Από παιδί έδειξα μια ιδιαίτερη προτίμηση στις τέχνες. Οργάνωνα και παρουσίαζα παραστάσεις Καραγκιόζη για τα παιδιά της γειτονιάς, άκουγα με τις ώρες ραδιόφωνο κτλ. Αργότερα ως έφηβος αγόραζα δίσκους, παρακολουθούσα θέατρο και κινηματογράφο και χάζευα με ό,τι είχε να κάνει με αυτό που λέμε εικαστικά.
Σπούδασα σκηνοθεσία κινηματογράφου και αργότερα όταν μπήκα στον επαγγελματικό στίβο κι άρχισα να γνωρίζω διάσημους καλλιτέχνες, αισθανόμουν σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.
Δουλεύοντας στην δισκογραφία από το 1978, άρχισα να έχω επαφή με πολύ μεγάλα ονόματα. Γνώρισα την Μαρινέλλα, τον Μητροπάνο, τον Κώστα Χατζή, την Δούκισσα, την Ρίτα, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Κραουνάκη, τον Χατζηνάσιο, την Χριστιάννα, την Τσανακλίδου, όλη την pop σκηνή της εποχής, κτλ.
Το 1979 που λέτε, κυκλοφορούν οι «Ωδές», και είναι η στιγμή της γνωριμίας μου με αυτό το ιερό τέρας που λέγεται Ειρήνη Παπά. Δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ την πρώτη φορά που άκουσα τις «Ωδές». Δουλεύοντας στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της Polygram, θα αναλάμβανα το promotion του δίσκου. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου που είχε έρθει στην Αθήνα οδικώς (μια και δεν έμπαινε τότε σε αεροπλάνα), με έβαλε μέσα στο αυτοκίνητο του (Rolls Royce παρακαλώ), και κάνοντας βόλτες στους δρόμους της Αθήνας άκουσα για πρώτη φορά τον δίσκο από ένα εξαιρετικό ηχητικό σύστημα. Γράφω αυτές τις γραμμές και έχω ανατριχιάσει. Τέτοια αίσθηση δεν έχω ξανανιώσει.
Μέσα στην σύγχρονη αστική τρέλα, με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια, με κόσμο να πηγαινοέρχεται, άκουγα τα δημοτικά μας τραγούδια διασκευασμένα και παιγμένα από τον Βαγγέλη ηλεκτρονικά και εξαίσια ερμηνευμένα από την Ειρήνη Παπά. Ήταν κάτι το μαγικό.
Εκεί ο Βαγγέλης μου είπε, ότι θα πρέπει να συναντηθώ με την Ειρήνη Παπά για να κουβεντιάσουμε την στρατηγική της προώθησης του άλμπουμ. Τα πόδια μου απ’ την μια έτρεμαν που θα συναντούσα αυτήν την εμβληματική γυναίκα, αυτήν την αυστηρή persona, αυτήν την ηθοποιό με την τεράστια διεθνή καριέρα και αναγνώριση, κι απ’ την άλλη ήμουν ενθουσιασμένος.
Πρώτα βγήκαν οι “Ωδές” με τα δημοτικά τραγούδια, και μετά οι “Ραψωδίες” με τους θρησκευτικούς ύμνους.
Ευτυχώς όταν συναντηθήκαμε με την Ειρήνη υπερίσχυσε ο επαγγελματισμός και δεν συμπεριφέρθηκα σαν fan. Σχεδόν αμέσως γίναμε φίλοι. Με λάτρεψε και την λάτρεψα. Και της οργάνωσα να δώσει τόσες συνεντεύξεις και να κάνει τόσα εξώφυλλα στα περιοδικά όσα δεν της είχαν κάνει ποτέ στην ζωή της στην Ελλάδα. Ήταν ενθουσιασμένη. Ήθελε να με πάρει μαζί της στην Ρώμη, στο σπίτι της, να κάτσω ένα χρόνο να μάθω την γλώσσα και τα κόλπα για να με συστήσει σε ένα μεγάλο γραφείο δημοσίων σχέσεων. Δεν την άκουσα…
Μια και έμενε εκεί κοντά, το πρώτο μας ραντεβού έγινε στο Je Reviens (τέρμα στην Ξενοκράτους), κάτω από τις μουριές. Έπρεπε να γνωριστούμε κατ΄ αρχήν και να της εξηγήσω τι είχα κατά νου. Ήταν πολύ δεκτική σε όλα, γιατί είδε πως ήμουν οργανωμένος και πως είχα ήδη σχεδιασμένο πλάνο. Συμφωνήσαμε να κάνουμε μια μεγάλη press conference για την παρουσίαση του δίσκου και μετά να δουλέψουμε πολύ με συνεντεύξεις της.
Η press conference έγινε στο Hilton όπου κατάφερα και μάζεψα όλη την Αθήνα. Τεράστια επιτυχία. Μετά κάναμε μια μεγάλη φωτογράφηση, με 5-6 διαφορετικά ρούχα, για να έχω υλικό να δίνω στα έντυπα και να μην την «τρέχω» συνέχεια.
Έκλεισα τον Νίκο Μπιτζάνη για το μακιγιάζ, τον Δημήτρη Σουλελέ για τα μαλλιά και την Αλίντα Μαυρογένη για τις φωτογραφίες (στιγμιότυπο επάνω). Ρούχα έφερε δικά της και κοσμήματα ζήτησα – δανεικά – από τον Ζολώτα.
Αφού διάλεξα ποια χρειαζόμουν, την ημέρα της φωτογράφισης μου τα έστειλαν με 2 security, οι οποίοι έμειναν καθ΄ όλη την διάρκεια της φωτογράφισης και όταν τελειώσαμε, πήραν τα κοσμήματα και έφυγαν. Έτσι κατάλαβα πως ήταν πανάκριβα.
Η Ειρήνη με κάποια από τα κοσμήματα του Ζολώτα
Όλη η δημοσιότητα που είχα οργανώσει πήγε θαυμάσια, και τότε να σας πω πως το βάρος έπεφτε κυρίως στις εφημερίδες. Από περιοδικά τα 2-3 πιο έγκυρα και μεγάλης κυκλοφορίας ήταν ο Ταχυδρόμος το ΕΝΑ και η Γυναίκα.
Εγώ όμως που ήμουν «μαμούνι», ήθελα να πιάσω και το πιο «λαϊκό» κοινό. Ήθελα και το Τηλέραμα και ένα ακόμα εβδομαδιαίο οπωσδήποτε. Πήγα στο Ρομάντσο. Ένα περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας που ασχολούταν όμως με πιο «εμπορικά» ονόματα και πιο light προσωπικότητες. Και δεν ήθελαν να βάλουν την Ειρήνη στο εξώφυλλο τους. Εγώ πείσμωσα, επέμενα, τους έφερα στο φιλότιμο και τελικά τους κατάφερα. Μου την έκαναν εξώφυλλο…
Η Ειρήνη τότε έμενε στην Ξενοκράτους και ετοίμαζε την μονοκατοικία της στην οδό Χοϊδά, τέρμα πάνω στον Λυκαβηττό. Ένα μεγάλο σπίτι – δίπατο ή τρίπατο, δεν θυμάμαι – με εσωτερική αυλή, μεγάλους κοινόχρηστους χώρους, τεράστια κουζίνα… θύμιζε λίγο μοναστήρι. Για να μην την ταλαιπωρώ έκλεινα όλες τις συνεντεύξεις της στο Je Reviens, πήγαινα την έπαιρνα από το διαμέρισμα της στην Ξενοκράτους και πηγαίναμε μαζί με τα πόδια. Κατά την διάρκεια της συνέντευξης καθόμουν πιο κει, σε άλλο τραπέζι, αλλά και άκουγα και την παρακολουθούσα να μιλάει. Για τον έρωτα, τους άντρες, τα γηρατειά, την τέχνη, το αρχαίο θέατρο και το θέατρο γενικά… Θεωρούσε πως το θέατρο είναι μια τέχνη θνησιγενής και ήθελε να οργανώσει μια σειρά παραστάσεων με όλες τις τραγωδίες και τις κωμωδίες και να τις κάνει video. Για να μείνουν για πάντα.
