Ο λαϊκός τραγουδοποιός Γιάννης Λεμπέσης παραχώρησε συνέντευξη στον Δημήτρη Μανιάτη η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ.
Τίτλος της: «Είναι νιώθω πάντα μαθητής και ακροατής»
Εκεί μεταξύ άλλων ο Λεμπέσης αναφέρθηκε και στη μύηση του στο ρεμπέτικο.
Εξομολογήθηκε λοιπόν ο Λεμπέσης στο Μανιάτη:
«Από μικρός μου άρεσαν τα δημοτικά πολύ. Το ρεμπέτικο δεν το 'ξερα καλά ακόμα, αλλά από τις άλλες εκτελέσεις από τους μεταγενέστερους. Μια ανακοίνωση στη Σχολή έλεγε για ορχήστρα πρωτοετών και έτσι ξεκίνησα, αλλά είχα και σαν αποστολή να πάω να βρω ποιοι από τους ρεμπέτες (δημιουργούς και τραγουδιστές) ζούσαν τότε.
Ξεκίνησα από τον Πειραιά και ο πρώτος που βρίσκω ήταν ο Μιχάλης ο Γενίτσαρης. Ο επόμενος ο Οδυσσέας Μοσχονάς στο Περιστέρι. Ο δεύτερος μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα: πως δεν υπάρχει μόνον τόνος αλλά πάνω απ' όλα υπάρχει τρόπος. Ο Μιχάλης ήταν μεγάλη ιστορία. Και μόνον να ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος είχε παίξει με όλους, στον Πειραιά, στην Αγια-Σοφιά, στην Ανάσταση, με τον Μάρκο και όλους, ε, ανατριχιάζεις. Ο Μιχάλης ήταν δύσκολος λόγω χαρακτήρα αλλά και σπουδαίος. Ολα αυτά τότε, το 1975-6. Μετά εντοπίζω στην οδό Φερών, στη Βικτώρια, ένα κατάστημα που διατηρούσε η κόρη της Ιωάννας Γεωργακοπούλου, η Ρένα. Την τελευταία την είχε βρει ο μεγάλος ερευνητής Παναγιώτης Κουνάδης, αυτός μου την υπέδειξε. Τον γνώρισα μέσω του αδελφού του Βαγγέλη που δουλεύαμε μαζί στο συγκρότημα του Μπότση.
Ετσι συνδέθηκα με τον Παναγιώτη Κουνάδη που μάζευε ήδη πολύ υλικό και μου έγραψε εκτελέσεις των πρώτων. Μου γράφει, φίλε Δημήτρη, τέσσερις κασέτες με Μάρκο Βαμβακάρη, Δελιά, Βαγγέλη Παπάζογλου. Πήδαγα στον δρόμο από τη χαρά μου τόσο, που είχα ένα ατύχημα και έσπασα το χέρι μου…
Δουλέψαμε με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου μαζί οκτώ χρόνια. Μετά βρήκα έναν τραγουδιστή που μου άρεσε πολύ. Τον Δημήτρη τον Ευσταθίου. Τον Κώστα Ρούκουνα που τραγουδούσε χωρίς να 'χει χάσει τη φωνή του, τέλεια, στα 80 του. Την Αννα Χρυσάφη. Τον Θόδωρο Πολυκανδριώτη που είχε εκπληκτικό ήχο στο μπουζούκι, έκανε τα πιο ωραία ταξίμια…
Οσο για το υλικό που ανακαλύπταμε, μη νομίζεις πως ήταν όπως τώρα που μπορείς να τα βρεις όλα. Τότε δεν έβρισκες τίποτε. Υστερα από λίγο έμαθα πως ζούσε η μεγάλη τραγουδίστρια Νταίζη Σταυροπούλου, είχε παντρευτεί έναν χασάπη στα Καμένα Βούρλα, πήγα αλλά δεν την πρόλαβα, είχε εν τω μεταξύ φύγει απ' τη ζωή. Λίγο πριν τελειώσω το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, συνάντησα - όλα αυτά από το '75 μέχρι το '81 πάντα - στο σπίτι του Κουνάδη τον Κώστα Τζόβενο. Αυτός είναι η αιτία που εγώ είμαι μουσικός. «Εσύ», μου είχε πει, «θα κάνεις αυτή τη δουλειά γιατί έχεις τσαγανό». Με επηρέασε πολύ, όπως και όλοι οι παλιοί βέβαια.
