«Walking with Ghosts» το βιβλίο που συνοψίζει την πορεία του Γκάμπριελ Μπερν στη ζωή και στην τέχνη του.
Ο 70χρονος Ιρλανδός ηθοποιός («Excalibur», «Συνήθεις Ύποπτοι», «Hereditary» και όχι μόνο μερικές από τις ταινίες που συμμετέχει) περιγράφει τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη παιδί όταν βρέθηκε στα χέρια καθολικών ιερέων.
Ο Γκάμπριελ Μπερν με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία του «Walking with Ghosts», αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Ένα απόγευμα, όταν επέστρεψα στην αίθουσα μελέτης από το δείπνο, μου είπαν να πάω στο δωμάτιο του ιερέα, στο παλιό τμήμα του οικήματος. Σπάνια επιτρεπόταν στους μαθητές να πάνε εκεί. Άφηναν μόνο τις καλόγριες προκειμένου να καθαρίσουν ή να στρώσουν τα κρεβάτια... Στο διάδρομο μύρισα καπνό τσιγάρου και διέκρινα τον ήχο πιάνου μέσα από τ δωμάτιο. Ο ιερέας άνοιξε την πόρτα φορώντας μια κόκκινη ρόμπα. "Τι παράξενο για έναν ιερέα να είναι ντυμένος έτσι", σκέφτηκα. Μέσα στο δωμάτιο, έκαιγε μια φωτιά. Υπήρχαν δερμάτινες καρέκλες και ράφια γεμάτα βιβλία. Δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ σε ένα τόσο ζεστό και φιλόξενο δωμάτιο, τόσο διαφορετικό από τους άχαρους κοιτώνες που μέναμε. Ο ιερέας με κάλεσε να καθίσω δίπλα του στον καναπέ. Μύριζε άφτερ σέιβ. Ένας δίσκος γύριζε στο πικάπ. "Τι μουσική σου αρέσει;" με ρώτησε... "Εμένα μου αρέσει ο Σοπέν. Ήταν από την Πολωνία, αλλά πέθανε εξόριστος στο Παρίσι. Ήταν ξενιτεμένος, σαν εσένα"... Με ρώτησε αν μου έλειπε το σπίτι μου. "Ναι, η μητέρα και ο πατέρας μου, μερικές φορές οι φίλοι μου". "Είμαι σίγουρος ότι κι εσύ θα λείπεις σε κάποιο κορίτσι".
Έκανε ζέστη στο δωμάτιο και είχα αρχίσει να ιδρώνω. Απέφυγα να κοιτάζω το λευκό και τριχωτό πόδι του ιερέα καθώς σηκωνόταν να αλλάξει δίσκο. "Εσύ σκέφτεσαι τα κορίτσια;", με ρώτησε. "Δεν είναι αμαρτία, είναι κάτι φυσικό. Τα θηλυκά βρίσκονται στη γη για να είναι οι πνευματικοί και σεξουαλικοί σύντροφοι των ανδρών στον γάμο. Εμείς όμως έχουμε δώσει όρκο αγνότητας, άρα απαρνιόμαστε τις σωματικές απολαύσεις"...».
Στη συνέχεια ο Μπερν περιγράφει στο βιβλίο του την στιγμή της κακοποίησής του: «Η ανάσα του ιερέα ήταν ξινισμένη καθώς κινούνταν προς το μέρος μου. Μετά, σκοτάδι…»
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Γκάμπριελ Μπερν βρήκε στο διαδίκτυο φωτογραφία του ιερέα, να ποζάρει αγκαλιασμένος με δύο 14χρονα αγόρια σε μια τροπική ιεραποστολή.
Αργότερα του τηλεφώνησε στον οίκο ευγηρίας όπου κατέληξε να ζει ο ιερέας προς το τέλος της ζωής του.
