Η στιχουργός Ελένη Φωτάκη παραχώρησε συνέντευξη στη Μυρτώ Λοβέρδου που δημοσιεύτηκε στο bovary.gr
Εκεί, μεταξύ άλλων η Φωτάκη στάθηκε και στις περίφημες «Μέλισσες»:
Οι Μέλισσες ήρθαν εν τω μέσω της νυκτός, όπως ο νυμφίος. Ξύπνησα με τη φράση: «με κυνηγούν οι μέλισσες - κι εσύ που δεν με θέλησες». Τη βρήκα σπουδαία. Κι ούτε που μ’ ένοιαζε το πόσο παιδική ακουγόταν. Ο στίχος δεν είναι μόνο νόημα και λέξεις, είναι και ήχος. Ήχος και μαθηματικά. Προχώρησα στα αντίστοιχα τελειώματα. Βγήκαν γρήγορα. «Οι ομορφιές οι φόνισσες –κι εσύ που με λησμόνησες».
Ύστερα έπιασα τα πρώτα δίστιχα. Το θυμάρι, ο βασιλικός, το φεγγαράκι δυο μερώ, ο αέρας που δροσολογά, είναι όλα στοιχεία της Κρήτης. Έχω μια μικρή ιστορία για καθένα απ΄ αυτά. «Μια πίκρα στο ροδόνερο – γιατί μ’ αρνιόσουν τ’ όνειρο». Πόση σημασία έχει, αν άνοιγα παιδί το ψυγείο της γιαγιάς μου κι έβλεπα ένα πράσινο μπουκάλι σε μια γωνία που έγραφε πάνω «ροδόνερο»; Πιθανώς η νονά μου, ή η μάνα μου το είχαν αφήσει εκεί, η γιαγιά μου δεν έφτιαχνε γλυκά. Μπήκε όμως στο τραγούδι. Όλοι κάπως πρωτομαθαίνουμε μια λέξη. Οι λέξεις για ένα στιχουργό, είναι σαν τους ηθοποιούς. Τα λουλούδια, τα φεγγάρια, τα μαχαίρια, τα νερά, κάποτε οι άγγελοι, πάντα η ομορφιά.. είναι οι ηθοποιοί του δικού μου θιάσου.
Το τραγούδι πήγε κι αυτό στο Γιώργο Καζαντζή. Ωραίος συνθέτης, αγαπούσα πολλά τραγούδια του. Ακόμη τότε μιλούσαμε στα τηλέφωνα, δεν είχαμε γνωριστεί από κοντά. Ήμουν επίμονη με τις Μέλισσες και δεν μου χάλασε το χατίρι. Με πήρε νύχτα από το κινητό του να ακούσω τη μελωδία, το σήμα πήγαινε κι ερχόταν κι εγώ του έλεγα πόσο μ’ αρέσει, αμήχανα όμως, γιατί ούτε άκουγα, ούτε καταλάβαινα, μου ήταν αρκετό που το έφτιαξε. Συχνά μου τονίζουν πόσο ωραίος είναι αυτός ο στίχος. Τους αποπαίρνω. Πέτυχε η μουσική του -και ταίριαξε η φωνή- και ο στίχος αναδείχτηκε. Στίχοι καλοί, χωρίς καλή μουσική, δεν υπάρχουν. Πάνε χαμένοι, όπως πάει χαμένη η όμορφη αν κάποιο χέρι την κάνει αόρατη».
Κυκλοφόρησαν το Δεκέμβρη του 2008, δυο χρόνια μετά το Χειμωνανθό. Η εκτίναξή τους ήταν αργή αλλά τελικά εκρηκτική. Ένα εθιστικό τραγούδι της αγάπης που, κατά τα φαινόμενα, λύτρωσε στιγμιαία πολύ κόσμο. Τώρα πια και με το σήριαλ, τις έμαθαν μέχρι και τα φύλλα των δέντρων. Κι εγώ έχασα τ’ όνομά μου, αν πρόλαβα να το βρω και ποτέ, δεν είμαι η Ελένη Φωτάκη, είμαι αυτή που έγραψε τις Μέλισσες. Κρίμα. Ένα τραγούδι που αγαπούσα, μου το φόρεσαν κορώνα στο κεφάλι μου και την κάρφωσαν κι από πάνω με τεράστια καρφιά. Κάθε που πάω να βγάλω την κορώνα, βλέπουν ένα κεφάλι γεμάτο τρύπες.
Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη της Ελένης Φωτάκη, ΕΔΩ
Εκεί, μεταξύ άλλων η Φωτάκη στάθηκε και στις περίφημες «Μέλισσες»:
Οι Μέλισσες ήρθαν εν τω μέσω της νυκτός, όπως ο νυμφίος. Ξύπνησα με τη φράση: «με κυνηγούν οι μέλισσες - κι εσύ που δεν με θέλησες». Τη βρήκα σπουδαία. Κι ούτε που μ’ ένοιαζε το πόσο παιδική ακουγόταν. Ο στίχος δεν είναι μόνο νόημα και λέξεις, είναι και ήχος. Ήχος και μαθηματικά. Προχώρησα στα αντίστοιχα τελειώματα. Βγήκαν γρήγορα. «Οι ομορφιές οι φόνισσες –κι εσύ που με λησμόνησες».
Ύστερα έπιασα τα πρώτα δίστιχα. Το θυμάρι, ο βασιλικός, το φεγγαράκι δυο μερώ, ο αέρας που δροσολογά, είναι όλα στοιχεία της Κρήτης. Έχω μια μικρή ιστορία για καθένα απ΄ αυτά. «Μια πίκρα στο ροδόνερο – γιατί μ’ αρνιόσουν τ’ όνειρο». Πόση σημασία έχει, αν άνοιγα παιδί το ψυγείο της γιαγιάς μου κι έβλεπα ένα πράσινο μπουκάλι σε μια γωνία που έγραφε πάνω «ροδόνερο»; Πιθανώς η νονά μου, ή η μάνα μου το είχαν αφήσει εκεί, η γιαγιά μου δεν έφτιαχνε γλυκά. Μπήκε όμως στο τραγούδι. Όλοι κάπως πρωτομαθαίνουμε μια λέξη. Οι λέξεις για ένα στιχουργό, είναι σαν τους ηθοποιούς. Τα λουλούδια, τα φεγγάρια, τα μαχαίρια, τα νερά, κάποτε οι άγγελοι, πάντα η ομορφιά.. είναι οι ηθοποιοί του δικού μου θιάσου.
Το τραγούδι πήγε κι αυτό στο Γιώργο Καζαντζή. Ωραίος συνθέτης, αγαπούσα πολλά τραγούδια του. Ακόμη τότε μιλούσαμε στα τηλέφωνα, δεν είχαμε γνωριστεί από κοντά. Ήμουν επίμονη με τις Μέλισσες και δεν μου χάλασε το χατίρι. Με πήρε νύχτα από το κινητό του να ακούσω τη μελωδία, το σήμα πήγαινε κι ερχόταν κι εγώ του έλεγα πόσο μ’ αρέσει, αμήχανα όμως, γιατί ούτε άκουγα, ούτε καταλάβαινα, μου ήταν αρκετό που το έφτιαξε. Συχνά μου τονίζουν πόσο ωραίος είναι αυτός ο στίχος. Τους αποπαίρνω. Πέτυχε η μουσική του -και ταίριαξε η φωνή- και ο στίχος αναδείχτηκε. Στίχοι καλοί, χωρίς καλή μουσική, δεν υπάρχουν. Πάνε χαμένοι, όπως πάει χαμένη η όμορφη αν κάποιο χέρι την κάνει αόρατη».
Κυκλοφόρησαν το Δεκέμβρη του 2008, δυο χρόνια μετά το Χειμωνανθό. Η εκτίναξή τους ήταν αργή αλλά τελικά εκρηκτική. Ένα εθιστικό τραγούδι της αγάπης που, κατά τα φαινόμενα, λύτρωσε στιγμιαία πολύ κόσμο. Τώρα πια και με το σήριαλ, τις έμαθαν μέχρι και τα φύλλα των δέντρων. Κι εγώ έχασα τ’ όνομά μου, αν πρόλαβα να το βρω και ποτέ, δεν είμαι η Ελένη Φωτάκη, είμαι αυτή που έγραψε τις Μέλισσες. Κρίμα. Ένα τραγούδι που αγαπούσα, μου το φόρεσαν κορώνα στο κεφάλι μου και την κάρφωσαν κι από πάνω με τεράστια καρφιά. Κάθε που πάω να βγάλω την κορώνα, βλέπουν ένα κεφάλι γεμάτο τρύπες.
Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη της Ελένης Φωτάκη, ΕΔΩ
