Το δικό του μήνυμα λόγω της ημέρας, σήμερα ήθελε να στείλει ο Αύγουστος Κορτώ. Ήταν παιδάκι 5 ετών όταν ο ίδιος εξομολογήθηκε στη μητέρα του ότι του αρέσουν τα αγόρια.
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, λοιπόν ξεκινά με μια διήγηση με πρωταγωνιστή τον ίδιο, το 1984 όταν ήταν μόλις 5 ετών για να στείλει το μήνυμα ότι δεν πρέπει κανείς να ντρέπεται. «Αυτός είναι ένας - ο σπουδαιότερος, ίσως - απ' τους στόχους του αγώνα μας: να σκοτώσουμε την ντροπή. Να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου τα παιδιά δεν φοβούνται να μιλήσουν με τα λόγια της καρδιάς τους», γράφει ο Αύγουστος Κορτώ.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Αύγουστου Κορτώ
Γράφει ο Αύγουστος Κορτώ στο Facebook: «Όταν είπα στη μάνα μου ότι μ' αρέσουνε τα αγόρια - το 1984 - θυμάμαι πως ένιωθα φριχτή ντροπή - παρ' ότι λαλίστατος υπό άλλες συνθήκες, με το ζόρι ξεστόμιζα τις λέξεις.
Πώς γίνεται ένα παιδί πέντε ετών να ντρέπεται για τον εαυτό του, δίχως καν να αντιλαμβάνεται τον λόγο; Απλούστατο: το αόρατο χέρι της κοινωνίας του έχει δείξει τον δρόμο της δυστυχίας, που είναι το μέλλον των μη φυσιολογικών, και του 'χει ρίξει και μερικές σφαλιάρες, μπας και συνέλθει κι αλλάξει φύση.
(Κι αν ορισμένοι πουν ότι η φύση μ' έκανε να ντρέπομαι, για να με στρέψει στην ομαλή οδό, τότε, μ' αυτή τη λογική, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ομοφυλόφιλοι: θα μας διόρθωνε όλους άμα τη γενέσει η βιολογία).
Αυτός είναι ένας - ο σπουδαιότερος, ίσως - απ' τους στόχους του αγώνα μας: να σκοτώσουμε την ντροπή. Να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου τα παιδιά δεν φοβούνται να μιλήσουν με τα λόγια της καρδιάς τους».
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, λοιπόν ξεκινά με μια διήγηση με πρωταγωνιστή τον ίδιο, το 1984 όταν ήταν μόλις 5 ετών για να στείλει το μήνυμα ότι δεν πρέπει κανείς να ντρέπεται. «Αυτός είναι ένας - ο σπουδαιότερος, ίσως - απ' τους στόχους του αγώνα μας: να σκοτώσουμε την ντροπή. Να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου τα παιδιά δεν φοβούνται να μιλήσουν με τα λόγια της καρδιάς τους», γράφει ο Αύγουστος Κορτώ.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Αύγουστου Κορτώ
Γράφει ο Αύγουστος Κορτώ στο Facebook: «Όταν είπα στη μάνα μου ότι μ' αρέσουνε τα αγόρια - το 1984 - θυμάμαι πως ένιωθα φριχτή ντροπή - παρ' ότι λαλίστατος υπό άλλες συνθήκες, με το ζόρι ξεστόμιζα τις λέξεις.
Πώς γίνεται ένα παιδί πέντε ετών να ντρέπεται για τον εαυτό του, δίχως καν να αντιλαμβάνεται τον λόγο; Απλούστατο: το αόρατο χέρι της κοινωνίας του έχει δείξει τον δρόμο της δυστυχίας, που είναι το μέλλον των μη φυσιολογικών, και του 'χει ρίξει και μερικές σφαλιάρες, μπας και συνέλθει κι αλλάξει φύση.
(Κι αν ορισμένοι πουν ότι η φύση μ' έκανε να ντρέπομαι, για να με στρέψει στην ομαλή οδό, τότε, μ' αυτή τη λογική, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ομοφυλόφιλοι: θα μας διόρθωνε όλους άμα τη γενέσει η βιολογία).
Αυτός είναι ένας - ο σπουδαιότερος, ίσως - απ' τους στόχους του αγώνα μας: να σκοτώσουμε την ντροπή. Να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου τα παιδιά δεν φοβούνται να μιλήσουν με τα λόγια της καρδιάς τους».
