Σε συνέντευξη που παραχώρησε η Κατερίνα Παπουτσάκη στην «Αυγή» και τον Χρήστο Τζίφα, ρωτήθηκε μεταξύ πολλών άλλων για το #metoo και για την υπόθεση Λιγνάδη.
Πώς νιώθεις με όσα ήρθαν στο φως με το metoo; Υπάρχει και μια δική σου ιστορία εκεί έξω.
Αν θες να πούμε για μένα, δεν έχω πληγεί με τον τρόπο που έχουν πληγεί άλλοι. Είπα απλώς τι μου έχει συμβεί στηρίζοντας μια κατάσταση που υπάρχει, βοηθώντας και μια συνάδελφο που ήθελε να εκφραστεί και που πραγματικά αυτή κακοποιήθηκε πολύ. Αισθάνομαι ότι η εποχή αλλάζει. Είναι ένα τέλος εποχής. Τα πράγματα έπρεπε να έχουν ειπωθεί. Όλοι μας πρέπει να μιλήσουμε και να καταθέσουμε ό,τι έχουμε ώστε να πάμε παρακάτω. Δεν πρέπει άλλο να ανεχτούμε αυτές τις συμπεριφορές στο εργασιακό μας περιβάλλον. Μετά από όλα αυτά δεν πρέπει να φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Παλιά το λέγαμε μεταξύ μας. Όλοι το ξέραμε αλλά κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει.
Στην υπόθεση όμως της Σοφίας Παυλίδου πήρες θέση τότε και τότε δεν ήταν εύκολα τα πράγματα.
Ναι, και δεν ήταν εύκολο να ακουστεί κάποιος και η άσχημη ιστορία τού τότε όντως. Δεν γινόταν να μη μιλήσω.
Σε έχουν κάνει να νιώσεις φόβο στη δουλειά;
Αγωνία, άγχος, στρες, γιατί αισθανόμουν ότι υπήρχε μια εξουσιαστική συμπεριφορά, το έχω νιώσει. Αλλά είναι λεπτές οι γραμμές σε αυτή τη δουλειά και δυσδιάκριτες. Πάντα τις σιχαινόμουν αυτές τις συμπεριφορές. Τώρα πια θα αρχίσουν να μπαίνουν στο περιθώριο. Και μόνο που κάποιος θα σου μιλήσει ή θα σε κάνει να αισθανθείς άσχημα, πρέπει να περιθωριοποιείται. Γιατί πρέπει ο σκηνοθέτης να είναι κακό αφεντικό και εξουσιαστής και να κάνει επίδειξη δύναμης; ΄Όχι. Μπορείς να εκμαιεύσεις αυτό που θες, αλλά σε ένα κλίμα συντροφικότητας, αγάπης, αλληλεγγύης και σεβασμού. Γιατί πρέπει τα πράγματα να συμβαίνουν κακοποιητικά, βίαια και επιθετικά; Καλά, δεν φτάνω καν στη σεξουαλική κακοποίηση. Μιλάω για τις πιο λεπτές αποχρώσεις. Αρχίζουν και μπαίνουν και αυτές στο κάδρο και είναι σημαντικό. Παρατηρώ πως οι νέοι άνθρωποι έχουν διαπαιδαγωγηθεί διαφορετικά και γι' αυτό θέλω να δουλεύω μαζί τους. Έχουν πολλά να προσφέρουν αλλά δεν έχουν καμία ανάγκη να σε κάνουν κουρέλι. Δεν τις κατάλαβα ποτέ αυτές τις συμπεριφορές και γι' αυτό πάντα ένιωθα ένα σφίξιμο στο θέατρο. Να σκιζόμαστε στη δουλειά ναι, αλλά όχι μέσα σε τοξικό κλίμα.
Πώς νιώθεις με την έκβαση της δίκης Λιγνάδη;
Οργή και φόβο. Ασφυξία. Και ως μητέρα δύο ανήλικων παιδιών νιώθω εντελώς απροστάτευτη και εγώ και τα παιδιά μου από το σύστημα και τη Δικαιοσύνη. Παρακολουθούσα με αγωνία τη δίκη και ένιωσα πολλές φορές ασφυξία και αποστροφή από τις ομοφοβικές και τοξικές επιθέσεις που δέχονταν τα θύματα μέσα στο δικαστήριο. Ευτυχώς το ΣΕΗ διεκδικεί δυναμικά αυτή τη στιγμή τα αυτονόητα. Θα είμαι πάντα με τα θύματα, όποιο και αν είναι το κόστος. Όπως πάντα.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ
Πώς νιώθεις με όσα ήρθαν στο φως με το metoo; Υπάρχει και μια δική σου ιστορία εκεί έξω.
