Η Μάρθα μας έφυγε στα 83 της. Όταν πέρσι είχα γράψει ένα άρθρο ότι δεν είναι καλά - έπεσαν να με φάνε, ότι ψεύδομαι, ότι το κάνω για προσωπική μου προβολή κτλ. Μέχρι που «στήθηκαν» εκπομπές, για να μας πείσουν ότι η Μάρθα είναι καλά. Γιατί το έκαναν όλο αυτό παραμένει ακόμα άγνωστο.
Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να της ευχηθώ περαστικά και όπως ξεπέρασε ως μαχήτρια τα δύο διαφορετικά χειρουργεία που έκανε το 2020, έτσι να ξεπεράσει και την όλη κατάσταση.
Και άρχισαν να διαρρέουν φωτογραφίες της για να μας πείσουν ότι είναι καλά - όπου κατάφεραν ακριβώς το αντίθετο. Όλοι βλέπαμε στις φωτογραφίες μια Μάρθα εντελώς αγνώριστη, καταβεβλημένη - σαν να μην ξέρει τι της συμβαίνει. Σαν να μην επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Εν πάση περιπτώσει, όσοι ξέραμε ότι η Μάρθα δεν είναι καλά, δεν εκπλαγήκαμε με την απώλεια της. Το περιμέναμε. Έφυγε στις 18 Σεπτεμβρίου 2022 – σε ηλικία 83 ετών.
Όλη η πορεία της
Η Μάρθα Καραγιάννη γεννήθηκε 6 Νοεμβρίου, το 1939 και είναι μια από τις δημοφιλέστερες πρωταγωνίστριες της Φίνος Φιλμ. Υπήρξε μια από τις μόνιμες συνεργάτιδες του Γιάννη Δαλιανίδη στα περίφημα μιούζικαλ της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Οι γονείς της ήταν ποντιακής καταγωγής. Συγκεκριμένα η μητέρα της Δόμνα γεννήθηκε στο Μπακού (Αζερμπαϊτζάν) και ο πατέρας της Χαρίλαος στο Αικατερινοντάρ (σημερινό Κρασνοντάρ) στην νότια Ρωσία. Η ίδια γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Σπούδασε χορό από τα οχτώ της χρόνια.
Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το έκανε σε ηλικία 17 ετών (1956) στην ταινία της Φίνος Φιλμς, "Η άγνωστος", σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου. Όμως η κινηματογραφική της καριέρα συνδέθηκε με τα λαμπερά μιούζικαλ, τις κωμωδίες και τις κομεντί του Γιάννη Δαλιανίδη. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1961 στην ταινία “Ζητείται ψεύτης”. Έκτοτε ο Δαλιανίδης ήθελε να μετατρέψει την χορεύτρια σε ηθοποιό και μερικές φορές και σε τραγουδίστρια. Έτσι στην ταινία "Οι θαλασσιές οι χάντρες" (1967) εμφανίζεται ως καθαρά κωμική ηθοποιός και στο "Γοργόνες και Μάγκες" τραγουδάει κιόλας.
Έπαιξε σε 50 περίπου ταινίες. Τελευταία – σε μεγάλη ηλικία πια - συμμετείχε στις ταινίες: "Πεθαίνω για σένα", (2009) και "Από έρωτα" (2014). Επίσης σε όλη της την καριέρα είχε σημαντική παρουσία και στο μουσικό θεάτρο.
Και ένα μικρό μυστικό που λίγοι ίσως το ξέρουν. Επειδή δεν της άρεσαν καθόλου τα μαλλιά της, φορούσε συνέχεια περούκες. Μόνο τα τελευταία χρόνια που βαρέθηκε πια, άρχισε να εμφανίζεται χωρίς περούκες και να βάζει στο κεφάλι κάτι μαντήλια τύπου τυρμπάν.
Ενώ στις κωμωδίες και στα μιούζικαλ του Δαλιανίδη έσκιζε, είχε καημό να παίξει και σε μια σοβαρή ταινία. Ο Φίνος ήταν πολύ διστακτικός, αλλά τελικά για να της κάνει το χατίρι το 1969 είπε στον Φώσκολο να την βάλει πρωταγωνίστρια στη ταινία "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα" με συμπρωταγωνιστή τον Κώστα Καζάκο (φωτο επάνω). Αυτός είναι και ο μοναδικός δραματικός ρόλος της Μάρθας στον κινηματογράφο, που όμως η ταινία θεωρήθηκε αποτυχία.
Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε ανάμεσα σε άλλα στα σήριαλ "Ο Δρόμος" του Κώστα Πρεντετέρη (1977-1980), "Μικρομεσαίοι" του Γιάννη Δαλιανίδη, (1992-1993), "Ζωή πατίνι" (1995-1996), "Οι Βασιλιάδες" (2011-2013) και ως guest εμφανίστηκε σε αρκετές σειρές.
Στην προσωπική της ζωή ήταν πάντα η χαρά του Θεού. Το κέφι της παρέας και επειδή ήταν πανέμορφη και σέξι την πολιορκούσαν όλα τα αρσενικά της εποχής. Μνημειώδεις οι έρωτες της, οι σχέσεις της, τα ξενύχτια της στην “Κουϊντα” του Μπάμπη Μουτσάτσου, ο γάμος της με τον δημοφιλή ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Μίμη Στεφανάκο κτλ. Τον Στεφανάκο τον παντρεύτηκε (παρ’ όλο που ήταν γνωστός γυναικάς) όταν ήταν 21 ετών και εκείνος 23. Έμεινε και έγκυος αλλά απέβαλε. Ένα γεγονός που της στοίχισε αφάνταστα και την τραυμάτισε ψυχολογικά, τόσο που αποφάσισε ότι δεν ήθελε να ξαναμείνει έγκυος.
Επίσης μην ξεχάσουμε πως για 12 χρόνια είχε μια σχέση που όλοι νομίζαμε πως θα οδηγήσει σε γάμο, αλλά δεν έγινε. Ήταν με τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού Βασίλη Κωνσταντίνου. Το 2001 έγραψε τα πάντα στην αυτοβιογραφία της με τίτλο "Ο έρωτας μωρό μου είναι γλέντι" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Άγκυρα".
Η Μάρθα λάτρευε τα ταξίδια γι' αυτό και είχε πει πως είναι "Πολίτης του κόσμου". Από το 1980 και μετά είχε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο.
Εγώ συνεργάστηκα με την Μάρθα στα μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν η Ζωή Λάσκαρη μαζί της είχε ανεβάσει το έργο «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές» και εγώ έκανα τις δημόσιες σχέσεις. Έχω να θυμάμαι μια πολύ ταλαντούχα και δουλευταρού γυναίκα, που είχε πολύ πλάκα και άποψη. Εκτός δουλειάς ήταν πάντα ευχάριστη και πολύ ομιλητική.
Φτιάχνοντας αυτό το άρθρο τηλεφώνησα σε αρκετούς παλιούς φίλους της που όλοι λίγο πολλοί μου είπαν ότι έχουν καιρό να την δουν και δεν ξέρουν σε τι κατάσταση βρισκόταν η υγεία της. Ο Τάκης Σαγιώρ μου είπε ότι την τελευταία φορά που την είδε πέρσι, δεν ήταν πολύ καλά. Έκτοτε δεν την ξανάδε, ενώ ο φίλος της ηθοποιός και συγγραφέας Γιώργος Γεωργίου - που είχε συνεργαστεί μαζί της στο θέατρο και της είχε γράψει και επιθεωρησιακά νούμερα - μου μίλησε με πικρία όταν τον ρώτησα γιατί δεν την βλέπει πια.
- Αποξενωθήκαμε λόγω συγκυριών και του στενού περιβάλλοντος της. Για να καταλάβεις, όταν πριν 3 -4 χρόνια την πήρα τηλέφωνο για να της ευχηθώ για το Νέο Έτος, το σήκωσε η… συγκάτοικος της, κάποια Ντόρα Δούμα, με έβρισε και μου μίλησε σαν καραγωγέας στο Λιμάνι. Από τότε χαθήκαμε οριστικά με την Μάρθα. Την Δούμα την είδα στην κηδεία της Μπρόγιερ αλλά την προσπέρασα.
Η Ντόρα Δούμα είναι γνωστή στον χώρο σας; Υπήρξε ηθοποιός;
- Την κυρία αυτήν δεν την γνώριζα καν, ούτε το 1980 που ήμουν στο Θέατρο με την Μάρθα την είδα ποτέ να την επισκεφτεί. Το ότι είναι ηθοποιός το ξέρω γιατί το δήλωσε η ίδια, δεν την είδα όμως ποτέ και πουθενά να παίζει!
Η ίδια η Μάρθα, είχε μιλήσει στο cosmo.gr και σε συνέντευξή της είπε: "Είμαστε θεατρίνες και οι δύο. Και με τους θεατρίνους μπορώ και μιλάω. Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Την ξέρω από το 1968, ήμασταν φίλες. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, της είπα δεν έρχεσαι να μείνουμε μαζί;".
