω πράγματα που με εκφράζουν απόλυτα. Η πρόκληση ενός προγράμματος είναι να περνάει και να αρέσει και σε ανθρώπους που δεν ακούν το είδος μουσικής που κάνουμε. Αυτό που δε μπορώ και στα CD είναι να φτάνω στο 6ο κομμάτι και να νομίζω ότι είμαι στο πρώτο ακόμη.
Ο καινούριος δίσκος πότε θα κυκλοφορήσει;
Είμαστε στα τελειώματα, αλλά δεν ξέρω τι θα γίνει με τις δισκογραφικές εταιρίες. Θα λέγεται «Ένας τρελλός», διότι τα τελευταία χρόνια, φίλοι και γνωστοί έτσι με φωνάζουν. Όταν σε περίοδο κρίσης δίνεις 15000 ευρώ για να κάνεις μία παραγωγή για το δίσκο ή δανείζεσαι για να πάρεις αυτοκινούμενο, φώτα και ήχο, ώστε να κάνεις συναυλίες το καλοκαίρι, τότε μάλλον έχουν δίκιο. Περάσαμε όμως πολύ καλά πέρσι με το «Πάμε Παραλία Project» και θα το επαναλάβουμε και φέτος. Μου αρέσει η ανατροπή και η εναλλαγή και αυτά τα στοιχεία θα εμπεριέχει και ο δίσκος, ο οποίος θα είναι «σκηνοθετημένος», θεατρικός. Μουσική και στίχους έχω γράψει εγώ και επίσης ο Ισαάκ Σούσης και ο Γιάννης Μαύρος. Έχω μελοποιήσει το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, «ο Μιχαλιός», το οποίο είναι αφιερωμένο σε όλους τους νέους, που χωρίς πολλή σκέψη, μπαίνουνε στα διάφορα σώματα ασφαλείας για σίγουρη αποκατάσταση. Πιστεύω ότι μία τέτοια επιλογή όταν την κάνεις στα 28 ή τα 30 είσαι πιο συνειδητοποιημένος , ενώ αν την κάνεις στα 18, δεν ανοίγεις ποτέ το κλουβί. Ένα παιδί στα 18 πρέπει να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο.
Θα επιλέξεις να βγάλεις δίσκο, με την ατόφια μορφή του ή να τον κυκλοφορήσεις μέσω διαδικτύου;
Κανονικά θα βγει, διότι μου αρέσει να παίρνω στα χέρια μου ένα έργο, να το ξεφυλλίζω, να μυρίζω το χαρτί και όλα όσα συνεπάγεται το να κρατάς στα χέρια σου ένα CD. Για δισκογραφική ακόμα εταιρία δεν ξέρω, διότι είναι μεταβατική περίοδος. Είμαι σε συζητήσεις, θέλω να τον βγάλω ανεξάρτητο αλλά δεν έχω λεφτά. Εμένα με ενδιαφέρει τι είναι καλό για τη δουλειά και να φτάσει στον ακροατή η πληροφορία. Όχι φυσικά να φτάνουμε στα άκρα. Υπάρχει ένας πόλεμος όμως, αν είσαι σε εταιρία και μετά βγαίνεις ανεξάρτητος, διότι τους χαλάς το μαγαζί.
Πόση μοναξιά συνεπάγεται η διαφορετικότητα; Το να ακολουθείς τα όνειρά σου κι ας έρχονται κόντρα στους καιρούς;
Εμπεριέχει πολλή μοναξιά και όσο ανεβαίνεις έχει περισσότερη. Μου είχε πει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πριν χρόνια «Όταν κάνεις επιτυχία θα δεις ποιοι είναι οι φίλοι σου». Τους εχθρούς σου τους ξέρεις ήδη. Είχε πολύ δίκιο. Υπάρχει φθόνος γενικότερα κι όχι μόνο στο χώρο μας. Το θέμα είναι τι θες να κάνεις και ο λόγος που το κάνεις. Για μένα το αλισβερίσι με τον κόσμο συναισθημάτων και ενέργειας, με γεμίζει απόλυτα. Χαίρομαι που χτίζω μία ομάδα που πιστεύει σε αυτό που κάνουμε, διότι οι συνεργασίες είναι δύσκολο πράγμα. Είμαι της άποψης ότι οι πολλοί εγκέφαλοι γεννούν πολλές ιδέες και άρα φτάνουμε σε καλύτερο αποτέλεσμα.
Πιστεύεις ότι το έργο του καλλιτέχνη πρέπει να συμβαδίζει με τη ζωή του;
Ναι. Τα παραδείγματα της ιστορίας κυρίως το αντίθετο μας δείχνουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δε μπορείς να λες άλλα και να κάνεις άλλα και να παραπλανείς τον κόσμο. Σιχαίνομαι καλλιτέχνες που καπηλεύονται και εκμεταλλεύονται ιδεολογίες ή ακόμα και πόρους. Η μουσική είναι παντού, είναι μες τη φύση, όπως είχε πει και ο Πυθαγόρας.
