Ο Νίκος Ξυδάκης παραχώρησε συνέντευξη στην Κυριακή Μπεϊόγλου, η οποία δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Εκεί, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στη νέα του δισκογραφική δουλειά.
Σας μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα:
Πρόσφατα κυκλοφόρησε η νέα σας δουλειά. Μου έκανε εντύπωση ο τίτλος που επιλέξατε: «Άσωτος καιρός»…
Ο τίτλος είναι από το ομότιτλο τραγούδι. Δεν ξέρω αν κάποιος θεωρήσει πως είναι μια καταγγελία των χαοτικών καιρών που ζούμε. Δεν μ’ αρέσουν και οι πολλές καταγγελίες στα τραγούδια. Και ποιος καιρός δεν υπήρξε ελαφρώς ή περισσότερο άσωτος; Η συνολική ατμόσφαιρα καθόρισε την επιλογή του, όχι μόνο ο στίχος, αλλά και η μουσική, ο ρυθμός… Ολος μαζί ο τόνος του τραγουδιού. Δεν χρειάζεται να εγκλωβιστούμε σε ένα μονοδιάστατο νόημα στο τραγούδι πριν το ακούσουμε. Ασφαλώς κάτι υποβάλλει ως τίτλος. Εξάλλου από το τέλος του στίχου ξεκίνησα τη μελωδία του… «Βλέπω απ’ τη γέφυρα τον κόσμο με το κιάλι. Κι είμαστε όλοι μας μικροί πολύ μικροί». Ετσι που συχνά γινόμαστε ανυπόφοροι νομίζοντας πως είμαστε το κέντρο του κόσμου.
Ξεκίνησα να δώσω δύο τραγούδια στη Βερόνικα Δαβάκη, που μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που την άκουσα, αλλά στην πορεία με κέρδισε η φωνή της ακόμη περισσότερο και αισίως φτάσαμε στα οκτώ. Εχει ένα φως δικό της η φωνή της, και μια καθαρότητα το αίσθημά της. Και μια καλοσύνη επίσης. Γιατί δεν μπορώ και τις πολύ οργισμένες φωνές. Και ταίριαξε, νομίζω, μαζί με τους Polis Εnsemble και νέους μουσικούς που ακροβατούν σε ένα λεπτό ύφος με το παίξιμό τους. Παράγουν μια γλυκύτητα. Και δεν τσιτώνουν τις χορδές τους. Εχουν αυτό το παλιό κούρδισμα. Ας ακούμε και κάτι τέτοιο. Εγώ πέρασα εξαιρετικά με αυτή τη συνεργασία και αυτά τα οκτώ τραγούδια-μινιατούρες. Αν σκεφτώ κιόλας πως γράφτηκαν την περίοδο του εγκλεισμού τα περισσότερα, είναι και μια καταγραφή, ένα είδος ημερολόγιου αισθημάτων και ψυχικών ασκήσεων αντοχής.
Εκεί, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στη νέα του δισκογραφική δουλειά.
Σας μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα:
Πρόσφατα κυκλοφόρησε η νέα σας δουλειά. Μου έκανε εντύπωση ο τίτλος που επιλέξατε: «Άσωτος καιρός»…
Ο τίτλος είναι από το ομότιτλο τραγούδι. Δεν ξέρω αν κάποιος θεωρήσει πως είναι μια καταγγελία των χαοτικών καιρών που ζούμε. Δεν μ’ αρέσουν και οι πολλές καταγγελίες στα τραγούδια. Και ποιος καιρός δεν υπήρξε ελαφρώς ή περισσότερο άσωτος; Η συνολική ατμόσφαιρα καθόρισε την επιλογή του, όχι μόνο ο στίχος, αλλά και η μουσική, ο ρυθμός… Ολος μαζί ο τόνος του τραγουδιού. Δεν χρειάζεται να εγκλωβιστούμε σε ένα μονοδιάστατο νόημα στο τραγούδι πριν το ακούσουμε. Ασφαλώς κάτι υποβάλλει ως τίτλος. Εξάλλου από το τέλος του στίχου ξεκίνησα τη μελωδία του… «Βλέπω απ’ τη γέφυρα τον κόσμο με το κιάλι. Κι είμαστε όλοι μας μικροί πολύ μικροί». Ετσι που συχνά γινόμαστε ανυπόφοροι νομίζοντας πως είμαστε το κέντρο του κόσμου.
Ξεκίνησα να δώσω δύο τραγούδια στη Βερόνικα Δαβάκη, που μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που την άκουσα, αλλά στην πορεία με κέρδισε η φωνή της ακόμη περισσότερο και αισίως φτάσαμε στα οκτώ. Εχει ένα φως δικό της η φωνή της, και μια καθαρότητα το αίσθημά της. Και μια καλοσύνη επίσης. Γιατί δεν μπορώ και τις πολύ οργισμένες φωνές. Και ταίριαξε, νομίζω, μαζί με τους Polis Εnsemble και νέους μουσικούς που ακροβατούν σε ένα λεπτό ύφος με το παίξιμό τους. Παράγουν μια γλυκύτητα. Και δεν τσιτώνουν τις χορδές τους. Εχουν αυτό το παλιό κούρδισμα. Ας ακούμε και κάτι τέτοιο. Εγώ πέρασα εξαιρετικά με αυτή τη συνεργασία και αυτά τα οκτώ τραγούδια-μινιατούρες. Αν σκεφτώ κιόλας πως γράφτηκαν την περίοδο του εγκλεισμού τα περισσότερα, είναι και μια καταγραφή, ένα είδος ημερολόγιου αισθημάτων και ψυχικών ασκήσεων αντοχής.