Μάλλον απ' τους τελευταίους που την επισκέφτηκαν ήταν ο Σπύρος Μπιμπίλας, τον περασμένη Μάρτιο.
Με τον Φαίδωνα Γεωργίτση και τον Χρόνη Εξαρχάκο.
Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να της ευχηθώ περαστικά και όπως ξεπέρασε ως μαχήτρια τα δύο διαφορετικά χειρουργεία που έκανε το 2020, έτσι να ξεπεράσει και την όλη κατάσταση.
Και άρχισαν να διαρρέουν φωτογραφίες της για να μας πείσουν ότι είναι καλά - όπου κατάφεραν ακριβώς το αντίθετο. Όλοι βλέπαμε στις φωτογραφίες μια Μάρθα εντελώς αγνώριστη, καταβεβλημένη - σαν να μην ξέρει τι της συμβαίνει. Σαν να μην επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Εν πάση περιπτώσει, όσοι ξέραμε ότι η Μάρθα δεν είναι καλά, δεν εκπλαγήκαμε με την απώλεια της. Το περιμέναμε. Έφυγε στις 18 Σεπτεμβρίου 2022 – σε ηλικία 83 ετών.
Όλη η πορεία της
Η Μάρθα Καραγιάννη γεννήθηκε 6 Νοεμβρίου, το 1939 και είναι μια από τις δημοφιλέστερες πρωταγωνίστριες της Φίνος Φιλμ. Υπήρξε μια από τις μόνιμες συνεργάτιδες του Γιάννη Δαλιανίδη στα περίφημα μιούζικαλ της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Οι γονείς της ήταν ποντιακής καταγωγής. Συγκεκριμένα η μητέρα της Δόμνα γεννήθηκε στο Μπακού (Αζερμπαϊτζάν) και ο πατέρας της Χαρίλαος στο Αικατερινοντάρ (σημερινό Κρασνοντάρ) στην νότια Ρωσία. Η ίδια γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Σπούδασε χορό από τα οχτώ της χρόνια.
Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το έκανε σε ηλικία 17 ετών (1956) στην ταινία της Φίνος Φιλμς, "Η άγνωστος", σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου. Όμως η κινηματογραφική της καριέρα συνδέθηκε με τα λαμπερά μιούζικαλ, τις κωμωδίες και τις κομεντί του Γιάννη Δαλιανίδη. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1961 στην ταινία “Ζητείται ψεύτης”. Έκτοτε ο Δαλιανίδης ήθελε να μετατρέψει την χορεύτρια σε ηθοποιό και μερικές φορές και σε τραγουδίστρια. Έτσι στην ταινία "Οι θαλασσιές οι χάντρες" (1967) εμφανίζεται ως καθαρά κωμική ηθοποιός και στο "Γοργόνες και Μάγκες" τραγουδάει κιόλας.
Έπαιξε σε 50 περίπου ταινίες. Τελευταία – σε μεγάλη ηλικία πια - συμμετείχε στις ταινίες: "Πεθαίνω για σένα", (2009) και "Από έρωτα" (2014). Επίσης σε όλη της την καριέρα είχε σημαντική παρουσία και στο μουσικό θεάτρο.
Και ένα μικρό μυστικό που λίγοι ίσως το ξέρουν. Επειδή δεν της άρεσαν καθόλου τα μαλλιά της, φορούσε συνέχεια περούκες. Μόνο τα τελευταία χρόνια που βαρέθηκε πια, άρχισε να εμφανίζεται χωρίς περούκες και να βάζει στο κεφάλι κάτι μαντήλια τύπου τυρμπάν.
Ενώ στις κωμωδίες και στα μιούζικαλ του Δαλιανίδη έσκιζε, είχε καημό να παίξει και σε μια σοβαρή ταινία. Ο Φίνος ήταν πολύ διστακτικός, αλλά τελικά για να της κάνει το χατίρι το 1969 είπε στον Φώσκολο να την βάλει πρωταγωνίστρια στη ταινία "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα" με συμπρωταγωνιστή τον Κώστα Καζάκο (φωτο επάνω). Αυτός είναι και ο μοναδικός δραματικός ρόλος της Μάρθας στον κινηματογράφο, που όμως η ταινία θεωρήθηκε αποτυχία.
Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε ανάμεσα σε άλλα στα σήριαλ "Ο Δρόμος" του Κώστα Πρεντετέρη (1977-1980), "Μικρομεσαίοι" του Γιάννη Δαλιανίδη, (1992-1993), "Ζωή πατίνι" (1995-1996), "Οι Βασιλιάδες" (2011-2013) και ως guest εμφανίστηκε σε αρκετές σειρές.
