Η Ελεάννα Ζεγκίνογλου, μια καλλιτεχνική παρουσία με ξεχωριστές συνεργασίες στο ενεργητικό της αλλά και ένα επιτυχημένο προσωπικό album με τίτλο «Ελεάννα Ζεγκίνογλου - Ένα ταξίδι που δεν έκανες ποτέ», μόλις κυκλοφόρησε το τραγούδι «Ήρθες μα δεν είχες τι να πεις» το οποίο ερμηνεύει η ίδια και συνθέτει τη μουσική, ενώ οι στίχοι ανήκουν στον Πόλυ Κυριάκου, με τον οποίο μοιράζεται και την παραγωγή του νέου δίσκου. Το τραγούδι «Ήρθες μα δεν είχες τι να πεις» αποτελεί προπομπό της κυκλοφορίας του ολοκληρωμένου ψηφιακού της album που θα κυκλοφορήσει σύντομα από το Ogdoo Music Group με τίτλο «Φελλός».
Πριν την ολοκληρωμένη κυκλοφορία του άλμπουμ «Φελλός», η Ελεάννα Ζεγκίνογλου απαντά στην 8η ερώτηση, με ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές επιλογές.
8 Καλλιτέχνες
Frederic Chopin
Ένας “έρωτας” που κρατάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου . Από τις Σπουδές του για πιάνο, πήρα τα πρώτα και πιο ισχυρά αρμονικά ερεθίσματα. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το 1ο Κοντσέρτο , συγκλονίστηκα. Τόσο σύνθετος , που όσο κι αν τον μελετάς , παραμένει ανεξάντλητος.
Τόσο απλός , που φτάνει να κλείσεις τα μάτια και ν'ακούσεις Μουσική.
Μάνος Χατζιδάκις
Ίσως ο μοναδικός Έλληνας συνθέτης το έργο του οποίου τολμώ να πω ότι γνωρίζω σε όλη του την έκταση. Από τον Κινηματογράφο των '50 ως τα “Τραγούδια της Αμαρτίας” που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό του. Μαζί με την Ιστορία που έγραψε στην ελληνική μουσική , έδωσε κι ένα χρήσιμο μάθημα σε όσους ψαχνόμαστε : Μια μελωδία στο προσκήνιο , μπορεί να συνοδεύεται κι από άλλη μια στο παρασκήνιο , με την ίδια αυτονομία που στέκεται και η πρώτη, χωρίς η μία να επισκιάζει την άλλη. Ο Χατζιδάκις μας έκανε πλουσιότερους ως Έλληνες.
Διονύσης Σαββόπουλος
Και τι μπορεί να πει κανείς για το θείο Νιόνιο, που με τον απλό του καθημερινό λόγο αγαπήθηκε και συνεχίζει ν' αγαπιέται από τρεις γενιές τώρα! Γι αυτόν τον καλλιτέχνη που, ως παραγωγός, έβαλε “πλάτη” σε μια σειρά από νεώτερους τραγουδοποιούς , ανοίγοντας ουσιαστικά το δρόμο για το λεγόμενο “έντεχνο” , που ζει κι εξελίσσεται μέχρι σήμερα! Ίσως το ισχυρότερο μήνυμα που διαβάζει κανείς μέσα από την πορεία του Σαββόπουλου, είναι κάτι σαν :” Κάνε το όπως πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει και μη φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου εκεί πάνω”.
Shirley Bassey
Η φωνή “θάλασσα”. Τα φωνήεντά της θυμίζουν πνευστά της Συμφωνικής. Τα σύμφωνά της είναι τα κρουστά. Ό,τι κι αν τραγούδησε, το βίμπραρε με πάθος, αφήνοντας το λαιμό της να πάλλεται , μέχρι να τελειώσει όλος ο αέρας. Για όλους εμάς που τη λατρέψαμε, αποτέλεσε τη ζωντανή απόδειξη ότι η κλασική τεχνοτροπία , είναι και θα είναι πάντα μόδα από μόνη της.
