Ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου παραχώρησε συνέντευξη στη Ρέα Βιτάλη και την εκπομπή «Κεραία» στο ERTNews.
Ο ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιαστής μίλησε για τον θάνατο του αδελφού του, τις τελευταίες του στιγμές αλλά και το… μετά της φυγής του.
Είπε, εμφανώς συγκινημένος, ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου:
«Με πονάνε ακόμα τα μάτια του, κυρίως η αίσθηση ότι ένιωθε πάρα πολύ μόνος. Δηλαδή νομίζω ότι αυτή η αρρώστια έχει πολύ μοναξιά. Η άλλη εικόνα ήταν Μεγάλη Παρασκευή πριν τον Ιούνιο, το Πάσχα το τελευταίο που περνάει ο Επιτάφιος έξω από το σπίτι, ο Νίκος στεκόταν – δεν στεκόταν πια και καθόταν μόνος και έβλεπε τον Επιτάφιο και έκλαιγε γιατί καταλάβαινε».
Για την απώλεια του αδελφού του ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου πρόσθεσε:
«Ανακούφιση. Υπέφερε, παρακαλούσα… Παρακαλούσα… Μια εβδομάδα πριν πεθάνει είχε ξαναπέσει σε κώμα και η μητέρα μου μού είχε πει «σε παρακαλώ, δεν είμαι έτοιμη…
Τον επανέφεραν μετά από 20 λεπτά και την παρακάλεσα «την επόμενη φορά, σε παρακαλώ πολύ, ταλαιπωρείται. Δεν υπάρχει». Ή όταν πέθανε, η μητέρα μου μού είπε με ένα κλάμα χαμηλόφωνα «σε παρακαλώ, μπορούμε να τον πάρουμε σπίτι;». Εγώ δεν έκλαιγα και της είπα, «στο σπίτι ή εγώ ή ο Νίκος». Έπρεπε να διευθετήσω και αυτά τα θέματα»
Ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου στάθηκε και στην… επόμενη μέρα:
«Το μετά έχει να κάνει με αυτή την παύση. Ο Δημήτρης δεν ξαναέγινε Δημήτρης, έτσι κι αλλιώς, είχα ένα δίκοπο μαχαίρι. Άρχισα να φέρομαι λίγο αλαζονικά στη ζωή. Νόμιζα ότι η ζωή μου χρωστούσε, το πέρασα αυτό το στάδιο αλλά η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν και τίποτα. Πέρασα ένα ζόρι που νόμιζα ότι είμαι μονίμως άρρωστος. Δεν μπορούσα τη φθορά του σώματος, αυτό που αισθανόμουν ότι ο αδελφός μου έχανε την αίσθηση, αυτή την απώλεια του εφηβικού – νεανικού σώματος… Ποιος το αντέχει και σε λάθος ηλικία;»
Ο ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιαστής μίλησε για τον θάνατο του αδελφού του, τις τελευταίες του στιγμές αλλά και το… μετά της φυγής του.
Είπε, εμφανώς συγκινημένος, ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου:
«Με πονάνε ακόμα τα μάτια του, κυρίως η αίσθηση ότι ένιωθε πάρα πολύ μόνος. Δηλαδή νομίζω ότι αυτή η αρρώστια έχει πολύ μοναξιά. Η άλλη εικόνα ήταν Μεγάλη Παρασκευή πριν τον Ιούνιο, το Πάσχα το τελευταίο που περνάει ο Επιτάφιος έξω από το σπίτι, ο Νίκος στεκόταν – δεν στεκόταν πια και καθόταν μόνος και έβλεπε τον Επιτάφιο και έκλαιγε γιατί καταλάβαινε».
Για την απώλεια του αδελφού του ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου πρόσθεσε:
«Ανακούφιση. Υπέφερε, παρακαλούσα… Παρακαλούσα… Μια εβδομάδα πριν πεθάνει είχε ξαναπέσει σε κώμα και η μητέρα μου μού είχε πει «σε παρακαλώ, δεν είμαι έτοιμη…
Τον επανέφεραν μετά από 20 λεπτά και την παρακάλεσα «την επόμενη φορά, σε παρακαλώ πολύ, ταλαιπωρείται. Δεν υπάρχει». Ή όταν πέθανε, η μητέρα μου μού είπε με ένα κλάμα χαμηλόφωνα «σε παρακαλώ, μπορούμε να τον πάρουμε σπίτι;». Εγώ δεν έκλαιγα και της είπα, «στο σπίτι ή εγώ ή ο Νίκος». Έπρεπε να διευθετήσω και αυτά τα θέματα»
Ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου στάθηκε και στην… επόμενη μέρα:
«Το μετά έχει να κάνει με αυτή την παύση. Ο Δημήτρης δεν ξαναέγινε Δημήτρης, έτσι κι αλλιώς, είχα ένα δίκοπο μαχαίρι. Άρχισα να φέρομαι λίγο αλαζονικά στη ζωή. Νόμιζα ότι η ζωή μου χρωστούσε, το πέρασα αυτό το στάδιο αλλά η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν και τίποτα. Πέρασα ένα ζόρι που νόμιζα ότι είμαι μονίμως άρρωστος. Δεν μπορούσα τη φθορά του σώματος, αυτό που αισθανόμουν ότι ο αδελφός μου έχανε την αίσθηση, αυτή την απώλεια του εφηβικού – νεανικού σώματος… Ποιος το αντέχει και σε λάθος ηλικία;»