Στην προσωπική της ζωή ήταν πάντα η χαρά του Θεού. Το κέφι της παρέας και επειδή ήταν πανέμορφη και σέξι την πολιορκούσαν όλα τα αρσενικά της εποχής. Μνημειώδεις οι έρωτες της, οι σχέσεις της, τα ξενύχτια της στην “Κουϊντα” του Μπάμπη Μουτσάτσου, ο γάμος της με τον δημοφιλή ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Μίμη Στεφανάκο κτλ. Τον Στεφανάκο τον παντρεύτηκε (παρ’ όλο που ήταν γνωστός γυναικάς) όταν ήταν 21 ετών και εκείνος 23. Έμεινε και έγκυος αλλά απέβαλε. Ένα γεγονός που της στοίχισε αφάνταστα και την τραυμάτισε ψυχολογικά, τόσο που αποφάσισε ότι δεν ήθελε να ξαναμείνει έγκυος.
Επίσης μην ξεχάσουμε πως για 12 χρόνια είχε μια σχέση που όλοι νομίζαμε πως θα οδηγήσει σε γάμο, αλλά δεν έγινε. Ήταν με τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού Βασίλη Κωνσταντίνου. Το 2001 έγραψε τα πάντα στην αυτοβιογραφία της με τίτλο "Ο έρωτας μωρό μου είναι γλέντι" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Άγκυρα".
Η Μάρθα λάτρευε τα ταξίδια γι' αυτό και είχε πει πως είναι "Πολίτης του κόσμου". Από το 1980 και μετά είχε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο.
Εγώ συνεργάστηκα με την Μάρθα στα μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν η Ζωή Λάσκαρη μαζί της είχε ανεβάσει το έργο «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές» και εγώ έκανα τις δημόσιες σχέσεις. Έχω να θυμάμαι μια πολύ ταλαντούχα και δουλευταρού γυναίκα, που είχε πολύ πλάκα και άποψη. Εκτός δουλειάς ήταν πάντα ευχάριστη και πολύ ομιλητική.
Φτιάχνοντας αυτό το άρθρο τηλεφώνησα σε αρκετούς παλιούς φίλους της που όλοι λίγο πολλοί μου είπαν ότι έχουν καιρό να την δουν και δεν ξέρουν σε τι κατάσταση βρισκόταν η υγεία της. Ο Τάκης Σαγιώρ μου είπε ότι την τελευταία φορά που την είδε πέρσι, δεν ήταν πολύ καλά. Έκτοτε δεν την ξανάδε, ενώ ο φίλος της ηθοποιός και συγγραφέας Γιώργος Γεωργίου - που είχε συνεργαστεί μαζί της στο θέατρο και της είχε γράψει και επιθεωρησιακά νούμερα - μου μίλησε με πικρία όταν τον ρώτησα γιατί δεν την βλέπει πια.
- Αποξενωθήκαμε λόγω συγκυριών και του στενού περιβάλλοντος της. Για να καταλάβεις, όταν πριν 3 -4 χρόνια την πήρα τηλέφωνο για να της ευχηθώ για το Νέο Έτος, το σήκωσε η… συγκάτοικος της, κάποια Ντόρα Δούμα, με έβρισε και μου μίλησε σαν καραγωγέας στο Λιμάνι. Από τότε χαθήκαμε οριστικά με την Μάρθα. Την Δούμα την είδα στην κηδεία της Μπρόγιερ αλλά την προσπέρασα.
Η Ντόρα Δούμα είναι γνωστή στον χώρο σας; Υπήρξε ηθοποιός;
- Την κυρία αυτήν δεν την γνώριζα καν, ούτε το 1980 που ήμουν στο Θέατρο με την Μάρθα την είδα ποτέ να την επισκεφτεί. Το ότι είναι ηθοποιός το ξέρω γιατί το δήλωσε η ίδια, δεν την είδα όμως ποτέ και πουθενά να παίζει!
Η ίδια η Μάρθα, είχε μιλήσει στο cosmo.gr και σε συνέντευξή της είπε: "Είμαστε θεατρίνες και οι δύο. Και με τους θεατρίνους μπορώ και μιλάω. Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Την ξέρω από το 1968, ήμασταν φίλες. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, της είπα δεν έρχεσαι να μείνουμε μαζί;".
Μάλλον απ' τους τελευταίους που την επισκέφτηκαν ήταν ο Σπύρος Μπιμπίλας, τον περασμένη Μάρτιο.
Με τον Φαίδωνα Γεωργίτση και τον Χρόνη Εξαρχάκο.