Ελένη Βιτάλη
Η τραγουδίστρια που τις φωνητικές της χορδές, τις έχει κάπου στο θώρακα, πιο αριστερά ίσως , εκεί που ανοίγει η Πόρτα της Ψυχής. Η φωνής της συνόδευε τα παιδικά μου χρόνια, ο πατέρας μας έβαζε τα τραγούδια της συχνά στο σπίτι. Αργότερα μεγαλώνοντας και ακούγοντάς την πάλι απ'την αρχή , το μήνυμα ήταν πια σαφές : Η τεχνική της φωνής (οφείλει να) υποκλίνεται στο ένστικτο του ερμηνευτή.
Τζένη Βάνου
Η Τζενάρα της καρδιάς μου. Λέει “Αγόρι μου” και ηλεκτρίζεται το σώμα. Λέει “Χίλιες Βραδιές” και σείεται ο τόπος. Η ίδια μπορεί να μην το είπε ποτέ με λόγια, όμως το “φωνάζει” ο τρόπος της σε ό,τι κι αν τραγούδησε : Αν θέλεις να τραγουδήσεις και να πάρεις μαζί σου αυτόν που σε ακούει, φρόντισε να είσαι εσύ το πρώτο “θύμα” των στίχων σου.
Χάρις Αλεξίου
Αδιαμφισβήτητα, υπήρξε το ερμηνευτικό μου “σπίτι” ,η φωνή με την οποία ταυτίστηκα περισσότερο στις πρώτες μου απόπειρες επί σκηνής , είτε λόγω “συγγένειας” τονικών περιοχών, ίσως και γιατί η ίδια μέσα στη μακρόχρονη καριέρα της ερμήνευσε τραγούδια από όλα τα μήκη και τα πλάτη του δωδεκαφθόγγου , κάτω από μια “οικουμενική” αισθητική προσέγγιση. Για πολλά χρόνια, κάθε φορά που έπιανα μικρόφωνο , σκεφτόμουν : "Πώς θα το'λεγε η Χαρούλα;"
Sting
Για όλους εμάς που “διατελέσαμε” έφηβοι στις αρχές της δεκαετίας του '90 , τα τραγούδια του Sting είχαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά , ικανά να σε κολλήσουν σε ένα track για αρκετές ημέρες. Δυνατό παλμό μαζί με πλούσια ατμόσφαιρα , άλλοτε με λυρισμό, άλλοτε με πιο “δωρική” διάθεση. Ο Sting παρηγόρησε όμορφα την ταραγμένη σχέση μου με το πιάνο στα χρόνια της εφηβείας και μου δίδαξε κάτι που τώρα πια φαντάζει αυτονόητο : Το ότι η πάυση είναι κι αυτή Μουσική. (Η φλυαρία πάλι, όχι και τόσο!!!)
8 Δίσκοι
Μίκης Θεοδωράκης –Γιάννης Ρίτσος-18 Λιανοτράγουδα Της Πικρής Πατρίδας
18 μικρά τετράστιχα που “στοίχειωσαν” τα πρώτα χρόνια της ζωής μου . Είχε μόλις ανέβει ο Αντρέας , η Ελλάδα επούλωνε τις πληγές της και η Μεταπολίτευση αρνιόταν να παραδώσει τη σκυτάλη στην κανονικότητα. Το σπίτι μύριζε τσιγάρα (ναι, μεγαλώσαμε εισπνέοντας καπνό, θυμάστε;) και Θεοδωράκη. Το “Επιτύμβιο” ακουγόταν τρομακτικό, με το “Κυκλάμινο” χόρευα προσπαθώντας να μιμηθώ το χορό των μεγάλων, η “Πράσινη Μέρα” είχε κάτι το “περίεργο”, εκείνες τις τέταρτες που παίζουν τα μπουζούκια,αργότερα έμαθα ότι έχουν χρεωθεί και στη Δημοτική Παράδοση εκτός των άλλων . Δεν τον ακούω πια αυτό το δίσκο, όμως έχει γράψει , είναι μια βιωματική μνήμη στην οποία επανέρχομαι συχνά σα μουσικός , σαν τραγουδίστρια, σαν Eλληνίδα.