Οι ΩΔΕΣ έσκισαν, έγιναν χρυσός δίσκος, τότε που οι χρυσοί δίσκοι ήταν στις 50.000 αντίτυπα. Εδώ είμαστε την βραδιά της απονομής στο σπίτι του Νίκου Αντύπα στην Ανάβυσσο.
Με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και δεξιά άλλο ένα από τα εξώφυλλα που είχαμε κάνει. Στο εβδομαδιαίο τηλεοπτικό περιοδικό Τηλέραμα.
Πριν αρκετά χρόνια βρεθήκαμε στην Παλαιά Επίδαυρο. Ήταν καλεσμένη στο σπίτι του αρχιτέκτονα Μάνου Περράκη και εγώ λίγα σπίτια πιο κει. Βρεθήκαμε στην θάλασσα να κολυμπάμε και να κουβεντιάζουμε. Κάποια στιγμή μου λέει, «κουράστηκα, 82 είμαι, φτάνει πια…». Το είπε κάπως φωναχτά. Κοιτώντας τριγύρω μη τυχόν ακούει κανείς της είπα, «μην φωνάζεις την ηλικία σου» και μου απάντησε, «Γιατί; Δική μου είναι!»
Ένα άλλο καλοκαίρι, πάλι στην Επίδαυρο, είχαμε δει μια παράσταση και στην παρέα μας ήταν και η Ιζαμπέλ Ιπέρ με τον σύζυγο και τα παιδιά της. Μετά, πήγαμε στον Λεωνίδα για φαγητό, όπου πετύχαμε και την Ειρήνη.
Κάναμε τις συστάσεις και την καλέσαμε να κάτσει στο τραπέζι μας. Κάποια στιγμή την παρατηρούσα κι είχα μείνει με το στόμα ανοικτό. Η Ειρήνη – γύρω στα 85 τότε – μιλούσε συγχρόνως…Γαλλικά με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ιταλικά με τον άντρα της, Αγγλικά με κάποιους άλλους και Ελληνικά μαζί μας. Ήταν εντυπωσιακό…
Στεναχωριέμαι που έχουμε χαθεί με την Ειρήνη. Όποτε ρωτάω τον ανιψιό της, τον Μανούσο Μανουσάκη τι κάνει, η απάντηση είναι η ίδια: “Ζει αξιοπρεπώς”.
Η Ειρήνη Παπά είναι από τα πιο γοητευτικά πλάσματα που έχω γνωρίσει στην ζωή μου.
Σπούδασα σκηνοθεσία κινηματογράφου και αργότερα όταν μπήκα στον επαγγελματικό στίβο κι άρχισα να γνωρίζω διάσημους καλλιτέχνες, αισθανόμουν σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.
Δουλεύοντας στην δισκογραφία από το 1978, άρχισα να έχω επαφή με πολύ μεγάλα ονόματα. Γνώρισα την Μαρινέλλα, τον Μητροπάνο, τον Κώστα Χατζή, την Δούκισσα, την Ρίτα, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Κραουνάκη, τον Χατζηνάσιο, την Χριστιάννα, την Τσανακλίδου, όλη την pop σκηνή της εποχής, κτλ.
Το 1979 που λέτε, κυκλοφορούν οι «Ωδές», και είναι η στιγμή της γνωριμίας μου με αυτό το ιερό τέρας που λέγεται Ειρήνη Παπά. Δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ την πρώτη φορά που άκουσα τις «Ωδές». Δουλεύοντας στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της Polygram, θα αναλάμβανα το promotion του δίσκου. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου που είχε έρθει στην Αθήνα οδικώς (μια και δεν έμπαινε τότε σε αεροπλάνα), με έβαλε μέσα στο αυτοκίνητο του (Rolls Royce παρακαλώ), και κάνοντας βόλτες στους δρόμους της Αθήνας άκουσα για πρώτη φορά τον δίσκο από ένα εξαιρετικό ηχητικό σύστημα. Γράφω αυτές τις γραμμές και έχω ανατριχιάσει. Τέτοια αίσθηση δεν έχω ξανανιώσει.
Μέσα στην σύγχρονη αστική τρέλα, με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια, με κόσμο να πηγαινοέρχεται, άκουγα τα δημοτικά μας τραγούδια διασκευασμένα και παιγμένα από τον Βαγγέλη ηλεκτρονικά και εξαίσια ερμηνευμένα από την Ειρήνη Παπά. Ήταν κάτι το μαγικό.
