O Δημήτρης Μυστακίδης συμμετείχε στην πρόσφατη διαδικτυακή συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, απ΄ όπου απεύθυνε κάλεσμα για την συγκέντρωση έξω από το Εφετείο Αθηνών την ημέρα ανακοίνωσης της απόφασης στη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Κάποιοι παραπονέθηκαν ότι «μια συναυλία δεν είναι ο χώρος για να γίνονται πολιτικές τοποθετήσεις και ότι οι ακροατές δεν είναι υποχρεωμένοι να ακούν τις πολιτικές θέσεις των καλλιτεχνών» και ο καλλιτέχνης τους απάντησε με μια ανάρτηση στο facebook:
Γράφει:
Ανάμεσα στα πολλά που γράφτηκαν για την διαδικτυακή συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην οποία συμμετείχα, ήταν και κάποια παράπονα για την πρωτοβουλία που πήρα όταν μου δόθηκε το μικρόφωνο για να πω το τραγούδι μου.
Πριν ξεκινήσω, ανακοίνωσα το κάλεσμα για την συγκέντρωση στις 7 Οκτώβρη έξω από τα δικαστήρια, την ώρα που θα ανακοινώνεται η απόφαση για την δίκη της χρυσής αυγής.
Το σκεπτικό των παραπόνων ήταν ότι μια συναυλία δεν είναι ο χώρος για να γίνονται πολιτικές τοποθετήσεις και ότι οι ακροατές δεν είναι υποχρεωμένοι να ακούν τις πολιτικές θέσεις των καλλιτεχνών γιατί πολύ απλά μπορεί να μην συμφωνούν μ αυτές. Επίσης ότι η συναυλία είναι μια κατάσταση στην οποία έρχονται για να διασκεδάσουν και δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο.
Θα περιοριστώ μόνο σ’ αυτό.
Η παρακολούθηση (για τους ακροατές) και η συμμετοχή (για τους μουσικούς) σε μια συναυλία είναι μια αισθητική επιλογή. Και όπως όλες οι αισθητικές επιλογές, εμπεριέχεται σε ένα γενικότερο σύνολο πολιτικών αξιών.
Τα ίδια τα τραγούδια δίνουν ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα.
Η μουσική δεν είναι προϊόν μόνο για την διασκέδαση των μαζών.
Οι μουσικοί δεν είναι μηχανές αναπαραγωγής ήχων για την τέρψη του κοινού.
Έχουν άποψη και ιδεολογία. Αυτό είναι το πακέτο. Δεν διαχωρίζεται.
Κάποιοι παραπονέθηκαν ότι «μια συναυλία δεν είναι ο χώρος για να γίνονται πολιτικές τοποθετήσεις και ότι οι ακροατές δεν είναι υποχρεωμένοι να ακούν τις πολιτικές θέσεις των καλλιτεχνών» και ο καλλιτέχνης τους απάντησε με μια ανάρτηση στο facebook:
Γράφει:
Ανάμεσα στα πολλά που γράφτηκαν για την διαδικτυακή συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην οποία συμμετείχα, ήταν και κάποια παράπονα για την πρωτοβουλία που πήρα όταν μου δόθηκε το μικρόφωνο για να πω το τραγούδι μου.
Πριν ξεκινήσω, ανακοίνωσα το κάλεσμα για την συγκέντρωση στις 7 Οκτώβρη έξω από τα δικαστήρια, την ώρα που θα ανακοινώνεται η απόφαση για την δίκη της χρυσής αυγής.
Το σκεπτικό των παραπόνων ήταν ότι μια συναυλία δεν είναι ο χώρος για να γίνονται πολιτικές τοποθετήσεις και ότι οι ακροατές δεν είναι υποχρεωμένοι να ακούν τις πολιτικές θέσεις των καλλιτεχνών γιατί πολύ απλά μπορεί να μην συμφωνούν μ αυτές. Επίσης ότι η συναυλία είναι μια κατάσταση στην οποία έρχονται για να διασκεδάσουν και δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο.
Θα περιοριστώ μόνο σ’ αυτό.
Η παρακολούθηση (για τους ακροατές) και η συμμετοχή (για τους μουσικούς) σε μια συναυλία είναι μια αισθητική επιλογή. Και όπως όλες οι αισθητικές επιλογές, εμπεριέχεται σε ένα γενικότερο σύνολο πολιτικών αξιών.
Τα ίδια τα τραγούδια δίνουν ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα.
Η μουσική δεν είναι προϊόν μόνο για την διασκέδαση των μαζών.
Οι μουσικοί δεν είναι μηχανές αναπαραγωγής ήχων για την τέρψη του κοινού.
Έχουν άποψη και ιδεολογία. Αυτό είναι το πακέτο. Δεν διαχωρίζεται.
