Ο Ινδός Ζούμπιν Μέτα στα μισά περίπου της δεκαετίας του ’50 θα βρεθεί στη Βιέννη όπου μεταξύ άλλων θα συναντήσει τον Δημήτρη Μητρόπουλο.
Ο ίδιος σε συνέντευξή που παραχώρησε στον Ηλία Μαγκλίνη και η οποία δημοσιεύτηκε στην κυριακάτικη «Καθημερινή» εκφράζει τον άπλετο θαυμασμό του για τον σπουδαίο Έλληνα μαέστρο.
Λέει, μεταξύ άλλων, ο Ζούμπιν Μέτα:
«Εκεί ήταν ο Κάραγιαν, ο Μπεμ, η Ελίζαμπεθ Σβάτσκοπφ, κάθε νύχτα, μα κάθε νύχτα, ήμουν σε κάποιο κοντσέρτο ή στην όπερα. Στεκόμουν όρθιος και άκουγα. Ή πήγαινα στις πρόβες της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Σπούδαζα κοντραμπάσο. Ο δάσκαλός μου, σολίστ του μπάσου, με έπαιρνε μαζί του στις πρόβες. Έβλεπα πώς δούλευαν και άκουγα τον ήχο που έβγαζαν αυτοί οι μεγάλοι μουσικοί. Ο Μητρόπουλος, για παράδειγμα. Εμαθα πάρα πολλά από τον Δημήτρη Μητρόπουλο. Τον είδα να διευθύνει από κοντά. Ήμουν στη σκηνή και τον παρακολουθούσα να κάνει πρόβες. Γνωριστήκαμε λίγο. Και, ξέρετε, αυτή την περίοδο κάνω τη “Δύναμη του πεπρωμένου” του Βέρντι και δουλεύω με την παρτιτούρα που μου είχε δώσει τότε ο Μητρόπουλος. Εκεί, στη Βιέννη…
Για μένα είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας μουσικός. Ήταν το απόλυτο φαινόμενο. Τη μία νύχτα τον έβλεπα να διευθύνει τον “Χορό μεταμφιεσμένων” του Βέρντι και την επομένη την “Ηλέκτρα” του Ρίχαρντ Στράους και όλα αυτά, πάντοτε από μνήμης. Δεν διηύθυνε ποτέ με την παρτιτούρα μπροστά του.
Πρώτος ο Μητρόπουλος έφερε να παίξει η Φιλαρμονική της Βιέννης την 3η του Μάλερ. Και ολόκληρη η Φιλαρμονική της Βιέννης δεν ήξερε το έργο! Ο Μάλερ ήταν απαγορευμένος από τους ναζί, λόγω εβραϊκής καταγωγής. Αυτές οι απαγορεύσεις παρέμειναν και μετά τον πόλεμο. Σιωπηρά συνεχιζόταν μια θλιβερή παράδοση. Το ίδιο και με τον Μέντελσον. Το διάσημο Κοντσέρτο του για βιολί και ορχήστρα δεν το ήξερε κανένας μας στη Βιέννη του 1954. Γενικώς, οι μεγάλοι μαέστροι της εποχής, σπάνια έπαιζαν αυτούς τους συνθέτες. Νομίζω ο Κάραγιαν και ο Μπεμ δεν έπαιξαν ποτέ τους Μάλερ, θλιβερό κατάλοιπο των ναζί όλο αυτό».
Ο ίδιος σε συνέντευξή που παραχώρησε στον Ηλία Μαγκλίνη και η οποία δημοσιεύτηκε στην κυριακάτικη «Καθημερινή» εκφράζει τον άπλετο θαυμασμό του για τον σπουδαίο Έλληνα μαέστρο.
Λέει, μεταξύ άλλων, ο Ζούμπιν Μέτα:
«Εκεί ήταν ο Κάραγιαν, ο Μπεμ, η Ελίζαμπεθ Σβάτσκοπφ, κάθε νύχτα, μα κάθε νύχτα, ήμουν σε κάποιο κοντσέρτο ή στην όπερα. Στεκόμουν όρθιος και άκουγα. Ή πήγαινα στις πρόβες της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Σπούδαζα κοντραμπάσο. Ο δάσκαλός μου, σολίστ του μπάσου, με έπαιρνε μαζί του στις πρόβες. Έβλεπα πώς δούλευαν και άκουγα τον ήχο που έβγαζαν αυτοί οι μεγάλοι μουσικοί. Ο Μητρόπουλος, για παράδειγμα. Εμαθα πάρα πολλά από τον Δημήτρη Μητρόπουλο. Τον είδα να διευθύνει από κοντά. Ήμουν στη σκηνή και τον παρακολουθούσα να κάνει πρόβες. Γνωριστήκαμε λίγο. Και, ξέρετε, αυτή την περίοδο κάνω τη “Δύναμη του πεπρωμένου” του Βέρντι και δουλεύω με την παρτιτούρα που μου είχε δώσει τότε ο Μητρόπουλος. Εκεί, στη Βιέννη…
Για μένα είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας μουσικός. Ήταν το απόλυτο φαινόμενο. Τη μία νύχτα τον έβλεπα να διευθύνει τον “Χορό μεταμφιεσμένων” του Βέρντι και την επομένη την “Ηλέκτρα” του Ρίχαρντ Στράους και όλα αυτά, πάντοτε από μνήμης. Δεν διηύθυνε ποτέ με την παρτιτούρα μπροστά του.
Πρώτος ο Μητρόπουλος έφερε να παίξει η Φιλαρμονική της Βιέννης την 3η του Μάλερ. Και ολόκληρη η Φιλαρμονική της Βιέννης δεν ήξερε το έργο! Ο Μάλερ ήταν απαγορευμένος από τους ναζί, λόγω εβραϊκής καταγωγής. Αυτές οι απαγορεύσεις παρέμειναν και μετά τον πόλεμο. Σιωπηρά συνεχιζόταν μια θλιβερή παράδοση. Το ίδιο και με τον Μέντελσον. Το διάσημο Κοντσέρτο του για βιολί και ορχήστρα δεν το ήξερε κανένας μας στη Βιέννη του 1954. Γενικώς, οι μεγάλοι μαέστροι της εποχής, σπάνια έπαιζαν αυτούς τους συνθέτες. Νομίζω ο Κάραγιαν και ο Μπεμ δεν έπαιξαν ποτέ τους Μάλερ, θλιβερό κατάλοιπο των ναζί όλο αυτό».