Εκεί ο Βαγγέλης μου είπε, ότι θα πρέπει να συναντηθώ με την Ειρήνη Παπά για να κουβεντιάσουμε την στρατηγική της προώθησης του άλμπουμ. Τα πόδια μου απ’ την μια έτρεμαν που θα συναντούσα αυτήν την εμβληματική γυναίκα, αυτήν την αυστηρή persona, αυτήν την ηθοποιό με την τεράστια διεθνή καριέρα και αναγνώριση, κι απ’ την άλλη ήμουν ενθουσιασμένος.
Πρώτα βγήκαν οι “Ωδές” με τα δημοτικά τραγούδια, και μετά οι “Ραψωδίες” με τους θρησκευτικούς ύμνους.
Ευτυχώς όταν συναντηθήκαμε με την Ειρήνη υπερίσχυσε ο επαγγελματισμός και δεν συμπεριφέρθηκα σαν fan. Σχεδόν αμέσως γίναμε φίλοι. Με λάτρεψε και την λάτρεψα. Και της οργάνωσα να δώσει τόσες συνεντεύξεις και να κάνει τόσα εξώφυλλα στα περιοδικά όσα δεν της είχαν κάνει ποτέ στην ζωή της στην Ελλάδα. Ήταν ενθουσιασμένη. Ήθελε να με πάρει μαζί της στην Ρώμη, στο σπίτι της, να κάτσω ένα χρόνο να μάθω την γλώσσα και τα κόλπα για να με συστήσει σε ένα μεγάλο γραφείο δημοσίων σχέσεων. Δεν την άκουσα…
Μια και έμενε εκεί κοντά, το πρώτο μας ραντεβού έγινε στο Je Reviens (τέρμα στην Ξενοκράτους), κάτω από τις μουριές. Έπρεπε να γνωριστούμε κατ΄ αρχήν και να της εξηγήσω τι είχα κατά νου. Ήταν πολύ δεκτική σε όλα, γιατί είδε πως ήμουν οργανωμένος και πως είχα ήδη σχεδιασμένο πλάνο. Συμφωνήσαμε να κάνουμε μια μεγάλη press conference για την παρουσίαση του δίσκου και μετά να δουλέψουμε πολύ με συνεντεύξεις της.
Η press conference έγινε στο Hilton όπου κατάφερα και μάζεψα όλη την Αθήνα. Τεράστια επιτυχία. Μετά κάναμε μια μεγάλη φωτογράφηση, με 5-6 διαφορετικά ρούχα, για να έχω υλικό να δίνω στα έντυπα και να μην την «τρέχω» συνέχεια.
Έκλεισα τον Νίκο Μπιτζάνη για το μακιγιάζ, τον Δημήτρη Σουλελέ για τα μαλλιά και την Αλίντα Μαυρογένη για τις φωτογραφίες (στιγμιότυπο επάνω). Ρούχα έφερε δικά της και κοσμήματα ζήτησα – δανεικά – από τον Ζολώτα.
Αφού διάλεξα ποια χρειαζόμουν, την ημέρα της φωτογράφισης μου τα έστειλαν με 2 security, οι οποίοι έμειναν καθ΄ όλη την διάρκεια της φωτογράφισης και όταν τελειώσαμε, πήραν τα κοσμήματα και έφυγαν. Έτσι κατάλαβα πως ήταν πανάκριβα.
Η Ειρήνη με κάποια από τα κοσμήματα του Ζολώτα
Όλη η δημοσιότητα που είχα οργανώσει πήγε θαυμάσια, και τότε να σας πω πως το βάρος έπεφτε κυρίως στις εφημερίδες. Από περιοδικά τα 2-3 πιο έγκυρα και μεγάλης κυκλοφορίας ήταν ο Ταχυδρόμος το ΕΝΑ και η Γυναίκα.
Εγώ όμως που ήμουν «μαμούνι», ήθελα να πιάσω και το πιο «λαϊκό» κοινό. Ήθελα και το Τηλέραμα και ένα ακόμα εβδομαδιαίο οπωσδήποτε. Πήγα στο Ρομάντσο. Ένα περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας που ασχολούταν όμως με πιο «εμπορικά» ονόματα και πιο light προσωπικότητες. Και δεν ήθελαν να βάλουν την Ειρήνη στο εξώφυλλο τους. Εγώ πείσμωσα, επέμενα, τους έφερα στο φιλότιμο και τελικά τους κατάφερα. Μου την έκαναν εξώφυλλο…
Η Ειρήνη τότε έμενε στην Ξενοκράτους και ετοίμαζε την μονοκατοικία της στην οδό Χοϊδά, τέρμα πάνω στον Λυκαβηττό. Ένα μεγάλο σπίτι – δίπατο ή τρίπατο, δεν θυμάμαι – με εσωτερική αυλή, μεγάλους κοινόχρηστους χώρους, τεράστια κουζίνα… θύμιζε λίγο μοναστήρι. Για να μην την ταλαιπωρώ έκλεινα όλες τις συνεντεύξεις της στο Je Reviens, πήγαινα την έπαιρνα από το διαμέρισμα της στην Ξενοκράτους και πηγαίναμε μαζί με τα πόδια. Κατά την διάρκεια της συνέντευξης καθόμουν πιο κει, σε άλλο τραπέζι, αλλά και άκουγα και την παρακολουθούσα να μιλάει. Για τον έρωτα, τους άντρες, τα γηρατειά, την τέχνη, το αρχαίο θέατρο και το θέατρο γενικά… Θεωρούσε πως το θέατρο είναι μια τέχνη θνησιγενής και ήθελε να οργανώσει μια σειρά παραστάσεων με όλες τις τραγωδίες και τις κωμωδίες και να τις κάνει video. Για να μείνουν για πάντα.
Οι ΩΔΕΣ έσκισαν, έγιναν χρυσός δίσκος, τότε που οι χρυσοί δίσκοι ήταν στις 50.000 αντίτυπα. Εδώ είμαστε την βραδιά της απονομής στο σπίτι του Νίκου Αντύπα στην Ανάβυσσο.
Με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και δεξιά άλλο ένα από τα εξώφυλλα που είχαμε κάνει. Στο εβδομαδιαίο τηλεοπτικό περιοδικό Τηλέραμα.
Πριν αρκετά χρόνια βρεθήκαμε στην Παλαιά Επίδαυρο. Ήταν καλεσμένη στο σπίτι του αρχιτέκτονα Μάνου Περράκη και εγώ λίγα σπίτια πιο κει. Βρεθήκαμε στην θάλασσα να κολυμπάμε και να κουβεντιάζουμε. Κάποια στιγμή μου λέει, «κουράστηκα, 82 είμαι, φτάνει πια…». Το είπε κάπως φωναχτά. Κοιτώντας τριγύρω μη τυχόν ακούει κανείς της είπα, «μην φωνάζεις την ηλικία σου» και μου απάντησε, «Γιατί; Δική μου είναι!»
Ένα άλλο καλοκαίρι, πάλι στην Επίδαυρο, είχαμε δει μια παράσταση και στην παρέα μας ήταν και η Ιζαμπέλ Ιπέρ με τον σύζυγο και τα παιδιά της. Μετά, πήγαμε στον Λεωνίδα για φαγητό, όπου πετύχαμε και την Ειρήνη.
Κάναμε τις συστάσεις και την καλέσαμε να κάτσει στο τραπέζι μας. Κάποια στιγμή την παρατηρούσα κι είχα μείνει με το στόμα ανοικτό. Η Ειρήνη – γύρω στα 85 τότε – μιλούσε συγχρόνως…Γαλλικά με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, Ιταλικά με τον άντρα της, Αγγλικά με κάποιους άλλους και Ελληνικά μαζί μας. Ήταν εντυπωσιακό…
Στεναχωριέμαι που έχουμε χαθεί με την Ειρήνη. Όποτε ρωτάω τον ανιψιό της, τον Μανούσο Μανουσάκη τι κάνει, η απάντηση είναι η ίδια: “Ζει αξιοπρεπώς”.
Η Ειρήνη Παπά είναι από τα πιο γοητευτικά πλάσματα που έχω γνωρίσει στην ζωή μου.