Ποιο είναι το πιο ειλικρινές κοινό, τα παιδιά ή οι ενήλικες;
Τα παιδιά εννοείται διότι θα σου πουν στα μούτρα ό,τι σκέφτονται, χωρίς να το φιλτράρουν.
Τι είναι καλύτερο όμως, η αλήθεια κι ας πονάει ή τα μικρά λευκά ψέματα που συχνά μας προστατεύουν;
Η εμπιστοσύνη και η επικοινωνία πρέπει να είναι πάνω από όλα. Μπορεί ένα μικρό αθώο ψεματάκι να λειτουργήσει καλύτερα. Όμως προτιμώ την ειλικρίνεια.
Έχουμε καταντήσει να είμαστε δημοσιοσχετίστες στη ζωή μας;
Ναι, πολύ! Εγώ είμαι τυχερός γιατί έχω πολλούς φίλους, διαφορετικών ιδιοτήτων και ειδικοτήτων. Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες σε κανένα τομέα. Στις αληθινές σχέσεις δεν πρέπει να λέμε ψέματα. Εκεί που αναγκάζεσαι να παίξεις ένα ρόλο είναι οι «φίλοι της δουλειάς» ή οι γνωστοί. Η ζωή, όμως, είναι γεμάτη ρόλους. Ποιος δεν έχει παίξει ρόλο απέναντι στο αφεντικό του ή το δάσκαλό του;
Έχεις χάσει την αθωότητα που είχες όταν ξεκινούσες να παίζεις μουσική;
Δεν έχω χάσει την αθωότητα και την τρέλα. Όταν πάω όμως σε κάποιες συναυλίες και βλέπω πιτσιρικάδες που παίζουν με όλη τους την ψυχή, αναγνωρίζω ότι σε αντίθεση με εμένα, δεν έχουν απομυθοποιήσει ανθρώπους και καταστάσεις και παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Όταν μεγαλώνεις, τρως τις κατραπακιές σου και βλέπεις διάφορες συμπεριφορές και στάσεις ζωής και αυτά σε καταρρακώνουν. Επειδή ασχολούμαι με παιδιά, λόγω των μαθημάτων, καταλαβαίνω ότι με φορτίζουν πολύ θετικά. Η καθημερινότητα και τα άγχη πολλές φορές δε σε αφήνουν να αγιάσεις.
Προτιμάς να κάνεις σουξέ ή τραγούδια που με το πέρασμα του χρόνου θα γίνουν διαχρονικά;
Ο θεός να μας φυλάει από τα σουξέ , που λέει ο Σαββόπουλος. Δε νομίζω ότι υπάρχει συνταγή για σουξέ, εκτός εάν μιλάμε για ευτελή πράγματα. Δε μου αρέσει να σνομπάρω τίποτα, παντού υπάρχουν καλά και κακά πράγματα. Το «Γαμώ την καταδίκη μου» κυκλοφόρησε το 2008, ενώ το «Ένας τρελλός» θα κυκλοφορήσει το 2012, τέσσερα χρόνια μετά. Με ρωτάνε γιατί δε βγάζω πιο συχνά δίσκο και απαντάω ότι για να ετοιμάσω ένα δίσκο, πρέπει να έχω κάτι να πω. Ο δεύτερος, όσο περίεργο και αν φαίνεται, θα ακούγεται και πολλά χρόνια αργότερα, διότι έχει μέσα έμπνευση, ψυχή, καλλιτέχνες και μουσικούς πολλούς και καλούς. Το χειρότερο για ένα τραγούδι ή ένα έργο είναι να είναι μέτριο ή αδιάφορο.
Πιστεύεις ότι με την κρίση θα ξεσκαρτάρει ο μουσικός χώρος, ή θα χειροτερέψουν τα πράγματα;
Θα ξεσκαρτάρει και θα αρχίσει ο κόσμος να μη θαμπώνεται τόσο εύκολα. Θα φύγει και αυτό το σταριλίκι. Τώρα θα φανεί ποιος κάνει τέχνη πραγματικά. Εμένα με ενδιαφέρει να ζω αξιοπρεπώς από τη δουλειά αυτή που κάνω με την ψυχή μου κι όχι να βγάλω λεφτά. Δε σημαίνει ότι θα αρέσεις σε όλους.
Ο δρόμος μας διαλέγει ή τον διαλέγουμε;
Τον διαλέγουμε. Όλα είναι επιλογές και, όπως λένε, οι καριέρες χτίζονται και με τα όχι. Δεν πιστεύω στη μοίρα.