Στο βιβλίο του ο Γκάμπριελ Μπερν περιγράφει ως εξής τη συνομιλία:
«"Εμπρός;", είπε σαν να έκανε κάποια ερώτηση. Το στόμα μου ήταν στεγνό. Ξεροκατάπια. "Πιθανόν να μη με θυμάσαι. Ήσουν δάσκαλός μου. "Α" απάντησε με τη βελούδινη φωνή του που αποκάλυπτε περιέργεια. Του είπα τη χρονιά και το τμήμα που φοιτούσα. "Μμ, έχει περάσει πολύς καιρός και η μνήμη μου δεν είναι και τόσο καλή πια, δυστυχώς". "Καθόμουν στην πρώτη σειρά. Ήμουν από το Δουβλίνο. Ήμουν πολύ καλός στα Λατινικά. Είχες πει ότι ήμουν ο καλύτερος μαθητής που είχες ποτέ". "Α, και πώς είπαμε πάλι το όνομά σου;". "Δε με θυμάσαι;", "Όχι" τον άκουσα να λέει και ακούστηκε σαν να χαμογελούσε ευγενικά "Λυπάμαι". "Εγώ δεν σε ξέχασα ποτέ. Ποτέ".
Χαίρομαι όταν τηλεφωνούν μαθητές μου για να μου πουν καλά λόγια, είπε με την ίδια καθησυχαστική φωνή που μιλούσε τότε στα παιδιά, και βιάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο λέγοντας ότι έχει κάποια δουλειά.
Ήθελα τις τελευταίες στιγμές να τον βρίσω, να του πως ότι ακόμα κι αν δεν πιστεύω στην κόλαση, ελπίζω ο ίδιος να πιστεύει για να πεθάνει τρομοκρατημένος και να καεί σε αυτήν. Αλλά τελικά δεν είπα τίποτα. Υπήρχε ένα κομμάτι μου που δεν ήθελε να βλάψει έναν γέρο με ευγενική φωνή που πλέον ζει σε οίκο ευγηρίας και δεν θυμάται πλέον ούτε εμένα ούτε όσα μου έκανε. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η ζωή μου αν είχα παραμείνει στο μονοπάτι που είχα επιλέξει και είχα γίνει κληρικός».
Ο 70χρονος Ιρλανδός ηθοποιός («Excalibur», «Συνήθεις Ύποπτοι», «Hereditary» και όχι μόνο μερικές από τις ταινίες που συμμετέχει) περιγράφει τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη παιδί όταν βρέθηκε στα χέρια καθολικών ιερέων.
Ο Γκάμπριελ Μπερν με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία του «Walking with Ghosts», αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Ένα απόγευμα, όταν επέστρεψα στην αίθουσα μελέτης από το δείπνο, μου είπαν να πάω στο δωμάτιο του ιερέα, στο παλιό τμήμα του οικήματος. Σπάνια επιτρεπόταν στους μαθητές να πάνε εκεί. Άφηναν μόνο τις καλόγριες προκειμένου να καθαρίσουν ή να στρώσουν τα κρεβάτια... Στο διάδρομο μύρισα καπνό τσιγάρου και διέκρινα τον ήχο πιάνου μέσα από τ δωμάτιο. Ο ιερέας άνοιξε την πόρτα φορώντας μια κόκκινη ρόμπα. "Τι παράξενο για έναν ιερέα να είναι ντυμένος έτσι", σκέφτηκα. Μέσα στο δωμάτιο, έκαιγε μια φωτιά. Υπήρχαν δερμάτινες καρέκλες και ράφια γεμάτα βιβλία. Δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ σε ένα τόσο ζεστό και φιλόξενο δωμάτιο, τόσο διαφορετικό από τους άχαρους κοιτώνες που μέναμε. Ο ιερέας με κάλεσε να καθίσω δίπλα του στον καναπέ. Μύριζε άφτερ σέιβ. Ένας δίσκος γύριζε στο πικάπ. "Τι μουσική σου αρέσει;" με ρώτησε... "Εμένα μου αρέσει ο Σοπέν. Ήταν από την Πολωνία, αλλά πέθανε εξόριστος στο Παρίσι. Ήταν ξενιτεμένος, σαν εσένα"... Με ρώτησε αν μου έλειπε το σπίτι μου. "Ναι, η μητέρα και ο πατέρας μου, μερικές φορές οι φίλοι μου". "Είμαι σίγουρος ότι κι εσύ θα λείπεις σε κάποιο κορίτσι".