Pink Floyd-The Wall
Οι Floyd (μαζί με τους Doors) έδωσαν διέξοδο στα χρόνια της -τόσο ταραγμένης- εφηβείας μου. Τα βράδια καθόμουν θυμάμαι ώρες ατέλειωτες κι έψαχνα τις λέξεις που μου λείπουν στους στίχους για να βγει το νόημα. Αυτός ο δίσκος είναι πια DNA, τόσο για την ποίηση και την ηλεκτρίλα του, όσο και τα βιώματα με τα οποία συνδέθηκε.
Μάνος Χατζιδάκις-Οι Μπαλλάντες της Οδού Αθηνάς
Τις ανακάλυψα κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, και “έλιωσα” το cd (δίσκος δεν κυκλοφορούσε πια). Απόλαυσα με πάθος τη “στριφνάδα” των μελωδιών, τους τόσο αιχμηρούς στίχους του ίδιου του Χατζιδάκι, τις “διαβολικές” εναρμονίσεις και φυσικά τη χορωδιακή “παράνοια” στην “Ερωτική Άσκηση για Τέσσερεις”. Με μία λέξη : Αριστούργημα.
Μάνος Λο'ί'ζος-Ναζίμ Χικμέτ-Γιάννης Ρίτσος- Γράμματα Στην Αγαπημένη
Προερχόμενη από οικογένεια που εκδιώχθηκε από την Πόλη στα γεγονότα του '64 , αυτός ο δίσκος στο σπίτι μας είχε πάντα άλλη βαρύτητα . Κορυφαία στιγμή , το “Απερίγραπτη Λένε” που ακόμα τρέχει στο παρασκήνιο καμμιά φορα καθώς περπατάω στο δρόμο, ένα τραγούδι-χείμαρρος χωρίς ρεφραίν, ούτε κουπλέ, παρα μόνο μ'ένα παράπονο που γύρευε δικαίωση...Και το μήνυμα της δικαίωσης εδώ, δεν είναι να γυρίσουν οι εκδιωγμένοι στον τόπο τους....αλλά να βρούμε επιτέλους εναν τρόπο να συνυπάρχουμε.
Γιάννης Σπανός -Τρίτη Ανθολογία
Ακόμα μία συλλογή τραγουδιών που ήρθε στ'αυτιά μου από τόσο νωρίς , ώστε να μην είμαι ακόμα σε θέση να αντιληφθώ την αξία της. Την “ανακάλυψα” εκ νέου στα πρώτα επαγγελματικά βήματα. Ο Γ.Σπανός παραμένει ένα μεγάλο σχολείο για τους νεώτερους μελο-ποιητές, καθώς έφερε έναν ευρωπα'ι'κό αέρα στην εγχώρια συνθετική αισθητική , αφομοιώνοντάς τον με τέτοιον τρόπο , ώστε οι μελωδίες του να μη χάσουν ούτε στο ελάχιστο την ελληνικότητά τους. Το δίδαγμα : Πώς η ποίηση που προέρχεται από τόσο ετερόκλητες “σχολές” , μπορεί να πάρει συνέχεια όταν ο Συνθέτης ακολουθεί μια ενιαία προσωπική γραμμή με ευφυία που περισσεύει..(ποτέ δεν περισσεύει η ευφυία, τρόπος του λέγειν :-) )
Λιζέτα Καλημέρη-Πνοή του Ανέμου
Εκείνη την εποχή, η Θεσσαλονίκη κρατούσε τα “σκήπτρα” της έντεχνης τραγουδοποιίας , τροφοδοτώντας την Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα με φρέσκες ιδέες και ήχο. Μέσα στη γενική “έντεχνη παράνοια” , αυτός ο δίσκος έφτασε σαν όαση.
Η αέρινη φωνή της Λιζέτας ακούμπησε απαλά πάνω στους στίχους και τη μουσική των τραγουδιών , που πολλές φoρές βάδισαν στην “κόψη” μεταξύ ροκ , μπαλλάντας και λαϊκής διάθεσης. Είχα ήδη ξεκινήσει να τραγουδάω σε μικρούς χώρους και σκηνές τότε, και περίμενα πως και πως να τελειώσει το βασικό πρόγραμμα για να πω κάτι και για μένα : Ήτανε αέρας πάντα...
Beatles - 1967-1970 The Blue Album
Τούτο εδώ το άλμπουμ έλιωσε σε μορφή κασέτας κάπου στις εκπνοές της δεκαετίας του '80, λίγο πριν τα χρόνια της εφηβείας. Ο μπαμπάς ανησυχούσε τότε ότι τα καινούρια τραγούδια που ακούν τα πιτσιρίκια του είναι επικινδύνως ανούσια . “Πέταξε” λοιπόν εντελώς τυχαία (!) στο δωμάτιο τη "Μπλε Συλλογή" , και για τα επόμενα χρόνια παραληρούσαμε στους φρενήρεις ρυθμούς μιας ετεροχρονισμένης beatlemania..
Ελευθερία Αρβανιτάκη-Τα κορμιά και τα μαχαίρια
Πέντε αστέρια. Για το στίχο , τον ήχο, τις “αραχνοΰφαντες” ενορχηστρώσεις , για την αισθητική , για το έναυσμα που έδωσε στις επόμενες γραφές. Πολύς λόγος γινόταν τότε θυμάμαι, ως προς το τί είναι έντεχνο, τί λαϊκό, τί έθνικ, λες και μας είχε πιάσει μια μανία όλα να τα ονομάζουμε , όλα να τα διαχωρίζουμε. Αυτό το album υπήρξε άλλο ένα ηχηρό μήνυμα ότι κανείς οφείλει να ακολουθεί το ένστικτό του, όσο κόντρα και να πηγαίνει αυτό στο ρεύμα της εποχής του, όσο “ανένταχτα” και να θεωρούνται προς στιγμήν τα χαρακτηριστικά του. Κορυφαία στιχουργική στιγμή : “Πού γυρνάς τρικάταρτο κορμί ...και στον ύπνο μου φυσάει...” (Μ.Γκανάς)
Πριν την ολοκληρωμένη κυκλοφορία του άλμπουμ «Φελλός», η Ελεάννα Ζεγκίνογλου απαντά στην 8η ερώτηση, με ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές επιλογές.
8 Καλλιτέχνες
Frederic Chopin
Ένας “έρωτας” που κρατάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου . Από τις Σπουδές του για πιάνο, πήρα τα πρώτα και πιο ισχυρά αρμονικά ερεθίσματα. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το 1ο Κοντσέρτο , συγκλονίστηκα. Τόσο σύνθετος , που όσο κι αν τον μελετάς , παραμένει ανεξάντλητος.
Τόσο απλός , που φτάνει να κλείσεις τα μάτια και ν'ακούσεις Μουσική.
Μάνος Χατζιδάκις
Ίσως ο μοναδικός Έλληνας συνθέτης το έργο του οποίου τολμώ να πω ότι γνωρίζω σε όλη του την έκταση. Από τον Κινηματογράφο των '50 ως τα “Τραγούδια της Αμαρτίας” που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό του. Μαζί με την Ιστορία που έγραψε στην ελληνική μουσική , έδωσε κι ένα χρήσιμο μάθημα σε όσους ψαχνόμαστε : Μια μελωδία στο προσκήνιο , μπορεί να συνοδεύεται κι από άλλη μια στο παρασκήνιο , με την ίδια αυτονομία που στέκεται και η πρώτη, χωρίς η μία να επισκιάζει την άλλη. Ο Χατζιδάκις μας έκανε πλουσιότερους ως Έλληνες.
