Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου παραχώρησε συνέντευξη στη Μαρίνα Τσικλητήρα και το Real.gr.
Αφορμή της συνομιλίας τους η διαδικτυακή μετάδοση του τρίτου μέρους του έργου του Παπαδημητρίου, «Ο Μεγάλος Αιρετικός», στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση την Μεγάλη Τετάρτη 28 Απριλίου, στις 21.00, χωρίς αντίτιμο ή χρονικό περιορισμό.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν η Βερόνικα Δαβάκη, ο Πάνος Παπαϊωάννου και ο Γιώργος Φλωράκης, μαζί με ένα σύνολο επτά μουσικών.
Το εγχείρημα εντάσσεται στον κύκλο «Σύγχρονη Μουσική Δημιουργία και Ποίηση», που οργανώνει το Ελληνικό Σχέδιο για την υποστήριξη της σύγχρονης, πρωτογενούς μουσικής δημιουργίας.
Αδρά χνάρια άφησε και γέννησε προβληματισμούς και σκέψεις η απάντηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο ερώτημα: «Ποιες είναι οι σκέψεις σας για τη μουσική κοινότητα; Πώς θα βγει από το τρομερό αδιέξοδο που δημιούργησε η πανδημία;».
Σας μεταφέρω την τοποθέτηση του συνθέτη:
«Τι να πω. Ίσως να ζούμε το τέλος της Μουσικής όπως την γνωρίσαμε. Σε μια εποχή όπου η εμπειρία έχει πεθάνει και έχει αντικατασταθεί από την πληροφορία της, δύο πράγματα μπορούν να γίνουν: 1) Οι μουσικοί οι συμβιβαζόμενοι με την εξέλιξη θα μεταλλαχθούν και η παραγωγή τους -και άρα η ίδια η σύνθεση και η εκτέλεση- θα οδηγηθεί με βάση μόνο το γεγονός της φερόμενης πληροφορίας. Μάλλον η μελλοντική μουσική θα παράγεται με τεχνητή νοημοσύνη και οι μουσικοί της νέας γενιάς θα μετεξελιχθούν σε εφαρμοσμένους καλλιτέχνες audiovisual, sound designers λ.χ. Επειδή το ίδιο shock έχει πάθει και η εικόνα, δηλ. Από εμπειρία έχει μεταλλαχθεί σε πληροφορία, η virtual εικόνα θα παίξει ρόλο πια στην συνολικά μεταλλαγμένη τέχνη. 2) Οι μη συμβιβαζόμενοι όμως μουσικοί θα «αποκλεισθούν» μαζί με ένα μικρό ανυπότακτο νεανικό κοινό σε μια μουσική νησίδα που θα συνδυάζει την οικολογία και την νοσταλγία για την γεωργική περίοδο του πολιτισμού. Οι δύο αυτοί κόσμοι θα αποτελούν ένα δίπολο για κάποιες δεκαετίες. Οι μουσικοί αλλά και όλοι οι καλλιτέχνες που παγιδεύτηκαν ανάμεσα στην άναρχη τεχνολογική εξέλιξη όπου κανείς δεν διεφύλαξε τα νόμιμα δικαιώματά τους, και την πανδημία που τους αφαίρεσε την τελευταία σανίδα σωτηρίας, (τις συναυλίες και τις παραστάσεις), πρέπει να στηριχθούν και άμεσα και έμμεσα από την κοινωνία. Οι καλλιτέχνες και το έργο τους κρατούν τον κόσμο ακόμα στην λογική, την εύλογη υπακοή στους νόμους και την κοινωνική ευθύνη. Ούτε η αστυνομία ούτε οι φυλακές. Φοβάμαι ούτε και οι πολιτικές παραινέσεις».
Αφορμή της συνομιλίας τους η διαδικτυακή μετάδοση του τρίτου μέρους του έργου του Παπαδημητρίου, «Ο Μεγάλος Αιρετικός», στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση την Μεγάλη Τετάρτη 28 Απριλίου, στις 21.00, χωρίς αντίτιμο ή χρονικό περιορισμό.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν η Βερόνικα Δαβάκη, ο Πάνος Παπαϊωάννου και ο Γιώργος Φλωράκης, μαζί με ένα σύνολο επτά μουσικών.
Το εγχείρημα εντάσσεται στον κύκλο «Σύγχρονη Μουσική Δημιουργία και Ποίηση», που οργανώνει το Ελληνικό Σχέδιο για την υποστήριξη της σύγχρονης, πρωτογενούς μουσικής δημιουργίας.
Αδρά χνάρια άφησε και γέννησε προβληματισμούς και σκέψεις η απάντηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο ερώτημα: «Ποιες είναι οι σκέψεις σας για τη μουσική κοινότητα; Πώς θα βγει από το τρομερό αδιέξοδο που δημιούργησε η πανδημία;».
Σας μεταφέρω την τοποθέτηση του συνθέτη:
«Τι να πω. Ίσως να ζούμε το τέλος της Μουσικής όπως την γνωρίσαμε. Σε μια εποχή όπου η εμπειρία έχει πεθάνει και έχει αντικατασταθεί από την πληροφορία της, δύο πράγματα μπορούν να γίνουν: 1) Οι μουσικοί οι συμβιβαζόμενοι με την εξέλιξη θα μεταλλαχθούν και η παραγωγή τους -και άρα η ίδια η σύνθεση και η εκτέλεση- θα οδηγηθεί με βάση μόνο το γεγονός της φερόμενης πληροφορίας. Μάλλον η μελλοντική μουσική θα παράγεται με τεχνητή νοημοσύνη και οι μουσικοί της νέας γενιάς θα μετεξελιχθούν σε εφαρμοσμένους καλλιτέχνες audiovisual, sound designers λ.χ. Επειδή το ίδιο shock έχει πάθει και η εικόνα, δηλ. Από εμπειρία έχει μεταλλαχθεί σε πληροφορία, η virtual εικόνα θα παίξει ρόλο πια στην συνολικά μεταλλαγμένη τέχνη. 2) Οι μη συμβιβαζόμενοι όμως μουσικοί θα «αποκλεισθούν» μαζί με ένα μικρό ανυπότακτο νεανικό κοινό σε μια μουσική νησίδα που θα συνδυάζει την οικολογία και την νοσταλγία για την γεωργική περίοδο του πολιτισμού. Οι δύο αυτοί κόσμοι θα αποτελούν ένα δίπολο για κάποιες δεκαετίες. Οι μουσικοί αλλά και όλοι οι καλλιτέχνες που παγιδεύτηκαν ανάμεσα στην άναρχη τεχνολογική εξέλιξη όπου κανείς δεν διεφύλαξε τα νόμιμα δικαιώματά τους, και την πανδημία που τους αφαίρεσε την τελευταία σανίδα σωτηρίας, (τις συναυλίες και τις παραστάσεις), πρέπει να στηριχθούν και άμεσα και έμμεσα από την κοινωνία. Οι καλλιτέχνες και το έργο τους κρατούν τον κόσμο ακόμα στην λογική, την εύλογη υπακοή στους νόμους και την κοινωνική ευθύνη. Ούτε η αστυνομία ούτε οι φυλακές. Φοβάμαι ούτε και οι πολιτικές παραινέσεις».