Έκανε ζέστη στο δωμάτιο και είχα αρχίσει να ιδρώνω. Απέφυγα να κοιτάζω το λευκό και τριχωτό πόδι του ιερέα καθώς σηκωνόταν να αλλάξει δίσκο. "Εσύ σκέφτεσαι τα κορίτσια;", με ρώτησε. "Δεν είναι αμαρτία, είναι κάτι φυσικό. Τα θηλυκά βρίσκονται στη γη για να είναι οι πνευματικοί και σεξουαλικοί σύντροφοι των ανδρών στον γάμο. Εμείς όμως έχουμε δώσει όρκο αγνότητας, άρα απαρνιόμαστε τις σωματικές απολαύσεις"...».
Στη συνέχεια ο Μπερν περιγράφει στο βιβλίο του την στιγμή της κακοποίησής του: «Η ανάσα του ιερέα ήταν ξινισμένη καθώς κινούνταν προς το μέρος μου. Μετά, σκοτάδι…»
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Γκάμπριελ Μπερν βρήκε στο διαδίκτυο φωτογραφία του ιερέα, να ποζάρει αγκαλιασμένος με δύο 14χρονα αγόρια σε μια τροπική ιεραποστολή.
Αργότερα του τηλεφώνησε στον οίκο ευγηρίας όπου κατέληξε να ζει ο ιερέας προς το τέλος της ζωής του.
Στο βιβλίο του ο Γκάμπριελ Μπερν περιγράφει ως εξής τη συνομιλία:
«"Εμπρός;", είπε σαν να έκανε κάποια ερώτηση. Το στόμα μου ήταν στεγνό. Ξεροκατάπια. "Πιθανόν να μη με θυμάσαι. Ήσουν δάσκαλός μου. "Α" απάντησε με τη βελούδινη φωνή του που αποκάλυπτε περιέργεια. Του είπα τη χρονιά και το τμήμα που φοιτούσα. "Μμ, έχει περάσει πολύς καιρός και η μνήμη μου δεν είναι και τόσο καλή πια, δυστυχώς". "Καθόμουν στην πρώτη σειρά. Ήμουν από το Δουβλίνο. Ήμουν πολύ καλός στα Λατινικά. Είχες πει ότι ήμουν ο καλύτερος μαθητής που είχες ποτέ". "Α, και πώς είπαμε πάλι το όνομά σου;". "Δε με θυμάσαι;", "Όχι" τον άκουσα να λέει και ακούστηκε σαν να χαμογελούσε ευγενικά "Λυπάμαι". "Εγώ δεν σε ξέχασα ποτέ. Ποτέ".
Χαίρομαι όταν τηλεφωνούν μαθητές μου για να μου πουν καλά λόγια, είπε με την ίδια καθησυχαστική φωνή που μιλούσε τότε στα παιδιά, και βιάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο λέγοντας ότι έχει κάποια δουλειά.
Ήθελα τις τελευταίες στιγμές να τον βρίσω, να του πως ότι ακόμα κι αν δεν πιστεύω στην κόλαση, ελπίζω ο ίδιος να πιστεύει για να πεθάνει τρομοκρατημένος και να καεί σε αυτήν. Αλλά τελικά δεν είπα τίποτα. Υπήρχε ένα κομμάτι μου που δεν ήθελε να βλάψει έναν γέρο με ευγενική φωνή που πλέον ζει σε οίκο ευγηρίας και δεν θυμάται πλέον ούτε εμένα ούτε όσα μου έκανε. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η ζωή μου αν είχα παραμείνει στο μονοπάτι που είχα επιλέξει και είχα γίνει κληρικός».