Διονύσης Σαββόπουλος
Και τι μπορεί να πει κανείς για το θείο Νιόνιο, που με τον απλό του καθημερινό λόγο αγαπήθηκε και συνεχίζει ν' αγαπιέται από τρεις γενιές τώρα! Γι αυτόν τον καλλιτέχνη που, ως παραγωγός, έβαλε “πλάτη” σε μια σειρά από νεώτερους τραγουδοποιούς , ανοίγοντας ουσιαστικά το δρόμο για το λεγόμενο “έντεχνο” , που ζει κι εξελίσσεται μέχρι σήμερα! Ίσως το ισχυρότερο μήνυμα που διαβάζει κανείς μέσα από την πορεία του Σαββόπουλου, είναι κάτι σαν :” Κάνε το όπως πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει και μη φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου εκεί πάνω”.
Shirley Bassey
Η φωνή “θάλασσα”. Τα φωνήεντά της θυμίζουν πνευστά της Συμφωνικής. Τα σύμφωνά της είναι τα κρουστά. Ό,τι κι αν τραγούδησε, το βίμπραρε με πάθος, αφήνοντας το λαιμό της να πάλλεται , μέχρι να τελειώσει όλος ο αέρας. Για όλους εμάς που τη λατρέψαμε, αποτέλεσε τη ζωντανή απόδειξη ότι η κλασική τεχνοτροπία , είναι και θα είναι πάντα μόδα από μόνη της.
Ελένη Βιτάλη
Η τραγουδίστρια που τις φωνητικές της χορδές, τις έχει κάπου στο θώρακα, πιο αριστερά ίσως , εκεί που ανοίγει η Πόρτα της Ψυχής. Η φωνής της συνόδευε τα παιδικά μου χρόνια, ο πατέρας μας έβαζε τα τραγούδια της συχνά στο σπίτι. Αργότερα μεγαλώνοντας και ακούγοντάς την πάλι απ'την αρχή , το μήνυμα ήταν πια σαφές : Η τεχνική της φωνής (οφείλει να) υποκλίνεται στο ένστικτο του ερμηνευτή.
Τζένη Βάνου
Η Τζενάρα της καρδιάς μου. Λέει “Αγόρι μου” και ηλεκτρίζεται το σώμα. Λέει “Χίλιες Βραδιές” και σείεται ο τόπος. Η ίδια μπορεί να μην το είπε ποτέ με λόγια, όμως το “φωνάζει” ο τρόπος της σε ό,τι κι αν τραγούδησε : Αν θέλεις να τραγουδήσεις και να πάρεις μαζί σου αυτόν που σε ακούει, φρόντισε να είσαι εσύ το πρώτο “θύμα” των στίχων σου.
Χάρις Αλεξίου
Αδιαμφισβήτητα, υπήρξε το ερμηνευτικό μου “σπίτι” ,η φωνή με την οποία ταυτίστηκα περισσότερο στις πρώτες μου απόπειρες επί σκηνής , είτε λόγω “συγγένειας” τονικών περιοχών, ίσως και γιατί η ίδια μέσα στη μακρόχρονη καριέρα της ερμήνευσε τραγούδια από όλα τα μήκη και τα πλάτη του δωδεκαφθόγγου , κάτω από μια “οικουμενική” αισθητική προσέγγιση. Για πολλά χρόνια, κάθε φορά που έπιανα μικρόφωνο , σκεφτόμουν : "Πώς θα το'λεγε η Χαρούλα;"
Sting
Για όλους εμάς που “διατελέσαμε” έφηβοι στις αρχές της δεκαετίας του '90 , τα τραγούδια του Sting είχαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά , ικανά να σε κολλήσουν σε ένα track για αρκετές ημέρες. Δυνατό παλμό μαζί με πλούσια ατμόσφαιρα , άλλοτε με λυρισμό, άλλοτε με πιο “δωρική” διάθεση. Ο Sting παρηγόρησε όμορφα την ταραγμένη σχέση μου με το πιάνο στα χρόνια της εφηβείας και μου δίδαξε κάτι που τώρα πια φαντάζει αυτονόητο : Το ότι η πάυση είναι κι αυτή Μουσική. (Η φλυαρία πάλι, όχι και τόσο!!!)
8 Δίσκοι
Μίκης Θεοδωράκης –Γιάννης Ρίτσος-18 Λιανοτράγουδα Της Πικρής Πατρίδας
18 μικρά τετράστιχα που “στοίχειωσαν” τα πρώτα χρόνια της ζωής μου . Είχε μόλις ανέβει ο Αντρέας , η Ελλάδα επούλωνε τις πληγές της και η Μεταπολίτευση αρνιόταν να παραδώσει τη σκυτάλη στην κανονικότητα. Το σπίτι μύριζε τσιγάρα (ναι, μεγαλώσαμε εισπνέοντας καπνό, θυμάστε;) και Θεοδωράκη. Το “Επιτύμβιο” ακουγόταν τρομακτικό, με το “Κυκλάμινο” χόρευα προσπαθώντας να μιμηθώ το χορό των μεγάλων, η “Πράσινη Μέρα” είχε κάτι το “περίεργο”, εκείνες τις τέταρτες που παίζουν τα μπουζούκια,αργότερα έμαθα ότι έχουν χρεωθεί και στη Δημοτική Παράδοση εκτός των άλλων . Δεν τον ακούω πια αυτό το δίσκο, όμως έχει γράψει , είναι μια βιωματική μνήμη στην οποία επανέρχομαι συχνά σα μουσικός , σαν τραγουδίστρια, σαν Eλληνίδα.
Pink Floyd-The Wall
Οι Floyd (μαζί με τους Doors) έδωσαν διέξοδο στα χρόνια της -τόσο ταραγμένης- εφηβείας μου. Τα βράδια καθόμουν θυμάμαι ώρες ατέλειωτες κι έψαχνα τις λέξεις που μου λείπουν στους στίχους για να βγει το νόημα. Αυτός ο δίσκος είναι πια DNA, τόσο για την ποίηση και την ηλεκτρίλα του, όσο και τα βιώματα με τα οποία συνδέθηκε.
Μάνος Χατζιδάκις-Οι Μπαλλάντες της Οδού Αθηνάς
Τις ανακάλυψα κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, και “έλιωσα” το cd (δίσκος δεν κυκλοφορούσε πια). Απόλαυσα με πάθος τη “στριφνάδα” των μελωδιών, τους τόσο αιχμηρούς στίχους του ίδιου του Χατζιδάκι, τις “διαβολικές” εναρμονίσεις και φυσικά τη χορωδιακή “παράνοια” στην “Ερωτική Άσκηση για Τέσσερεις”. Με μία λέξη : Αριστούργημα.
Μάνος Λο'ί'ζος-Ναζίμ Χικμέτ-Γιάννης Ρίτσος- Γράμματα Στην Αγαπημένη
Προερχόμενη από οικογένεια που εκδιώχθηκε από την Πόλη στα γεγονότα του '64 , αυτός ο δίσκος στο σπίτι μας είχε πάντα άλλη βαρύτητα . Κορυφαία στιγμή , το “Απερίγραπτη Λένε” που ακόμα τρέχει στο παρασκήνιο καμμιά φορα καθώς περπατάω στο δρόμο, ένα τραγούδι-χείμαρρος χωρίς ρεφραίν, ούτε κουπλέ, παρα μόνο μ'ένα παράπονο που γύρευε δικαίωση...Και το μήνυμα της δικαίωσης εδώ, δεν είναι να γυρίσουν οι εκδιωγμένοι στον τόπο τους....αλλά να βρούμε επιτέλους εναν τρόπο να συνυπάρχουμε.