Αν θες να πούμε για μένα, δεν έχω πληγεί με τον τρόπο που έχουν πληγεί άλλοι. Είπα απλώς τι μου έχει συμβεί στηρίζοντας μια κατάσταση που υπάρχει, βοηθώντας και μια συνάδελφο που ήθελε να εκφραστεί και που πραγματικά αυτή κακοποιήθηκε πολύ. Αισθάνομαι ότι η εποχή αλλάζει. Είναι ένα τέλος εποχής. Τα πράγματα έπρεπε να έχουν ειπωθεί. Όλοι μας πρέπει να μιλήσουμε και να καταθέσουμε ό,τι έχουμε ώστε να πάμε παρακάτω. Δεν πρέπει άλλο να ανεχτούμε αυτές τις συμπεριφορές στο εργασιακό μας περιβάλλον. Μετά από όλα αυτά δεν πρέπει να φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Παλιά το λέγαμε μεταξύ μας. Όλοι το ξέραμε αλλά κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει.
Στην υπόθεση όμως της Σοφίας Παυλίδου πήρες θέση τότε και τότε δεν ήταν εύκολα τα πράγματα.
Ναι, και δεν ήταν εύκολο να ακουστεί κάποιος και η άσχημη ιστορία τού τότε όντως. Δεν γινόταν να μη μιλήσω.
Σε έχουν κάνει να νιώσεις φόβο στη δουλειά;
Αγωνία, άγχος, στρες, γιατί αισθανόμουν ότι υπήρχε μια εξουσιαστική συμπεριφορά, το έχω νιώσει. Αλλά είναι λεπτές οι γραμμές σε αυτή τη δουλειά και δυσδιάκριτες. Πάντα τις σιχαινόμουν αυτές τις συμπεριφορές. Τώρα πια θα αρχίσουν να μπαίνουν στο περιθώριο. Και μόνο που κάποιος θα σου μιλήσει ή θα σε κάνει να αισθανθείς άσχημα, πρέπει να περιθωριοποιείται. Γιατί πρέπει ο σκηνοθέτης να είναι κακό αφεντικό και εξουσιαστής και να κάνει επίδειξη δύναμης; ΄Όχι. Μπορείς να εκμαιεύσεις αυτό που θες, αλλά σε ένα κλίμα συντροφικότητας, αγάπης, αλληλεγγύης και σεβασμού. Γιατί πρέπει τα πράγματα να συμβαίνουν κακοποιητικά, βίαια και επιθετικά; Καλά, δεν φτάνω καν στη σεξουαλική κακοποίηση. Μιλάω για τις πιο λεπτές αποχρώσεις. Αρχίζουν και μπαίνουν και αυτές στο κάδρο και είναι σημαντικό. Παρατηρώ πως οι νέοι άνθρωποι έχουν διαπαιδαγωγηθεί διαφορετικά και γι' αυτό θέλω να δουλεύω μαζί τους. Έχουν πολλά να προσφέρουν αλλά δεν έχουν καμία ανάγκη να σε κάνουν κουρέλι. Δεν τις κατάλαβα ποτέ αυτές τις συμπεριφορές και γι' αυτό πάντα ένιωθα ένα σφίξιμο στο θέατρο. Να σκιζόμαστε στη δουλειά ναι, αλλά όχι μέσα σε τοξικό κλίμα.
Πώς νιώθεις με την έκβαση της δίκης Λιγνάδη;
Οργή και φόβο. Ασφυξία. Και ως μητέρα δύο ανήλικων παιδιών νιώθω εντελώς απροστάτευτη και εγώ και τα παιδιά μου από το σύστημα και τη Δικαιοσύνη. Παρακολουθούσα με αγωνία τη δίκη και ένιωσα πολλές φορές ασφυξία και αποστροφή από τις ομοφοβικές και τοξικές επιθέσεις που δέχονταν τα θύματα μέσα στο δικαστήριο. Ευτυχώς το ΣΕΗ διεκδικεί δυναμικά αυτή τη στιγμή τα αυτονόητα. Θα είμαι πάντα με τα θύματα, όποιο και αν είναι το κόστος. Όπως πάντα.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ
