Βαθιά συγκινητικός, μεστά συγκλονιστικός και αφοπλιστικά διάφανος ο Γιάννης Κούτρας στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Νίκο Παπαδογιάννη και το Documento.
Σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα απ’ τη συνομιλία τους, όπου όπως και σε όλη τη συζήτησή τους, δεσπόζει η παρουσία του Θάνου Μικρούτσικου, που έπαιξε κομβικό ρόλο στη ζωή αλλά και στην καλλιτεχνική διαδρομή του Κούτρα.
Τι έχασες, Γιάννη, τη μέρα που πέθανε ο Μικρούτσικος;
Έχασα τον μισό μου εαυτό. Κατέρρευσα. Δυσκολεύομαι πολύ να διαχειριστώ τη βαρύτατη απώλεια και το κενό στην ψυχή μου. Πήγα νωρίς στην κηδεία, αγκαλιαστήκαμε με τα παιδιά του, με την υπέροχη γυναίκα του Μαρία και με τον αδελφό του τον Ανδρέα, κλάψαμε όλοι μαζί. Έσκυψα, τον φίλησα και τον αποχαιρέτισα. Ήταν πανέμορφος. Σαν να είχε πέσει για ύπνο. Έτσι όπως τον είδατε στο ξύλινο κουτί, έτσι κοιμόταν τα βράδια όσο ζούσε. Ήσυχος, ήρεμος, με μαλακό πρόσωπο, με τα γενάκια του... «Παιδιά, να τον αφήσουμε να γαληνέψει», είπα στα κανάλια που με περίμεναν έξω από το σπίτι. Θέλει σιωπή η ψυχή για να πετάξει.
Δεν σου άρεσε, έμαθα, που επέλεξε την καύση αντί για ταφή.
Όχι. Ήθελα να έχω ένα σημείο αναφοράς. Να πηγαίνω κάπου μόνος να του μιλάω, να ακουμπάω το χέρι μου, να του ανάβω ένα κεράκι. Τώρα, πού θα πάω; Σε ένα βάζο με στάχτη; Το ίδιο είχε γίνει με τη Μαίρη τη Δημητριάδη. Μου προκαλεί τρόμο, που έκαψαν τα ματάκια του, τα χεράκια του. Δεν το θέλω, εγώ, αυτό το προοδευτικό κατευόδιο.
Και τι θα του έλεγες;
Τα ίδια που του λέω και τώρα, κάθε βράδυ, τις νύχτες που μένω μόνος εδώ στο σπίτι μου. Θυμόμαστε τα νιάτα μας, που με έβαζε να στέλνω λουλούδια, σε μία πενηντάρα κυρία που είχε ερωτευτεί μετά το πρώτο του διαζύγιο. Μου έδινε λεφτά για να πάω στο ανθοπωλείο και εγώ έγραφα «σ’ αγαπώ» με τα δικά μου γράμματα. «Μου έφερες τα ρέστα;» Οι καντάδες, οι αλητείες, οι μπίρες και τα σουβλάκια στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Όλα αυτά, ξέρεις, δεν τα θυμόμουν καλά πριν τον θάνατό του. Ήταν θολούρα στη μνήμη μου. Τώρα μου ήρθαν όλα μαζεμένα στο μυαλό, φωναχτές εικόνες, τεχνικολόρ, σαν να έγιναν χθες. Οι αναμνήσεις θα μείνουν ζωντανές, ώσπου να τον ξανασυναντήσω.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ
Σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα απ’ τη συνομιλία τους, όπου όπως και σε όλη τη συζήτησή τους, δεσπόζει η παρουσία του Θάνου Μικρούτσικου, που έπαιξε κομβικό ρόλο στη ζωή αλλά και στην καλλιτεχνική διαδρομή του Κούτρα.
Τι έχασες, Γιάννη, τη μέρα που πέθανε ο Μικρούτσικος;
Έχασα τον μισό μου εαυτό. Κατέρρευσα. Δυσκολεύομαι πολύ να διαχειριστώ τη βαρύτατη απώλεια και το κενό στην ψυχή μου. Πήγα νωρίς στην κηδεία, αγκαλιαστήκαμε με τα παιδιά του, με την υπέροχη γυναίκα του Μαρία και με τον αδελφό του τον Ανδρέα, κλάψαμε όλοι μαζί. Έσκυψα, τον φίλησα και τον αποχαιρέτισα. Ήταν πανέμορφος. Σαν να είχε πέσει για ύπνο. Έτσι όπως τον είδατε στο ξύλινο κουτί, έτσι κοιμόταν τα βράδια όσο ζούσε. Ήσυχος, ήρεμος, με μαλακό πρόσωπο, με τα γενάκια του... «Παιδιά, να τον αφήσουμε να γαληνέψει», είπα στα κανάλια που με περίμεναν έξω από το σπίτι. Θέλει σιωπή η ψυχή για να πετάξει.
Δεν σου άρεσε, έμαθα, που επέλεξε την καύση αντί για ταφή.
Όχι. Ήθελα να έχω ένα σημείο αναφοράς. Να πηγαίνω κάπου μόνος να του μιλάω, να ακουμπάω το χέρι μου, να του ανάβω ένα κεράκι. Τώρα, πού θα πάω; Σε ένα βάζο με στάχτη; Το ίδιο είχε γίνει με τη Μαίρη τη Δημητριάδη. Μου προκαλεί τρόμο, που έκαψαν τα ματάκια του, τα χεράκια του. Δεν το θέλω, εγώ, αυτό το προοδευτικό κατευόδιο.
Και τι θα του έλεγες;
Τα ίδια που του λέω και τώρα, κάθε βράδυ, τις νύχτες που μένω μόνος εδώ στο σπίτι μου. Θυμόμαστε τα νιάτα μας, που με έβαζε να στέλνω λουλούδια, σε μία πενηντάρα κυρία που είχε ερωτευτεί μετά το πρώτο του διαζύγιο. Μου έδινε λεφτά για να πάω στο ανθοπωλείο και εγώ έγραφα «σ’ αγαπώ» με τα δικά μου γράμματα. «Μου έφερες τα ρέστα;» Οι καντάδες, οι αλητείες, οι μπίρες και τα σουβλάκια στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Όλα αυτά, ξέρεις, δεν τα θυμόμουν καλά πριν τον θάνατό του. Ήταν θολούρα στη μνήμη μου. Τώρα μου ήρθαν όλα μαζεμένα στο μυαλό, φωναχτές εικόνες, τεχνικολόρ, σαν να έγιναν χθες. Οι αναμνήσεις θα μείνουν ζωντανές, ώσπου να τον ξανασυναντήσω.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ
