συνυπογράφει τον παραπάνω «αφορισμό» του Αλντους Χάξλεϊ, τον οποίο χαρακτήρισε έναν από τους ήρωές του.
Αφορμή στάθηκε η δημοσίευση του έγκυρου εβδομαδιαίου περιοδικού New Yorker που ανάρτησε στην ιστοσελίδα του -και στην ενότητα «Shouts and Murmurs» όπου δημοσιεύονται ευθυμογραφήματα (στην έντυπη μορφή, έχουν φιλοξενηθεί υπογραφές του βεληνεκούς του Στιβ Μάρτιν, του Γούντι Αλεν, του Ντέιβιντ Σεντάρις κ.ο.κ.)- «περιπαικτικό» κείμενο του Τζάνγκο Γκολντ με τίτλο «Σόνι Ρόλινς: με τα δικά του λόγια». Εκεί ο Γκολντ παρουσιάζει τον Ρόλινς ως παγιδευμένο στην καλλιτεχνική του περσόνα, αδιάφορο για την τζαζ και για το κοινό της.
«Το σαξόφωνο κάνει έναν φρικτό ήχο, σαν τρομαγμένο γουρούνι», εξομολογείται ο «Ρόλινς» του Γκολντ, προτού αποκαθηλώσει πλήρως την τζαζ, την οποία χαρακτηρίζει «το πιο ηλίθιο πράγμα που επινόησε ποτέ κανείς. Η μπάντα ξεκινά να παίζει ένα τραγούδι, αλλά μετά όλα καταρρέουν και οι μουσικοί παίζουν ό,τι θέλει ο καθένας για όσο χρόνο μπορεί να αντέξει. (...) Μόλις ξεμείνουν από ιδέες και σταματήσουν, το κοινό χειροκροτεί. Θυμώνω και μόνο που το σκέφτομαι».
Το εν λόγω άρθρο προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από μουσικούς, κριτικούς και λάτρεις της τζαζ μόνο που… επρόκειτο για αναδημοσίευση ενός «χιουμοριστικού» κειμένου του Σόνι Ρόλινς γραμμένο για το σατιρικό περιοδικό Mad, του οποίου είναι συνδρομητής.
Ο ίδιος σε βίντεο που ανέβασε στο μπλογκ του δηλώνει: «Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος μπορεί να το πήρε στα σοβαρά, αλλά αν κάποιο από τα νέα παιδιά που μελετάει μουσική πίστεψε ότι εγώ είπα κάτι τόσο ανόητο, αυτό είναι κακό για μένα, με βλάπτει. Αλλά κυρίως βλάπτει την τζαζ, είναι ένα κείμενο προσβλητικό και υποτιμητικό γι’ αυτήν τη μουσική», είπε χαρακτηριστικά, ενώ σε άλλο σημείο του βίντεο τόνισε: «Από τότε που ξεκίνησα να παίζω, κάθε πέντε χρόνια διαβάζω στα περιοδικά τον τίτλο “Η Τζαζ πέθανε”. Προσπαθούν να τη σκοτώσουν, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν το πνεύμα της. Παντού στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η τζαζ, γιατί το πνεύμα της είναι σπουδαίο, κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν καλά. Σας παραπέμπω στον αφορισμό του Αλντους Χάξλεϊ –ένας από τους ήρως μου. Είχε πει ότι η τεχνολογία είναι ο ταχύτερος τρόπος να πάμε πίσω. Αυτό συμβαίνει τώρα. Με τον τρόπο που διαδίδεται η πληροφορία, δεν υπάρχει πια αλήθεια».
Πηγή: kathimerini.gr
Αφορμή στάθηκε η δημοσίευση του έγκυρου εβδομαδιαίου περιοδικού New Yorker που ανάρτησε στην ιστοσελίδα του -και στην ενότητα «Shouts and Murmurs» όπου δημοσιεύονται ευθυμογραφήματα (στην έντυπη μορφή, έχουν φιλοξενηθεί υπογραφές του βεληνεκούς του Στιβ Μάρτιν, του Γούντι Αλεν, του Ντέιβιντ Σεντάρις κ.ο.κ.)- «περιπαικτικό» κείμενο του Τζάνγκο Γκολντ με τίτλο «Σόνι Ρόλινς: με τα δικά του λόγια». Εκεί ο Γκολντ παρουσιάζει τον Ρόλινς ως παγιδευμένο στην καλλιτεχνική του περσόνα, αδιάφορο για την τζαζ και για το κοινό της.
«Το σαξόφωνο κάνει έναν φρικτό ήχο, σαν τρομαγμένο γουρούνι», εξομολογείται ο «Ρόλινς» του Γκολντ, προτού αποκαθηλώσει πλήρως την τζαζ, την οποία χαρακτηρίζει «το πιο ηλίθιο πράγμα που επινόησε ποτέ κανείς. Η μπάντα ξεκινά να παίζει ένα τραγούδι, αλλά μετά όλα καταρρέουν και οι μουσικοί παίζουν ό,τι θέλει ο καθένας για όσο χρόνο μπορεί να αντέξει. (...) Μόλις ξεμείνουν από ιδέες και σταματήσουν, το κοινό χειροκροτεί. Θυμώνω και μόνο που το σκέφτομαι».
Το εν λόγω άρθρο προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από μουσικούς, κριτικούς και λάτρεις της τζαζ μόνο που… επρόκειτο για αναδημοσίευση ενός «χιουμοριστικού» κειμένου του Σόνι Ρόλινς γραμμένο για το σατιρικό περιοδικό Mad, του οποίου είναι συνδρομητής.
Ο ίδιος σε βίντεο που ανέβασε στο μπλογκ του δηλώνει: «Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος μπορεί να το πήρε στα σοβαρά, αλλά αν κάποιο από τα νέα παιδιά που μελετάει μουσική πίστεψε ότι εγώ είπα κάτι τόσο ανόητο, αυτό είναι κακό για μένα, με βλάπτει. Αλλά κυρίως βλάπτει την τζαζ, είναι ένα κείμενο προσβλητικό και υποτιμητικό γι’ αυτήν τη μουσική», είπε χαρακτηριστικά, ενώ σε άλλο σημείο του βίντεο τόνισε: «Από τότε που ξεκίνησα να παίζω, κάθε πέντε χρόνια διαβάζω στα περιοδικά τον τίτλο “Η Τζαζ πέθανε”. Προσπαθούν να τη σκοτώσουν, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν το πνεύμα της. Παντού στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η τζαζ, γιατί το πνεύμα της είναι σπουδαίο, κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν καλά. Σας παραπέμπω στον αφορισμό του Αλντους Χάξλεϊ –ένας από τους ήρως μου. Είχε πει ότι η τεχνολογία είναι ο ταχύτερος τρόπος να πάμε πίσω. Αυτό συμβαίνει τώρα. Με τον τρόπο που διαδίδεται η πληροφορία, δεν υπάρχει πια αλήθεια».
Πηγή: kathimerini.gr
