Ο Κώστας Χατζής αποτελεί «κατηγορία» από μόνος του σαν καλλιτέχνης. Εδώ και 64 χρόνια χαράζει τη δική του στράτα ως τραγουδοποιός με κοινωνικές ανησυχίες που μέσα από μια αυτοσαρκαστική οπτική καταγράφει με αφοπλιστική αμεσότητα τα πικρά και καθημερινά χωρίς να αρνείται, διακριτικά… τις χαρές.
Αειθαλής, με χαρακτηριστική προσωπική ερμηνεία, έχοντας στο πλευρό του επί σκηνής, τη σύζυγό του Αντωνία Χατζίδη και την κόρη του καθώς και τη Μαρία Αλεξίου, υπό την ενορχήστρωση του πολύχρονου συνεργάτη του, του μαέστρου Γιώργου Παγιάτη, εξακολουθεί να δίνει το δικό του ουσιαστικό παρών στις ζωντανές παραστάσεις και τα μουσικά δρώμενα.
Ο Χατζής όμως έχει και πολύ ουσία στις τοποθετήσεις του. Σε συνέντευξή στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, δήλωσε μεταξύ άλλων:
«Δεν ήθελα καθόλου τον καλλιτεχνικό χώρο. Η οικογένειά μου, όμως, ήταν πολύ φτωχή και δεν θα μπορούσα να σπουδάσω, παρότι είχα περάσει σε μια σχολή μηχανικών, τα δίδακτρα ήταν περίπου 40 δραχμές -μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή και δεν είχα τη δυνατότητα να τα πληρώσω. Παράλληλα είχα δικαστεί για τις πολιτικές μου θέσεις οπότε ήταν δύσκολο να βρω κάποια δουλειά…
Δούλεψα με τον πατέρα και τον παππού μου, οι οποίοι έπαιζαν σαντούρι και κλαρίνο. Μ' αυτήν τη μουσική μεγάλωσα αλλά δεν συμφωνούσα με τη διαδικασία που υπήρχε… Έπρεπε να πηγαίνεις στα πανηγύρια και να περιμένεις πότε κάποιος θα πιει, να έρθει σε κέφι για να δώσει λεφτά... Επίσης δεν με εξέφραζαν και τα τραγούδια που γράφονταν και δεν αφορούσαν κάποιες υπάρξεις που καταδυναστεύονταν σε διάφορες μορφές. Έτσι σκέφθηκα να γράψω κοινωνικά τραγούδια που να αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα, να καταγγέλλω την Πολιτεία, αλλά με σεβασμό, και γενικότερα τέτοιου είδους μπαλάντες».
Και συνέχισε ο Κώστας Χατζής:
«Ο Αριστοφάνης μάς έμαθε πως όταν αυτοσαρκαζόμαστε περνάμε τα ωραιότερα μηνύματα…. Αν στην υδρόγειο υπάρχουν κάποιοι λαοί που ξεχωρίζουν, μεταξύ αυτών είναι οι Έλληνες. Ένας καταπληκτικός λαός ο οποίος όμως δεν είχε ποτέ παιδεία. Ρατσισμό μπορεί να έχει ο Έλληνας, αλλά δεν έχει επίγνωση του ρατσισμού. Εγώ ένιωσα πολλή αγάπη και είμαι περήφανος που γεννήθηκα κάτω απ' αυτόν τον ουρανό και οι άνθρωποι με αγάπησαν… Ό,τι κι αν έχω κάνει το έχω πάρει από αλλού, απλώς το ανέπτυξα. Το λέω αυτό γιατί πήρα πράγματα και από ποιητές και από μουσουργούς, προκειμένου να μπορέσω να υπηρετήσω το λόγο. Κι αυτό κάνω όλα τα χρόνια. Υπηρετώ το λόγο. Όσο για την έμπνευση αυτών που έχω γράψει, είναι πράγματα από τη ζωή μου».
Αειθαλής, με χαρακτηριστική προσωπική ερμηνεία, έχοντας στο πλευρό του επί σκηνής, τη σύζυγό του Αντωνία Χατζίδη και την κόρη του καθώς και τη Μαρία Αλεξίου, υπό την ενορχήστρωση του πολύχρονου συνεργάτη του, του μαέστρου Γιώργου Παγιάτη, εξακολουθεί να δίνει το δικό του ουσιαστικό παρών στις ζωντανές παραστάσεις και τα μουσικά δρώμενα.
Ο Χατζής όμως έχει και πολύ ουσία στις τοποθετήσεις του. Σε συνέντευξή στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, δήλωσε μεταξύ άλλων:
«Δεν ήθελα καθόλου τον καλλιτεχνικό χώρο. Η οικογένειά μου, όμως, ήταν πολύ φτωχή και δεν θα μπορούσα να σπουδάσω, παρότι είχα περάσει σε μια σχολή μηχανικών, τα δίδακτρα ήταν περίπου 40 δραχμές -μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή και δεν είχα τη δυνατότητα να τα πληρώσω. Παράλληλα είχα δικαστεί για τις πολιτικές μου θέσεις οπότε ήταν δύσκολο να βρω κάποια δουλειά…
Δούλεψα με τον πατέρα και τον παππού μου, οι οποίοι έπαιζαν σαντούρι και κλαρίνο. Μ' αυτήν τη μουσική μεγάλωσα αλλά δεν συμφωνούσα με τη διαδικασία που υπήρχε… Έπρεπε να πηγαίνεις στα πανηγύρια και να περιμένεις πότε κάποιος θα πιει, να έρθει σε κέφι για να δώσει λεφτά... Επίσης δεν με εξέφραζαν και τα τραγούδια που γράφονταν και δεν αφορούσαν κάποιες υπάρξεις που καταδυναστεύονταν σε διάφορες μορφές. Έτσι σκέφθηκα να γράψω κοινωνικά τραγούδια που να αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα, να καταγγέλλω την Πολιτεία, αλλά με σεβασμό, και γενικότερα τέτοιου είδους μπαλάντες».
Και συνέχισε ο Κώστας Χατζής:
«Ο Αριστοφάνης μάς έμαθε πως όταν αυτοσαρκαζόμαστε περνάμε τα ωραιότερα μηνύματα…. Αν στην υδρόγειο υπάρχουν κάποιοι λαοί που ξεχωρίζουν, μεταξύ αυτών είναι οι Έλληνες. Ένας καταπληκτικός λαός ο οποίος όμως δεν είχε ποτέ παιδεία. Ρατσισμό μπορεί να έχει ο Έλληνας, αλλά δεν έχει επίγνωση του ρατσισμού. Εγώ ένιωσα πολλή αγάπη και είμαι περήφανος που γεννήθηκα κάτω απ' αυτόν τον ουρανό και οι άνθρωποι με αγάπησαν… Ό,τι κι αν έχω κάνει το έχω πάρει από αλλού, απλώς το ανέπτυξα. Το λέω αυτό γιατί πήρα πράγματα και από ποιητές και από μουσουργούς, προκειμένου να μπορέσω να υπηρετήσω το λόγο. Κι αυτό κάνω όλα τα χρόνια. Υπηρετώ το λόγο. Όσο για την έμπνευση αυτών που έχω γράψει, είναι πράγματα από τη ζωή μου».