Γιάννης Σπανός -Τρίτη Ανθολογία
Ακόμα μία συλλογή τραγουδιών που ήρθε στ'αυτιά μου από τόσο νωρίς , ώστε να μην είμαι ακόμα σε θέση να αντιληφθώ την αξία της. Την “ανακάλυψα” εκ νέου στα πρώτα επαγγελματικά βήματα. Ο Γ.Σπανός παραμένει ένα μεγάλο σχολείο για τους νεώτερους μελο-ποιητές, καθώς έφερε έναν ευρωπα'ι'κό αέρα στην εγχώρια συνθετική αισθητική , αφομοιώνοντάς τον με τέτοιον τρόπο , ώστε οι μελωδίες του να μη χάσουν ούτε στο ελάχιστο την ελληνικότητά τους. Το δίδαγμα : Πώς η ποίηση που προέρχεται από τόσο ετερόκλητες “σχολές” , μπορεί να πάρει συνέχεια όταν ο Συνθέτης ακολουθεί μια ενιαία προσωπική γραμμή με ευφυία που περισσεύει..(ποτέ δεν περισσεύει η ευφυία, τρόπος του λέγειν :-) )
Λιζέτα Καλημέρη-Πνοή του Ανέμου
Εκείνη την εποχή, η Θεσσαλονίκη κρατούσε τα “σκήπτρα” της έντεχνης τραγουδοποιίας , τροφοδοτώντας την Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα με φρέσκες ιδέες και ήχο. Μέσα στη γενική “έντεχνη παράνοια” , αυτός ο δίσκος έφτασε σαν όαση.
Η αέρινη φωνή της Λιζέτας ακούμπησε απαλά πάνω στους στίχους και τη μουσική των τραγουδιών , που πολλές φoρές βάδισαν στην “κόψη” μεταξύ ροκ , μπαλλάντας και λαϊκής διάθεσης. Είχα ήδη ξεκινήσει να τραγουδάω σε μικρούς χώρους και σκηνές τότε, και περίμενα πως και πως να τελειώσει το βασικό πρόγραμμα για να πω κάτι και για μένα : Ήτανε αέρας πάντα...
Beatles - 1967-1970 The Blue Album
Τούτο εδώ το άλμπουμ έλιωσε σε μορφή κασέτας κάπου στις εκπνοές της δεκαετίας του '80, λίγο πριν τα χρόνια της εφηβείας. Ο μπαμπάς ανησυχούσε τότε ότι τα καινούρια τραγούδια που ακούν τα πιτσιρίκια του είναι επικινδύνως ανούσια . “Πέταξε” λοιπόν εντελώς τυχαία (!) στο δωμάτιο τη "Μπλε Συλλογή" , και για τα επόμενα χρόνια παραληρούσαμε στους φρενήρεις ρυθμούς μιας ετεροχρονισμένης beatlemania..
Ελευθερία Αρβανιτάκη-Τα κορμιά και τα μαχαίρια
Πέντε αστέρια. Για το στίχο , τον ήχο, τις “αραχνοΰφαντες” ενορχηστρώσεις , για την αισθητική , για το έναυσμα που έδωσε στις επόμενες γραφές. Πολύς λόγος γινόταν τότε θυμάμαι, ως προς το τί είναι έντεχνο, τί λαϊκό, τί έθνικ, λες και μας είχε πιάσει μια μανία όλα να τα ονομάζουμε , όλα να τα διαχωρίζουμε. Αυτό το album υπήρξε άλλο ένα ηχηρό μήνυμα ότι κανείς οφείλει να ακολουθεί το ένστικτό του, όσο κόντρα και να πηγαίνει αυτό στο ρεύμα της εποχής του, όσο “ανένταχτα” και να θεωρούνται προς στιγμήν τα χαρακτηριστικά του. Κορυφαία στιχουργική στιγμή : “Πού γυρνάς τρικάταρτο κορμί ...και στον ύπνο μου φυσάει...” (Μ.Γκανάς)