Τίτλος της: «Είναι νιώθω πάντα μαθητής και ακροατής»
Εκεί μεταξύ άλλων ο Λεμπέσης αναφέρθηκε και στη μύηση του στο ρεμπέτικο.
Εξομολογήθηκε λοιπόν ο Λεμπέσης στο Μανιάτη:
«Από μικρός μου άρεσαν τα δημοτικά πολύ. Το ρεμπέτικο δεν το 'ξερα καλά ακόμα, αλλά από τις άλλες εκτελέσεις από τους μεταγενέστερους. Μια ανακοίνωση στη Σχολή έλεγε για ορχήστρα πρωτοετών και έτσι ξεκίνησα, αλλά είχα και σαν αποστολή να πάω να βρω ποιοι από τους ρεμπέτες (δημιουργούς και τραγουδιστές) ζούσαν τότε.
Ξεκίνησα από τον Πειραιά και ο πρώτος που βρίσκω ήταν ο Μιχάλης ο Γενίτσαρης. Ο επόμενος ο Οδυσσέας Μοσχονάς στο Περιστέρι. Ο δεύτερος μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα: πως δεν υπάρχει μόνον τόνος αλλά πάνω απ' όλα υπάρχει τρόπος. Ο Μιχάλης ήταν μεγάλη ιστορία. Και μόνον να ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος είχε παίξει με όλους, στον Πειραιά, στην Αγια-Σοφιά, στην Ανάσταση, με τον Μάρκο και όλους, ε, ανατριχιάζεις. Ο Μιχάλης ήταν δύσκολος λόγω χαρακτήρα αλλά και σπουδαίος. Ολα αυτά τότε, το 1975-6. Μετά εντοπίζω στην οδό Φερών, στη Βικτώρια, ένα κατάστημα που διατηρούσε η κόρη της Ιωάννας Γεωργακοπούλου, η Ρένα. Την τελευταία την είχε βρει ο μεγάλος ερευνητής Παναγιώτης Κουνάδης, αυτός μου την υπέδειξε. Τον γνώρισα μέσω του αδελφού του Βαγγέλη που δουλεύαμε μαζί στο συγκρότημα του Μπότση.
Ετσι συνδέθηκα με τον Παναγιώτη Κουνάδη που μάζευε ήδη πολύ υλικό και μου έγραψε εκτελέσεις των πρώτων. Μου γράφει, φίλε Δημήτρη, τέσσερις κασέτες με Μάρκο Βαμβακάρη, Δελιά, Βαγγέλη Παπάζογλου. Πήδαγα στον δρόμο από τη χαρά μου τόσο, που είχα ένα ατύχημα και έσπασα το χέρι μου…
Δουλέψαμε με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου μαζί οκτώ χρόνια. Μετά βρήκα έναν τραγουδιστή που μου άρεσε πολύ. Τον Δημήτρη τον Ευσταθίου. Τον Κώστα Ρούκουνα που τραγουδούσε χωρίς να 'χει χάσει τη φωνή του, τέλεια, στα 80 του. Την Αννα Χρυσάφη. Τον Θόδωρο Πολυκανδριώτη που είχε εκπληκτικό ήχο στο μπουζούκι, έκανε τα πιο ωραία ταξίμια…
Οσο για το υλικό που ανακαλύπταμε, μη νομίζεις πως ήταν όπως τώρα που μπορείς να τα βρεις όλα. Τότε δεν έβρισκες τίποτε. Υστερα από λίγο έμαθα πως ζούσε η μεγάλη τραγουδίστρια Νταίζη Σταυροπούλου, είχε παντρευτεί έναν χασάπη στα Καμένα Βούρλα, πήγα αλλά δεν την πρόλαβα, είχε εν τω μεταξύ φύγει απ' τη ζωή. Λίγο πριν τελειώσω το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, συνάντησα - όλα αυτά από το '75 μέχρι το '81 πάντα - στο σπίτι του Κουνάδη τον Κώστα Τζόβενο. Αυτός είναι η αιτία που εγώ είμαι μουσικός. «Εσύ», μου είχε πει, «θα κάνεις αυτή τη δουλειά γιατί έχεις τσαγανό». Με επηρέασε πολύ, όπως και όλοι οι παλιοί βέβαια.
