Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου παραχώρησε συνέντευξη στην Κλεοπάτρα Πατλάκη και το περιοδικό Gala που κυκλοφορεί με την εφημερίδα Πρώτο Θέμα.
Αφορμή της συνομιλίας τους το νέο ξεκίνημα των παραστάσεων του πρωτοποριακού μιούζικαλ «Μόμπι Ντικ» από 28 Φεβρουαρίου 2020 στο Θέατρο Παλλάς σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με τη σφραγίδα του μουσικοσυνθέτη.
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου στις συνεντεύξεις του είναι αποκαλυπτικός και «βαθύς», γιατί είναι αφοπλιστικά άμεσος και ειλικρινής ενώ ο οπλισμός του, ανθρώπινος και καλλιτεχνικός συνάμα, είναι στέρεος και πλούσιος.
Στην ερώτηση αν θα μπορούσε να συνεργαστεί με λαϊκούς τραγουδιστές που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στα μπουζούκια, ο Παπαδημητρίου απάντησε:
«Γιατί τα λέτε μπουζούκια; Μπουζούκια που είναι χωρίς μπουζούκια, εγώ δεν τα κατανοώ. Μπουζούκια είναι ο Νικολόπουλος, ο Κορακάκης, τα ρεμπετάδικα που βρίθουν υπέροχων νέων μουσικών. Αυτά που λέτε μπουζούκια είναι μια ψευδο-αστική μετεξέλιξη του σκυλάδικου που παριστάνει τη ροκ ή ευρωπαϊκή μουσική. Είναι το σκυλάδικο του νεόπλουτου και με φρενάρει πιο πολύ η ακαλαισθησία που κρύβει το εγχείρημα και η προσχηματική χρήση της μουσικής. Ο πραγματικός λόγος και στόχος αυτών των μαγαζιών δεν είναι η μουσική. Φοβάμαι ούτε καν των επισκεπτών τους. Αντίθετα η αστική πνευματική κουλτούρα μπορεί κάλλιστα να δεχτεί τα λαϊκά σκυλάδικα ως αυθεντικά.
Ο πόλεμος που υπέστη το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι κάποια στιγμή το οδήγησε στην παρακμή του. Η μουσική του λαϊκού περιθωρίου μετακόμισε στα επαρχιακά μπουζούκια. Ένα άλλο κομμάτι, αναζητώντας το μεγαλοαστικό άλλοθι του ευρωπαϊκού ήχου έφτιαξε τα σημερινά γιγάντια και χλιδάτα νυχτομάγαζα. Εγώ τα λέω, αστικά σκυλάδικα, και δεν εννοώ τον όρο υποχρεωτικά αρνητικό αφού το αυθεντικό σκυλάδικο με ενδιαφέρει. Ωστόσο, ελπίζω πολύ περισσότερα στα λαϊκά. Επαρχιακά, ασήμαντα μαγαζάκια, να μας εκπλήξουν, μετά από αρκετά χρόνια, σε μια νέα αυθεντική λαϊκή γλώσσα…»
Αφορμή της συνομιλίας τους το νέο ξεκίνημα των παραστάσεων του πρωτοποριακού μιούζικαλ «Μόμπι Ντικ» από 28 Φεβρουαρίου 2020 στο Θέατρο Παλλάς σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με τη σφραγίδα του μουσικοσυνθέτη.
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου στις συνεντεύξεις του είναι αποκαλυπτικός και «βαθύς», γιατί είναι αφοπλιστικά άμεσος και ειλικρινής ενώ ο οπλισμός του, ανθρώπινος και καλλιτεχνικός συνάμα, είναι στέρεος και πλούσιος.
Στην ερώτηση αν θα μπορούσε να συνεργαστεί με λαϊκούς τραγουδιστές που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στα μπουζούκια, ο Παπαδημητρίου απάντησε:
«Γιατί τα λέτε μπουζούκια; Μπουζούκια που είναι χωρίς μπουζούκια, εγώ δεν τα κατανοώ. Μπουζούκια είναι ο Νικολόπουλος, ο Κορακάκης, τα ρεμπετάδικα που βρίθουν υπέροχων νέων μουσικών. Αυτά που λέτε μπουζούκια είναι μια ψευδο-αστική μετεξέλιξη του σκυλάδικου που παριστάνει τη ροκ ή ευρωπαϊκή μουσική. Είναι το σκυλάδικο του νεόπλουτου και με φρενάρει πιο πολύ η ακαλαισθησία που κρύβει το εγχείρημα και η προσχηματική χρήση της μουσικής. Ο πραγματικός λόγος και στόχος αυτών των μαγαζιών δεν είναι η μουσική. Φοβάμαι ούτε καν των επισκεπτών τους. Αντίθετα η αστική πνευματική κουλτούρα μπορεί κάλλιστα να δεχτεί τα λαϊκά σκυλάδικα ως αυθεντικά.
Ο πόλεμος που υπέστη το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι κάποια στιγμή το οδήγησε στην παρακμή του. Η μουσική του λαϊκού περιθωρίου μετακόμισε στα επαρχιακά μπουζούκια. Ένα άλλο κομμάτι, αναζητώντας το μεγαλοαστικό άλλοθι του ευρωπαϊκού ήχου έφτιαξε τα σημερινά γιγάντια και χλιδάτα νυχτομάγαζα. Εγώ τα λέω, αστικά σκυλάδικα, και δεν εννοώ τον όρο υποχρεωτικά αρνητικό αφού το αυθεντικό σκυλάδικο με ενδιαφέρει. Ωστόσο, ελπίζω πολύ περισσότερα στα λαϊκά. Επαρχιακά, ασήμαντα μαγαζάκια, να μας εκπλήξουν, μετά από αρκετά χρόνια, σε μια νέα αυθεντική λαϊκή γλώσσα…»
